Recommendation Latter چیست؟

Recommendation Latter چیست؟

عموما توصیه نامه های دانشگاه های خارج سئولاتی در مورد قدرت خلاقیت و یا قابلیت کار گروهی را از توصیه کننده می پرسند. این نوع سئوالات را افرادی می توانند پاسخ دهند که دانشجو را در یک گروه تحقیقاتی دیده باشند و کار او را در آن گروه ارزیابی کرده اند. به این ترتیب فقط می توان به دانشجویانی توصیه نامه داد که پروژه ای تحقیقاتی با شما انجام داده اند. حال اگر دانشجویان را دو دسته کنیم و فقط به آنهایی که واقعا می شناسیمشان و قابلیت های تحقیقاتی آنها را دیده ایم توصیه نامه بدهیم آنگاه مسئله اینکه هر دانشجویی از هر استادی تقاضای توصیه نامه کند تا حدودی حل می شود. البته بحث تعارف و رودربایستی را نیز باید تا حدودی کنار گذاشت. اگر قرار باشد که هر دانشجویی که با من درس گذرانده تقاضای توصیه نامه کند و من هم حاضر به این کار بشوم آنوقت جواب های من به سئوالاتی مانند اینکه قدرت نوآوری دانشجو چقدر است یا “نمی دانم” می شود یا غیر واقعی خواهد بود. در صورتی که اگر قلبا نمی خواهم به یک دانشجو نامه بدهم به او بگویم که من ترا به اندازه کافی نمی شناسم و نمی توانم به تو توصیه نامه قوی دهم دیگر نیازی به گرفتن نامه اضافی و باز کردن آن و دیگر مسائل نخواهد بود

مطالب مختلف درباره توصيه نامه:

معمولا گزینه ای برای   Don’t know / not applicable

وجود دارد بنابراین میتوان برای دانشجویانی که در درس شرکت کرده اند توصیه نامه نوشت. اگر من دانشجویی را خیلی خوب نشناسم، برایش توضیح میدهم که طبیعتا توصیه نامه ای که من بنویسم خیلی قوی نخواهد بود و به نفعش است که از کسانی که بهتر میشناسندش نامه بگیرد. ولی اگر مجبور بود، برایش مینویسم. به هر حال فکر میکنم توصیه نامه نوشتن یکی از وظایف ماست.
و کاملا قبول دارم که باید تعارف را کنار گذاشت. من حتی یکبار در دانشگاه مینسوتا به دانشجویی که توصیه نامه میخواست گفتم تو دانشجوی خیلی خوبی توی کلاسم نبودی و من اگه توصیه نامه بنویسم به ضررت تموم میشه و دانشجو یکی دیگه رو انتخاب کرد برای توصیه نامه.

در باره توصیه نامه و کار پژوهشی من فکر میکنم باید یک مقدار از طرف دانشجو هم به قضیه نگاه کرد. تا جایی که به یاد دارم اساتید معمولا خیلی مایل نبودند که از دانشجویان دوره کارشناسی برای کارهای تحقیقاتی استفاده کنند و در نتیجه معمولا (برای اکثریت و نه همه) دانشجویان کارشناسی شاید تنها فرصتی که برای کار تحقیقاتی درست و حسابی پیش میاد زمان پروژه کارشناسی هست که خوب خیلی دیره. در نتیجه به نظرم اگر قرار است اینطور سختگیری ها اعمال بشه (که فکر میکنم درستش هم همینه) باید به دانشجوها از یکی دو سال قبل فرصت و امکانات کار تحقیقاتی هم داده بشه و سعی بشه کار تحقیقاتی رو بهش یاد داد و بعد بر اساس شناخت بدست آمده توصیه نامه نوشت یا ننوشت!

نظرات همه خوب هستند و هرکدام بخشی از واقعیت را بیان می کنند. اگر در درسی پروژه ای به صورت تحقیقاتی می دهیم قاعدتا نتیجه پروژه می تواند معیار خوبی از قدرت دانشجو باشد. بله ، نوشتن توصیه نامه از وظائف استاد است ولی عموما دانشجویان انتظار توصیه نامه خوب دارند و این هم در فرهنگ ما وجود دارد که توصیه نامه خوب می نویسیم. مثلا وقتی می روند برای ازدواج تحقیقات کنند اگر حتی پسره معتاد هم باشه خیلی ها توی محله از گفتن آن امتنا می کنند. توصیه نامه های خیلی از اساتید هم همین است و بقول معروف آنتروپی آن صفر است و فقط تعریف کرده است. موضوع دیگر اینکه دانشجویان کارشناسی اگر الزاما توصیه نامه فرد خاصی را می خواهند باید از سال سوم در گروه تحقیقات فرد مربوطه یا چند نفر “افراد مربوطه” فعالیت کنند تا قابلیت های خود را ارائه دهند.

حداقل برای دانشجویان دوره کارشناسی، رویه ( در دانشگاه صنعتی شریف ) بدین صورت است که دانشجو برای گرفتن یک توصیه نامه از یک استاد، چند تا از کارای زیر رو انجام بده
– باید یک ( یا معمولاً چند درس ) را با نمره بالای ۱۷-۱۸ با آن استاد برداشته باشد،
– باید در چند درس، دستیار آموزشی استاد مورد نظر باشد
– پروژه لیسانس خود را با آن استاد بردارد
– کارآموزی را در شرکت، یا آزمایشگاه پژوهشی استاد بر دارد
– معدل کل دانشجو، بالای ۱۷ یا یک حد معین باشد
-کار پژوهشی با استاد انجام داده باشد
اساتیدی در دانشکده ما وجود دارند که حتی ۴ مورد از اینها را هم برای یک توصیه نامه از دانشجو طلب می کنند