درباره روسیه

درباره شهر مسکو روسیه

درباره شهر مسکو روسیه

درباره شهر مسکو روسیه

 

فرودگاههای شهر مسکو روسیه

چهار فرودگاه بین‌المللی، نه ایستگاه راه‌آهن و مترو مسکو که یکی از عمیق‌ترین تونل‌های دنیاست، در این شهر قرار دارد. مترو مسکو با ۱۸۵ ایستگاه پس از مترو توکیو بیشترین مسافران را در بین سیستم‌های مترو دنیا دارد.

کلان‌شهر مسکو از نظر دارا بودن مؤسسات علمی، ورزشی و آموزشی از رتبه خوبی در سطح جهان برخوردار است، به طوری که بیش‌ترین امکانات ورزشی را در کل جهان به خود اختصاص داده‌است.

این شهر دارای یک مجتمع حمل و نقل بین‌المللی به نام «متروی مسکو» است که بزرگ‌ترین شرکت تولید واگن‌های مترو در جهان است.

 

نام اصلی شهر مسکو روسیه

این شهر به نام رود موسکوا نامیده شده‌است. در روسی قدیم به آن гра́д Моско́в (گراد مسکووْ) یعنی شهر کنار [رود] مسکو می‌گفتند.

نخستین اشاره به نام این شهر در سال ۱۱۴۷ دیده می‌شود زمانی که یوری دولگوروکی شاهزاده ناوگورود-سورسکی را با این جملات فراخواند: «ای برادر، نزد من آی، به مسکو.»

۹ سال بعد، در سال ۱۱۵۶، شاهزاده یوری دالگاروکی روستوف دستور ساخت یک دیوار چوبی، یعنی کرملین را داد، دیواری که شهر تازه‌بنیاد را محصور می‌ساخت و پس از آن چندین بار نیازمند بازسازی شد.

طی حملات سال‌های ۱۲۳۷–۱۲۳۸، مغولان این شهر را سوزانده و با خاک یکسان کرده و ساکنانش را کشتند. در دوران پس از آن، مسکو بازسازی شد و در ۱۳۲۷ پایتخت امیرنشین مستقل ولادیمیر-سوزدال گشت.

موقعیت مطلوب آن بر سرچشمه رودخانه ولگا به توسعه پایدار آن کمک کرد و رفته‌رفته این شهر به یک امیرنشین باثبات و مرفه، به نام دوک‌نشین بزرگ مسکو تبدیل شد و طی سال‌های پیاپی شمار زیادی از پناهندگان را از سراسر روسیه جذب کرد.

 

تاریخ شهر مسکو روسیه

در حکومت ایوان یکم، مسکو جایگزین شهر تِوِر به عنوان مرکز سیاسی ولادیمیر-سوزدال شد و تبدیل به تنها مرکز گردآوری باج و خراج برای زمامداران مغول و تاتار گشت.

ایوان با پرداخت سهمی بالا، موفق به کسب یک امتیاز مهم از خان شد که بر اساس آن مسکو بر خلاف امیرنشین‌های دیگر، در میان پسرانش تقسیم نشد، بلکه دست‌نخورده به فرزند ارشد او رسید.

با گذر زمان مخالفت مسکو علیه سلطه خارجی افزایش یافت و در سال ۱۳۸۰، شاهزاده دیمیتری دونسکی سپاه متحدی از روس‌ها را در نبرد کولیکوو علیه تارتارها رهبری کرد و به پیروزی رسید.

با این حال این نبرد، تعیین‌کننده نبود و تنها دو سال بعد از آن، مسکو زیر پای لشکریان تختامیش لگدمال شد.

سرانجام ایوان سوم، در سال ۱۴۸۰۰ روس‌ها را از یوغ تاتارها آزاد کرد و مسکو را تبدیل به مرکز قدرت در روسیه نمود.

تحت حکومت ایوان سوم این شهر پایتخت یک امپراتوری گسترده شد که در نهایت زمانی همه روسیه امروزی و سرزمین‌های دیگر را در بر گرفت.

در سال ۱۵۷۱ تاتارهای کریمه به مسکو حمله کردند و همه چیز، به‌جز کرملین را سوزاندند.

آب و هوا

مسکو دارای اقلیم قاره‌ای مرطوب با زمستان‌های طولانی و سرد می‌باشد.

جاذبه‌های گردشگری مسکو

• کلیسای جامع سنت باسیل
• میدان سرخ
• نگارخانه ترتیاکوف
• آسمان‌نمای مسکو
• تاتر بولشوی
• تئاتر مالی
• کیلومتر صفر روسیه

توسعه

مرکز تجارت جهانی مسکو یکی از بخش‌های جدید موسکو است که در در بخش پرشنسکی مسکو واقع شده است و هدف آن ایجاد یک منطقه تجاری در تمام اروپای شرقی است.

این پروژه از سال ۱۹۹۲ شکل گرفت و یک فضای مرکز تجاری تفریحی بزرگ را در اختیار مشتریانش قرار می‌دهد.
برج فدراسیون که در سال ۲۰۱۶ افتتاح شد، بلندترین برج اروپاست.

همچنین علاوه بر موارد یاد شده، در پروژه پیشرفت مسکو، ایجاد یک پارک آبی و امکانات تفریحی، توسعه کسب و کار و شبکه حمل و نقل و گسترش فضای اداری در دستور کار قرار دارد.

امکانات شهری

مسکو دارای ۵ فرودگاه به نام‌های فرودگاه فرودگاه بین‌المللی شرمتیوو، فرودگاه بین‌المللی دوموددوو (دامه‌دیده ووا)، فرودگاه بیکوف، فرودگاه بین‌المللی اوستافیف و فرودگاه بین‌المللی ونوکووا است.

فرودگاه بین‌المللی شرمتیوو بیشترین تعداد مسافر خارجی را پذیراست و ۶۰٪ کل مسافران کشورهای خارجی از این فرودگاه وارد مسکو می‌شوند.

 

مترو شهر مسکو روسیه

متروی مسکو سامانه قطارهای شهری کلان‌شهر مسکو است.

متروی مسکو با داشتن ۱۲ خط فعال، ۱۸۰ ایستگاه و مسیری به طول ۲۹۸ کیلومتر، یکی از قدیمی‌ترین خطوط متروی شهری در جهان است.

متروهای این شهر بسیار عمیق هستند و پله برقی‌هایی به طول بیش از ۱۰۰متر مردم را حمل می‌کنند.

مرکز بین‌المللی کسب و کار مسکو، یک منطقهٔ تجاری، بازرگانی، مسکونی، تفریحی با محوریت کسب و کار، در مسکو است.

 

درباره شهر کازان روسیه

درباره شهر کازان روسیه

 

شهر کازان روسیه پایتخت سوم روسیه

در آوریل ۲۰۰۹۹، لقب رسمی «پایتخت سوم فدراسیون روسیه» برای این شهر درنظر گرفته شد. و در سال ۲۰۰۹ به‌عنوان پایتخت ورزشی روسیه انتخاب شد.

کازان در سال ۲۰۱۳۳ میزبان مسابقات المپیاد تابستانی دانشجویی، ۲۰۱۵، میزبان مسابقات جهانی ورزش‌های آبی و یکی از شهرهای میزبان جام جهانی فوتبال ۲۰۱۸ در روسیه است.

این شهر در ۷۹۷کیلومتری شهر مسکو و در بخش شرقی روسیهٔ اروپایی قرار گرفته‌است. کازان ۱٫۱ میلیون نفر جمعیت دارد که ۴۰٪ ساکنان آن زیر ۳۰۰ سال سن دارند.

 

مراکز صنعتی شهر کازان روسیه

کازان از مراکز صنعتی، بازرگانی و فرهنگی در مرز اروپا و آسیاست و مهمترین شهر فرهنگی برای تاتارهاست.

کازان در محل به‌هم‌پیوستن دو رود وُلگا و کازانکا قرار دارد.

شهر اولیه در محل کازان شهر کرمن بود که گفته می‌شود روی تپه‌ای دیگ‌مانند بنا شده‌بود و واژهٔ «کازان» در زبان تاتاریبه‌معنای دیگ است.

کازان از سال ۱۸۰۱ دارای دانشگاه شده و از سال ۲۰۰۵ میلادی بزرگترین مسجد روسیه (و احتمالاً اروپا) به نام مسجد قُل‌شریف در آن ساخته شده‌است. در سال ۲۰۰۵، کازان هزارسالگی خود را جشن گرفت.

کرملین کازان بخش اصلی ارگ‌های تاریخی تاتارستان در شهر کازان است. این اَرگ به‌دستور ایوان مخوف ساخته شد و از سال ۲۰۰۰ به‌عنوان میراث جهانی یونسکو شناخته می‌شود.

مردم شهر کازان روسیه

مردمان کازان را به‌طور عمده روس‌ها و تاتارها تشکیل می‌دهند که تاتارها ۵۲٪ و روس‌ها ۴۳٪ درصد، اقوام دیگری مانند قوم چواش (قومی ترک‌تبار و نزدیک به تاتارها)، آذربایجانی‌ها، اوکراینی‌ها و یهودیان نیز در این شهر ساکنند.

هر دو زبان روسی و تاتاری در جمهوری تاتارستان رسمی است.

زبان روس‌تبارها و زبان میانجی در شهر روسی است و بیشتر تاتارها دوزبانه هستند. حدود یک‌سوم از ازدواجها در کازان ازدواجهای مختلط میان روس و تاتار است.

تاریخچه شهر کازان روسیه

شهر کازان را در دوران حکومت بلغارستان ولگا به عنوان دژی در کنار مرز با تیره‌های فنلاندی‌تبار همسایه یعنی ماریها و اودمورتها بنا کردند.

تاریخ بنای این شهر چیزی میان آغاز سدهٔ ۱۱ تا پایان سده ۱۳۳ میلادی گمان زده می‌شود.

قدیمیترین بازمانده‌های شهر کهن کازان در کرملین کازان بدست آمده است.

در سده ۱۳ کازان همچون پناهگاهی برای تاتارهائی شد که شهرهایشان در جریان حمله چنگیزخان مغول ویران می‌شد.

پس از آن کازان مرکز یک امارت در قلمرو اردوی زرین شد.

پس از سرنگونی اردوی زرین، کازان در ۱۴۳۸ پایتخت خاناتی نیرومند به نام خانات کازان گشت. در ۱۴۸۷۷ روسها شهر را تصرف کردند ولی بزودی پس نشستند.

 

تسخیر شهر کازان روسیه به‌ دست روس‌ها

کازان در ۱۵۵۲ توسط نیروهای ایوان مخوف، تزار روسیه، تصرف شد.

شمار زیادی از تاتارهای مسلمان کشته شدند، بقیه نیز یا سرکوب شدند یا ناچار به پذیرش مسیحیت شدند.

مسجدها و کاخها نابود شد و پس از تبعید تاتارها به ۵۰۰ کیلومتری شهر، جمعیت زیادی از روسها برای سکونت به کازان سرازیر شدند.

حمل و نقل شهر کازان روسیه

کازان دارای سه فرودگاه به‌نام‌های فرودگاه بین‌المللی کازان، فرودگاه شماره دو کازان و کازان بوریسوگلبسکویه می‌باشد.

مترو شهر کازان روسیه

متروی قازان در سال ۲۰۰۵ تأسیس شده و هم‌اکنون دارای ۱ خط و ۱۰ ایستگاه می‌باشد.

ارتباط شهر کازان روسیه با ایران 

کازان از دیرباز ارتباطاتی با ایران داشته، به‌طوری که در آکادمی علوم تاتارستان بخش ایران‌شناسی فعال بوده که خانم آلسو ارسلان اوا آیراتونا ریاست رئیس مرکز ایران شناسی آکادمی علوم تاتارستان برعهده داشته، و آموزش زبان فارسی نیز در دانشگاه اسلامی روسیه انجام می‌گیرد.

در سال ۱۳۸۶ کنسولگری ایران به دلیل همکاری‌های اقتصادی و فرهنگی با منطقه تاتارستان در مقابل ایجاد کنسولگری روسیه در رشت شروع به‌کار کرد .هم اکنون رسول شایان سرکنسول جمهوری اسلامی ایران در کازان می باشند .

دانشگاه شهر کازان روسیه

کازان سومین شهر بزرگ علمی روسیه پس از مسکو و سن‌پترزبورگ است، که دانشگاه‌های بزرگی همچون دانشگاه کازان، دانشگاه اسلامی روسیه، دانشگاه فرهنگ و هنر کازان، دانشگاه فنی کازان فعال است.

ورزش در شهر کازان روسیه

خاستگاه باشگاه فوتبال روبین کازان، از تیم‌های متمول و پرافتخار لیگ برتر روسیه، در این شهر است. علاوه بر آن، والیبال زنیت کازان از تیم‌های متمول و پرافتخار لیگ برتر باشگاه‌های اروپا، در این شهر است.

 

فرودگاههای روسیه

فرودگاههای روسیه

 

فرودگاه بین‌المللی شرمتیوو

فرودگاه بین‌المللی شرمتیوو (روسی: Международный Аэропорт Шеремéтьево؛ IPA: [ʂɨrʲɪˈmʲetʲjɪvə]) (یاتا: SVO، ایکائو: UUEE) یک فرودگاه بین‌المللی است که درخیمکی، روسیه و در فاصلهٔ ۲۹ کیلومتر (۱۸ مایل) شمال‌غربی مرکز مسکو قرار دارد. این فرودگاه، قطب شرکت هواپیمایی آئروفلوت محسوب می‌شود و به‌همراه فرودگاه بین‌المللی دوموده‌دوو و فرودگاه بین‌المللی ونوکووا جزو سه فرودگاه بزرگ روسیه است.

در سال ۲۰۱۵ میلادی، از طریق فرودگاه شرمتیوو ۳۱٬۶۱۲٬۰۰۰ نفر مسافر و ۲۶۵٬۰۴۰۰ پرواز جابه‌جا شدند که باعث شده تا این فرودگاه از سال ۲۰۱۵ میلادی پررفت‌وآمدترین فرودگاه در روسیه باشد.

فرودگاه شرمتیوو در اصل به‌عنوان یک فرودگاه نظامی به‌نام شرمتیوسکی (روسی: Шереметьевский) ساخته‌شد. فرمان ساخت این فرودگاه در ۱ سپتامبر ۱۹۵۳ میلادی توسط شورای وزیران اتحاد جماهیر شوروی صادر شد و در ۷ اکتبر ۱۹۵۷ میلادی همزمان با چهلمین سالگرد انقلاب اکتبر به بهره‌برداری رسید.

پس از آنکه تصمیم گرفته‌شد این فرودگاه به فرودگاه غیرنظامی تبدیل شود، فرودگاه شرمتیوو در ۱۱ اوت ۱۹۵۹ میلادی افتتاح شد و نخستین پرواز بین‌المللی در تاریخ ۱ ژوئن ۱۹۶۰ میلادی به مقصد فرودگاه برلین شونفلد انجام شد.

 

پایانه‌ها

فرودگاه بین‌المللی شرمتیوو دارای ۴ پایانهٔ مسافربری عملیاتی و یک پایانه برای استفاده‌های خصوصی و ویژه است. پایانه‌های این فرودگاه براساس موقعیت جغرافیایی به دو گروه تقسیم می‌شوند: پایانه‌های شمالی و پایانه‌های جنوبی. هر دو گروه توسط اتوبوس‌های داخلی و خارجی به یکدیگر متصل هستند.

پایانه‌های شمالی

پایانهٔ A

پایانهٔ B

پایانهٔ B, که پیش‌تر شرمتیوو-۱ نامیده می‌شد، اساساً برای پروازهای ارزان‌قیمت داخلی ساخته‌شده‌بود.

این پایانه ۶۴ سکوی پرواز دارد که ۸ سکو برای تعمیر و نگهداری هواپیماهای آئروفلوت و ۵ سکو در «بخش شرقی» برای پروازهای باری استفاده می‌شود.

این پایانه در سال ۱۹۶۴۴ میلادی عملیاتی شد و به دو ساختمان تقسیم می‌شود: سالن پروازهای ورودی و محوطهٔ پروازهای خروجی. این پایانه در اوت ۲۰۱۵۵ میلادی تخریب شد.

پایانهٔ C

پایانه‌های جنوبی

پایانهٔ D

پایانهٔ E

پایانهٔE پروژه‌ای برای افزایش ظرفیت پایانه‌های D و F و محلی برای اتصال این دو پایانه بود که در سال ۲۰۱۰ میلادی افتتاح شد. ساختِ این پایانه باعث شد تا پایانه‌های D و F بهم متصل شوند و به خط قطار دسترسی داشته و همهٔ پایانه‌های جنوبی در یک ساختمان قرار گیرند.

 

پایانهٔ F

 

 

فرودگاه بین‌المللی دوموده‌دوو

فرودگاه بین‌المللی دوموده‌دوو (به انگلیسی: Domodedovo International Airport)

(به زبان بومی: Аэропорт Домодедово)

یک فرودگاه همگانی مسافربری با کد یاتا DME است که یک باند فرود بتن دارد و طول باند آن ۲۶۰۰ متر است.

این فرودگاه در شهر دوموددوفو (شهر) کشور روسیه قرار دارد و در ارتفاع ۱۷۹۹ متری از سطح دریا واقع شده‌است.

بزرگترین فرودگاه بین‌المللی که در جنوب شرقی مسکو پایتخت روسی ه قرار دارد و تا مرکز شهر مسکو ۴۲ کیلومتر فاصله دارد. این فرودگاه در سال ۲۰۱۰ میلادی به تعداد ۲۲،۲۵۰،۰۰۰ مسافر خدمات فرودگاهی ارائه داشته است که نسبت به سال ۲۰۰۹ میلادی ۱۹.۲ ٪ افزایش داشته است.

این فرودگاه در ماه می سال ۱۹۶۵۵ رسماً آغاز فعالیت نمود.

مساحت ترمینال این فرودگاه از ۷۰،۰۰۰ متر مربع در سال ۲۰۰۴ به ۱۳۵،۰۰۰ متر مربع در سال ۲۰۰۹۹ افزایش یافته.

این فرودگاه اولین فرودگاه روسیه است که دارای باندهای پرواز موازی می باشد و این امر زمانی محقق شد که برج کنترل فرودگاه در سال ۲۰۰۳ گسترش پیدا نمود و توانایی کنترل بیش از ۷۰۰ هواپیما در ساعت برای فرود یا پرواز را دارد.

در ماه مارچ سال ۲۰۰۹ این فرودگاه برای خدمات دهی اعم از فرود و پرواز بزگترین هواپیما مسافربری جهان ایرباس ۳۸۰ A را اعلام داشته.

 

 

فرودگاه بیکوف روسیه

 

فرودگاه بیکوف (به روسی: Аэропорт Быково) فرودگاهی عمومی واقع در شهر مسکو کشور روسیه است.

این فرودگاه در ۳۵ کیلومتری جنوب غرب مسکو و در بزرگراه ریازان قرار دارد.

این فرودگاه یکی از فرودگاههای خوب شهر مسکو می باشد.

امکانات این فرودگاه در حد امکانات فردگاههای اروپایی است و قابلیت توسعه بیشتر را نیز دارد.

 

 

فرودگاه بین‌المللی اوستافیف

فرودگاه بین‌المللی اوستافیف (به روسی: Междунаро́дный аэропо́рт «Оста́фьево») فرودگاهی بین‌المللی و عمومی واقع در مسکو در کشور روسیه است که توسطGazpromavia اداره می‌شود.

 

شهرهای روسیه

شهرهای روسیه

شهرهای روسیه

شهر مسکو یا ماسکو روسیه

مسکو یا ماسکو (به روسی: Москва) پایتخت و پرجمعیت‌ترین شهر و واحد فدرالی روسیه است.

این شهر از مهمترین مراکز سیاسی، اقتصادی، مذهبی، تاریخی،مالی، آموزشی و ترابری فدراسیون روسیه و اروپا محسوب شده و با ۱۱ میلیون و ۵۰۳ هزار نفر جمعیت در سرشماری سال ۲۰۱۰۰ پرجمعیت‌ترین شهر قاره اروپا و ششمین شهر پرجمعیت دنیاست.

این شهر در کنار رودخانه مسکو و در ناحیه مرکزی فدرالی در روسیه اروپایی واقع شده‌است.

کاخ کرملین، قلعه‌ای باستانی در این شهر است که محل زندگی رئیس‌جمهور روسیه و استقرار قوه مجریه این کشور است. این شهر در دوران اتحاد جماهیر شوروی نیز پایتخت آن کشور بود.

 

شهر نووسیبیرسک روسیه

شهر نووسیبیرسک (روسی: Новосиби́рск / انگلیسی: Novosibirsk)، سومین شهر بزرگ روسیه پس از مسکو و سن پترزبورگ است.

این شهر با ۱٫۴ میلیون نفر جمعیت (سال ۲۰۱۰) پرجمعیت‌ترین و بزرگ‌ترین شهر سیبری نیز می‌باشد.

نووسیبیرسک در جنوب شرقی دشت سیبری غربی واقع شده است و مرکز استان نووسیبیرسک است.

شهر نووسیبیرسک در سال ۱۸۹۳ بنیاد شد و تا سال ۱۹۲۵ نوو-نیکولایوسک نامیده می‌شد.

 

شهر سنت پترزبورگ روسیه

سنت پترزبورگ (به روسی: Санкт-Петербург) دومین شهر بزرگ روسیه پس از مسکو می‌باشد که در منتهی‌الیه شمال‌غرب این کشور واقع شده‌است.

این شهر در سال ۱۷۰۳ به دستور و با نظارت پتر کبیر ساخته شد و از آن زمان تا ۱۹۱۸ پایتخت روسیه بود.

مدتی پتروگراد نام داشت. پس از واژگونی فرمانروایی تزارهابه نام لنین، لنینگراد خوانده شد و با فروپاشی شوروی در این کشور به نام پیشینش بازخوانده شد.

این شهر به عنوان صحنه وقوع انقلاب ۱۹۱۷ روسیه و پایگاه دفاع سرسختانه در برابر آلمان نازی در زمان جنگ جهانی دوم، از جایگاهی مهم و نقشی حیاتی در تاریخ روس‌ها برخوردار است و به مرکز فرهنگی روسیه نیز شهرت دارد.

این شهر که به مدت دو سده پایتخت روسیه بوده‌است، بین سالهای ۱۹۱۴ تا ۱۹۲۴ میلادی پتروگراد نام داشته و در زمان حکومت اتحاد جماهیر شوروی به مدت ۶۷ سال (از سال ۱۹۲۴ تا ۱۹۹۱) لنینگراد خوانده می‌شده‌است.

 

شهر یاروسلاول روسیه

یاروسلاول(به روسی: Яросла́вль) شهری‌است در روسیه و مرکز اداری استان یاروسلاول. یاروسلاول در ۲۵۰ کیلومتری شمال خاوری مسکو جای‌دارد.

بخش تاریخی شهر -که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت‌است- در همریزگاه دو رود ولگا و کوتوروسل قراردارد. برپایهٔ سرشماری سال ۲۰۰۲ جمعیت این شهر ۶۱۳،۰۸۸ تن برآورد شده‌است.

استان یاروسلاول (به روسی: Яросла́вская о́бласть، تلفظ: یارُسلاوسکایا اُبلاست) یکی از واحدهای فدرالی روسیه است.

این استان در ناحیه فدرالی مرکزی و در میان استان‌های تور، مسکو، ایوانووو، ولادیمیر، کوستروما و ولوگدا قرار گرفته‌است.

 

شهر ایژوسک روسیه

شهر ایژوسک روسیه (به روسی: Иже́вск، به زبان اودمورتی: Иж) مرکز جمهوری اودمورتیا در روسیه است.

اودمورتیا (به انگلیسی: The Udmurt Republic)(به روسی: Удму́ртская Pеспу́блика, Udmurtskaya Respublika) یکی از جمهوری‌های روسیه است.

 

شهر کراسنودار روسیه

شهر کراسنودار (به روسی: Краснодар) در کشور روسیه و در کرای کراسنودار واقع شده‌است.

این شهر در مجاورت رودخانهٔ کوبان و در ۱۴۸ کیلومتری دریای سیاه قرار دارد.

جمعیت این شهر در آخرین سرشماری برابر با ۷۴۴،۹۹۵ نفر بوده است.

لذا از نظر جمعیت ، هفدهمین شهر پر جمعیت روسیه به حساب می آید.

 

شهر تولیاتی روسیه

شهر تولیاتی (به روسی: Тольятти) در کشور روسیه و در اوبلاست سامارا واقع شده‌است.

استان سامارا (به روسی: Сама́рская о́бласть، تلفظ: سامارسکایا اُبلاست) یکی از واحدهای فدرالی فدراسیون روسیه است.

این استان در ناحیه فدرالی ولگا قرار گرفته و مرکز آن شهر سامارا است. در جریان انقلاب ۱۹۰۵ روسیه یک جمهوری کوتاه‌مدت به نام جمهوری استاری بویان در این منطقه بر پا شد.

جمعیت این استان در سال ۲۰۱۰ برابر ۳٬۲۱۵٬۵۳۲ نفر بوده است. مساحت این استان ۵۳٬۶۰۰ کیلومتر مربع است.

 

شهر ساراتوف روسیه

ساراتوف (به روسی: Саратов) یکی از شهرهای بزرگ روسیه است.

شهر ساراتوف مرکز استان ساراتوف است و از بندرهای بزرگ کناره رودخانه ولگا به‌شمار می‌آید. جمعیت این شهر در سال ۲۰۰۲ برابر با ۸۷۳٬۰۵۵ نفر بوده که بیشتر آن‌ها روس می‌باشند.

اقلیت بزرگی از تاتارها، اکراینی‌ها، یهودی‌ها و آلمانی‌ها نیز در این شهر زندگی می‌کنند.

 

 

شهر پـرم روسیه

شهر پـرم(Пермь) مرکز سرزمین پرم در فدراسیون روسیه است.

سرزمین پـرم (به انگلیسی: Perm Krai) (به روسی: Пе́рмский край, Permsky kray) یکی از سرزمین‌های فدراسیون روسیه است. مرکز آن شهر پرم است.

آب‌وهوای پرم بری است و زمستان‌های طولانی و برفی دارد.

میانگین دما در ژانویه از منفی ۱۸ در شمال شرق سرزمین پرم تا منفی ۱۵ در شمال غرب تغییر می‌کند.

پایین‌ترین دمای این سرزمین در شمال آن ثبت می‌شود که منفی ۵۳ درجه‌است.

روستای مالبکا واقع در منطقه پرم در میان مردم محل به «محل نشست اشیای ناشناس پروازی» مشهور شده‌است.

 

شهر ولگوگراد روسیه

ولگوگراد نام شهری در کنار رود ولگا در استان ولگوگراد در جنوب غربی روسیه است.

این شهر بیش از یک میلیون نفر جمعیت دارد.

نام تاریخی آن از سال ۱۵۹۸ میلادی تزاریتسین (تزاریتسا) بوده است.

از سال ۱۹۲۵ تا سال ۱۹۶۱ میلادی این شهر استالین‌گراد نامیده می‌شد.

نبرد استالینگراد در جنگ جهانی دوم در این شهر رخ داد.

 

شهر اوفا روسیه

اوفا (به روسی: Уфа́، باشقیری: Өфө, Öfö، تاتاری: Уфа، لاتین: Ufa، چوواش: Ӗпхӳ, Ephü) پایتخت جمهوری باشکورتوستان در فدراسیون روسیه است.

مساحت اوفا حدود ۷۱۰ کیلومتر مربع است و جمعیت آن در سال ۲۰۰۵ حدود یک میلیون و سی‌وشش هزار نفر برآورد شده‌است.

این شهر یکی از مراکز صنعتی منطقه اورال در مرکز روسیه است.

اوفا در ۱۵۷۴ میلادی توسط ایوان چهارم تزار روسیه بنا شد. ابتدا به نام تپه‌ای که بر روی آن بنا شده بود تورا تاو نامیده می‌شد ولی بعد به اوفا (به معنی کوچک درترکی) معروف شد.

 

شهر روستوف روسیه

شهر روستوف-نا-دونو (به روسی: Ростов-на-Дону) در کشور روسیه و در اوبلاست روستوف در کرانه رود دن واقع شده‌است.

استان روستوف (به روسی: Росто́вская о́бласть، تلفظ: رَستاوْسکایا آبلاست) یکی از واحدهای فدرالی فدراسیون روسیه است.

این استان در ناحیه فدرالی جنوبی قرار گرفته و مرکز آن شهر روستوف دون است.

این شهر در سال ۲۰۰۲ به عنوان مرکز ناحیه فدرالی جنوبی نیز شناخته‌شد.

 

شهر چلیابینسک روسیه

استان چلیابینسک (به روسی: Челя́бинская о́бласть، تلفظ: چِلیابینسکایا اُبلاست) یکی از واحدهای فدرالی کشور روسیه است.

مرکز آن شهر چلیابینسک است.

مساحت این شهر ۸۷٬۹۰۰ کیلومتر مربع و جمعیت آن برپایهٔ سرشماری سال ۲۰۰۲ میلادی برابر با ۳٬۶۰۳٬۳۳۹ نفر بوده است.

 

شهر کازان روسیه

کازان یا قازان يا غازان (تاتاری: خط لاتین Kazan، خط سیریلیک Казан، روسی: Казань) پایتخت جمهوری تاتارستان در فدراسیون روسیه است که براساس سرشماری ۲۰۱۰ روسیه با ۱٬۱۴۳٬۵۳۵ نفر جمعیت، هشتمین شهر پرجمعیت و یکی از مهم‌ترین شهرهای روسیه به‌شمار می‌رود.

شهر کازان محل تلاقی رودهای وُلگا و کازانکا در بخش اروپایی روسیه است. کرملین کازان از میراث جهانی یونسکو است.

یونسکو در سال ۲۰۰۵ میلادی، در مراسمی سالگرد هزارسالگی شهر کازان را به‌عنوان شهری چندقومیتی و محل زندگی مسالمت‌آمیز مسلمان و مسیحی گرامی داشت.

 

شهر سامارا روسیه

سامارا (به روسی: Сама́ра)، که از ۱۹۳۵ تا ۱۹۹۰ کوبیشف خوانده می‌شد، ششمین شهر بزرگ روسیه است.

این شهر در قسمت جنوب شرقی روسیه اروپایی، در ناحیه فدرالی ولگا قرار گرفته است.

سامارا همچنین مرکز استان سامارا نیز می‌باشد. جمعیت این شهر در ۲۰۱۰ میلادی، ۱.۱۶۴.۹۰۰۰ نفر بوده است.

متروی سامارا در سال ۱۹۸۷ تأسیس شده و هم‌اکنون دارای ۱ خط و ۱۰ ایستگاه می‌باشد.

 

شهر نیژنی نووگورود روسیه

شهر نیژنی نووگورود (به روسی: Нижний Новгород) مرکز استان نیژنی نووگورود روسیه است.

این شهر ۱٫۳ میلیون نفر جمعیت دارد و چهارمین شهر بزرگ روسیه پس از مسکو، سن پترزبورگ و نووسیبیرسک است.

متروی نیژنی نووگورود در سال ۱۹۸۵ تأسیس شده و هم‌اکنون دارای ۲ خط و ۱۴ ایستگاه می‌باشد.

 

شهر یکاترینبورگ روسیه

یکاترینبورگ ( به روسی: Екатеринбург، نام پیشین: سوردلوفسک) یکی از شهرهای مهم روسیه است که مرکز استان سوردلوفسک به حساب می‌آید.

این شهر همچنین به‌عنوان مرکز صنعتی و فرهنگی ناحیه فدرالی اورال شناخته می‌شود.

جمعیت این شهر بر پایه سرشماری سال ۲۰۱۰ (میلادی) برابر ۱٬۳۴۹٬۷۷۲ نفر بوده است و بنابراین چهارمین شهر پرجمعیت روسیه به‌شمار می‌رود.

یکاترینبورگ بین سال‌های ۱۹۲۴ تا ۱۹۹۱ با نام سوردلوفسک (اسوردلوفسک) شناخته می‌شده است. نام پیشین برگرفته از نام یاکوف اسوردلوف یکی از رهبران بلشویک بود.

امپراتوری روسیه

امپراتوری روسیه

امپراتوری روسیه

 

امپراتوری روسیه (به روسی: Российская империя) دولتی بود که از ۲۲ اکتبر ۱۷۳۱ تا سرنگونی آن در ۲ مارس ۱۹۱۷ در جریان انقلاب روسیه بر سرکار بود.

پایتخت این امپراتوری سن‌پترزبورگ، زبان رسمی آن روسی، و واحد پول آن روبل بود. نخستین پادشاه روسیه در این دوران پطر کبیر و آخرین آن نیکلای دوم بود.

بیش از دو سده روسیه تزاری بخشی از امپراتوری مغول بود.

اما در سده پانزدهم، ولایت مسکووی که ناحیه کوچکی از سرزمین روسیه امروزی را در برمی گرفت، قدرت یافت، تا حدی که مغولانِ اردوی طلایی را به مبارزه طلبید.

رومانف‌ها

عصر ناآرامی

پسر ایوان، فئودور اول، بوریس گودونف (۱۶۰۵–۱۵۵۱م) به عنوان تزار روسیه، جانشین او شد. وقتی او در سال ۱۶۰۵ م از دنیا رفت، روسیه در هرج و مرج افتاد.

از سال ۱۶۰۵ م تا ۱۶۱۳ م هرج و مرج دوام یافت. اشراف برای سلطنت با یکدیگر جنگیدند و برزگران شورش کردند. دشمنان اصلی روسیه؛ لهستان و سوئد؛ هرج و مرج را غنیمت شمردند.

در سال ۱۶۱۱م نیروهای لهستانی شهر سمولنسکروسیه را فتح کردند.

یک سال بعد لهستانیها مسکو را اشغال کرده و شاهزاده لهستانی را بر تخت تزار نشاندند. سپس سوئدیها در سال ۱۶۱۳م شهر نووگورود را اشغال کردند.

نخستین تزار رومانف

روس‌ها برای واپس راندن لهستانی‌ها از مسکو یکپارچه شدند.

آنان میخائیل رومانف ۱۷ ساله را (۱۶۴۵–۱۵۹۶م) را در سال ۱۶۱۳م به مقام تزاری منصوب کردند. او فرزند بطرک مسکو فئودور نیکتایویچ رومانف بود. او بر خلاف میل باطنی و توسط مردم روسیه به سلطنت انتخاب شد.

اعقاب میخائیل اول تا زمان جنگ جهانی اول به مدت بیش از ۳۰۰ سال، تا زمان انقلاب روسیه در سال ۱۹۱۷۷ م، بر روسیه فرمانروایی کردند.

تزار آلکسی

آلکسی فرزند میخاییل، دومین تزار از خاندان رومانوف است. او در ابتدای سلطنتش تصمیم گرفت بر اوکراین مسلط شود. در سال ۱۶۴۸ که مردم اوکراین علیه لهستان سربه شورش برداشتند، آلکسی راه دستیابی به هدفش را نزدیک دید.

شورشیان پذیرفتند به دلیل هم مذهب بودن با روس‌ها، اوکراین را به آنان خواهند بخشید.

تزار الکساندر دوم

تزار الکساندر دوم فرزند تزار نیکلای اول معروف به تزار آزادیبخش پس از پدرش به تخت سلطنت روسیه نشست. درسال۱۸۶۱ تزار الکساندر دوم سرفداری را در روسیه لغو می‌کند.

او کسی بود که اولین گروه از آزادیخواهان روسی را که اغلب جزو شاهزادگان و اشراف و افسران ارتش و معروف به دکابریست‌ها بودند (چون در ماه دسامبر علیه تزار نیکلای اول شورش کردند) و مدت ۳۰۰ سال در سیبری با شدیدترین مجازاتها به حبس ابد محکوم شده بودند را آزاد کرد.

تزار الکساندر سوم

تزار الکساندر سوم مانند پدرش سیاست‌های مدرن سازی را دنبال می‌کند. کارخانجات جدید در سن‌پترزبورگ و مسکو احداث می‌شوند. جمعیت کارگری عظیمی در حومه این شهرها زندگی می‌کنند.

اما آزادی‌های اجتماعی را برخلاف پدرش کاهش می‌دهد. روسیه باید پیشرفت کند بی آنکه خللی در خاندان سلطنت ایجاد کند. سانسور و حکومت پلیسی افزایش می‌یابد. تعقیب و آزار اقلیت‌ها خصوصاً یهودی‌ها شدت می‌گیرد.

تزار نیکلای دوم

در ۱۸۹۴ نیکلای دوم بجای پدرش به سلطنت می‌رسد و راه او را ادامه می‌دهد. در ۱۸۹۸ حزب سوسیال دموکرات کارگری روسیه مخفیانه نخستین کنگره اش را در مینسک روسیه بر پا می‌کند.

برنامه حزب برمبنای کارل مارکس و انگلس که پلخانف تشریح می‌کند تدوین می‌شود.

پلخانف با ترور مخالف است و معتقد است که روسیه نخست باید دوره رشد سرمایه داری را طی کند تا سپس بتواند به دموکراسی و سوسیالیسم برسد.

حزب سوسیال دموکرات کارگری روسیه

در ۱۹۰۳ دومین کنگره حزب سوسیال دموکرات کارگری روسیه در بروکسل وسپس لندن تشکیل می‌شود. در لندن حزب به دو دسته تقسیم می‌شود: بلشویکها (اکثریت) منشویکها (اقلیت).

بلشویک‌ها معتقدند که نباید منتظر ماند تا پس از دوره سرمایه داری به سوسیالیسم برسیم.

رهبر بلشویک‌ها «لنین» دو بار به دلیل فعالیت‌هایش به سیبری تبعید شد و از سال ۱۹۰۰ در اروپای غربی زندگی می‌کرد.

جنگ روسیه – ژاپن

در سال ۱۹۰۴ روسیه تزاری علیه ژاپن اعلام جنگ می‌کند تا حکومتش را به منچوری و کره برساند. تزار انتظار یک پیروزی آسان را دارد اما شکستهای سختی می‌خورد.

هم‌زمان در روسیه تظاهرات آرامی در ۵ ژوئیه ۱۹۰۵ در مقابل کاخ زمستانی تزار در سن پترزبورگ برگزار می‌شود که به خاک و خون کشیده شده و به یکشنبه خونین مشهوراست.

با این واقعه و تسلیم شدن روسیه به ژاپن در ۱۹۰۵ اعتصابات کارگری افزایش می‌یابد.

انتخابات دوما

در ۱۹۰۶ و ۱۹۰۷ سه انتخابات برگزار می‌شود. در دومای اول که به صورت انتخابات محدود برگزار می‌شود مخالفان تزار رای می‌آورند. تزار انتخابات را باطل می‌کند و انتخابات مجدداً برگزار می‌شود.

این بار مخالفان تندتری رای می‌آورند. تزار باز هم دوما را منحل می‌کند.

انتخابات سوم برگزار می‌شود و این بار مطیعان تزار وارد دوما می‌شوند.

ورود روسیه به جنگ جهانی اول

در اوت ۱۹۱۴ روسیه وارد جنگ جهانی اول می‌شود. نخست فقط بلشویکها مخالف جنگ هستند اما شکست‌های روسیه حامیان سلطنت تزار را به حداقل می‌رساند.

در اوایل مارس ۱۹۱۷ اکثر کارگران در پتروگراد و مسکو دست به اعتصاب می‌زنند. شورش به پادگان‌ها می‌رسد. در ۱۱ مارس تزار دوما را منحل می‌کند. اما نمایندگان متفرق نمی‌شوند.

در ۱۵ مارس تزار به نفع گراند دوک میخائیل کنار می‌رود.

نخستین کنگره شوراها

حکومت آلمان با هدف کارشکنی و خرابکاری در روسیه لنین را با قطار از سوئیس به سوئد و از آنجا به پتروگراد می‌آورد. تروتسکی نیز از آمریکا وارد پتروگراد می‌شود.

او گرچه بلشویک نیست اما با لنین هم آواز می‌شود که حکومت موقت حکومت بورژوایی است. سازمان دهندگان بلشویک با شعار لنین «به جنگ خاتمه دهید.» تمام زمینها برای دهقان‌ها «و» تمام قدرت در دست شوراها ” به میان مردم می‌آیند. نخستین کنگره شوراها با حضور نمایندگان سربازها، کارگران و دهقان‌ها برگزار می‌شود.

قیام بلشویکها

آشفتگی عمومی باعث شد بلشویک‌ها به دنبال قیام باشند اما قیام شکست خورد و لنین به مرز فنلاند فرار کرد. بلشویک‌ها به اتهام جاسوسی برای آلمان دستگیر و زندانی شدند.

شاهزاده لووف استعفاء کرد و کرنسکی جای او را گرفت.

محافظه‌کاران و اعتدالیون پشت ژنرال کورنیلوف جمع شدند تا با حکومت موقت مبارزه کنند. کرنسکی برای دفاع از حکومت، بلشویک‌ها و سوسیالیست‌ها را که از زندان آزاد شده بودند به یاری خواند.

 

کمیته انقلابی شورای پتروگراد

لنین به پتروگراد رفت و از اقدامات تروتسکی در سازماندهی قیام حمایت کرد. کمیته انقلابی شورای پتروگراد به رهبری تروتسکی ساختمان‌های دولتی را اشغال کردند و کاخ زمستانی تزار را در شب هفتم نوامبر به اشغال درآوردند.

شورای کمیسرهای خلق

بلشویک‌ها شورای کمیسرهای خلق را بوجود آوردند و لنین صدر شورا و تروتسکی کمیسر امور خارجه شد.

مسکو به تصرف بلشویک‌ها درآمد و دومین کنگره شوراها برگزار شد. مالکیت خصوصی لغو و کلیه امور به شوراهای روستایی واگذار شد. تمام زمینها میان مردم تقسیم شد.

در ۱۹۱۸ بلشویکها رسماً نامشان را به حزب کمونیست اتحاد شوروی تغییر دادند. ترس از ادامه هجوم آلمانی‌ها حکومت جدید شوروی را وادار کرد تا پایتخت را از پتروگراد به مسکو منتقل کند.

پیمان برست لیتوفسک

در مارس ۱۹۱۸، تروتسکی و لنین سایر اعضای حزب را وادار کردند تا عهدنامه برست-لیتوفسک را بپذیرند. این پیمان که با آلمان و اتریش و مجارستان بسته شده بود، بسیار به ضرر روسیه بود؛ ولی درگیری را در روسیه پایان داد.

پیروزی متفقین در جنگ باعث شد تا شوروی از اجرای مفاد پیمان سرباز زند.

تزارهای روس

• پتر یکم (۷ مه ۱۶۸۲ – ۸ فوریه ۱۷۲۵)
• کاترین اول روسیه (۸ فوریه ۱۷۲۵ – ۱۷ مه ۱۷۲۷)
• پتر دوم روسیه (۱۸ مه ۱۷۲۷ – ۳۰ ژانویه ۱۷۳۰)
• آنای روسیه (۳۰ ژانویه ۱۷۳۰ – ۲۸ اکتبر ۱۷۴۰)
• ایوان ششم روسیه (۲۸ اکتبر ۱۷۴۰ – ۶ دسامبر ۱۷۴۱)
• الیزابت روسیه (۶ دسامبر ۱۷۴۱ – ۵ ژانویه ۱۷۶۲)
• پتر سوم روسیه (۵ ژانویه ۱۷۶۲ – ۹ ژوئیه ۱۷۶۲)
• کاترین دوم روسیه (۹ ژوئیه ۱۷۶۲–۱۷ نوامبر ۱۷۹۶)
• پاول یکم(۱۷ نوامبر ۱۷۹۶–۲۳ مارس ۱۸۰۱)
• الکساندر اول (۲۴ مارس ۱۸۰۱–۱ دسامبر ۱۸۲۵)
• نیکلای یکم (۱ دسامبر ۱۸۲۵ – ۲ مارس ۱۸۵۵)
• الکساندر دوم (۲ مارس ۱۸۵۵–۱۳ مارس ۱۸۸۱)
• الکساندر سوم (۱۳ مارس ۱۸۸۱–۱ نوامبر ۱۸۹۴)
• نیکلای دوم (۲۰ اکتبر ۱۸۹۴ – ۱۵ مارس ۱۹۱۷)

 

 

واحد پول روسیه

واحد پول روسیه

واحد پول روسیه

 

روبل نام واحد پولی روسیه و بلاروس و شوروی سابق است.

هر روبل به یکصد کپک [ ک ُ پ َ ] تقسیم می‌شود.

روبل (به روسی: Рубль) واحد پول کشور روسیه است.

جزء کوچک‌تر روبل کوپک نامیده می‌شود. هر روبل برابر صد کوپک است.

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، بجای روبل شوروی روبل فدراسیون روسیه به جریان افتاد.

در طی سالهای ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۵ چندین شکل اسکناس به چاپ رسید و به دلیل تورم موجود در آن زمان تعداد صفرهای حک شده بر کالاها حالت نجومی به خود گرفت.

پس از ثبات نسبی روبل در سال ۱۹۹۶، دولت تصمیم گرفت برای حل مشکل روبل جدیدی را عرضه کند. ارزش این روبل جدید برابر ۱۰۰۰۰ روبل قدیم بود یعنی در واقع سه صفر آخر اسکناسها حذف شد.

روبل جدید در سال ۱۹۹۷ چاپ شد و از آغاز سال ۱۹۹۸ اعتبار پیدا کرد. روبل جدید در آغاز کار خوش شانس نبود و دقیقآ با بحران اقتصادی سال ۱۹۹۸ و افت ارزش روبرو شد.

در چند سال اخیر دولت ولادیمیر پوتین توانسته است با افزایش رشد اقتصادی روسیه ارزش روبل را افزایش دهد. نرخ برابری روبل از ۳۱ روبل و ۲۸ کوپک در مقابل یک دلار در سال ۲۰۰۲ میلادی به ۲۴ روبل در مقابل یک دلار در پایان سال ۲۰۰۷۷ میلادی افزایش پیدا کرده است.

در آغاز سال ۲۰۰۸ میلادی هر دلار آمریکا ۲۴ روبل و ۵۰ کوپک بوده است.

 

 

 

کشورهای پساشوروی

کشورهای پساشوروی

کشورهای پساشوروی

 

کشورهای پساشوروی (انگلیسی: Post-Soviet states) همچنین مشهور به اتحاد شوروی سابق(FSیا جماهیر شوروی سابق، ۱۵ کشور مستقل بودند که در دسامبر ۱۹۹۱ پس از فروپاشی اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی از آن بیرون آمدند.

همچنین روسیه که به عنوان کشور جایگزین ‏(en)‏ اتحاد شوروی شناخته شد.

در ۱۱ مارس ۱۹۹۰، لیتوانی اولین کشوری بود که اعلام استقلال کرد و در پی آن استونی و لتونی در ماه اوت ۱۹۹۱.

 

 

کشورها و گروه‌بندی جغرافیایی

۱۵ کشور پس از شوروی به طور کلی به پنج گروه زیر تقسیم شدند که هر گروه ویژگی‌ها و دارایی‌های مشترکی دارند، نه فقط عوامل جغرافیایی و فرهنگی بلکه در تاریخچه و سرگذشتی که در روابط با روسیه داشته‌اند.

اقتصاد

تغییر تولید ناخالص داخلی (GDP) در قیمت‌های ثابت، ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۷ :

کشور	۱۹۹۱*	۱۹۹۶	۲۰۰۱	۲۰۰۶	۲۰۱۱	سال برگشت**
کشورهای اروپای شرقی
روسیه	۱۰۰	۶۳٫۱	۷۴٫۵	۱۰۳٫۳	۱۱۸٫۳	۱۹۹۷
اوکراین	۱۰۰	۴۷٫۲	۵۱٫۸	۷۳٫۷	۷۵٫۹	۲۰۰۰
بلاروس	۱۰۰	۶۷٫۹	۹۴٫۰	۱۴۱٫۵	۱۹۲٫۵	۱۹۹۶
مولداوی	۱۰۰	۴۵٫۲	۴۵٫۰	۶۲٫۵	۷۴٫۵	۱۹۹۷
کشورهای بالتیک
استونی	۱۰۰	?	?	?	?	?
لتونی	۱۰۰	۶۷٫۸	۹۲٫۹	۱۴۳٫۱	۱۳۰٫۱	۱۹۹۳
لیتوانی	۱۰۰	۶۴٫۶	۸۱٫۵	۱۱۹٫۸	۱۲۳٫۹	۱۹۹۵
آسیای مرکزی
قزاقستان	۱۰۰	۶۹٫۳	۸۸٫۵	۱۴۱٫۴	۱۸۵٫۷	۱۹۹۶
قرقیزستان	۱۰۰	۵۸٫۹	۷۶٫۱	۸۹٫۶	۱۱۴٫۴	۱۹۹۶
تاجیکستان	۱۰۰	۳۴٫۱	۴۵٫۲	۵۶٫۰	۹۸٫۱	۱۹۹۷
ترکمنستان	۱۰۰	۶۸٫۴	۱۰۷٫۷	۲۱۵٫۵	۳۵۱٫۸	۱۹۹۸
ازبکستان	۱۰۰	۸۲٫۹	۱۰۲٫۶	۱۳۷٫۵	۲۰۸٫۴	۱۹۹۶
قفقاز جنوبی
ارمنستان	۱۰۰	۶۳٫۳	۸۴٫۲	۱۵۴٫۷	۱۷۲٫۵	۱۹۹۴
آذربایجان	۱۰۰	۴۲٫۷	۶۵٫۲	۱۵۰٫۲	۲۴۱٫۱	۱۹۹۶
گرجستان	۱۰۰	۳۹٫۸	۴۹٫۸	۷۴٫۱	۹۳٫۲	۱۹۹۵

* اقتصاد بیشتر جمهوری‌های شوروی در ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۰ شروع به رکود کردند، از این رو شاخص‌های ۱۹۹۱ با حداکثرهای پیش از تغییر جفت نمی‌شوند.

** سالی که رکود GDP به سعود آن تغییر کرد.

فهرست تولید ناخالص داخلی کنونی (رقم‌ها بر اساس دلار ایالات متحده در سال ۲۰۱۳ طبق اطلاعات‌نامه جهان)

	کشور	مقدار اسمیمیلیون	سرانه اسمی	برابری قدرت خرید(PPP)میلیون	سرانه PPP
۱	ارمنستان	۱۰٬۴۴۰	۳٬۴۰۰	۲۰٬۶۱۰	۶٬۳۰۰
۲	آذربایجان	۷۶٬۰۱۰	۷٬۹۰۰	۱۰۰٬۴۰۰	۱۰٬۸۰۰
۳	بلاروس	۶۹٬۲۴۰	۷٬۵۰۰	۱۵۰٬۴۰۰	۱۶٬۱۰۰
۴	استونی	۲۴٬۲۸۰	۱۸٬۳۰۰	۲۹٬۹۴۰	۲۲٬۴۰۰
۵	گرجستان	۱۵٬۹۵۰	۳٬۲۰۰	۲۷٬۳۰۰	۶٬۱۰۰
۶	قزاقستان	۲۲۴٬۹۰۰	۱۲٬۷۰۰	۲۴۳٬۶۰۰	۱۴٬۱۰۰
۷	قرقیزستان	۷٬۲۳۴	۱٬۳۰۰	۱۴٬۳۰۰	۲٬۵۰۰
۸	لتونی	۳۰٬۳۸۰	۱۵٬۴۰۰	۳۸٬۸۷۰	۱۹٬۱۰۰
۹	لیتوانی	۴۶٬۷۱۰	۱۵٬۳۰۰	۶۷٬۴۳۰	۲۲٬۶۰۰
۱۰	مولداوی	۷٬۸۸۰	۲٬۲۰۰	۱۲٬۶۸۰	۳٬۶۰۰
۱۱	روسیه	۲٬۱۱۳٬۰۰۰	۱۴٬۶۰۰	۲٬۵۵۳٬۰۰۰	۱۸٬۱۰۰
۱۲	تاجیکستان	۸٬۵۳۷	۱٬۰۰۰	۱۹٬۰۰۰	۲٬۳۰۰
۱۳	ترکمنستان	۴۰٬۵۶۰	۷٬۹۰۰	۵۵٬۱۶۰	۹٬۷۰۰
۱۴	اوکراین	۱۷۵٬۵۰۰	۳٬۸۰۰	۳۳۷٬۴۰۰	۷٬۴۰۰
۱۵	ازبکستان	۵۵٬۱۸۰	۱٬۹۰۰	۱۱۲٬۶۰۰	۳٬۸۰۰

 

 

فرایند توسعه‌ای

کشورهای پس از شوروی بر اساس امتیاز شاخص توسعه انسانی (۲۰۱۳).

توسعه انسانی بسیار بالا:

•  استونی: ۰٫۸۴۶
•  لیتوانی: ۰٫۸۱۸
•  لتونی: ۰٫۸۱۴

توسعه انسانی بالا:

•  بلاروس: ۰٫۷۹۳
•  روسیه: ۰٫۷۸۸
•  قزاقستان: ۰٫۷۵۴
•  گرجستان: ۰٫۷۴۵
•  اوکراین: ۰٫۷۴۰
•  جمهوری آذربایجان: ۰٫۷۳۴
•  ارمنستان: ۰٫۷۲۹

توسعه انسانی متوسط:

•  ترکمنستان: ۰٫۶۹۸
•  مولداوی: ۰٫۶۶۰
•  ازبکستان: ۰٫۶۵۴
•  قرقیزستان: ۰٫۶۲۲
•  تاجیکستان: ۰٫۶۲۲

سازمان‌های منطقه‌ای

تعدادی از سازمان‌های منطقه‌ای و بلوک‌های همکار پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی رشد کردند.

این تنها سازمان‌هایی می‌باشد که اساساً (یا کاملا) متشکل از کشورهای پساشوروی لیست شده در این بخش هستند، سازمان‌هایی که عضویت‌های گسترده‌تر دارند مورد بحث قرار نگرفته‌اند. ۱۵۵ کشور پساشوروی به مشارکت‌شان با بلوک‌های منطقه‌ای تقسیم می‌شوند:

• بلاروس، روسیه، و اوکراین، کشورهای مستقل هم‌سود(CIS) را در دسامبر ۱۹۹۱ بنا نهادند. این طور برداشت شد که این سازمان، جایگزینی برای یواس‌اس‌آر است، و از دسامبر ۱۹۹۳ از ۱۵ جمهوری شوروی سابق ۱۲ جمهوری را دربرگرفت (به استثنای سه کشور بالتیک).
  این سازمان هم اکنون شامل ۹ کشور از ۱۵ کشور جماهیر شوروی سابق می‌باشد به همراه یک کشور شرکت کننده (اوکراین) و ۱ کشور وابسته (ترکمنستان) و گرجستان که در اوت ۲۰۰۸ از CISS بیرون آمد.
• سه کشور بالتیک در پی عضویت در هیچ‌یک از سازمان‌های پس از شوروی نبوده‌اند، و در عوض در پی عضویت در اتحادیه اروپا و ناتو تلاش کردند (فقط سیستم‌های الکتریکی و راه‌آهن آنها با سازمان‌های شوروی سابق متصل است). تنها استثناء بالا عصویت اخیر آنها در مجمع انتخاب دموکراتیک است.
• کشورهای آسیای مرکزی شامل قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان (همچون بلاروس) اعضای CIS هستند و در سازمان‌های منطقه‌ای متعدد که روسیه را به عنوان محرک خود دارند می‌باشند.
  چنین سازمان‌هایی شامل مجمع اقتصادی اوراسیا (که بعداً با اتحاد اقتصادی اوراسیا ترکیب شد که تاجیکستان و ازبکستان عضو آن نیستند)، سازمان پیمان امنیت جمعی، و سازمان همکاری شانگهای هستند. در گروه آخر تنها از زمانی که ازبکستان از گوام بیرون آمد و در پی عضویت در EurAsEc و CSTOO رفت متمایز می‌شوند.
• ارمنستان، در کنار عضویتش در CIS، در سازمان پیمان امنیت جمعی و اتحاد اقتصادی اوراسیا (EAEU) نیز شرکت می‌کند.
• اوکراین، مولداوی و آذربایجان در CIS شرکت می‌کنند اما از طرف دیگر بیشتر در سازمان‌های منطقه‌ای‌ای که روسیه آنها را کنترل نمی‌کند همکاری دارند. چنین سازمان‌های گوام و مجمع انتخاب دموکراتیک هستند.
  گرچه اوکراین یکی از سه کشور بنیانگذار CIS است، اما به صورت قانونی عضو نیست زیرا هرگز سند امتیاز ۱۹۹۳ را تأیید نکرد.
• ترکمنستان یک عضو وابسته CIS است (و از عضویت کامل بیرون آمده است) و یکی از اعضای سازمان همکاری اقتصادی ست و در پی پیوستن به هیچ‌یک از دیگر سازمان‌های پس از شوروی یا غربی نرفته است.
• گرجستان در ۱۸ اوت ۲۰۰۸ تصمیم خود برای ترک سازمان منطقه‌ای را به گروه اجرایی CIS اعلام کرد، و طبق سند امتیاز CIS (بخش ۱، پاراگراف ۹) این تصمیم ۱۲ ماه پس از تاریخ اعلام اجرا خواهد شد.

کشورهای مستقل همسود

CIS شامل یازده جمهوری شوروی سابق می‌باشد که در وضعیت عضویت شان متفاوت هستند.

از دسامبر ۲۰۱۰، ۹ کشور قرارداد CIS را تأیید کردند و اعضای کامل CIS هستند (ارمنستان، آذربایجان، بلاروس، مولداوی، قزاقستان، قرقیزستان، روسیه، تاجیکستان و ازبکستان) و ترکمنستان عضو وابسته، و اوکراین کشور بنیانگذار و مشارکت کننده اما به صورت قانونی عضو نیست، و گرجستان که در سال ۲۰۰۹ این گروه را ترک کرد. در ۲۰۱۴، اوکراین ریاست CIS را رد کرد و از عضویت در این سازمان بیرون آمد.

مجمع اقتصادی اوراسیا

اتحادیه گمرکی اوراسیا یا بلاروس، قزاقستان و روسیه (EACU)

روسیه، بلاروس و قزاقستان یک اتحاد گمرکی ایجاد کردند که در ژوئیه ۲۰۱۰ اجرایی شد. اوکراین، قزاقستان و تاجیکستان در آن زمان مایل به پیوستن بودند.

 

اتحادیه اقتصادی اوراسیا (EAEU یا EEU)

اتحاد اقتصادی اوراسیا یک اتحاد اقتصادی بین کشورهای شوروی سابق است. این پیمان با هدف تأسیس EEU که در ۲۹ ماه مه ۲۰۱۴ به دست رهبران بلاروس، قزاقستان و روسیه امضاء شد و در یک ژانویه ۲۰۱۵ اجرایی شد می‌باشد. پیمان‌نامه‌ها برای ورود ارمنستان و قرقیزستان به اتحادیه اقتصادی اوراسیا به ترتیب در ۹ اکتبر و ۲۳ دسامبر ۲۰۱۴ امضاء شدند.

 

 

سازمان پیمان امنیت جمعی (CSTO)

سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)

سه کشور شوروی سابق عضو ناتو هستند: استونی، لتونی، و لیتوانی. در گرجستان که هم نظر عمومی و هم دولت حاکم مایل به عضویت در ناتو هستند، از سال ۲۰۰۵ در برنامه مذاکرات تنگاتنگ ‏(en)‏ با ناتو می‌باشند. در اکراین پس از پیروزی انتخابات ۲۰۱۰ویکتور یانوکویچ و انقلاب نارنجی، دولت به طور رسمی اعلام بی طرفی کرد و دیگر در پی عضویت در ناتو نیست.

 

 

رهبران سیاسی روسیه

رهبران سیاسی روسیه

رهبران سیاسی روسیه

 

 

ولادیمیر ایلیچ اولیانوف معروف به لنین

ولادیمیر ایلیچ اولیانوف معروف به لنین(به روسی: Владимир Ильич Ленин)‏ (۱۹۲۴-۱۸۷۰) تئوریسین و انقلابی کمونیست روسی، رهبر انقلاب ۱۹۱۷ روسیه و بنیانگذار دولت اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود.

او را ولودیا خطاب می‌کردند که مخفف ولادمیر است نام اصلی او ولادمیر ایلیچ اولیانوف بود ولی در دنیا به اسم لنین مشهور شد. ولودیا سومین فرزند از شش فرزند خانواده اولیانوف بود که در سال ۱۸۷۰ یعنی یک سال قبل از کمون پاریس، در یک خانواده مرفه در سیمبریسک در ساحل رود ولگا که در آن زمان شهرکی بیش نبود.

ولی بعدها به صورت شهر بزرگی به نام اولیاء نوفسک درآمد متولد گردید.

پدرش یک خرده بورژوای لیبرال و معلم ریاضی و مادرش دختر یک پزشک آلمانی بود وبه همین جهت لنین در تمام مدت عمر به آلمانی‌ها و طرز تفکر آلمانی که مارکس مولود آن بود به دیده اغماض می‌نگریست. ولودیا در دبیرستان شاگرد خوبی بود و قوه استدلال درخشانی داشت ولی در عین حال بچه‌ای موذی بود.

در چهارده سالگی به خواندن آثار ممنوعه نویسندگان روسی پرداخت و در ۱۶ سالگی پدر خود را از دست داد وقتی ۱۷ساله بود برادر بزرگش ساشا به اتهام شرکت در سؤ قصد به تزار بازداشت وبه دار آویخته شد.

در همین سال ۱۸۸۷ ولودیا دیپلم تحصیلات متوسطه اش را با مدال طلا و تقدیر از کرنسکی مدیر دبیرستان دریافت کرد.

پسر همین کرنسکی بعدها در تاریخ انقلاب روسیه نقش مهمی ایفا کرد.

اولیانوف جوان در دانشکده حقوق کازان نام‌نویسی کرد و شاهد تظاهرات دانشجویان بود وپس از مدتی خود رهبری دانشجویان آشوب طلب را بر عهده گرفت وبه پخش اعلامیه و سخنرانی پرداخت.

اما بزودی””برادر کسی که بدار آویخته شده بود”” از طرف پلیس تزاری بازداشت و مدت کوتاهی تبعید شد ولی بعدآ به دانشگاه بازگشت و این بار آثار مارکس را کشف کرد و با شور وعلاقهٔ فراوان به خواندن آنها پرداخت.

 

 

یوسب بساریونیس دزه جوغاشویلی مشهور به ژوزف استالین

یوسب بساریونیس دزه جوغاشویلی (به گرجی: იოსებ ბესარიონის ძე ჯუღაშვილი) مشهور به ژوزف استالین (به روسی: Иосиф Сталин) (زاده ۱۸ دسامبر ۱۸۷۸-درگذشته ۵ مارس ۱۹۵۳) رهبر و سیاست‌مدار کمونیست شوروی بود که از اواسط دهه ۲۰ تا مرگش در ۱۹۵۳ رهبر عملی حزب کمونیست اتحاد شوروی و در نتیجه رهبر دو فاکتوی کل این کشور بود.

او در شهر گوری در گرجستان که آن زمان بخشی از امپراتوری روسیه بود به دنیا آمد و در ۱۹۲۲ به مقام دبیر کل حزب کمونیست اتحاد شوروی رسید. پس از مرگ ولادیمیر لنین، استالین موفق شد در مبارزه قدرت در دهه ۲۰ بر لئون تروتسکی پیروز شود و رهبری حزب را در دست گیرد. در دهه ۱۹۳۰ استالین تصفیه کبیر را آغاز کرد که به کمپینی از سرکوب سیاسی، دستگیری و قتل مخالفان معروف است که در ۱۹۳۷۷ به اوج رسید.

حکومت استالین آثار ماندگار بسیاری داشت که تا پایان دولت شوروی در آن باقی‌ماندند گرچه مائوئیست‌ها، خوجه ئیست‌ها، آنتی رویزیونیست‌ها و بسیاری دیگر او را آخرین رهبر سوسیالیست واقعی در تاریخ اتحاد شوروی می‌دانند و عروج خروشچفو استالین زدایی پس از استالین را «رویزیونیسم» می‌خوانند.

 

 

نیکیتا سرگیویچ خروشچف

نیکیتا سرگیویچ خروشچف (به روسی: Ники́та Серге́евич Хрущёв)‏ (۱۵ آوریل ۱۸۹۴ – ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۱) رهبر شوروی بعد از استالین، و دبیر اول کمیته مرکزی حزب کمونیست در اتحاد جماهیر شوروی از ۱۹۵۳ تا و در عین حال از ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۴ نخست‌وزیر اتحاد جماهیر شوروی بود.

او پس از رسیدن به رهبری حزب کمونیست در کنگرهٔ این حزب سخنرانی کرد و جنایات دوران استالین را محکوم کرد.

 

 

لئونید ایلیچ برژنف

لئونید ایلیچ برژنف (به روسی: Леонид Ильич Брежнев) سیاست‌مدار و دبیر کل کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۸۲ بود. وی در تاریخ ۱۹ دسامبر سال ۱۹۰۶ در شهرک کامنکا در استان دنپروپتروفسک در اوکراینامروزی که در آن زمان جزئی از امپراتوری روسیه بود زاده شد و در تاریخ ۱۰ نوامبر سال ۱۹۸۲ در مسکو درگذشت. او در سال ۱۹۶۴ دبیر اول و از سال ۱۹۶۵ به بعد دبیر کل کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی بود.

پس از توطئه‌ای هماهنگ با همکاری تنی چند از اعضای حزب کمونیست شوروی از جمله “سوسولوف” نظریه پرداز حزب در آن دوره و برژنف به علاوه برخی از سران دستگاه‌های امنیتی خروشچف از دبیر اولی حزب کمونیست شوروی برکنار شد و لئونید برژنف به جای او به دبیر اولی حزب کمونیست برگزیده شد.

 

 

یوری ولادیمیرویچ آندروپوف

یوری ولادیمیرویچ آندروپوف (به روسی: Ю́рий Влади́мирович Андро́пов) (زاده ۱۵ ژوئن ۱۹۱۴ – درگذشته ۹ فوریه ۱۹۸۴) سیاست‌مدار اتحاد شوروی و دبیر کل حزب کمونیست اتحاد شوروی از ۱۲ نوامبر ۱۹۸۲ تا روز مرگش بود.

او مجموعاً حدود ۱۶ ماه این سمت را به عهده داشت و در این مدت در واقع رهبر شوروی بود.

 

 

کنستانتین اوستینوویچ چِرنینکو

کنستانتین اوستینوویچ چِرنینکو (به روسی: Константин Устинович Черненко) (زاده ۲۴ سپتامبر ۱۹۱۱ – درگذشته ۱۰ مارس ۱۹۸۵) سیاست‌مدار اهل اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود

کُنْسْتانْتین چرنینکو رهبر پیشین اتحاد جماهیر شوروی سابق در ۲۴ سپتامبر ۱۹۱۱ در خانواده‌ای بی‌بضاعت در روستایی در سیبری به دنیا آمد.

وی پس از طی تحصیلات خود، در ۱۸ سالگی مسئول سازمان جوانان حزب کمونیست شوروی سابق شد و دو سال بعد به عضویت این حزب درآمد.

 

 

میخائیل سرگئیویچ گورباچُف

میخائیل سرگئیویچ گورباچُف (به روسی: Михаил Сергеевич Горбачёв) (زادهٔ ۲ مارس ۱۹۳۱) از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۱ آخرین رهبر اتحاد شوروی بود. تلاش‌ها و اصلاحات او باعث پایان جنگ سرد شد اما هم‌زمان یگانگی سیاسی حزب کمونیست اتحاد شوروی را نیز پایان داد و نهایتاً باعث فروپاشی شوروی شد.

گورباچف در سال ۱۹۹۰ جایزهٔ صلح نوبل را دریافت کرده است.

وی با دکترین دوگانه پرسترویکا (اصلاحات اقتصادی) و گلاسنوست (فضای باز سیاسی) در اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود میلادی، نقش مهمی در پایان دادن به سلطه کمونیسم در اروپای شرقی و اتحاد جماهیر شوروی سابق و پایان گرفتن جنگ سرد داشت

 

 

بوریس نیکولایویچ یلتسین

بوریس نیکولایویچ یلتسین (Борис Николаевич Ельцин) (زادهٔ ۱ فوریه ۱۹۳۱ – درگذشت ۲۳ آوریل ۲۰۰۷)، نخستین رئیس جمهور منتخب روسیه به شیوهٔ دموکراتیک بود.

او در سال ۱۹۹۱، اندکی پیش از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی به ریاست جمهوری روسیه انتخاب شد. یلتسین در فروپاشی شوروی نقش مؤثری داشت. او در سال ۱۹۹۳ به تانک‌های ارتشی دستور داد تا پارلمان کشور را که در کنترل کمونیستهای تندرو بود مورد حمله قرار دهند.

جانبداری بوریس یلتسین از برقراری دموکراسی در روسیه و کمک وی به این روند، از او در میان کشورهای غربی که خواهان فروپاشی شوروی بودند، یک چهره دموکرات ساخت.

یلتسین در سال۱۹۹۴ دستور لشکرکشی به چچن را صادر کرد.

 

 

ولادیمیر ولادیمیرویچ پوتین

ولادیمیر ولادیمیرویچ پوتین (متولد ۷ اکتبر ۱۹۵۲ (به روسی: Владимир Владимирович Путин)) رئیس جمهور روسیه است. او دومین و چهارمین رئیس جمهور روسیه بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی است.

او رئیس حزب روسیه واحد (از ۱۵ آوریل ۲۰۰۸) است. پوتین از اوت ۱۹۹۹ تاکنون همواره پست ریاست‌جمهوری یا نخست‌وزیری روسیه را در اختیار داشته است. او متولد ۷ اکتبر ۱۹۵۲ در شهر سن پترزبورگ (در آن زمان، لنینگراد) است.

ولادیمیر پوتین به عنوان رئیس جمهوری پُرکار شناخته می‌شود که اقتصاد روسیه را از بحران شدید دهه ۱۹۹۰ به ثبات و رشد قابل توجه در قرن بیست و یکم هدایت کرده‌است.

پوتین پیش از ریاست جمهوری روسیه، سابقه همکاری با کا.گ. ب را در دوران شوروی در کارنامه خود دارد. همچنین عده‌ای او را به عنوان ورزشکارترین رئیس‌جمهور دنیا می‌شناسند.

 

 

دمیتری آناتولیِویچ مِدوِدِف

دمیتری آناتولیِویچ مِدوِدِف (به روسی: Дмитрий Анатольевич Медведев) ‏ (۱۴ سپتامبر ۱۹۶۵ برابر ۲۴ شهریور ۱۳۴۴ در سن پترزبورگ ، اتحاد جماهیر شوروی) نخست وزیر روسیه و رئیس جمهور سابق این کشور است.

دمیتری مدودف فرزند آناتولی مدودف از اساتید مؤسسه فناوری لنینگراد است.

 

 

 

 

پادشاهان روسیه

پادشاهان روسیه

پادشاهان روسیه

 

 

ایوان چهارم واسیلیویچ:

ایوان چهارم واسیلیویچ (به روسی: Ива́н Четвёртый, Васи́льевич) متولد ۲۵ اوت ۱۵۳۰ در مسکو، و درگذشته در ۱۸ مارس ۱۵۸۴ میلادی در مسکو) یکی از تزاران امپراتوری روسیه بود.

به خاطر جنایات بی‌بدیلش در کشور روسیه به او لقب «ایوان مخوف» (به روسی: Ива́н Гро́зный) داده‌اند. ایوان چهارم، در سال ۱۵۴۷ میلادی و در سن ۱۶ سالگی به سلطنت رسید.

او در سال ۱۵۵۳ به شاهزادگی اعظم مسکو رسید.

در زبان روسی به او لقب گروزنی(Grozny) داده‌اند که به معنای توانایی قدرت و سختی است. هر چند که در فارسی امروز آن را مخوف ترجمه نموده‌اند.

ایوان در مقام شاهزادگی اعظم شاهد تغییرات بسیاری بود که او را از زمامداری یک ایالت به کنترل یک امپراتوری کوچک و به یک قدرت منطقه‌ای تبدیل نمود و در سال ۱۵۴۷ به عنوان اولین تزار به مقام تزار تمامی روسیه رسید.

 

 

پتر کبیر یا پتر یکم

پتر کبیر یا پتر یکم (۹ ژوئن ۱۶۷۲–۸ فوریه ۱۷۲۵)، تزار روسیه از ۷ مه ۱۶۸۲ که تا سال ۱۶۹۶، همراه با برادر بیمار و ناتوانش ایوان پنجم بر امپراتوری حکومت می‌کرد. او مشهورترین تزار روسیه می‌باشد و توانست روسیه را به یک قدرت اروپایی تبدیل کند.

او پس از آنکه توسط خواهرش برای جلوگیری از به سلطنت رسیدن به یکی از دهات مجاور مسکو تبعید گردید، بالاخره در سال ۱۶۸۹۹ با جمعی از یاران خود به مسکو حمله کرد و خواهرش سوفی را به زندان افکند و خود به جای او به سلطنت نشست.

پس از مرگ آلکسی در تاریخ ۳۰ ژانویه ۱۶۷۶، فئودور پسر اول او در حالی که پانزده سال بیشتر از عمرش نمی‌گذشت و بیمار و ضعیف بود به‌جای پدر نشست.

فئودور در دوران کوتاه سلطنت خویش مدام تحت نفوذ اطرافیانش قرار داشت و در ۲۷ فوریه۱۶۸۲ بعد از شش سال سلطنت از دنیا رفت.

 

یِلیزاوِتا پترُونا

یِلیزاوِتا پترُونا (۲۹ دسامبر ۱۷۰۹ – ۵ ژانویه ۱۷۶۲) (به روسی: Елизаве́та (Елисаве́т) Петро́вна) امپراتریس روسیه از ۱۷۴۱ تا زمان مرگش بود.

او کشورش را در دو جنگ معاصر خود رهبری کرد: جنگ جانشینی اتریش (۱۷۴۰-۱۷۴۸) و جنگ هفت ساله (۱۷۵۶-۱۷۶۳). در هنگام مرگ او، روسیه قلمرویی در حدود ۴٬۰۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ جریب (۱۶٬۰۰۰٬۰۰۰۰ کیلومتر مربع) را دربر می‌گرفت.

سیاست داخلی او به اشراف اجازه داد تا تسلط و نفوذ فراوانی در دول محلی (ایالات) کسب کرده و به شکلی خطرناک، مستقل شوند. او میخاییل لومونسف را ترغیب کرد که دانشگاه دولتی مسکو را تاسیس کند و از ایوان شووالوف نیز خواست کهآکادمی هنر امپراتوری را در سن پترزبورگ ایجاد نماید.

او همچنین هزینه‌های گزافی را صرف پروژه‌های معمار مورد علاقه‌اش، فرانسیسکو بارتولومیو راسترلی، کرد تا از این طریق به ایجاد بناهایی نظیر کاخ پتروف و تزارکوی سلو اهتمام ورزد.

 

 

الکساندر یکم

الکساندر یکم تزار روسیه بین سال‌های ۱۸۰۱ تا ۱۸۲۵ بود.

او در زمان خود کارهای جدیدی انجام داد. او سازمان پلیس مخفی را منحل کرد، ممنوعیت سفر به خارج را برداشت و ممیزی و سانسور کتابها را نیز لغو کرد.

او همچنین آموزش و پرورش را اصلاح نمود و زندگی بسیاری از بردگان را بهبود بخشید. البته او بعدها از اصلاحاتش مایوس و سرخورده شد و شیوه‌های سختگیرانه‌ای را در پیش گرفت که باعث نارضایتی مردم شد.

الکساندر یکم تزار روسیه، در دومین سال سلطنت خود به فکر جهانگشایی در جنوب و شرق آن کشور افتاد و در جلسه ۱۸ سپتامبر ۱۸۰۲ (مصادف با ۲۷ شهریور) با ژنرال‌های خود، موضوع را مطرح ساخت.

 

 

الکساندر سوم الکساندروویچ

الکساندر سوم الکساندروویچ (به روسی: Александр III Александрович) (زادهٔ ۱۰ مارس ۱۸۴۵ – درگذشت ۱ نوامبر ۱۸۹۴) شناخته‌شده تحت عنوان الکساندار صلح‌طلب (به روسی: Александр Миротворец) تزار روسیه از ۱۳ مارس ۱۸۸۱ تا هنگام مرگش در ۱۸۹۴ بود.

وی سیاست یهودستیزانه‌ای داشت و انجام برخی مشاغل را برای یهودیان محدود کرد.

 

 

نیکُلای یکم

نیکُلای یکم (متولد ۶ ژوئیه ۱۷۹۶ (میلادی)؛ درگذشت ۲ مارس ۱۸۵۵)، تزار روسیه از سال ۱۸۲۵ و همچنین پادشاه لهستان بین سالهای ۱۸۲۵-۱۸۳۱. او در گاتچینا به عنوان فرزند پاول یکم متولد شد.

همسر او شارلوت، شاهزاده آلمانی پروس بود.

او بسیار موفق بر ضد ترکان عثمانی جنگید.

جنگ ایران و روس که به عهدنامه ترکمنچای انجامید نیز در زمان این تزار صورت گرفت.

 

 

الکساندر دوم

الکساندر دوم امپراتور روسیه بود که در ۱۸۵۶ تاجگذاری نمود.

نیکولاس تزار در حالی درگذشت که فلسفه (تفکر) وی مورد بحث بود. یک سال قبل، روسیه در جنگ کریمه شرکت نمود که این زدو خورد درابتدا در کریمه در گرفته بود. چون روسیه نقش مهمی را در شکست ناپلئون ایفا نموده بود، به عنوان یک کشور شکست ناپذیر از لحاظ نظامی فرض می‌شد، اما زمانی که به جنگ باائتلاف نیروهای توانمند اروپایی پرداخت، ورق برگشت و متحمل خسارات فراوانی در عرصه‌های خشکی و دریایی شد که زوال و ضعف رژیم تزار نیکولاس را نشان می‌داد.

زمانی که الکساندر دوم در سال ۱۸۵۵ به حکومت رسید، تمایل به اصلاحات رواج یافته بود.

در اوخر دهه ۱۸۷۰، روسیه و امپراتوری عثمانی مجدداً در بالکان با همدیگر درگیر شدند. از سال ۱۸۷۵ تا ۱۸۷۷، بحران در بالکان با شورشهایی علیه حکومت عثمانی تشدید شد که از سوی اتباع مختلف اسلاوی بود که از سوی ترکان عثمانی سرکوب شده بودند که نزد کشور روسیه آن را بیرحمی بزرگی نسبت به آنها می‌دانستند.

ایده ملیگرایانه روسی، عامل جدی داخلی در حمایت از مسیحیان آزادیخواه بالکانی علیه حکومت عثمانی بود و موجب استقلال بلغارستان و صربستان گردید. در اوایل سال ۱۸۷۷، روسیه از طرف صربستان در این درگیری مداخله نمود، و سربازان داوطلب روسی را برای جنگ با امپراتوری عثمانی به آن نقطه اعزام نمود.

طی یکسال روسها به حوالی قسطنطنیه رسیدند و عثمانی‌ها را محاصره نمودند.

 

 

نیکُلای الکساندروویچ رومانوف یا نیکلای دوم

نیکُلای الکساندروویچ رومانوف یا نیکلای دوم (به روسی:Никола́й II یا Никола́й Алекса́ндрович Рома́нов)(زاده ۱۸ مه ۱۸۶۸ – مرگ ۱۷ ژوئیه ۱۹۱۸) واپسین تزار روسیه، پادشاه لهستان و گرانددوک فنلاند بود. لقب کاملش نیکولای دوم، امپراتور و فرمانروای مطلق سراسر روسیه بود.

او از سال ۱۸۹۴ تا ۱۹۱۷ – که ناچار به کناره‌گیری شد – به فرمانروایی پرداخته بود. او نشان داده‌بود که از اداره کشور آشوب‌زده‌اش و نیز ارتشش که درگیر جنگ جهانی یکم بود ناتوان‌است. فرمانروایی او با انقلاب ۱۹۱۷ روسیه به پایان رسید و چندی پس از آن او و خانواده‌اش به دست بلشویکها کشته شدند. کلیسای ارتدکس روسیه پس از تقدیسش وی را نیکلای قدیس رنج‌کشیده خواند.

یکلای دوم بزرگ‌ترین پسر امپراتور الکساندر سوم بود و در سن‌پترزبورگ چشم به جهان گشود.

مادرش ماریا فیودوروونا به پسرش بسیار نزدیک بود.

 

 

تاریخ روسیه

تاریخ روسیه

تاریخ روسیه

 

تاریخ روسیه به قرن چهاردهم میلادی بازمی‌گردد که قلمرو پادشاهی تجاری مسکو به عنوان بازیگر اصلی در بین چندین منطقه کوچکتر مشابه مطرح شد.

ایوان چهارم، معروف به ایوان مخوف، نخستین حاکم مسکو بود که خود را تزار نامید. در سده هفدهم رومانف به حکومت روسیه دست یافتند و تا سیصد سال بعد بر این کشور حکومت کردند. پتر کبیر و کاترین کبیر از معروف‌ترین این پادشاهان بودند که اصلاحات زیادی را در جهت مدرنیزاسیون این کشور به انجام رساندند.

در اوایل قرن بیستم، نارضایتی‌های عمیق در میان بخش‌های مختلف جامعه روسیه به اعتراضات گسترده‌ای در این کشور انجامید. در شرایطی که حاکمان کشور نسبت به درد و رنج توده‌های مردم بی تفاوت به نطر می‌رسیدند، جریان‌های سیاسی رادیکال در کشور قوت گرفتند.

واقعه معروف به دوشنبه خونین در سال ۱۹۰۵، شکست از ژاپن در جنگ ۱۹۰۵ و شکست‌های این کشور در جنگ جهانی اول به این نارضایتی‌ها دامن زد.

در سال ۱۹۱۷ انقلابی به رهبری حزب بلشویک، که در سال ۱۹۰۳ به رهبری لنین و تحت تأثیر آموزه‌های کارل مارکس تشکیل شده بود، به حکومت پادشاهی در این کشور پایان بخشید.

اوایل حکومت لنین با جنگ داخلی علیه حامیان سلطنت همراه بود و پس از مدتی رقابت برای جانشینی لنین شدت گرفت. وی در سال ۱۹۲۴ درگذشت و استالین در سال ۱۹۲۹ به رهبری بلامنازع حزب کمونیست شوروی دست یافت.

سیاستهای استالین به صنعتی‌سازی سریع کشور انجامید اما حکومت او با حجم غیرمنتظره‌ای از پاکسازی‌های سیاسی، تبعیدهای دسته‌جمعی و حبس و زندان همراه بود.

در ژوئن ۱۹۴۱۱ آلمان به شوروی یورش برد و جنگی چهارساله درگرفت که ۲۷ میلیون شهروند شوروی در آن جان باختند.

روسیه در جنگ جهانی دوم پیروز شد و کنترل سیاسی بیشتر قلمرو اروپای شرقی و مرکزی را برای خود تضمین کرد. استالین تا زمان مرگش در سال ۱۹۵۳۳ در قدرت باقی‌ماند.

در این دوران حزب کمونیست با استفاده از دستگاه امنیتی عظیم خود بر تمام جنبه‌های زندگی حیات اجتماعی جامعه تسلط یافت و شوروی با پرداخت بهایی گزاف از حیات انسان‌ها به یک ابرقدرت صنعتی و نظامی تبدیل شد.

خروشچف جانشین استالین تلاش کرد تا جنبه‌های بی‌رحمانه حکومت استالین را افشا کرده و در عین حال بخش‌های کلیدی حکومت کمونیستی را حفظ کند.

وی سانسور را در جامعه کاهش داده و سیاست خارجی همزیستی مسالمت‌آمیز با غرب را در پیش گرفت اما با سرکوب قیام سال ۱۹۵۶ مجارستان سلطه شوروی بر دولت‌های دست‌نشانده این کشور ادامه یافت.

با این حال دستگاه حزبی اعتماد خود را به وی از دست داده و اعتبار خروشچف در پی نحوه مواجهه او با بحران موشکی ۱۹۶۲ کوبا کاهش یافت. خروشچف در سال ۱۹۶۴ در یک کودتای حزبی ساقط شد.

در دوران برژنف جانشین خروشچف، شرایط زندگی برای توده‌های مردم قابل پیش‌بینی تر و مناسب‌تر شد اما سرکوب سیاسی ادامه یافت. با این حال با توجه به کاهش رشد اقتصادی و سربرآوردن مشکلات اجتماعی دوران برژنف به «عصر رکود» معروف شد. از سال ۱۹۷۹ شوروی در جنگی طولانی و خونبار در افغانستان درگیر شد.

یک نسل کامل قربانی جنگ شوروی در افغانستان شدند.

 

 

اطلاعات روسیه

اطلاعات روسیه

اطلاعات روسیه

 

روسیه (به روسی: Россия، واج‌نویسی: راسیا) با نام رسمی فدراسیون روسیه (Российская Федерация، واج‌نویسی: راسیسکایا فدراتسیا) پهناورترین کشور جهان است که در شمال اوراسیا قرار دارد.

این کشور در آسیای شمالی و اروپای خاوری واقع است و با اقیانوس آرام شمالی و اقیانوس منجمد شمالی؛ و نیز با دریای خزر، دریای سیاه، و دریای بالتیک مرز آبی دارد.

روسیه با ۱۴ کشور آسیایی و اروپایی مرز زمینی دارد و با کشورهای پیرامون دریای برینگ، دریای ژاپن،دریای خزر، دریای سیاه، و دریای بالتیک ارتباط دریایی دارد.

روسیه با ۱۷٬۰۷۵٬۴۰۰ کیلومتر مربع وسعت، پهناورترین کشور جهان است.

پهناوری روسیه کمتر از دو برابر مساحت کانادا یا چین یا ایالات متحده آمریکا و بیشتر از یک دوم مساحت قاره آفریقا است.

این کشور در عرضهای بالای جغرافیایی واقع شده‌است و بیشتر مناطق کشور سردسیر و کم بارش است.

به همین دلیل بیشتر مناطق این کشور (به ویژه سرزمین بزرگ سیبری) خالی از سکنه هستند و کشاورزی در این مناطق میسر نیست.

پایتخت روسیه شهر مسکو است که در باختر و بخش اروپایی کشور است و بزرگترین شهر اروپا است.

روسیه با حدود ۱۴۳ میلیون نفر (در سال ۲۰۱۳) جمعیت نهمین کشور پرجمعیت دنیاست.

تراکم جمعیت روسیه ۸٫۴ نفر در هر کیلومتر مربع است که از پایینترین نرخهای تراکم جمعیت در جهان است.

همچنین نرخ رشد جمعیت در این کشور منفی است. بیشتر جمعیت روسیه در غرب این کشور (بخش اروپایی) زندگی می‌کنند. بر اساس سرشماری سال ۲۰۱۰ حدود ۸۱ درصد از مردم این کشور از قومیت روس هستند.

در مجموع ۱۶۰۰ گروه قومی در این کشور زندگی می‌کنند.تاتارها ۳٫۹ درصد جمعیت روسیه را تشکیل می‌دهند و بزرگترین اقلیت قومی این کشور محسوب می‌شوند.

اقوام اوکراینی، چوواش، باشقیر، چچنی، و ارمنی نیز هر یک بیش از یک میلیون نفر جمعیت دارند و آوارهای قفقازی، بلاروسی‌ها،آسی‌ها، آذربایجانی‌ها و قزاق‌ها از دیگر اقوام پرجمعیت روسیه هستند.

زبان رسمی روسیه، زبان روسی است؛ ولی ۲۷ زبان رسمی دیگر نیز در جمهوری‌ها و مناطق خودگردان این کشور وجود دارد. روسیه کشوری فدرال با تقسیمات کشوری پیچیده‌ایست و شامل ۸۳ واحد فدرال از جمله ۲۱ جمهوری خودگردانمی‌شود.

روسیه فرهنگ پرباری دارد و نویسندگان معروفی مانند تولستوی و داستایوفسکی روسی بوده‌اند.

روسیه تا پیش از قرن هجدهم یک حکومت نه چندان نیرومند در خاور اروپا بود و وسعت آن چندان زیاد نبود.

تا اینکه در آغاز قرن ۱۸ میلادی و با اصلاحاتی که تزار پتر بزرگ انجام داد، این کشور به یک امپراتوری پهناور و نیرومند تبدیل شد.

در سال ۱۹۱۷ انقلاب کمونیستی در این کشور به وقوع پیوست و نام کشور به «اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی» تغییر یافت.

روسیه، با عنوان جمهوری فدراتیو روسیه شوروی، مهمترین و بزرگ‌ترین جمهوری در اتحاد جماهیر شوروی بود.

در سال ۱۳۷۰ (۱۹۹۱) شوروی پس از جنگ سرد طولانی با غرب فروپاشید و فدراسیون روسیه به جای آن نشست.

واحد پول روسیه روبل است. روسیه با تولید ناخالص داخلی ۲۱۱۸ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۳ هشتمین اقتصاد بزرگ جهان (ششمین بر مبنای قدرت برابری خرید) بوده‌است.

روسیه پس از فروپاشی شوروی به اقتصاد بازار روی آورده‌است و به منابع طبیعی عظیم خود متکی است.

درآمد سرانهٔ این کشور در سال ۲۰۱۳ بیش از ۱۸ هزار دلار (بر مبنای قدرت برابری خرید) که این کشور را در رتبه پنجاه‌وهفتم دنیا قرار می‌دهد.

این کشور یکی از پنج عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل، عضو گروه هشت، شورای اروپا، سازمان تجارت جهانی، سازمان همکاری شانگهای و کشورهای مستقل همسود است.

اکنون ولادیمیر پوتین رئیس جمهور و دمیتری مدودف نخست وزیر روسیه‌است.

سیاست کنونی روسیه، همکاری و عدم تنش با غرب و تلاش برای اتحاد کشور است؛ ولی به خاطر گسترش ناتو به شرق و پس از درگیری با گرجستان بر سراوستیای جنوبی و الحاق کریمه به خاک خود، روابط روسیه و غرب به تیرگی گراییده‌است.

 

تقسیمات کشوری فدراسیون روسیه

تقسیمات کشوری فدراسیون روسیه نسبتاً پیچیده و تا حد قابل توجهی متفاوت از دیگر کشورهاست.

روسیه یک کشور فدرال است و تقسیمات کشوری آن برگرفته از تقسیماتجمهوری شوروی فدراتیو سوسیالیستی روسیه است که در سال ۱۹۹۱ از اتحاد جماهیر شوروی اعلام استقلال کرد.

واحدهای فدرال

بر اساس اصل ۶۵ قانون اساسی روسیه (مصوب ۱۹۹۳) فدراسیون روسیه از تعدادی واحد فدرال تشکیل می‌شود.

در سال ۱۹۹۳، زمانی که قانون اساسی روسیه رسمی شد، ۸۹ تقسیم‌بندی فدرال وجود داشت اما تا سال ۲۰۰۸ به خاطر ادغام بین قسمت‌ها این تعداد به ۸۳ تقسیم‌بندی کاهش یافت.

از مارس ۲۰۱۴ در پی الحاق کریمه به فدراسیون روسیه به ۸۵ واحد فدرال افزایش یافت.

هرچند جمهوری کریمه و شهر فدرال سواستوپل جدیدترین اعضای فدراسیون روسیه از نگر جامعهٔ بین‌المللی بخشی از خاک اوکراین به شمار می‌روند.

این ۸۵ واحد فدرال به ۶۶ نوع مختلف با میزان خودگردانی متفاوت تقسیم شده‌اند و تعداد آنها با شمارش کریمه و سواستوپل به این شرح است:

• ۲۲ جمهوری خودمختار
• یک اُبلاست خودمختار (استان خودگردان یهودی)
• ۴ ناحیه (اُکروگ) خودمختار
• ۹ کرای (خطه)
• ۴۶ اوبلاست (استان یا منطقه)
• ۳ شهر فدرال (مسکو و سن پترزبورگ و سواستوپل)

تمامی این واحدهای فدرالی دو نماینده در شورای فدراسیون روسیه دارند.

این شورا مجلس علیای مجمع فدرال ـ معادل مجلس سنا در نظام قانون‌گذاری روسیه ـ است.

اما از نظر میزان خودگردانی با یکدیگر تفاوت دارند.

ناحیه‌های خودمختار از این نظر با بقیه واحدهای فدرال تفاوت دارند که در عین حال که خود از اعضای فدراسیون روسیه محسوب می‌شوند، زیرمجموعه یک واحد فدرالی دیگر هم هستند.

البته ناحیه خودمختار چوکوتکا یک استثنا است که در هیج واحد فدرال دیگری قرار ندارد.

هر یک از این واحدهای فدرال قوه قانون‌گذاری و قوه اجرایی خود را دارند اما قوانین آنها نباید مغایر با قوانین دولت فدرال باشد (اصل ۷۹ قانون اساسی روسیه).

وضع حقوقی هیچیک از این واحدهای فدرال بدون موافقت آنها تغییر نخواهد کرد (اصل ۶۷).

جمهوری‌های خودمختار این حق را دارند که علاوه بر زبان رسمی فدرال (زبان روسی) یک یا چند زبان دیگر را هم به عنوان زبان رسمی برای استفاده در ارگان‌ها و موسسات دولتی تعیین کنند (اصل ۶۸).

الحاق کریمه به روسیه

در جریان بحران ۲۰۱۴ کریمه روسیه کنترل نظامی این شبه‌جزیره در جنوب اوکراین را به دست گرفته و دولت محلی هوادار روسیه در این منطقه با سرپیچی از دولت اوکراین اعلام استقلال کرده و جمهوری کریمه را به عنوان یک کشور مستقل تشکیل داد.

جمهوری کریمه که تنها روسیه آن را به رسمیت شناخته در ۱۶ مارس ۲۰۱۴ با برگزاری یک همه‌پرسی به الحاق به روسیه رای داد و دو روز بعد در ۱۸۸ مارس معاهده‌ای میان جمهوری کریمه و روسیه به امضا رسید که بر اساس آن جمهوری کریمه به عنوان یک جمهوری خودمختار و شهر سواستوپل (که داخل شبه‌جزیره کریمه قرار دارد) به عنوان یک شهر فدرال به عضویت فدراسیون روسیه در می‌آیند.

به این ترتیب از ماه مارس سال ۲۰۱۴ تعداد جمهوری‌های خودمختار روسیه به ۲۲ و تعداد شهرهای فدرال آن به ۳ شهر افزایش یافته‌است.

هرچند هنوز جامعه بین‌المللی این تحول را به رسمیت نشناخته و کریمه از نظر حقوق بین‌الملل همچنان بخشی از اوکراین محسوب می‌شود.

ناحیه‌های فدرال

مناطق اقتصادی

فدراسیون روسیه به ۱۲ منطقه اقتصادی تقسیم می‌شود که هر یک از واحدهای فدرال در داخل یکی از آنها قرار می‌گیرند. مناطق اقتصادی به منظور سهولت در برنامه‌ریزی‌های اقتصادی و بررسی‌های آماری به تقسیمات کشوری فدراسیون روسیه افزوده شده‌اند.

 

قانون اساسی روسیه

قانون اساسی روسیه (به روسی: Конститу́ция Росси́йской Федера́ции) مهمترین سند حقوقی در فدراسیون روسیه است. این قانون در همه‌پرسی روز ۱۲ دسامبر ۱۹۹۳ جایگزین قانون اساسی جمهوری فدراتیو شوروی سوسیالیستی شد که در ۱۲ آوریل ۱۹۷۸۸ میلادی به تصویب رسیده بود.

در این همه‌پرسی ۵۸٬۱۸۷٬۷۵۵ نفر شرکت کرده و ۳۲٬۹۳۷٬۳۰ (بیش از ۵۸ درصد) نفر به آن رأی موافق دادند

در این قانون اختیارات گسترده‌ای به رئیس‌جمهور اعطا شده که این امر با سنت تاریخی تمرکز قدرت سیاسی در این کشور هماهنگ و متناسب است.