درباره هندوستان

هندوستان در یک نگاه

نام: «هند» (و هم‌چنین صورت‌های آن در زبان‌های غربی ازجمله India در انگلیسی) برگرفته از زبان پارسی باستان است که به جای واژه سانسکریت «سیندو» (Sindhu) به‌کار می‌رفته و نام رودخانه سند بوده‌است. همچنین واژه «هندوستان» که به عنوان نام کامل این سرزمین در اغلب کشورها از جمله خود هند رواج دارد واژه‌ای فارسی است به معنی «سرزمین هندوها».

پهناوری: ۳٫۱۶۶٫۱۴۴ کیلومتر مربع (بدون احتساب کشمیر آزاد و دیگر اراضی مورد مناقشه) آب‌های داخلی: ۶/۹٪

پرچم هند: پرچم ملی کشور هند دارای سه رنگ افقی، از بالا به پایین، زعفرانی، سفید و سبز است. در وسط این پرچم گردونه‌ای با بیست و چهار پره به رنگ سرمه‌ای است. رنگ زعفرانی سمبل شجاعت، دلیری، وارستگی و فداکاری، رنگ سفید بیانگر خلوص و حقیقت و رنگ سبز به معنای ایمان، اعتقاد، باروری و حاصلخیزی است. گردونه پرچم که به آن دارما چاکرا گفته می‌شود، نمادی باستانی در آیین بوداست که توسط آشوکا پادشاه قدرتمند قرن چهارم قبل از میلاد به عنوان گردونه قانون استفاده می‌شد.

هندوستان در یک نگاه – پایتخت هندوستان:

دهلی نو (به انگلیسی:New Delhi به هندی: नई दिल्ली، به پنجابی: ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ، به اردو: نئی دلی) پایتخت کشور هندوستاناست.

دهلی نو در اصل منطقه‌ای شهری درون کلان‌شهر دهلی است.

دهلی نو همچنین مرکز حکومت ناحیهٔ پایتختی ملی دهلی است.

هندوستان در یک نگاه – جمعیت هندوستان:

هند با جمعیت هند معادل ۱٫۰۹۵ میلیارد نفر دومین کشور پرجمعیت در جهان است و یک ششم کل افراد جهان در این کشور قرار دارند. نرخ رشد جمعیت هند علی‌رقم کاهش نرخ مرگ ومیر به دلیل بهبود وضعیت سلامتی، از رقم سالانهِ ۱۵/۲ درصد (۸۱-۱۹۵۱) به سطح ۳۸/۱ درصد در سال (۶-۲۰۰۵) رسید.

این جمعیت زیاد فشارهای بسیاری بر زیرساخت و خدمات اجتماعی وارد می‌سازد. عامل مثبت دراین ارتباط تعداد بالای افراد آماده بکار است که ۳۳/۴۵ درصد از جمعیت هند را شامل می‌شود، و طبق پیش‌بینی‌ها بدلیل کاهش نسبت وابستگی این رقم همچنان افزایش می‌یابد. افزایش سواد، مراقبتهای بهداشتی بهتر و خودکفایی در تولید مواد خوراکی در سالهای اخیر متضمن این شده‌است که این تعداد بالای جمعیت مشکل جدیای ایجاد نمی‌کند.بازار کار داخلی هند از زمان تصویب لایحهِ پرداخت نیروی کار در سال ۱۹۲۳ تحت نظارت شدید دولت هند بوده‌است.

هندوستان در یک نگاه – زبان هندی:

زبان هندی، (हिन्दी یا हिंदी) نامی است که به یک زبان هندوآریایی داده‌اند؛ یا یک گویش پیوسته از زبان‌هایی است که در هندوستان شمالی و مرکزی سخن گفته می‌شود (کمربند هندی).

سخنگویان محلی گویش‌های هندی را ۴۰٪ از جمعیت هند می‌سازد. آنچنان که در قانون اساسی هند تعریف شده‌است، هندی زبان رسمی کشور هند است. همجنین هندی یکی از ۲۲ زبان پیش‌بینی‌شده در قانون اساسی است. هندی رسمی اغلب به‌عنوان هندی مدرن و استاندارد شناخته می‌شود، که در کنار انگلیسی، برای ادارهٔ حکومت مرکزی به‌کار می‌رود.

هندی استاندارد، نگاشت سانسکریت شده‌ای است که از گویش کهری بولی به‌دست آمده‌است. اما زبان اردو نگاشت عربی شده از همان گویش است. این دو نگاشت در کنار هم به طور تاریخی به هندوستانی معروف هستند.

هندوستان در یک نگاه – آب و هوای هندوستان:

آب و هوای هند دارای تنوع بسیار قابل توجهی است و از کوهستان‌های همیشه پوشیده از برف هیمالیا تا منطقه حاره و گرمسیری میانه و جنوب و کویر خشک غرب این کشور را دربر می‌گیرد.

چهار فصل هند شامل: سرد وخشک از ماه دسامبر تا فوریه، گرم و خشک از ماه مارس تا مه، فصل بارش از ماه ژوئن تا سپتامبر و معتدل در ماههای اکتبر و نوامبر است. به طور میانگین ۱۰۰۰ تا۱۵۰۰ میلمتر باران در سال، تقریباً سراسر هند را دربر می‌گیرد که این مقدار به ۲۵۰۰ میلیمتر در سواحل و ناحیه شمال شرقی هند می‌رسد. میانگین بارندگی سالانه در بنگال غربی به بیش از ۱۱هزار میلیمتر در سال می‌رسد. این کشور دارای آب و هوای بسیار متنوعی میباشد.

هندوستان در یک نگاه – مردم هندوستان:

هند دومین کشور پرجمعیت دنیا است و نزدیک به یک ششم جمعیت جهان را در خود جای داده‌است، تنوع نژادی، فرهنگی، زبانی و مذهبی به این کشور چشم اندازی شگرف از همزیستی مسالمت آمیز میان اعتقادات گوناگون بخشیده‌است.

نژاد مردم هند، شامل: ۷۲ ٪ هندوآریائی، ۲۵ ٪ دراویدی و ۳ ٪ نژاد زرد است که این نژادها بر اساس شرایط مکانی، فرهنگی و دینی نیز دارای تقسیمات خاص خود هستند.

۶۱% مردم هند باسواد هستند که این آمار در مردان ۷۳.۴% و در زنان ۴۷.۸% می‌باشد.

هندوستان در یک نگاه – زبان رسمی هندوستان:

طبق آمار رسمی دولت در سال ۲۰۰۱، در سرزمین هندوستان ۲۹ زبان دارای گویشور بالای یک میلیون نفر است و ۱۲۲ زبان دیگر دارای گویشورانی بیش از ده هزار نفر هستند. تعداد گویش‌ها، لهجه‌ها و زبان‌هایی که روزانه در این کشور مکالمه می‌شود بسیار بیشتر است. در حالی که زبان‌های هندی و انگلیسی ارتباطات رسمی و امور دولتی را برعهده دارند، هر ایالت دارای زبان‌های رسمی و ملی ویژه خود است برای نمونه زبان رسمی ایالت دهلی یا ناحیه ملی پایتخت به ترتیب انگلیسی، اردو و هندی است.

در قانون اساسی هند، زبان هندی (از شاخه زبان‌های هند و ایرانی یا هندو اروپایی) زبان رسمی سراسر کشور اعلام شده‌است. افزون برآن در سال ۲۰۰۵ زبان‌هایی که به‌عنوان زبان‌های رسمی در ایالت‌های هند شناخته شده‌اند به ۲۲ زبان رسید که عبارتند از: هندی، اردو، آسامی، اوریا، بنگالی، بودو، پنجابی، تلوگو، تامیلی، دوگری، سانتالی، سانسکریت، سندی، گجراتی، کنکانی، کشمیری، کانادا، مالایالم، میتی، مایتیلی، مراتی و نپالی نیز به رسمیت شناخته شده‌اند.^[۹] این زبان‌ها به دو شاخه اصلی دراویدی (۲۲٪) که بیشتر در جنوب هند تکلم می‌شوند و هندو اروپایی(۷۰٪) تقسیم می‌شوند در هند ۴۲۸ زبان وجود دارد که ۴۱۵ زبان زنده هستند و کاربرد دارند و ۱۳ زبان امروزه منسوخ شده‌است.^[۱۱]

زبان‌های سانسکریت و تامیل زبان‌های اصلی و سنتی هند شناخته می‌شوند و در طول تاریخ طولانی این سرزمین در تغییر و تحول زبان‌های رایج در این منطقه زبان‌های فارسی و انگلیسی نقش مهمی بر عهده داشته‌اند. سالیان دراز حکومت استعماری بریتانیا بر شبه قاره هند و انجام بخش عمده‌ای از امور اداری به زبان انگلیسی موجب شده این زبان، زبان دوم بسیاری از مردم هند باشد.

هندوستان در یک نگاه – زبان فارسی در هندوستان:

زبان فارسی پیش از آنکه هندوستان مستعمره انگلستان شود، دومین زبان رسمی این کشور و زبان فرهنگی و علمی به‌شمار می‌رفت. اما پس از استعمار، انگلیسی‌ها در سال ۱۸۳۲ انگلیسی به تدریج جایگزین فارسی شد. زبان فارسی در دورهٔ غزنویان به هند راه یافت در آن دوره پارسی، زبان ادبیات، شعر، فرهنگ و دانش بود. با تأسیس امپراتوری گورکانی به اوج پیشرفت خود در هند رسید و زبان رسمی هندوستان شد.

زبان فارسی هندوستان شاعران بزرگی همچون بیدل دهلوی، و امیر خسرو دهلوی و دستگاه شعری سبک هندی را در خود پروراند. از دیگر شاعران نامدار فارسی زبان شبه قاره هندوستان، می‌توان از اقبال لاهوری نام برد.

زبان فارسی هشت قرن پیش وارد هند شد، ۷۰۰ سال بر تارک اندیشه، روابط، سیاست، اقتصاد و فرهنگ مردم هند حاکمیت داشت. به گونه‌ای که کلیه آثار مهم فرهنگی، مذهبی، سیاسی، ادبی، مکاتبات، اسناد شخصی ودولتی و احکام قضایی هند به زبان فارسی نوشته می‌شد. لازم به ذکر است که هم‌اکنون در دانشگاه‌ها و کالج‌های هند بیش از پنجاه بخش زبان فارسی به‌فعالیت اشتغال دارند و بیش از یکصد مدرسه و دبیرستان فعالانه به تدریس زبان فارسی می‌پردازند.

زبان فارسی از آن رو که قرن‌ها زبان رسمی دربار گورکانیان هند بود، تاثیر قابل ملاحظه‌ای بر زبان‌های رایج در شبه قاره هندوستان به‌ویژه بر زبان اردو داشته‌است.

هندوستان در یک نگاه – ادیان هندوستان:

هند معجونی از ادیان مختلف و فرقه‌های مذهبی گوناگون است که اغلب آنها از هندوگرایی، اسلام و بوداگرایی نشات گرفته‌اند.

حدود ۸۰٫۵٪ مردم هند پیرو آئین‌های هندو و حدود ۱۳٫۴٪ مسلمان هستند. هند همچنین بیش از ۲٫۳٪ مسیحی و ۱٫۹٪ سیک دارد. هند اگرچه زادگاه آئین بودا بوده، اما جمعیت بودائیان هند در حال حاضر تنها حدود ۰٫۸٪ برآورد می‌شود. علاوه‌بر آن پیروان آیین جینیسم۰٫۸٪ و مجموع پیروان دین زرتشتی، یهودی، بهایی و بقیه مذاهب ۰٫۴٪ می‌باشد. با این وجود هند بزرگ‌ترین اجتماع فرقه احمدیه و مذاهب ایرانی بهائی و زرتشتی در سراسر جهان است. مسلمانان بیشتر در دهلی، بنگال غربی و نواحی شمال غربی کشور زندگی می‌کنند و در کشمیر بیشتر جمعیت را تشکیل داده‌اند. به این ترتیب هند پس از اندونزی و پاکستان پرشمارترین جمعیت مسلمان جهان را داراست.

زرتشتیان، ازمهمترین اقلیت‌های دینی هند هستند که به پارسی معروفند و طی بیش از پنج سده اولیه حمله اعراب به ایران، از ایران به هند مهاجرت کرده‌اند و بیشتر در مناطق مختلف گجرات و مهاراشترا به مرکزیت بمبئی اقامت دارند. اگر چه جمعیت آنان کمتر از۲۰۰ هزار نفر است، اما نزدیک به ۱۷ ٪ اقتصاد هند را در دست دارند. شرکت‌های بزرگی مانند: «تاتا» و «گودریج»، متعلق به زرتشتیان است. گروه دیگری از اقلیت‌های کم جمعیت بهراها هستند که قدرت اقتصادی مهمی در هند دارند. صاحب شرکت معروف «ویپرو» که جزو ثروتمندترین افراد جهان می‌باشد، از این فرقه‌است.

هندوستان در یک نگاه – پول رسمی هندوستان:

واحد پول رسمی این کشور روپیه هندوستان است که اجزاء آن پیسه (یک صدم روپیه) می‌باشد. برابری یک دلار آمریکا با پول هند بین ۴۳ تا ۴۷ روپیه در نوسان است.

هندوستان در یک نگاه – اوضاع انرژی در هندوستان:

در حال حاضر گرانی قیمت نفت با توجه به ذخایر اندک نفتی و نیاز روزافزون کشور در حال توسعه هند به‌انرژی، مهم‌ترین تهدید علیه اقتصاد این کشور به‌حساب می‌آید. هندیها برای رفع این مشکل به دنبال تولید برق هسته‌ای با کمک ایالات متحده هستند.

هند اگرچه در سال ۱۹۷۴ اولین بمب اتمی خود را آزمایش کرد و در سالهای اخیر توان هسته‌ای خود را تا حد قابل ملاحظه‌ای افزایش داده اما هنوز به تکنولوژی ساخت نیروگاه اتمی دست نیافته‌است.

ایجاد خط لوله و خرید گاز از کشورهای خاورمیانه مانند ایران و قطر از دیگر برنامه‌های این کشور است. هندی‌ها همچنین سابقه‌ای طولانی و موفقیت‌آمیز در استفاده از انرژی‌های نو مانند بیوگاز (تولید گاز از زباله) دارند.

هندوستان در یک نگاه – اوضاع کشاورزی هندوستان:

هند پس از چین دومین کشور دنیا از نظر ارزش تولیدات کشاورزیاست. ارزش محصولات کشاورزی این کشور در سال ۲۰۰۵ بیش از ۱۵۰میلیارد دلار برآورد شده‌است.

هند با تولید ۹۷۹٬۰۰۰ تن چای دومین تولیدکننده چای دنیا و چهارمین صادرکننده این محصول پس از کنیا، سریلانکا و چین است. محصول اصلی کشاورزان هندی مانند دیگر کشورهای شرق آسیا برنج است واین کشور پس از چین دومین تولیدکننده برنج دنیاست. فائو در سال ۲۰۰۴ میزان تولید برنج هند را ۱۲۴میلیون تن برآورد کرده بود. هند همچنین رتبه اول دنیا در تولید موز، ارزن، کنف و بادام زمینی و رتبه دوم در تولید ذرت، نیشکر و شاهدانه را داراست.

وجود صدها میلیون راس گاو در هند این کشور را اولین مسکن این حیوان در دنیا ساخته‌است. اگرچه دین هندو خوردن گوشت گاو را ممنوع کرده و اکثر مسلمانان و دیگر ادیان در این کشور هم از خوردن بیش ازحد گوشت آن خودداری می‌کنند، اما از شیر آن‌ها استفاده زیادی می‌شود.

هندوستان در یک نگاه – تعطیلات رسمی هندوستان:

در هند به‌طور سراسری تنها سه روز تعطیلی رسمی وجود دارد. اما بجز این سه روز هر یک از ایالت‌ها تعطیلات رسمی جداگانه خود را دارند.

روز	فراخور	توضیح
۲۶ ژانویه	روز جمهوری	روز اعلان جنبش جمهوری در هند (سال ۱۹۵۰م).
۱۵ اوت	روز استقلال	روز استقلال هند از بریتانیا (از سال ۱۹۴۷م).
۲ اکتبر	گاندی جایانتی	زادروز مهاتما گاندی

با توجه به تنوع زیاد فرهنگی، مذهبی و دینی، ایام مهم ادیان و مذاهب مختلف در این کشور تعطیلات سراسری محسوب می‌شوند. چهار رویداد اسلامی عید قربان، عاشورا، میلاد پیامبر اسلام و عید فطر جزو تعطیلات سراسری هند هستند.

هندوستان در یک نگاه – قانون اساسی هند:

قانون اساسی هند (به هندی: भारतीय़ संविधान) عالی‌ترین متن قانونی در کشور هند است. این قانون در ۲۶ نوامبر ۱۹۴۹ به تصویب مجلس مؤسسان هند رسیده و از ۲۶ ژانویه ۱۹۵۰ لازم‌الاجرا شده است. به همین جهت ۲۶ ژانویه هر سال به عنوان روز جمهوری تعطیل رسمی است و در سراسر هند گرامی داشته می‌شود. در این قانون هند یک جمهوری دمکراتیک معرفی شده که برقراری عدالت، برابری و آزادی را برای شهروندانش تضمین می‌کند.

این قانون اساسی طولانی‌ترین قانون اساسی نوشته در بین تمام کشورهای مستقل دنیاست و از ۳۹۵ اصل، ۱۲ پیوست و ۸۳ الحاقیه تشکیل می‌شود.

هندوستان در یک نگاه – موقعیت کشور هندوستان:

هند یا هندوستان با نام رسمی جمهوری هند (هندی: भारत गणराज्य؛ تلفظ: بْهَارَتْ گَنَرَاجْیَه) کشوری در جنوب آسیا است که پایتخت آن دهلی نو است. هندوستان از شمال باختری با پاکستان؛ از شمال با چین، بوتان، نپال و تبت؛ و از شمال خاوری با برمه و بنگلادش همسایه‌است.

همچنین هند از باختر با دریای عرب، از خاور با خلیج بنگال، و از جنوب نیز با اقیانوس هند مرز آبی دارد.

پهناوری هندوستان ۳٬۴۰۲٬۸۷۳ کیلومتر مربع (هفتم در جهان، ۲ برابر ایران) است. بیشتر سرزمین هندوستان پست و هموار است و رشته‌کوه هیمالیا که در شمال کشور قرار دارد باعث شده‌است که رطوبت و ابرهای باران‌زا به شمال آسیا نفوذ نکند و در نتیجه هند کشوری پرباران و مرطوب و دارای خاک بسیار حاصلخیز است. این موضوع باعث شده‌است که این کشور بتواند جمعیّت بسیاری را در خود جای دهد.

جمعیت هندوستان ۱٬۲۱۰٬۱۹۳٬۴۲۲ نفر است که دومین کشور پر جمعیت دنیا پس از چین به شمار می‌آید. بندر بمبئی (مومبائی) با جمعیتی نزدیک به ۱۴ میلیون تن، پرجمعیت‌ترین شهر هند است. هند بیش از سی و پنج شهر بزرگ با جمعیت بالای یک میلیون تن دارد. بمبئی (مومبائی)، دهلی، کلکته، مدرس، بنگلور، حیدرآباد، اگرا، میسور، جی‌پور، گوا، پونا، بوپال، تریواندروم، سورات، کانپور و احمدآباد از شهرهای مهم این کشور پهناور هستند.

هندوستان دارای تاریخ و فرهنگ بسیار کهن و پرباری است که به ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد می‌رسد. هندوستان سرزمین نژادها، زبان‌ها، آیین‌ها، و فرهنگ‌های فراوان و گوناگون می‌باشد. در هند صدها زبان و هزاران گویش و لهجه وجود دارد. علاوه بر دو زبان هندی و انگلیسی که در قانون اساسی این کشور زبان رسمی اعلام شده‌است. ۲۲ زبان دیگر در یک یا چند ایالت موقعیت زبان رسمی را دارند.

طی ۸۰۰ سال تسلط فارسی‌زبانان یا ایرانیان بر هند، این کشور از فرهنگ ایران و زبان فارسی تاثیر بسیاری پذیرفته‌است. زبان فارسی در دورهٔ غزنویان به هند راه یافت و با فرمانروایی دودمان گورکانیان هند زبان رسمی شد. زبان فارسی هندوستان شاعران بزرگی همچون بیدل دهلوی، و امیر خسرو دهلوی و دستگاه شعری سبک هندی را در خود پروراند. زبان فارسی تاثیر فراوانی بر زبان‌های هندوستان به‌ویژه زبان اردو گذاشته‌است. زبان فارسی پیش از آنکه هندوستان مستعمره انگلستان شود (سده ۱۹ میلادی)، دومین زبان رسمی این کشور و زبان فرهنگی و علمی به‌شمار می‌رفت.

هندوستان در یک نگاه – صنعت سینمایی بالیوود:

بالیوود (به زبان هندی: बॉलीवुड، به اردو: بالی ود، و به انگلیسی Bollywood)، نام غیررسمی صنعت فیلم سازی سینمای هند است.

بر خلاف هالیوود لس‌آنجلس آمریکا،بالیوود یک مکان واحد فیزیکی ندارد. این نام در حقیقت نام یک شرکت فیلمسازی شهر مومبای (بمبئی سابق) است، اما به تمام سینمای هند اطلاق می‌شود.

بالیوود از بزرگ‌ترین کمپانی‌های فیلمسازی جهان است که بیش از سه و نیم میلیارد مخاطب و علاقه‌مند در سراسر جهان دارد. مخاطبان فیلم‌های این کمپانی، شبه قاره هند، کشورهای غربی، خاورمیانه، آسیای میانه و روسیه، آفریقا و اقلیت‌های هندی و اردو زبان سراسر جهان هستند.

اغلب محصولات بالیوود به زبان هندی، اردو و زبان انگلیسی هندی می‌باشد اخیرا از زبان انگلیسی بیشتر در این فیلم‌ها یا آهنگ‌ها بهره می‌گیرند.
نام بالیوود، از هالیوود، صنعت فیلمسازی ایالات متحده آمریکا اقتباس شده، اما این اواخر، به فرهنگ لغات انگلیسی (دیکشنری) نامدار آکسفورد نیز راه یافته است.

بالیوود به تولید انبوه فیلم‌های عمدتاً تجارتی شهرت دارد و سالانه بیش از هزار فیلم می‌سازد.

هندوستان در یک نگاه – هندوگرایی، هندوئیسم :

آئین هندو دینی با سه هزار سال دیرینگی و ۹۰۰ میلیون پیرو است. هندوگرایی سومین دین بزرگ جهان است.این آیین تغییر یافتهٔ آیین ودایی هند است. دین اریایی‌های مهاجر به هند که متون آن اشتراکات بسیاری با اوستای زردشت دارد. باورهای اقوام بومی هند، مانند تمدن درهٔ موهنجودارو، در خدایانی مانند رودره تجلی یافت که در دوران بعد در قالب خدایان اصلی آیین هندو متجلی شد.

با وجود گوناگونی زیاد میان شاخه‌های هندوگرایی و پیروان آن، چند باور اولیه در همه آن‌ها مشترک است. این باورهای اولیه عبارتند از باززایی (دوباره زاده شدن)، امکان رهایی از باززایی توسط رستگاری؛ و باور به قوانین کارما (هر چه بکاری همان بدرَوی) و دارما (نظم ذاتی و درونی اشیاء و پدیده‌ها). روش زندگی هندوها پیرامون این مفاهیم شکل می‌گیرد.

به باور هندوها، یک روح واحد کیهانی به نام برهمن وجود دارد. هر موجود زنده یک روح ذاتی (آتمان) و خدایی دارد که با برهمن یکی است. از آن‌جا که موجودات زنده این را درک نمی‌کنند و فریب این تصاویر ناماندگار جهان ظاهری را می‌خورند روح‌های ذاتی افراد در تله بدن‌ها گیر افتاده و نمی‌تواند به برهمن بپیوندد. تنها زمانی که فرد این یگانگی ارواح را کاملاً درک کرد، آتمان می‌تواند از چرخه زایش دوباره و قانون کارما بگریزد و به برهمن جاویدان بپیوندد. در آئین هندو، برهمن به ۲ صورت تعریف میشود: نیرگونا برهمن(Nirguna) و سگونا برهمن(saguna). نیرگونا برهمن اصلی را بازگو می‌کند که برهمن را بالاتر از حس بشری و سخن و کلمه میداند و بیان میدارد که روح واحد جهانی غیر قابل توصیف است. اما سگونا برهمن سعی در شناساندن برهمن با صفات قابل لمس دارد. اصل سگونا برهمن، برهمن را به شکل خدایان مختلف قابل پرستش میداند. دین برهمایی دارای سه خدا مرد با نام‌های: برهما، ویشنو و شیوا است. خدایان زن آئین هندو شامل پارواتی، دوی، و لاکشمی می‌باشد.

در هندوئیسم، یوگا، پارسایی صوفی‌وار، مراقبه و پرستش ایزدان به عنوان راه‌های گریختن از باززایی دانسته می‌شوند.

آئین هندو در قدیم دین برهمایی خوانده می‌شد که به برهما، خدای هندوان اشاره می‌کرد و امروزه پیروان این آئین را هندو می‌نامند که نام درستی نمی‌باشد. شهر مذهبی برهماییان بنارس می‌باشد. مهمترین نوشتار در این دین وداها و اوپانيشاد ها میباشند.

خدایان کشور هندوستان:

گانِش یا گانشا، یکی از شناخته‌شده‌ترین و مورد احترام‌ترین خدایان در مذهب هندوئیسم است. او اولین فرزند شیوا و پارواتی است. نام او را می‌توان ترکیبی از دو کلمه گا- به معنی هوش و نهَ- به مفهوم عقل دانست.پارواتی گانشا را تنها با عشق خود خلق کرده است تا تنها به مادرش سرسپرده باشد و فرامین مادرش را اجرا کند.

گانشا در سرسپردگی مطلق به مادرش یک اسطوره است و بجز فرمان مادرش به فرمان کسی گوش نمی‌کند. در نوشته‌های کهن هندی آمده است که گانشا زمانی که مادرش به او دستور می‌دهد تا زمانی که در حال حمام کردن است هیچ کس را بداخل خانه راه ندهد گانشا از ورود شیوا که همسر پارواتی است نیز جلوگیری کرده و اجازه ورود نمی‌دهد که این کارش باعث خشم شیوا شده و شیوا سر او را قطع می‌کند. و مجبور می‌شوند با چسباندن سر فیل به او زنده اش کنند. او خدایی است که شکمی بزرگ با سری فیل‌گونه دارد. اغلب او را طوری تصویر می‌کنند که بر زمین نشسته و پاهایش را زیر خود جمع کرده است.

او نابود کننده تمامی بدی هاست و در پرستش، گانش معمولاً برطرف کننده مشکلات و موانع است و بسیاری از دانش‌آموزان در طول امتحانات به درگاه این ایزد (که ترکیبی از رفع کننده مشکل و خدای هوش و عقل است) نیایش می‌کنند.

جشن دیوالی در هندوستان:

دیوالی از جمله جشنهای هندوان است. دیوالی یک جشنواره پنج روزه هندوها است که در سراسر هند اجرا می‌شود و تاریخ اجری آن به زمانهای پیش از تاریخ بازمی‌گردد.

این جشنواره پنج روزه بر اساس گاهشماری هندی، در روز پانزدهم کارتیکا آغاز می‌شود. از آنجایی که محاسبه ماههای هندی، قمری است؛ تاریخ دیوالی در تقویمهای دیگر متغیر است. در سال ۲۰۰۵ دیوالی در روز اول نوامبر بود و در سال آینده در ۲۶ اکتبر آغاز خواهد شد.

طی روزهای قبل از جشن، تمام خانه‌ها پاکیزه و مرتب شده و پنجره‌ها برای خوشامدگویی به لاکشمی (Lakshmi)، الهه توانگری و کامیابی گشوده می‌شوند.

نام دیوالی، تحریف شده واژه دیپاوالی (Deepavali) – دیپا به معنی نور و آوالی به معنای ردیف و صف – و در کل به معنای صفی از نور است. درواقع نمایش نور در این جشنواره یکی از جذابترین بخش‌های آن است. تمام خانه‌ها، از فقیرانه‌ترین کلبه‌ها تا اشرافی‌ترین کاخها، با نور نارنجی رنگ فانوسهایی به نام دیا (Diya) برای تبریک و سلام به لاکشمی روشن می‌شوند.

فانوس یا دیپ (Deep)، نشانه دانش است و افروختن چراغ دانش در بین مردم به معنای درک فلسفه هر روز خاص از این جشنواره و به عمل درآوردن این فلسفه، در زندگی روزمره‌است.

طرحهای الوان رنگولی (Rangoli نقوشی سنتی و بسیار زیبا که در روزهای عید و مناسبتها، از دیرباز برای تزیین کف اتاق، حیاط و درگاه خانه‌ها، برای خوشامد گویی به خدایان ترسیم می‌شده‌است.این نقاشیها با پودرهای رنگ و توسط زنان اجرا می‌شده‌است)، گل آرایی و آتش بازی، این فستیوال را که پیام آور شادی، نشاط و خوشبختی در سال جدید است، از شکوه و زیبایی خاصی برخوردار می‌کند.

جشنواره دیوالی در ابعاد وسیع و تقریباً در تمام مناطق هند برگزار می‌شود و درواقع، پیش درآمد سال نو است. دیوالی حتا در کشورهایی چون تایلند، ترینیداد، سیام و مالایا نیز- با تفاوتهایی- اجرا می‌شود.

سبک هندی در کشور هندوستان

سبک هندی نمونه‌ای از سرایش شعر در ادبیات فارسی است که از قرن نهم هجری به بعد به وجود آمد.

به علت استقبال دربار ادب پرور هند از شاعران پارسی گوی، و همچنین به علت عدم توجه پادشاهان صفوی به اشعار متداول مدحی، گروهی از گویندگان به هندوستان رفتند و در آنجا به کار شعر و شاعری پرداختند. اینان به‌واسطهٔ دوری از مرکز زبان و تمایل به اظهار قدرت در بیان مفاهیم و نکات دقیق و حس نوجویی و تفنن دوستی و به سبب تاثیر زبان و فرهنگ هندی و دیگر عوامل محیط، سبکی به وجود آوردند که سبک هندینامیده می‌شود.

برخی ار ادبا این سبک را سبک اصفهانی نیز نامیده‌اند. این سبک تقریبا از قرن نهم تا سیزدهم هجری ادامه داشت و از ویژگی‌های آن، تعبیرات و تشبیهات و کنایات ظریف و دقیق و باریک و ترکیبات و معانی پیچیده و دشوار را می‌توان نام برد.

پارسیان کشور هندوستان:

پارسیان هند گروهی از زرتشتیان ایرانی تبارند که اغلب آنان در شبه‌قاره هند زندگی می‌کنند. نیاکان آنها در سده دوم هجری پس از سلطه اعراب مسلمان بر ایران از ایران به هند کوچیده‌اند و از این رو می‌توان آنان را نخستین جامعه مهاجر ایرانی به‌شمار آورد. نخست آنان در ایالت گجرات در کشور هندوستان مستقر شدند.

امروزه جمعیت پارسی‌ها حدود یکصدهزار نفر برآورد می‌شود که نزدیک به ۸۰ درصد آنها در ایالت ماهاراشترای هند و در شهر بمبئی (مومبای) و اطراف آن ساکن هستند و مابقی در سایر نقاط شبه قاره هند و یا بریتانیا٬ امریکا٬ استرالیا و کانادا پراکنده‌اند.با وجود آنکه پارسیان در بمبئی اقلیت کوچکی هستند، حضور آنان در این شهر مشهود است و از نظر اقتصادی اقلیت مهمی در هند به‌شمار می‌روند. آنان از انسجام خاصی برخوردارند و با گذشت ۱۲۰۰ سال بسیاری از سنن ایرانی را حفظ کرده‌اند.

پس از ورود اعراب مسلمان به ایران و درهم شکسته شدن امپراطوری ساسانی بسیاری از زرتشتیان به خراسان و از آنجا نیز به گجرات در هند مهاجرت نمودند. آن‌ها بدین وسیله آتش مقدس خود موسوم به آتش بهرام را به نوساری در گجرات منتقل نمودند.

جغرافیای کشور هندوستان

هند، بخش بزرگ جنوب آسیا و شبه قاره هند را به خود اختصاص داده‌است. این کشور با پاکستان، بنگلادش، نپال، بوتان، چین و برمه هم مرز است. جغرافیای هند به طور کلی به سه بخش تقسیم می‌شود: فلات بلند هیمالیا، جلگه گنگ و شبه جزیره جنوب هند که مناطق مختلف کوهستانی، دره رود خانه‌ای، کویر، دشت و جنگل را در بر می‌گیرد. پائین‌ترین سطح هند، در اقیانوس هند، با ارتفاع صفر و بلندترین نقطه این کشور، قله کانچنجونگا، با ارتفاع ۸۵۶۸ متر در هیمالیا قرار دارد که سومین قله مرتفع جهان است.

جفرافیای هند بسیار متنوع است و کوه، بیابان، دشت، تپه و فلات را شامل می‌شود. آب و هوای این کشور از حاره‌ای در جنوب تا آب و هوای معتدل در شمال متغیر است. مساحت ناحیهِ قابل کشت هند ۱٫۲۶۹٫۲۱۹ کیلومتر مربع (۷۸/۵۶٪ کل مساحت کشور) است که به دلیل رشد سوی جمعیت ر و افزایش شهرنشینی رو به کاهش است.

سطح نواحی پوشیده از آب در هند معادل ۳۱۴٫۴۰۰ کیلومتر مربع است و میانگین باران این کشور ۱٫۱۰۰ میلیمتر در سال است. بیش از ۹۲ درصد استفاده آب در هند برای مصارف آب‌رسانی است که در سال ۱۹۷۴ حدود ۳۸۰ کیلومتر مربع بود و بر اساس پیش‌بینی‌ها تا سال ۲۰۲۵ به سقف ۱٫۰۵۰ کیلومتر مربع می‌رسد که برابر با مصارف صنعتی و خانگی است. منابع آبی هند شامل رودخانه‌ها، کانال‌ها، آبگیرها، دریاچه‌ها و سواحل غربی و شرقی اقیانوس هند و سایر خلیج‌ها و خلیج کوچک برای بیش از ۶ میلیون نفر در بخش ماهیگیری اشتغال ایجاد کرده‌اند. هند ششمین کشور تولیدکنندهِ ماهی در سطح جهان و دومین تولیدکنندهِ ماهی بومی در سطح جهان است.

رودخانه‌های طویل هند، شامل: براهماپوترا و ایندوس ۲۹۰۰ کیلومتر، گنگ۲۵۰۰ کیلومتر، گوداواری ۱۴۷۰ کیلومتر، یامونا ۱۳۷۰ کیلومتر، نارمادا ۱۳۰۰ کیلومتر و کریشنا ۱۲۹۰ کیلومتر هستند. هند از آب و هوایی بسیار متنوع بهره می‌برد، از شمال به رشته‌کوه‌های هیمالیا ختم می‌شود و رودخانه‌های متعددی که از این بلندی‌ها سرچشمه می‌گیرند هوایی بارانی و خاکی بارآور را به نواحی شمالی هند می‌بخشند. رودهای گنگ و براهماپوترا مهم‌ترین این رودخانه‌ها هستند که هر دو به خلیج بنگال سرازیر می‌شوند. هندوها همچنین رود گنگ را مقدس می‌دانند^.

هند از زیست جانوری بسیار متنوعی بهره می‌برد، منطقه حفاظت شده‌ای به وسعت ۱۴۱۲ کیلومتر مربع در استان گجرات تنها پناهگاه باقیمانده حدود ۳۰۰ شیر آسیایی است. هند زیستگاه بسیاری از پستانداران بزرگ مانند فیل آسیایی، کرگدن تک شاخ و ببر می‌باشد. بیش از ۲۰۰۰ گونه پرنده و سه نوع تمساح در این کشور زندگی می‌کنند.

منابع اصلی مواد معدنی هند شامل زغال‌سنگ (از لحاظ میزان ذخایر در رده چهارم جهان قرار دارد) آهن، منگنز، میکا، بوکسیت، تیتانیوم، کرومیت، گاز طبیعی، الماس، نفت خام، سنگ آهک، توریوم (بیشترین در جهان در سواحل ایالت کرالا) می‌باشد. ذخایر نفت هند که در ساحل بمبئی درماهاراشترا، گجرات و در شرق آسام وجود دارند، بیش از ۲۵٪ از نیازهای داخل را برطرف می‌کنند.

رشته‌کوه هیمالیا

رشته‌کوه هیمالیا (هیمالایا هم نوشته شده) (به هندی: हिमालय)، مرتفع‌ترین کوه‌های زمین یا به‌طور عامیانه بام دنیا هستند. این رشته‌کوه، خط جداکنندهٔ شبه‌قارهٔ هند از فلات تبت است. نام هیمالیا از واژهٔ سانسکریت himālaya (هیمالَیا) گرفته شده که به معنی «برفستان» است.

بسیاری از رودهای بزرگ آسیا، از این رشته کوه سرچشمه می‌گیرند. تا قبل از اختراع وسایل هوانوردی، تنها تعداد انگشت‌شماری از کوهنوردان، موفق به صعود به قلل مرتفع هیمالیا شده بودند. در آنجا هیچ گونه جاده یا خط آهنی وجود ندارد و تنها راه ممکن، بالا رفتن از دامنه‌ها و صخره‌ها با پای پیاده است. بارها و اثاثیه نیز توسط اسب، قاطر، الاغ، بز و حتی گوسفند حمل می‌شوند. بلندترین قلهٔ جهان، اورست با ارتفاع ۸٫۸۴۸ متر در این رشته‌کوه قرار دارد. در سلسله جبال هیمالیا ۱۴ قله وجود دارد که ارتفاع هر یک از آن‌ها بیش از هشت هزار متر است و اورست بلندترینِ آن‌هاست.

قله‌های بلند

#	نام	ارتفاع	کشور (ها)
۱	اورست	۸۸۴۸ متر	چین نپال
۲	کی۲	۸۶۱۱ متر	پاکستان چین
۳	کنجچنجنگا	۸۵۸۶ متر	هند نپال
۴	لوتسه	۸۵۱۶ متر	نپال چین
۵	ماکالو	۸۴۶۲ متر	نپال چین

اقیانوس هند

اقیانوس هند سوّمین اقیانوس بزرگ جهان است و ۲۰٪ از سطح کره زمین را پوشانده است. همچنین گرمترین حوزهٔ اقیانوسی جهان به شمار می‌آید(نمونه بارز آن خلیج فارس است٬ که از سر شاخه‌های این اقیانوس محسوب می‌شود و بر طبق آمار گرمترین ناحیه آبی جهان با ۳۲ درجه سانتیگراد می‌باشد). از جمله مهمترین تاثیرات این اقیانوس ایجاد بادهای باران‌آور موسمی است که در سرتاسر جنوب شبه قاره هند و آسیای جنوب شرقی باعث ایجاد باران‌های فصلی و همچنین جریان‌های آب‌گرم استوایی می‌شود. این اقیانوس از شمال به آسیا، از غرب به آفریقا، از شرق به استرالیا و از جنوب به اقیانوس منجمد جنوبی منتهی می‌شود.

تقسیمات کشوری هندوستان

آندرا پرادش

آروناچال پرادش

آسام

بیهار

چتیسگر

دهلی

گوا

گجرات

هاریانا

هیماچال پرادش

جامو و کشمیر

جارکند

کارناتاکا

کرالا

مادایا پرادش

مهاراشترا

مانیپور

مگالایا

میزورام

ناگالند

اوریسا

پنجاب

راجستان

سیکیم

تامیل نادو

تریپورا

اوتاراکند

اوتار پرادش

بنگال غربی

جزایر آندامان و نیکوبار

چندی‌گر

دادرا و ناگار هاولی

دامان و دیو

لکشادویپ

پودوچری

کشور هندوستان شامل ۲۸ ایالت و ۷ ناحیه هم‌پیوسته‌است.

ایالت‌ها

۱• آندرا پرادش
۲• آروناچال پرادش
۳• آسام
۴• بیهار
۵• چاتیسگر
۶• گوآ
۷• گجرات
۸• هاریانا
۹• هیماچال پرادش
۱۰• جامو و کشمیر
۱۱• جارکاند
۱۲• کارناتاکا
۱۳• کرالا
۱۴• مادایا پرادش
۱۵• ماهاراشترا
۱۶• مانی‌پور
۱۷• مگالایا
۱۸• میزورام
۱۹• ناگالند
۲۰• اوریسا
۲۱• پنجاب
۲۲• راجستان
۲۳• سیکیم
۲۴• تامیل نادو
۲۵• تریپورا
۲۶• اوتار پرادش
۲۷• اوتارانچاند
۲۸• بنگال غربی

ناحیه‌های هم‌پیوسته

A• جزایر آندامان و نیکوبار B• چندیگر C• دادرا و ناگار هاولی D• دامان و دیو E• لکشادویپ F• ناحیه پایتختی ملی دهلی G• پودوچری

اوضاع کشور هندوستان

تحصیل در هندوستان و اوضاع کشور هند

اوضاع اجتماعی هندوستان

رشد و توسعه‌ای که اخیرا در اقتصاد هند رخ داده‌است عمدتاً برای طبقه بالا و طبقه متوسط این کشور کمک بخش بوده‌است. در حالی که فقر در هند تا حد بسیار زیادی کاهش یافته‌است، با ابن حال ۲۵٪ مردم هند هنوز هم زیر خط فقر زندگی می‌کنند.

از اوائل دهه پنجاه قرن بیستم، دولتهای زیادی برنامه‌های مختلفی را تحت عنوان برنامه ریزی به منظور امحاء و ریشه کن سازی فقر انجام داده‌اند که به موفقیت‌های نسبی نیز دراین خصوص دست یافته‌اند. تمام آن برنامه‌ها بر اساس راهبردهای برنامه ” غذا برای کار” و ” برنامه استخدام روستاییان کشور” که در دهه هشتاد برای استفاده از بیکاران به منظور ایجاد دارایی‌های سازندگی و ساختن زیرساخت‌های روستایی، طرح ریزی شدند، انجام شده‌اند. .^[۴] . در آگوست ۲۰۰۵، پارلمان هند طرح ضمانت استخدام روستتییان را تصویب کرد، که بزرگ‌ترین برنامه در نوع خود، از لحاظ هزینه و پوشش بود و استخدام۲۰۰ تا از خانوارهای ۶۰۰ منطقه هند را به گونه‌ای که حقوق حداقلی به مدت ۱۰۰ روز را به دست آورند، تضمین می‌کرد. این سوال که آیا اصلاحات اقتصادی باعث کاهش میزان فقر شده‌است یا خیر، بحث و مناظرات زیادی را به وجود آورده‌است، بدون آنکه یک پاسخ واضح و روشنی برای آن به دست آید و حتی فشارهای زیادی را در خصوص اصلاحات اقتصادی دیگر در پی داشته‌است، بخصوص اصلاحاتی که برای کاهش کار و پایین آوردن یارانه‌های اقتصادی تنظیم شده‌اند.

اشتغال و بیکاری

بخش‌های کشاورزی و اتحادیه‌ای تقریبا ۵۷٪ کل نیروی کار را در سالهای ۱۹۹۹ – ۲۰۰۰ به خود اختصاص دادند، که این میزان در مقایسه با سالهای ۱۹۹۳-۱۹۹۴ که ۶۰٪ بود، کاهش داشته‌است. در حالی که رشد کشاورزی دچار رکود شده‌است، بخش خدمات رشد ثابتی داشته‌است. ۸٪ از کل نیروی کار در بخش‌های سازمان دهی شده مشغول به کار هستند که دو/ سوم آن در بخش دولتی مشغول هستند. یک بررسی انجام شده توسط NSSO نشان می‌دهد که در سال ۱۹۹۹-۲۰۰۰ صد و شش میلیون نفر از مردم؛ یعنی تقریبا ۱۰٪ آنها بیکار بوده‌اند و نرخ کلی بیکاری ۳۲/۷٪بوده‌است: نرخ بیکاری در روستاها ۲۱/۷٪بود که نسبت به نرخ بیکاری در شهرها بود که رقم ۶۵/۷٪را نشان می‌داد، وضعیت بهتری داشت.

بیکاری در هند به صورت نیمه بیکاری، یا بیکاری سرپوش گذاشته شده دیده می‌شود. برنامه‌های دولت که برای رفع فقر و بیکاری تنطیم شده‌اند، در تلاش است با ارائه کمک‌های مالی برای راه اندازی شغل و کار، افزایش مهارتها، برپایی موسسات مربوط به بخش دولتی، لحاظ قیودو شرایط خاص در دولتها و غیره، مشکل بیکاری را از بین ببرد. کاهش نقش بخش دولتی که پس از لیبرالیسم رخ داد، نیاز به تمرکز بر آموزش و پرورش بهتر را شدت بخشیده‌است و در عین حال، باعث افزایش فشار سیاسی برای ایجاد اصلاحات بیشتر شده‌است. .

عدم توازن منطقه‌ای

یکی از مشکلات اساسی ای که اقتصاد هند با آن مواجه‌است نوسانات و اختلافات فزاینده منطقه‌ای میان استان‌های مختلف و مناطق گوناگون هند از لحاظ درآمد سرانه، فقر و امکان ایجاد بهبود و توسعه اجتماعی-اقتصادی و زیرساختها می‌باشد. .

هدف برنامه‌های پنج- ساله آن است که از طریق افزایش توسعه صنعتی در مناطق داخلی، اختلافهای منطقه‌ای را از میان بردارند، اما صنایع هنوز هم ترجیم می‌دهند بر مناطق شهری و شهرهای بندری متمرکز باشند. پس از لیبرالیزاسیون، هر چه استان‌ها پیشرفته تر شده‌اند، امکان بهره برداری و انتفاع از آنها بیشتر شده‌است، چرا که زیرساختهایی مانند بنادر توسعه یافته و پیشرفته، شهری سازی و نیروی کار تحصیل کرده و با مهارت به وجود آمده‌اند که بخش‌های تولیدی و خدماتی را به خود جلب می‌کنند. هیات‌های حاکمه و اتحادیه مناطق توسعه نیافته نیز می‌کوشند از طریق ارائه معافیت مالیاتی، زمین‌های ارزان قیمت،… اختلافات را مرتفع سازند. تاکید و توجه بیشتر بر بخش‌هایی مانند گردشگری، هر چند که از لحاظ جغرافیایی و تاریخی مشخص و معلوم است، می‌تواند منبعی برای رشد باشد؛ چه این بخش سریعتر از دیگر بخش‌ها در حال رشد و توسعه‌است.

او ضاع رسانه های هندوستان

تاریخ آغاز انتشار مطبوعات در هند به ۱۷۸۵ (۲۲۰ سال پیش) برمی‌گردد. روزنامهٔ حبل‌المتین که از قدیمی‌ترین مطبوعات فارسی زبان است توسط «مؤیدالاسلام» در کلکته نیز منتشر می‌شده‌است. هند بزرگترین کشور در زمینه چاپ مطبوعات است. آمار رسمی ارائه شده تا پایان ماه مارس ۲۰۰۶، حاکی از تعداد ۶۲٫۴۸۳ روزنامه و نشریه در حال انتشار در سراسر هند می‌باشد که ۱۲۳ زبان را شامل می‌شود. روزنامه تایمز آو ایندیا با شمارگان بیش از ۳.۱۴ میلیون، پرتیراژترین روزنامه انگلیسی زبان جهان است.^[۲۳]

همچنین بیش از ۱۴۰ کانال تلویزیونی ماهواره‌ای از داخل هند برنامه پخش می‌کنند که ۱۹ کانال دولتی و بقیه خصوصی هستند.

صنعت فیلم‌سازی هند بزرگترین صنعت سینمای دنیاست.^[۱۵] هر سال در هند بیش از ۹۰۰ فیلم ساخته می‌شود که این تعداد بسیار بیشتر از رقم تولیدات سینمایی آمریکاست. محصولات بالیوود یا مرکز ساخت فیلم‌های تجاری هند در این کشور و بسیاری از کشورهای دیگر به ویژه کشورهای منطقه محبوبیت فراوانی دارد.

بر اساس قوانین هند، خارجیان می‌توانند تا ۲۶ درصد در زمینه رسانه‌های خبری در هند سرمایه‌گذاری کنند.

اوضاع تجاری هندوستان

هند با اقتصادی بزرگ و نیروی انسانی انبوه، یکی از بهترین و مطلوبترین مقصدها برای سرمایه گذاری مستقیم خارجی (FDI) محسوب می‌شود. هند در فناوری اطلاعات و دیگر حوزه‌ها از قبیل قطعات خودکار، محصولات شیمیایی، پوشاک، داروسازی و جواهرات توان بالایی دارد.

هند همیشه یکی از منابع و استعدادها برای سرمایه‌گذاران جهانی بوده‌است، پیش‌از این سیاستهای خشک مربوط به‌سرمایه‌گذاری مستقیم این کشور، مانع بزرگی در این زمینه محسوب می‌شد. اما در مارس ۲۰۰۵، دولت با اصلاح و تعدیل قوانین مربوطه، سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی تا حد ۱۰۰٪ را در تجارت و اقتصاد مجاز اعلام کرد.^[۲۱] در نتیجه یک سری اصلاحات اقتصادی مثبت و خوش‌بینانه که به منظور حذف نظارت دولت از اقتصاد و سرمایه‌گذاری خارجی صورت گرفته، هند را به یکی از کشورهای پیشرو در منطقه آسیا-اقیانوسیه تبدیل کرده‌است که با سرعت بالا در حال رشد و پیشروی است.

اوضاع اقتصادی هندوستان

اقتصاد هند چهارمین اقتصاد بزرگ جهان است. هند به‌رغم رکود اقتصادی جهانی با رشد اقتصادی متوسط بالاتر از ۸ درصد طی چند سال گذشته به یک قدرت اقتصادی تبدیل شده‌است. این میزان رشد نزدیک به رشد اقتصادی کشور همسایه آن چین است. طبق سنجشی که طبق برابری قدرت خرید صورت گرفته، اقتصاد هند با داشتن تولید ناخالص داخلی (GDP) ۶۱۱/۳ تریلیون دلار، در مقام چهارم را دارد.^[۲]با این وجود میلیون‌ها نفر هنوز در فقر شدید زندگی می‌کنند و درآمد سرانه ۷۲۰ دلار آمریکا برابر با ۳۶۵ پوند در سال است. مشکلات زیربنایی نیز در هند ادامه دارد.

اگرچه هنوز بیش از ۳۴٪ جمعیت هند کمتر از یک دلاردر روز درآمد دارند (رتبه ۲۲ دنیا) و حدود ۸۰٪ مردم با کمتر از دو دلار در روز زندگی می‌کنند، (رتبه ۱۶دنیا) و بیش از ۳۰۰میلیون نفر در زیر خط فقر زندگی می‌کنند، اما پیشرفت‌های اقتصادی عظیم این کشور در چند سال اخیر رشد اقتصادی هند را به رقم ۸٪ رسانده و کارشناسان پیش بینی می‌کنند، در سال‌های اینده هند به رشد اقتصادی ۱۰٪ در سال نیز نائل شود.

اگر روزی نام هند فقر و تنگدستی را به یاد می‌آورد، اکنون پیشرفت‌های اقتصادی و رنسانس علمی این کشور توجه همگان را به خود جلب کرده‌است. مدت‌هاست که سرمایه گذاری‌های عظیم خارجی در این کشور امری عادی به شمار می‌آید و فروش کالاهای هندی در بازارهای جهان به شدت افزایش یافته‌است.

کارشناسان سرآغاز پیشرفت‌های اقتصادی هند را سال ۱۹۹۱ می‌دانند. در این سال مانموهان سینگ وزیر دارایی وقت هند، برنامه‌هایی را برای خروج کشور از اقتصاد برنامه‌ریزی شده به تصویب رساند و به تدریج به‌اجرا درآورد. از آن زمان به‌بعد به‌تدریج قوانین مالیاتیِ دست و پا گیر لغو شدند، قوانین صادرات و واردات کشور تعدیل شدند، امکان سرمایه گذاری خارجی فراهم آمد و امنیت سرمایه‌های داخلی تامین شد. مانموهان سینگ اکنون نخست وزیر هند است و توسعهٔ طرح‌هایی را که خود شروع کرده ادامه می‌دهد. تحلیل‌گران اقتصادی پیش‌بینی می‌کنند هند تا سال ۲۰۲۰ میلادی پس از آمریکا و چین سومین کشور صنعتی جهان باشد و درامد سرانه کشور به ۵۰۰۰ دلار یعنی دوبرابر میزان فعلی برسد

جدیدن هم مقداری از پولهای ایران رابالا کشده اند.

اوضاع راهبردی هندوستان

در قاره آسیا یک بازی ۴ نفره بین چین، هند، ژاپن و ایالات متحده آمریکا در جریان است. هند عضو ناظر پیمان امنیتی سازمان همکاری شانگهای می‌باشد. هند با رهبران چین برای رفع اختلافات مرزی وارد مذاکره شده‌است. چین هم قصد دارد با دور زدن اتحاد ژاپن و آمریکا و دنبال کردن سیاست «دیپلماسی نامتقارن» جایگاه نوینی در عرصه جهانی برای خود تعریف کند. پرفسور یانگ بایون، کارشناس مرکز تحقیقات آسیا و اقیانوس آرام در دانشگاه بیدا در پکن می‌گوید: «ما با هند نقاط مشترک بسیاری داریم از جمله تمدنی درخشان، دوران تحقیر استعماری و جمعیت بالا» او با ارائه این فهرست می‌خواهد نشان دهد که بین این دو غول آسیایی تجانس بیش از تفاوت است.

بازگشایی گذرگاه‌های مرزی به ویژه گذرگاه ناتو لا (Nathu la pass) – که در ارتفاع ۴۰۰۰ متری از سطح دریا واقع شده و زمانی یکی از راههای ارتباطی معروف جاده ابریشم بوده‌است – پس از ۵۰ سال نشانگر قدمی بزرگ به جلو در روابط بین دو دولت است. روابطی که بر اثر حمایت سنتی هندی‌ها از خودمختاری تبت و پناه دادن به دالایی لاما رهبر معنوی بودائیان جهان و همچنین اختلافات مرزی کهنه سال‌های متمادی دستخوش تنش‌های همیشگی بود.

اوضاع نظام قضایی هندوستان

هند به تبعیت از حقوق انگلستان از نظام حقوقی کامن لا پیروی می‌کند. تشکیلات قضائی این کشور نیز با وجود پذیرش فدرالیسم در قانون اساسی بسیار منسجم است و تمایل زیادی به یکپارچگی دارد. سلسله مراتب دادگاه‌ها دراین کشور به این صورت است:

دیوان عالی (Supreme Court of India)
دادگاه عالی ایالتی(The High Court)
دادگاه تالی (Subordinate court)

دادگاه‌های تالی دارای شعب کیفری و حقوقی می‌باشند و در سطح شهرها فعالیت می‌کنند البته در روستاها خانه‌های انصاف (پنجایات) نیز وجود دارد که معتمدین محلی به حل اختلاف از طریق کدخدامنشی مبادرت می‌کنند.

دیوان عالی هند از یک رئیس و ۲۵ قاضی عضو تشکیل می‌شود که توسط رئیس جمهور پس از مشورت با رئیس دیوان و وزرای کابینه انتخاب می‌شوند، رئیس دیوان نیز از سوی رئیس جمهور با مشورت قضات دیوان ودادگاه‌های عالی ایالتی تعیین می‌شود. دیوان عالی این کشور از لحاظ گستردگی اختیارات در موقعیت کم‌نظیری قرار دارد، این دیوان نقش نگهبان قانون اساسی را ایفا می‌کند و توان لغو قوانین مجلس فدرال و مجالس ایالتی را داراست و در موارد اختلاف میان دولت فدرال و دولت‌های ایالتی رای دیوان حرف آخر را می‌زند. این دیوان به مانند مجلس لردان انگلیس بالاترین مرجع پژوهش در کشور است و در مواردی که حکم اعدام صادر شده، استیناف از دیوان به شکل یک حق پذیرفته شده‌است.

علاوه بر این قوه قضائیه از قوه مقننه کاملاً مستقل است، حقوق و مزایای قضات و مخارج نظام قضائی از ردیف بودجه مجزائی تامین می‌شود که مستلزم رای گیری در پارلمان نیست، مجلس حتی از بحث درباره اختیارات و تصمیمات قضات دیوان عالی و دادگاه‌های عالی ممنوع است مگر زمانی که پیشنهاد برکناری قاضی توسط رئیس جمهور مطرح شود و مجلس با دو سوم آراء آن را تصویب کند.

اوضاع احزاب مهم سیاسی در هندوستان

بیش از ۷۰۰ حزب سیاسی در هند وجود دارد که به سه گروه ملی، منطقه‌ای (ایالتی) و محلی تقسیم می‌شوند. از میان آنها حزب کنگره، حزب بهاراتیا جاناتا (BJP) و حزب کمونیست مارکسیست هند (CPI-M)، از بزرگترین احزاب به‌شمار می‌روند.

حزب کنگره ملی هند (INC) در سال ۱۸۸۵ تأسیس شد و در سال ۱۹۱۴ با ورود مهاتما گاندی به این حزب دوره جدیدی در فعالیتهای آن آغاز گردید. گاندی با رهبری حزب کنگره پرچمدار نهضت استقلال هند شد و در اثر مبارزات این حزب، سرانجام هند در سال ۱۹۴۷ به استقلال رسید. حکومت هند پس از استقلال، بیش از چهار دهه در دست حزب کنگره قرار داشت.

حزب بهاراتیا جاناتا (BJP) که در سال ۱۹۸۰ تأسیس شد، طی ۲۰ سال به تدریج از قدرت چشمگیری برخوردار گردید. پس از واقعه تخریب مسجد بابری، این حزب توانست طی سالهای ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۴ قدرت را در دست داشته باشد. این حزب اگرچه مجدداً قدرت را به حزب کنگره واگذار کرد، ولی همچنان به عنوان یک رقیب جدی برای حزب کنگره باقی ماند.^[۶]

هند یک جمهوری فدرال است که از زمان استقلال، دولتی مردم‌سالار داشته‌است. سیاست هند در قبضهٔ میانه-‌چپ‌روها، کنگره ملی هند (INC)، راستی‌ها، حزب(Bharatiya Janata (BJP، چپی‌ها، حزب کمونیست هند (CPI)، حزب کمونیست هند (مارکسیست) و تعدادی حزب منطقه‌ای که یا میانه-راست و یا میانه-چپ هستند. با وجود طیف سیاسی گسترده و مختلف این احزاب، لزوم تشکیل دولت ائتلافی برای ایجاد حکومت، افزایش افراد طبقهِ اجتماعی متوسط که خواستار لیبرال شدن وکنترل کسری سالانه به‌ویژه در سطوح دولتی هستند، به‌این معنا است که تمامی احزاب سیاسی دیدی متعادل نسبت به اصلاحات اقتصادی دارند.

اوضاع سیاسی هندوستان

حکومت هند را بزرگترین دموکراسی جهان می‌نامند.استقلال هند(که در آن هنگام پاکستان، بنگلادش و نپال را هم دربر می‌گرفت.) در ۱۵ اوت ۱۹۴۷ (۲۳ مرداد ۱۳۲۶) اعلام شد. جواهر لعل نهرو که «پاندیت» به معنی «معلم» خوانده می‌شد و یکی از بزرگ‌ترین رهبران جنبش استقلال هند از کنگره ملی هند بود به عنوان اولین نخست‌وزیر هند انتخاب شد.

قانون اساسی هند در سال ۱۹۴۹ به تصویب رسید و از ۲۶ ژانویه ۱۹۵۰ به اجرا درآمد که از آن هنگام تاکنون بدون تغییر اساسی با موفقیت اجرا شده‌است. این قانون به دولت‌های ایالتی اختیارات گسترده‌ای اعطا کرده‌است. در نظام سیاسی هند، نخست وزیر بالاترین مقام اجرایی کشور است و رئیس جمهور مقامی تشریفاتی است که معمولاً از میان چهره‌های دارای محبوبیت گسترده در سراسر کشور انتخاب می‌شود.

حزبی که اکثریت آرا را در انتخابات به دست آورد، نخست وزیر را تعیین می‌کند و با احزاب ائتلافی هیئت دولت را تشکیل می‌دهد. رئیس جمهور از جمعبندی آراء نمایندگان مجالس مرکزی و ایالتی از میان کاندیداهای احزاب تعیین می‌گردد. کمیسیون انتخابات این کشور یک نهاد مستقل دولتی است که اختیار کامل در تشخیص شرایط برگزاری و نظارت کامل بر برگزاری انتخابات را دارد. حداقل سن قانونی رای دهندگان ۱۸ سال است.

قوه مقننه هند دربرگیرنده دو مجلس با نام‌های لوک سابا (مجلس عوام) و راجیاسابا (مجلس سنا) ست. نمایندگان راجیا سابا ۲۵۰ نفرند که ۱۲ تن را رئیس جمهور و بقیه را نمایندگان مجالس ایالتی برمی‌گزیند. سناتورها باید در زمینه ادبیات، علم، هنر و مسائل اجتماعی متخصص باشند. همچنین ریاست جلسات این مجلس با معاون رئیس جمهور است. لوک سابا ۵۴۵ نماینده دارد که ۵۳۰ تن با رای مستقیم شهروندان و ۱۳ تن از ۷ فرمانداری کل انتخاب می‌شوند، ۲ نفر را نیز رئیس جمهور از میان بریتانیایی‌های هندی تبار برمی‌گزیند. نخست وزیر از سوی حزب حاکم در مجلس لوک سابا معرفی می‌شود.

اولین انتخابات سراسری هند در ۱۹۵۲ برگزارشد. از آن زمان تا سال ۱۹۶۷ حزب کنگره پیوسته بیش از ۷۳٪ کرسی‌های لوک سابا را در اختیار داشت، اما پس از آن احزاب دیگر به ویژه حزب ناسیونالیست بهاراتیا جاناتا و احزاب ایالتی رشد چشمگیری را در محبوبیت خود شاهد بوده‌اند.

تنها یک بار وقفه‌ای در روند دمکراسی این کشور ایجاد شد، آن هم در اواخر دهه ۱۹۷۰ که درگیری‌های داخلی منجر به اعلام حالت فوق‌العاده از سوی ایندیرا گاندی و در نهایت سرنگونی دولت وی توسطارتش شد. گفتنی است یکی از مهم‌ترین عوامل نارضایتی از ایندیرا گاندی برنامه‌های او برای ترویج تنظیم خانواده به منظور کاهش رشد سرسام‌آور جمعیت بود.

تاریخ هندوستان

تمدن درهٔ سِند هندوستان

تمدن درهٔ سِند (دوران اوج: ۲۶۰۰-۱۹۰۰ پیش از میلاد) (به انگلیسی: Indus Valley Civilization) تمدنی باستانی بوده‌است که از بستر رود سند برخاست.

در ابتدا در هند^{[نیازمند منبع]} (گوجرات، هاریانا و راجستان) متمرکز بود و امروز در پاکستان (استان‌های سند و پنجاب)، که به سمت غرب تا استان بلوچستان پاکستان ادامه یافت. همچنین بازمانده‌هایی در افغانستان، ترکمنستان و ایران نیز حفاری و کاوش شده‌است.

فتح ماگادها در کشور هندوستان

چاناکیا فاتح جوان را قانع کرد که توان فتح سلطنت را دارد. چاناکیا پیش از این شبکه ای از جاسوسان کم سن و سال را از سراسر قلمرو ماگادها برای جمع آوری اطلاعات، گسترانده بود. این جاسوسان کسانی بودند که از بابت فساد و ستم شاه ناندا ناراضی بودند.

یکی از فرماندهان سابق پادشاهی تاکسیلا در شمال هند نیز به چاناکیا پیوسته بود. شاه فور نیز پسرش مالایکتو و حکام ولایات کوچک را برای کمک فرستاده بود. در حالیکه نیروهای چاندراگوپتا برای حمله به پاتالی پوترا تختگاه ماگادها آماده میشد، ناگهان نقشه ای به ذهن فاتح جوان رسید. یک اعلان جنگ صوری موجب شد تا لشکر بزرگ ماگادهاییان، به نبردگاهی دوردست حرکت کند و تختگاه را خالی کنند. جاسوسان توانستند فرمانده نیروهای ناندا را با رشوه تطمیع کنند. شاه جوان همچنین توانست جنگ روانی را در پاتالی پوترا به راه بیندازد به نحوی که مردم تصور میکردند جنگ شهری به زودی آغاز خواهد شد. در جریان این فعالیتها، مرگ ناگهانی و ناهنگام ولیعهد ماگادها موجب اوج گیری تنش شد. چاناکیای حکیم، خود و نیروهایش را محبوب مردم نشان داد و شاه ناندا را وادار به استعفا کرد. آخرین شاه ماگادها که بدون جنگ و تنها با حیله و خدعه شکست خورده بود، تاج سلطنت را به ماجراجوی جوان موریایی یعنی چاندراگوپتا اعطا کرد و به تبعیدی رفت که دیگر هیچ خبری از او شنیده نشد. چاناکیا از راکشاساس نخست وزیر شاه مخلوع نیز خواست تا نسبت به شاه جدید اعلام وفاداری کند. او توانست نخست وزیر سابق را این طور قانع کند که وفاداری او باید نسبت به سرزمین ماگادها باشد و نه سلسله سلطنتی ماگادها. به این ترتیب نخست وزیر نسبت به چاندراگوپتا موریا اعلام وفاداری کرد و به درخواست چاناکیا، در مقام خودش ابقا شد. در دولت جدید، چاناکیا نیز از مقامات رسمی ظاهری خودداری کرده و در قالب یک زمیندار سالخورده، به مرد پشت پرده سیاست تبدیل شد.

دروازه هند یا ایندیا گیت دهلی نو

دروازه هند یا ایندیا گیت (India Gate) بنای یادبود ملی هند است که در قلب دهلی نو پایتخت کشور هندوستان واقع است.

این بنای باشکوه با ارتفاع ۴۲ متر توسط سر ادوین لیتینز معمار بریتانیایی طراحی شده و در محوطه‌ای باز و نزدیک به مجموعه زیبای کاخ ریاست جمهوری هند در سال ۱۹۳۱ ساخته شده‌ است. در اصل این بنا به‌عنوان یادبود تمامی جنگ‌های هند شناخته می‌شود و نشان برجسته‌ای است برای یادآوری ۹۰ هزار سرباز هندی ارتش بریتانیا که در جنگ جان خود را از دست داده‌اند. این سربازان در مبارزه برای امپراتوری بریتانیا در هند، و یا بیشتر در جنگ جهانی اول و همچنین در جنگ سوم انگلیس و افغانستان جان باخته‌اند. نام این سربازان بر دیوارهای این بنا حک شده‌است. این بنا از سنگ ماسه قرمز و گرانیت ساخته شده‌ است.

در ابتدا، مجسمه جرج پنجم پادشاه بریتانیا در زیر سایه‌بان کنونی در آستانه دروازه هند ایستاده بود که پس از استقلال هند، این مجسمه با یادبودی از سرباز گمنام ارتش هند از جنس مرمر سیاه و به‌صورت یک مشعل فروزان تعویض شد که به نام «شعله جاویدان سرباز» نام‌گذاری شده‌ است.

محوطه شش گوشه‌ای به صورت یک میدان، دروازه هند دهلی را دربر گرفته که حدود ۳۰۶۰۰۰ متر مربع مساحت و در حدود ۶۲۵ مر قطر دارد. این میدان وسیع محل مناسبی برای تفرج خانواده‌ها و گردشگران مختلف است.

فرمانروایی مسلمانان در هندوستان

فتوحات اولیه اسلامی

اولین تماس اسلام با آسیای جنوبی، سال هفتصد و یازده میلادی است که مسلمانان تا کناره رود سند که هم اکنون در پاکستان است پیش آمدند. اما فتح هندوستان و نفوذ گسترهٔ اسلام در آن سرزمین در دوره غزنویان آغاز شد.

در اواخر قرن دهم میلادی سبکتکین سردودمان این سلسله نخستین جنگجوی مسلمان بود که کابل و بخشی از قلمرو راجگان در پنجاب را به تصرف خود درآورد. در سال ۱۰۰۵ میلادی سلطان محمود غزنوی به هندوستان تاخت و تا پایان عمرش ۴۲۱ق. (۱۰۲۷م) بالغ بر ۱۵ تا۱۷ بار به شمال هند حمله کرد. او پس از هر حمله به پایتختش غزنه بازمی‌گشت و نخواست یا نتوانست حکومتی پایدار در این منطقه بنا نهد. مهمترین رویداد این دوران سفر ابوریحان بیرونی به هند بود که حاصل آن اثر باارزش «ماللهند» است.

تا قرن سیزدهم تاخت و تازهای زیادی به هند صورت می‌گرفت، اما چندان ماندگار نبودند، تا اینکه در این زمان مسلمانان شهر دهلی را تصرف کردند و اولین حکومت مسلمانان، به نام دوران سلطنت یا غلامان مسلمان را بنیان گذاشتند واسلام رسماً بر هند حاکم شد.

حمله اولیه تاتار به شمال هندوستان در اواخر قرن چهاردهم یعنی به‌سال ۱۳۹۸میلادی صورت گرفت امیر تیمور گورکانی در این سال به هند حمله و تا دهلی پیش تاخت و آن شهر را غارت و سکنه‌اش را قتل‌عام کرد. سپس به موطنش در آسیای مرکزی بازگشت.

گورکانیان هند

در سال ۱۵۲۶ «بابر» از نوادگان تیمور بر هند تسلط یافت و سلسله گورکانیان یا امپراتوری مغولی هند را بنیان گذاشت. این سلسله از ۱۵۲۶ میلادی تا ۱۸۵۷ میلادی در بخش بزرگی از شبه قاره هند فرمانروایی کرد. حکمرانان این سلسله به تدریج تمامی شبه قاره را تحت فرمان گرفتند اما پس از مدتی بخش‌هایی از جنوب هند از اختیار آنان خارج شد. این سلسله در نیمه سده ۱۷ میلادی و در زمان شاه جهان بزرگ‌ترین و ثروتمندترین امپراتوری جهان بود. این سلسله آخرین دوران طلایی امپراتوری‌های اسلامی به شمار می‌رود. در سال ۱۷۳۹ میلادی با حمله نادرشاه افشار به هندوستان مقدمات انقراض این امپراتوری فراهم شد و در سال ۱۸۵۷ پس از سال‌ها نبرد سرانجام کمپانی هند شرقی توانست این امپراتوری را منقرض کرده و سرزمین‌های آنرا تصرف کند. به این ترتیب هند که در روزگار اکبرشاه و شاه‌جهان و اورنگ‌زیب سیر تمدن را آغاز کرده بود رو به ضعف نهاد.

دوران هندویی هندوستان

اولین دوران امپراتوری هند با حکومت سلسله موریا بین سالهای ۳۲۶ تا ۲۰۰ قبل از میلاد شکل گرفت. قدرتمندترین حاکم تاریخ هند تا قبل از گورکانیان، آشوکای بزرگ نام دارد که سومین شاه این سلسله‌است. وی در تمام جنبه‌های هنری و اجتماعی و سیستم اداری از هخامنشیان ایران الهام گرفت. آثار بسیار مهم حجاری این دوره مانند پیکره چهار شیر (نماد ملی هند) بسیار تحت تاثیر حجاری تخت جمشید است.

دومین سلسله قدرتمند به نام گوپتا از سال ۳۲۰ تا ۵۵۰ میلادی در شمال هند حاکمیت داشته و برخلاف موریاها، حکومت بر مبنای ایجاد حاکمان محلی را برحکومت مرکزی ترجیح می‌داده‌است. در این دوران که به تاریخ کلاسیک هندوئی شناخته می‌شود، این آیین شکل متحدتری گرفت و اولین معابد هندوئی به سبک حاضر در این دوران تاسیس شد.

پس از گوپتاها تا قرن سیزده میلادی حکومتهای زیادی در شمال هند با درگیری، شکست و پیروزی یکی پس از دیگری برروی کار آمدند. باتوجه به عدم قدرتمندی این حکومتها، جنوب هند امنیت وآرامش بیشتری نسبت به شمال داشت و سرگرم تعامل و تجارت با اعراب مسلمان و منطقه جنوب آسیا بود و نقش مهمی در روابط خاورمیانه با خاور دور ایفا می‌کرد.

دوران نفوذ و تسلط اروپایی در هندوستان

دوره استعمار انگلستان در هند حدود یک قرن ونیم از ۱۸۰۰ تا ۱۹۴۷ میلادیطول کشید. نفوذ و تسلط انگلستان در دو مرحله جلوه‌گر شد نخست از طریق تلاش کمپانی هند شرقی در به دست آوردن اجازه فعالیت‌های بازرگانی و اخذ امتیازات از حکمرانان محلی یا مرکزی که به تصرف سرزمین هند بجز پنجاب، سند و کشمیر و سقوط گورکانیان انجامید و سپس جایگزین شدن دولت انگلستان و اعلام انضمام رسمی هندوستان به مستعمرات و متصرفات بریتانیا.

در سال ۱۵۱۰ میلادی پرتغالیها به عنوان اولین مهاجمان اروپایی بر «جاوه» دست یافتند و در گوا مستقر شدند. هنگامی که طوایف «مراتی» و «سیک» علیه حکومت پادشاهان گورکانی قیام کردند، بریتانیایی‌ها و فرانسوی‌ها در قرن ۱۸ مناطقی برای خود از هند جدا کردند، پس از پیروزی «روبرت کلایف» بر «دیلکس» افسر فرانسوی، افراد بریتانیایی در هند بیشتر شدند. و وارن هستینگز فرمانروای بریتانیایی بنیاد حکومت بریتانیای کبیر را در هند استوار گردانید.

دولت بریتانیا بر اثر شورش‌های سال ۱۸۵۷ میلادی در هند، کمپانی هند شرقی بریتانیا را که گردانندهٔ هند بود منحل کرد و به این سرزمین خودمختاری داده شد. در سال ۱۸۷۷ ملکه ویکتوریا امپراتور بریتانیا به هند دعوت شد. در آن دوران نمایندهٔ مخصوص ملکه که از طرف حکومت بریتانیا تعیین می‌شد، بر هند فرمانروایی می‌کرد، و یک هیأت (اجرائی) مرکب از افراد عالی‌رتبهٔ دولت بریتانیا او را راهنمائی می‌کردند. به تدریج عده‌ای از رهبران هندی در سال ۱۸۸۴ دستجات و سازمانهای ملی را تشکیل دادند که هدف اصلی آنان رسیدن به استقلال تام بود. در سالهای ۱۹۰۶ تا ۱۹۱۵، دولت بریتانیا ناچار شد که ادارهٔ بعضی از امور کشور را به مردم هند واگذار نماید.

در این هنگام بود که رهبر بزرگ جنبش استقلال هند، ماهاتما گاندی قیام کرد و علیه استبداد بریتانیا به مبارزه پرداخت، اگرچه «گاندی» با یارانش چند مرتبه زندانی شد ولی باز به مبارزات خود ادامه داد تا در سال ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۳ دولت بریتانیا زعمای هند را به کنفرانس میزگرد دعوت نمود، لکن از مذاکرات آن کنفرانس نتیجه به دست نیامد.

در آغاز جنگ دوم جهانی فرمانروایان بریتانیا در هند حکومت نظامی اعلام کردند و در حدود دو میلیون هندی را به سربازی دعوت نمودند و آنها را به جبههٔ جنگ فرستادند. پس از تجاوز ارتش ژاپن در سال ۱۹۴۲ به کشورهای سیام و مالایا و برمه، اختلاف شدیدی در بین سران هند و سران مسلمانان هند که رهبر آنها محمدعلی جناح بود بوجود آمد. قصد مسلمانان این بود که کشوری مرکب از مناطق مسلمان هند تشکیل دهند. در آن هنگام که حزب کارگر (بریتانیا) حکومت را به دست گرفت و هیأت وزیران خود را تشکیل داد، حکومت بریتانیا قوانینی وضع نمود که به‌موجب آن به هند و سیلان و پاکستان استقلال داده شد. در ماه اوت ۱۹۴۷ م. آخرین سرباز بریتانیایی خاک هند را ترک گفت، و در تاریخ ژانویهٔ ۱۹۵۰ هند حکومت جمهوری مستقل خود را اعلام نمود و به عضویت اتحادیه کشورهای مشترک المنافع بریتانیا درآمد.

دوران پس از استقلال هندوستان

هند در تاریخ ۱۹۵۲ برنامه‌های پنجسالهٔ خود را برای عمران و آبادانی شروع کرد، ولی روابط آن کشور با همسایهٔ خود پاکستان بر سر مسئلهٔ کشمیر رو به وخامت نهاد و همچنین با کشور چین در مسائل مرزی اختلاف نظر پیدا کرد. البته پس از آنکه چین در تاریخ ۱۹۵۹ بر تبت مستولی شد و تجاوزات مرزی خود را به خاک هند آغاز کرد،

ناحیهٔ ماکماهون خط مرزی بین چین و هند شد. در تاریخ ۳۱ اکتبر ۱۹۶۱ م. هند همسایهٔ خود را به تجاوزهای پیاپی به پادگانهای نظامی متهم ساخت و در تاریخ ۱۸ دسامبر ۱۹۶۱ نیروهای هند مستعمرات پرتغال را که شامل «داماو» و «جوا» و «دیو» واقع در ساحل غربی بود، به تصرف درآوردند. سپس در تاریخ اکتبر ۱۹۶۲ نیروهای چین به مرکز «لونجو» حمله کردند و مناطق شمال شرقی هند را اشغال نمودند و با نیروهای هند به زد و خورد پرداختند. نیروهای هند در این جنگ آسیب دیدند، و چون در برابر سربازان چین تاب نیاوردند عقب‌نشینی کردند و منطقهٔ لاداخ واقع در شمال شرقی و قسمت‌های دیگر مرزی تبت در نواحی شمال شرقی به تصرف نیروهای چین درآمد، و سربازان هند به‌طرف «نامکاشو» واقع در جنوب «ماکماهون» عقب نشستند. و همچنین پادگانهای دیگری در نزدیک مرز کشمیر را تخلیه نمودند. ارتش هند بار دیگر به پیشروی خود ادامه داد و سه مرکز مهم دیگر را در نوار مرزی اشغال نمود.

در نوامبر ۱۹۶۲ کریشنامنون که وزیر جنگ هند بود از منصب خود استعفا کرد، و جواهر لعل نهرو نخست‌وزیر وقت شخصاً پست وزارت جنگ را به عهده گرفت. در هفتم نوامبر نیروهای چین مجدداً به اراضی هند تجاوز نمودند. در این هنگام بود که حکومت هند از کشورهای بریتانیا و ایالات متحده آمریکا و کانادا تقاضای کمک کرد که مقدار لازمی اسلحه و هواپیمای جدید به آن کشور بدهند. دولتهای مذکور درخواست هند را پذیرفتند. در ۱۶ نوامبر دولت چین حملات نظامی را دوباره به مرزهای هند آغاز کرد و خط دفاعی هند را در جبههٔ شرقی کوههای «هیمالایا» منهدم ساخت. و در ۱۹ نوامبر سربازان چین در طول ۳۵ کیلومتر به داخل خاک هند در امتداد رودخانهٔ «لوهیت» به‌طرف دشتهای «آسام» پیشروی کردند. در بیستم نوامبر دولت چین قرارداد آتش‌بس را در سرتاسر مرزهای هند و چین اعلام کرد و تعهد کرد که نیروهای خود را تا اول دسامبر به داخل خاک چین در بیست‌کیلومتری خط مرزی که قبلا آن را اشغال کرده بود، فراخواند و پیشنهاد کرد که منطقه‌ای غیرنظامی به فاصلهٔ بیست کیلومتر در بین دو کشور بوجود بیاید تا زمینه برای مذاکرات دو کشور در مورد اختلافات موجود فراهم شود. هند در این مذاکرات اصرار داشت که نیروهای چین به مواضعی که در ۸ سپتامبر در آن متمرکز بودند، عقب‌نشینی کنند. در ۲۶ نوامبر هند پیشنهادهای چین را در مورد آتش‌بس رد کرد، و روز بعد قرارداد کمکهای نظامی را با دولت بریتانیا امضاء کرد. روز دهم دسامبر ۱۹۶۲ کنفرانس کلمبو به منظور رفع اختلافات مرزی دو کشور چین و هند تشکیل شد.

اختلافات مرزی دولت هند با پاکستان در منطقهٔ کشمیر هنوز برطرف نشده و یکی از نگرانی‌های قابل‌توجه جهان سیاست است.

تاریخ کشور باستانی هندوستان

پیشینه حضور انسان در شبه قاره هند به دویست تا چهارصد هزار سال می‌رسد. اما اولین تمدن به معنای واقعی در این سرزمین، تمدن حوزه رود سند با قدمت نزدیک به سه هزار سال است که با تمدن شهر سوخته در ایران همزمان بوده و با آن مراودات نزدیک داشته‌است و تقریباً پس از ورود آریائی‌ها بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۱۸۰۰ پیش از میلاد، هر دو از بین رفته‌اند.

ورود آریائی‌ها به هند در فرهنگ، دین و ادبیات و نظام اجتماعی این سرزمین بسیار تأثیرگذار بوده‌است.از جمله می‌توان به شکل‌گیری زبان سانسکریت، تدوین متون مقدس هندو و پیدایش سیستم طبقاتی جامعه هند اشاره نمود.

اولین امپراتوری در هند با حکومت دودمان موریا بین سالهای ۳۲۶ تا ۲۰۰ پیش از میلاد شکل گرفت. قدرتمندترین حاکم تاریخ هند تا قبل از گورکانیان، آشوکای بزرگ نام دارد که سومین شاه این سلسله‌است. وی در تمام جنبه‌های هنری و اجتماعی و سیستم اداری از هخامنشیان ایران الهام می‌گرفت. آثار بسیار مهم حجاری این دوره مانند پیکره چهار شیر (نماد ملی هند) بسیار تحت تاثیر حجاری تخت جمشید است.

دومین سلسله قدرتمند به نام گوپتا از سال ۳۲۰ تا ۵۵۰ میلادی در شمال هند حاکمیت داشته و پس از گوپتاها تا قرن سیزده میلادی حکومت‌های زیادی در شمال هند با درگیری، شکست و پیروزی یکی پس از دیگری برروی کار آمدند. باتوجه به عدم قدرتمندی این حکومت‌ها، جنوب هند امنیت وآرامش بیشتری نسبت به شمال داشت و سرگرم تعامل و تجارت با اعراب مسلمان و منطقه جنوب آسیا بود و نقش مهمی در روابط خاور میانه با خاور دور ایفا می‌کرد.

اولین تماس اسلام با آسیای جنوبی، سال هفتصد و یازده میلادی است که مسلمانان تا کناره رود سند که هم اکنون در پاکستان است پیش آمدند. در قرن دهم میلادی سلطان محمود غزنوی منطقه پنجاب را تصرف کرد و بارها به شمال هند حمله کرد. تا قرن سیزدهم تاخت و تازهای زیادی از سوی ایران و آسیای مرکزی به هند صورت می‌گرفت، اما چندان ماندگار نبودند، تا اینکه در این زمان مسلمانان، شهر دهلی را تصرف کردند و اولین حکومت مسلمانان، به نام دوران سلطنت یا غلامان مسلمان را بنیان گذاشتند واسلام رسماً بر هند حاکم شد.^[۶]

در سال ۱۵۲۶ «بابُر» از نوادگان تیمور بر هند تسلط یافت و سلسله گورکانیان یا امپراتوری مغولی هند را بنیان گذاشت. این سلسله از ۱۵۲۶ میلادی تا ۱۸۵۷ میلادی در بخش بزرگی از شبه قاره هند فرمانروایی کرد. حکمرانان این سلسله به تدریج تمامی شبه قاره را تحت فرمان گرفتند. اکبرشاه امپراتور بزرگ این سلسله که سیاست مدارا با غیرمسلمانان هندی را درپیش گرفت را بزرگترین و مقتدرترین پادشاه هند می‌دانند. اما پس از مدتی بخش‌هایی از جنوب هند از اختیار آنان خارج شد. این دودمان آخرین دوران طلایی امپراتوری‌های اسلامی به شمار می‌رود و در نیمه سده ۱۷ میلادی و در زمان شاه جهان بزرگ‌ترین و ثروتمندترین امپراتوری جهان بود. در سال ۱۷۳۹ میلادی با حمله نادرشاه افشار به هندوستان مقدمات انقراض این امپراتوری فراهم شد و در سال ۱۸۵۷ پس از سال‌ها نبرد سرانجام کمپانی هند شرقی توانست این امپراتوری را منقرض کرده و سرزمین‌های آنرا تصرف کند.

شاهنشاهی مائوریا یا موریا

شاهنشاهی مائوریا یا موریا (سانسکریت، Maurya، मौर्य) سلسله‌ای مقتدر در هند باستان که بین سال‌های ۳۲۱ تا ۱۸۵ پیش از میلاد فرمانروایی می‌کردند. موریاها پس از سلسله ماگادها به قدرت رسیدند و در اوج قدرت بر تمامی شبه‌قارهٔ هند و بخش‌هایی از افغانستان و پاکستان کنونی سلطه داشتند. پایتخت شاهنشاهی موریا شهر پاتالی پوترا بود. چندراگوپتا موریا بنیانگذار این سلسله بود و مقتدرترین فرمانروای آن آشوکا شاه به بوداگرایی گروید. دین بودا در عهد این پادشاه مقتدر از حدود شبه‌قارهٔ هند تجاوز و توسط مبلغین از شمال غربی تا کشمیر و قندهار و کابل نفوذ کرد و متدرجاً به سواحل رود جیحون رسید.

این امپراتوری در اساس از پادشاهی ماگادها در جلگه های هندوگنگ (ایالت کنونی بیهار، شرق اوتار پرادش و بنگال) پدید آمده بود که در شرق شبه قاره هند واقع بود. مرکز این امپراتوری، شهر کهن پاتالی پوترا بود که امروزه شهر پانتا نامیده میشود. این امپراتوری در ۳۲۲ سال پیش از میلاد مسیح توسط چاندرا گوپتا موریا تاسیس شد. وی با سرنگون کردن سلسله ناندا به سرعت قدرت خود را به سوی غرب گسترش داد و با بیرون کردن نیروهای یونانی و پارسی از خاک هند، دولت مستقل و مقتدر و فراگیری پدید آورد. در ۳۲۰ پیش از میلاد این امپراتوری سراسر نیمه شمالی هند را در اختیار داشت و ساتراپهایی را که قبلا در اختیار سربازان اسکندر بود به تصرف درآورد.

سلطان فتح‌علی خان تیپو یا تیپوسلطان یا تیپو صاحب سلطان

(به کارانایی: ಟಿಪ್ಪು ಸುಲ್ತಾನ್، (به اردو: سلطان فتح علی خان ٹیپو)، (به انگلیسی: Tipu Sultan)) (زادهٔ ۲۰ نوامبر ۱۷۵۰ در دوانهالی، کارناتاکا – درگذشتهٔ ۴ مه ۱۷۹۹ در سرنگاپتم، کارناتاکا)، مسلمان مبارز ضداستعمار، اهل میسور بود

پدر تیپو سلطان حیدرعلی خان بهادر بود. نیاکانش از شیوخ قریش بودند که از دهلی به گلبرگهٔ مهاجرت کردند. جدّش، شیخ فتح‌محمد، موقعیت خوبی در سپاه ایالت کَرناتِک داشت.حیدرعلی خان بهادر نیز در دستگاه نظامی راجه‌های میسور موقعیت ممتازی به دست آورد و بعدها به امیری میسور رسید و به سلطان حیدرعلی خان بهادر مشهور شد. مادر تیپو سلطان، فخرالنساءبیگم، دختر میرمعین‌الدین از خاندان چشتی‌های هند بود.

تیپو سلطان در ۱۱۶۳ق در ناحیهٔ دیون‌هلی در شهر سرنگاپتم، مرکز حکومت میسور، به دنیا آمد. مادرش که برای صاحب فرزندشدن، از زاهدی به نام تیپومَستان نذرانه گرفته بود، پس از تولد فرزندش نام او را تیپو سلطان نهاد.واژهٔ «تیپو» معنای روشنی ندارد. عموماً آن را واژه‌ای کناره‌ای و به معنای ببر می‌دانند، اما در این زبان برای ببر کلمهٔ (به انگلیسی: huli) به کار می‌رود.

گورکانیان کشور هندوستان

گورکانیان هند که امپراتوری مغولی هند یا امپراتوری بابری هم نامیده می‌شوند و خود خویش راتیموری می‌نامیدند، امپراتوری بزرگی است که به‌دست نوادگان امیر تیمور در هندوستان ایجاد شد. این سلسله از ۱۵۲۶ تا ۱۸۵۷ میلادی در بخش بزرگی از شبه قاره هند شامل کشورهای امروزی هند، پاکستان، بنگلادش و بخش‌هایی از افغانستان امروزی فرمانروایی کرد.

نواده‌های تیمور همچون شاهرخ و همسرش گوهرشاد در ایران کارهای بسیار ارزشمندی را در راستای فرهنگ ایرانی از خود به جای گذاشتند و دیگر نوادگان او چون بابر و فرزندانش سهم مهمی در گسترش فرهنگ ایرانی در سراسر شبه قاره هند برعهده گرفتند. حکمرانان این سلسله به تدریج تمامی شبه قاره را تحت فرمان گرفتند اما پس از مدتی بخش‌هایی از جنوب هند از اختیار آنان خارج شد. این سلسله در نیمه سده ۱۷ میلادی و در زمان شاه جهان بزرگ‌ترین و ثروتمندترین امپراتوری جهان بود. این سلسله آخرین دوران طلایی امپراتوری‌های اسلامی به‌شمار می‌رود. در سال ۱۷۳۹ میلادی با حمله نادرشاه افشار به هندوستان مقدمات انقراض این امپراتوری فراهم شد و در سال ۱۸۵۷ پس از سال‌ها نبرد سرانجام کمپانی هند شرقی توانست این امپراتوری را منقرض کرده و سرزمین‌های آنرا تصرف کند.

زبان رسمی در دربار گورکانیان هند، فارسی بود و فرهنگ ایرانی نفوذ قابل توجهی در این دربار داشت و همین باعث گسترش زبان فارسی و فرهنگ ایرانی در شبه قاره هند شد

زبان های رایج در هندوستان

تحصیل در هندوستان و زبان های رایج در هندوستان

۱٫زبان‌های هندوایرانی

خانواده‌های زبانی هندوایرانی نام یکی از زیرشاخه‌های خانواده‌های زبانی هندواروپایی است. زبان‌های هندوایرانی گسترهٔ جغرافیایی بزرگی شامل فلات ایران، قسمتهایی از آسیای میانه، شمال شبه‌قاره هند و بخش‌هایی از قفقاز را در بر می‌گیرد.

نظرات در مورد زیرشاخه‌های زبان‌های هندوایرانی

اختلافاتی پیرامون زیرشاخه‌های زبان‌های هندوایرانی وجود دارد که بیشتر این مناقشات در مورد زبان نورستانی و خانوادهٔ زبان‌های داردی است.

نظریه نخست درباب زیرشاخه‌های خانوادهٔ زبانی هندوایرانی

در این نظر خانوادهٔ زبان‌های داردی را زیرشاخه‌ای از زبان‌های هندوآریایی و زبان نورستانی را جزئی از خانوادهٔ زبان‌های داردی فرض کرده‌اند.

زبان‌های هندوآریایی
زبان‌های ایرانی

نظریه دوم درباب زیرشاخه‌های خانوادهٔ زبانی هندوایرانی

بر اساس این نظریه، خانوادهٔ زبانی هندوایرانی، مشتمل بر سه شاخه اصلی می‌شود.^[۶] این سه شاخه عبارت‌انداز:

زبان‌های هندوآریایی
زبان‌های ایرانی
زبان‌های داردی

نظریه سوم درباب زیرشاخه‌های خانوادهٔ زبان هندوایرانی

در این بخش‌بندی که در سال ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۵ توسط زبانشناس نروژی گئورگ مورگنشتیرنه ارائه شد، زبان‌های نورستانی را فرزندی مستقل در خانوادهٔ زبان‌های هندوایرانی فرض کرده و زبان‌های داردی را جزئی از زبان‌های هندوآریایی در نظر گرفته‌است. بر اساس این نظریه شاخه‌های اصلی خانوادهٔ زبانی هندوایرانی عبارت‌انداز:

زبان‌های هندوآریایی
زبان‌های ایرانی
زبان‌های نورستانی

نظریه چهارم درباب زیرشاخه‌های خانوادهٔ زبان هندوایرانی

در این تقسیم‌بندی، خانواده زبانی هندوایرانی دارای چهار فرزند مستقل یعنی زبان‌های ایرانی، زبان‌های هندوآریایی، زبان‌های داردی و زبان‌های نورستانی است.

هندوآریایی
زبان‌های ایرانی
زبان‌های نورستانی
زبان‌های داردی

۲٫زبان اُردو

زبان اُردو زبان ملی کشور پاکستان و یکی از ۲۲ زبان ملی در هندوستان است. از نظر تعداد گویش‌ور اردو بیستمین زبان جهان است.

این زبان یک زبان چندرگه بشمار می‌رود که واژه‌های آن از زبان‌های فارسی، هندی، عربی و ترکیگرفته شده است اما دستور زبان آن بیشتر بر پایه دستور زبان هندی و فارسی است.

تاریخچه

تا پیش از دوران تیموریان زبان فارسی در شبه قاره هند، به عنوان زبان داد و ستد فراگیر شده بود (نگا: زبان فارسی در شبه قاره هندوستان). پس از آنکه نوادگان تیمور لنگ، امپراتوری مغولی هند یا گورکانیان هند را ایجاد کردند زبان فارسی زبان رسمی این امپراتوری بزرگ شد. در سده‌های ۱۰ و ۱۱ میلادی، سربازان زیادی به ناحیه سند آمدند که به زبان‌های فارسی، ترکی، عربی و … سخن می‌گفتند. در طول سالیان دراز از آمیزش این زبان‌ها با هم و با زبان محلی مردم، زبان اردو فراگیر شد. اردو یک واژه ترکی به معنی لشکر است و بیانگر زبانی است که در میان سربازان رایج شد.

دستور زبان

از نظر دستور زبان تا اندازه زیادی همانند پارسی است. برای نمونه در این زبان کارواژه‌ها (فعل‌ها) در پایان جمله‌ها می‌آیند. مانند زبان پارسی دارای حرف تعریف نبوده و گاهی واژه یک پیش از اسم‌ها نقش حرف تعریف را دارد.

الفبای اردو

الفبای اردو به خط فارسی نستعلیق و دیوانگاری هندی

پارسی باستان و پارسی میانه بر زبانهای تمدن حوزه رود سند اثرات زیادی داشته است بعضی معتقدند فصل مشترک زبانهای تمام این منطقه سانسکریت است که در حال حاضر رو به انقراظ می باشدفارسی اثرات زیادی بر سایر زبانهای همسایه ایران گذاشته است بخصوص بر زبانهای هندی – اردو – عربی- ترکی

الفبای اردو بر پایه الفبای پارسی بنیان نهاده شده که با افزودن چهار حرف دیگر به الفبای فارسی تشکیل شده‌است. این چهار حرف عبارت‌اند از : ٹ، ڈ، ڑ، ے. حرف ه‌ی دوچشم نیز در اردو با قلمی دیگر به‌صورت: ھ نمایش داده می‌شود.

۳٫زبان مِراتی

مِراتی (मराठी) یکی از زبان‌های هند و آریایی و زبان مردم ایالت مهاراشترا در غرب کشور هندوستان است.

این زیان یکی از ۲۲ زبان رسمی این سرزمین است. در سال ۲۰۰۱ میلادی تعداد افرادی که زبان مادری‌شان مراتی است ۷۱٬۹۳۶٬۸۹۴ نفر برآورد شده است که از این نظر چهارمین زبان هندوستان به‌شمار می‌رود. در برخی منابع تعداد مراتی زبانان جهان بیش از ۹۰٬۰۰۰٬۰۰۰ نفر ذکر شده است.

این زبان دارای خط مخصوص به خود است.

شهرهای هندوستان

شهرهای هندوستان ، معرفی شهر ها به طور خلاصه.

دهلی نو کشور هندوستان

دهلی دومین کلانشهر بزرگ هند است و دهلی نو، پایتخت هند، نیز بخشی از این کلانشهر است.

دهلی طبق سرشماری سال ۲۰۰۱ با جمعیتی برابر ۱۳٬۷۸۲٬۹۷۶ نفر جمعیت مرکزی و بیش از ۲۲ میلیون نفر در کلان شهر دهلی یکی از بزرگترین شهرهای هند است

با قدمتی افزون بر ۵۰۰۰ سال به همراه دمشق و بنارس از قدیمی‌ترین شهرهای جهان محسوب می‌شود.

این شهر تاکنون ۱۱ بار ویران گشته و از نو ساخته شده‌است.

دهلی قدیمی‌ترین ناحیه مسکونی جهان به‌شمار می‌رود که تاکنون همواره مسکون بوده‌است.

دهلی آمیخته‌ای است از جامعه سنتی و مدرن و نمودی است از اجتماع مذاهب، قومیت‌ها و فرهنگ‌های مختلف

شهر دهلی در ناحیه مرکزی نیمه شمالی هند و در ساحل غربی رود یامونا (جمنا) واقع شده و دارای ۲۳۹ متر ارتفاع از سطح دریا است.

وسعت ناحیه پایتختی ملی دهلی برابر ۱۴۸۳ کیلومتر مربع است که ۷۰۰ کیلومتر آن ناحیه شهری و ۷۴۳ کیلومتر مربع ناحیه روستایی است

و از بزرگترین کلانشهرهای جهان محسوب می‌گردد. ناحیه پایتختی ملی دهلی یا ایالت دهلی که دهلی‌نو مرکز آن می‌باشد،

از طرف شرق به ایالت اوتارپرادش و از طرف شمال، غرب و جنوب به ایالت هاریانا محدود می‌گردد. و تماما بر روی جلگه رود گنگ واقع است.

دهلی به تناسب سایر مناطق هندوستان به‌داشتن هوای نچندان مطلوب مشهور است.

از طرفی گرما و خشکی بیابان‌های راجستان را دارد و از طرفی سرمای هیمالیا.

بین آوریل تا اکتبر هوا گرم و سوزان است معمولاً بالای ۴۰ درجه سانتی گراد.

در فصل باران‌های موسمی به‌ویژه در ماه‌های ژوییه و اوت باران‌ها سیل‌آسا هستند

در زمستان مخصوصاٌ در دسامبر و ژانویه دما تا نزدیکی صفر پایین می‌آید.

به‌طور کلی دهلی دارای سه فصل آب و هوایی است:

۱- فصل باران‌های موسمی یا مانسون از اول ماه جون به مدت ۴ تا ۵ ماه.

۲- فصل سرما از اول ماه نوامبر به مدت ۴ ماه و فصل گرما از اواسط ماه مارچ به مدت

۳ ماه. آب و هوای دهلی در بهار گرم و مرطوب است و باید از کولر گازی استفاده کرد.

در طول زمستان نیز حداقل برای ۳ ماه نیاز به استفاده از بخاری احساس می‌شود.

شهر بمبئی کشور هندوستان

بمبئی با نام جدید مومبای (انگلیسی: Mumbai مراتی:मुंबई) پایتخت ایالت ماهاراشترا از مهمترین شهرهای کشور هند است.

بمبئی در زبان هندی به معنای ساحل خوب است. این نام را، استعمارگران پرتغالی روی این شهر نهادند.

در سال ۱۹۹۶نام این شهر، به «مومبای» تغییر یافت که نام یکی از خدایان زن هندی است.

اما در خارج از هند، این بندر بزرگ همچنان به بمبئی معروف است.

این شهر با وسعتی برابر ۶۰۳ کیلومتر مربع و جمعیتی بالغ بر ۱۳٫۳ میلیون نفر (درسال۲۰۰۶) یکی از چهار شهر بزرگ و پرجمعیت کشور هندوستان است. این شهر در غرب کشور هند در ساحل دریای عرب واقع شده‌است.

بمبئی یکی از شهرهای بزرگ و پرجمعیت هندوستان و پایتخت تجارتی آن به شمار می‌رود.

شهر بمبئی بزرگترین بندر هند در ساحل غربی این کشور است.

این شهر در واقع مرکز بانکداری، تجارت، مبادلات مالی، بازرگانی و صنعت کشتی‌سازی هند به شمار می‌رود.

تمرکز امور اقتصادی و تجاری در بمبئی پس از استقلال هند نیز ادامه یافته و بعنوان شاهراه ارتباطی هند با ایران و جهان عرب اهمیت راهبردی خود را حفظ کرده‌است.

بندر بمبئی، بزرگترین مرکز تولید پارچه‌های پنبه‌ای و فیلم‌های سینمائی شبه قاره هند است و از این رو به «بالیود» نیز شهرت دارد.

در حال حاضر از بین جمعیت حدود ۷۰ میلیون نفری ایالت مهاراشترا بیش از ۲۰ درصد زیر خطر فقر زندگی کرده

و خود بمبئی بزرگترین جمعیت کپرنشینان هند را در خود جای داده‌است.

درآمد سرانه در هند حدود ۱۰۸۹ دلار می‌باشد لیکن ایالت مهاراشترا با داشتن بیشترین سهم در اقتصاد یک تریلیون دلاری هند رتبه یازدهم را در مقیاس درآمد سرانه در بین ایالتهای هند داراست.

جمعیت شهر، همراه با حومه‌هایش به حدود بیست میلیون نفر می‌رسد.

شدیدترین جلوه‌های تضاد طبقاتی جامعه هند را می‌توان در این شهر یافت.

از یک سو صاحبان ثروت‌های سرشار در این شهر زندگی می‌کنند و از سوی دیگر توده‌های فقیری که حتی قادر به سیر کردن شکم خویش نیستند.

بیش از نیمی از جمعیت شهر، در حصیرآبادها و حلبی‌آبادها به تیرگی روزگار می‌گذراند.

بمبئی از اتصال ۷ جزیره به یکدیگر در زمان حضور بریتانیا در هند به وجود آمده‌است.

بسیاری از شهروندان هندی از ایالت‌های مختلف به امید فرصت‌های شغلی به این شهر مهاجرت می‌نمایند.

از همین رو تعداد ساکنین این شهر در روز ۳ میلیون نفر بیش از ساکنین در شب برآورد می‌شود.

در زمان استعمار انگلیس بر هند، بمبئی مرکز بخشهای اداری و حکومتی انگلستان در شبه قاره هند به شماره رفته

و از نظر انگلستان «دروازه هند» بود. امروزه بمبئی یکی از مراکز بزرگ تجاری، فرهنگی و گردشگری هندوستان است.

شهر بنگلور هندوستان

بنگالورو (نام سابق آن بَنگِلور) (انگلیسی:Bengaluru (نام سابق Bangalore)، کانادا: ಬೆಂಗಳೂರು) مرکز استان کارناتاکا

با ۷۴۱ کیلومتر مربع وسعت و جمعیتی بیش از شش میلیون و دویست هزار نفر (در سال ۲۰۰۷) یکی از شهرهای بزرگ این کشور به حساب می‌آید.

بنگلور شهری آرام و دانشجویی در فلات دکان است

و یکی از سرسبزترین و خوش‌آب و هواترین شهرهای هند می‌باشد

به «Garden city» یا «شهر باغ» مشهور است.

بنگلور از چند جهت مورد توجه قرار دارد: آب و هوای خوب، امنیت اجتماعی بالا، دانشگاه دیرپا و ممتاز و امکانات زیر بنایی عالی در زمینه‌های آموزشی و پژوهشی، تعداد زیاد دانشجویان خارجی، مردمی خون گرم، تمرکز صنعت نرم‌افزار، علوم پزشکی و همچنین مرکز فناوری اطلاعات در هند. واقع شدن‌ِ بنگلور بر سر راههای ارتباطی‌ِ مهم‌ِ هند بر اهمیت و اعتبار آن افزوده است‌.

در سال ۱۵۳۷ میلادی کمپ گودا (Kempe Gowda) شهر جدیدی را بنا نهاد که امروزه آن را بنگلور یا بنگالورو می‌نامند.

در سال ۲۰۰۶ دولت ایالت کارناتاکا نام‌ِشهر را از «بنگلور» که تلفظ انگلیسی نام این شهر بوده

در دوران استعمار بریتانیا در هند رواج یافته به نام «بنگالورو» تغییر بازگرداندند

که به لفظ اصلی مردم این سرزمین و نزدیک‌تر است.

با این وجود این تغییر هنوز مورد تایید دولت مرکزی قرار نگرفته و اکثریت مردم آن را هنوز با نام بنگلور خطاب می‌کنند

بسیاری از این تغییر نام استقبال نمی‌کنند.

این واژه مرکب از دو واژهٔ «بِنگالو» به معنی لوبیا و «اورو» به معنی شهر است

و سبب نام‌گذاری را چنین نقل کرده‌اند: ویرا بَلالة دوم، از پادشاهان هویْسَلا که به شکار رفته بود، چون از ملازمان دور افتاد، به کلبة پیرزنی پناه برد و پیرزن با لوبیای پخته از او پذیرایی کرد؛ به همین سبب، دهکده‌ای را که بعدها در این محل ساخته شد، بنگالورو دهکدة لوبیا پخته خواندند «فرهنگ سلطنتی‌…»

بر اساس یافته‌های باستان‌شناسی و کشف سکه‌های رومی، پیشینهٔ تاریخی شهر به قبل از میلاد مسیح می‌رسد.

کتیبه‌ای متعلق به نیمهٔ دوم سدهٔ ق‌/م در دهکدهٔ بِگور در شرق بنگلور که نام «بنگالورو» در آن دیده می‌شود،

حکایت از تاریخ کهن این شهر و ناحیه دارد. کِمْپه گودای اول (۱۵۱۳-۱۵۶۹م‌) حکمران‌ِ محلی‌ِ یِلاهانکا در ۱۵۳۷م قلعهٔ بنگلور را ساخت و کمپه گودای دوم (۱۵۷۸- ۱۶۵۸م) برج برای مشخص کردن محدودهٔ شهر بنا کرد. از ۱۵۱۰ تا ۱۵۶۵م پادشاه‌ِ ویجایانَگَر، بنگلور را در اختیار داشت‌. در سال ۱۶۳۸م شاه جی، پدر شیواجی (درگذشت ۱۶۸۰م‌) نخستین پادشاه‌ِ مراتهه، شهر را برای محمد عادل شاه (حک ۶۲۶-۶۶۰م‌)، سلطان بیجاپور فتح کرد و وی نیز بنگلور و چند شهر دیگر را به عنوان جاگیر به او داد. در سال ۶۸۷م سپاهیان اورنگ زیب (حک ۶۵۷- ۷۰۶م) شهر را تصرف کردند سرکار، و در ۱۶۹۰م اورنگ زیب آن را در مقابل «۵لک‌» به وُدِیار، حکمران‌ِ میسور واگذار کرد (هر لک مساوی با ۱۰۰ هزار است) و او نیز در۱۷۵۹م آن را به حیدر علی (درگذشت ۱۷۸۲م‌) هدیه داد.
در جریان سومین جنگ کرناتاکا، حیدرعلی به قلعهٔ بنگلور پناه برد و در۱۷۶۱م‌آن‌را توسعه داد و مستحکم کرد. در ۱۷۹۱م، در جریان جنگ سوم‌ِ میسور ۱۷۹۰-۱۷۹۲م لرد کُرنْوالیس فرمانده‌ِ نیروهای انگلیسی، بنگلور را تصرف کرد، اما شهر بار دیگر در اختیار تیپوسلطان (حک ۷۸۲-۷۹۹م) قرار گرفت‌. پس از کشته شدن تیپوسلطان در جنگ چهارم‌میسور، انگلیسی‌ها ناحیهٔ بنگلور را به ودیار حکمران میسور واگذار کردند. در فاصلهٔ سال‌های۱۸۳۱ تا ۱۸۸۱م بنگلور به عنوان مرکز اداری و نظامی‌ِ انگلیسی‌ها در میسور، با نظارت کامل آنان اداره می‌شد و هر چند در ۱۸۸۱م ادارهٔ آن به حکمران‌ِ میسور بازگردانده شد، اما انگلیسی‌ها تا ۱۹۴۷م (سال استقلال هند) همچنان بر ادارهٔ امور شهر نظارت داشتند.

در قرن نوزدهم میلادی این شهر از رشد چشمگیری برخوردار شد به طوری که تبدیل به یکی از مراکز نظامی و اجرایی هند شد. در حال حاضر نیز رشد صنعتی و تجاری این شهر محسوس است.

شهر حیدرآباد هندوستان

حیدرآباد (به انگلیسی:Hyderabad تلوگو: హైదరాబాదు اردو: حیدر آباد) یکی از شهرهای بزرگ هند و پایتخت ایالت آندرا پرادش است.

این شهر با وسعت ۶۲۵ کیلومتر مربع ششمین شهر بزرگ هند است. که در ارتفاع ۵۰۰ متری از سطح دریا در فلات دکن واقع شده و بیشتر طبیعت اطراف آن سنگلاخی است. این شهر حدود ۶٫۷ میلیون نفر جمعیت داردکه اکثر آن‌ها را مسلمانان تشکیل می‌دهند. ۳۵٪مردم حیدر آباد مسلمانان سنی مذهبند. قدمت این شهر به حدود ۴۰۰ سال قبل برمی گردد. حیدرآباد شهر معابد، مساجد و بازارها شناخته شده‌است و دارای طبیعت بسیار زیبایی می‌باشد.

حیدرآباد از دو شهر بزرگ حیدرآباد و سکندرآباد تشکیل شده و در این اواخر شهر خیبر آباد نیز به این شهر وصل شده‌است.

در قرن‌های پانزدهم و شانزدهم میلادی سلسلهٔ قطب شاهیان در حدود دو صد سال بر این شهر حکومت داشتند و مرکز حکومت شان گلکنده بود. بنیانگذار این سلسله سلطان قلی همدانی بوده‌است. حیدرآباد بیشتر شبیه شهر مسلمانان است. در شهر زنان با چادرهای سیاه در حالیکه روی‌های شان را پوشانیده‌اند، دیده می‌شوند. شهر حیدرآباد بویژه بخش قدیمی آن که در حاشیه رود موسی قرار دارد، با فرهنگ غنی و شکوفای اسلامی خود چهره خاصی در میان شهرهای هندوستان دارد. بناهای عظیم و با شکوه اسلامی، مساجد و بانوان محجبه این شهر حکایت از عمق فرهنگ اسلامی در این شهر داشته و شهر حیدرآباد را به عنوان یک شهر اسلامی – ایرانی معرفی می‌کند.

این شهر به جهات مختلف سیاسی، فرهنگی، تاریخی، علمی و اقتصادی از شهرهای مهم هند و یکی از قطب‌های اقتصادی، سیاسی در جنوب این کشور می‌باشد. سابقه ۵۰۰ ساله حضور ایرانیان در این منطقه، عامل مهمی در ایجاد تحولات سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در جنوب هند شده به طوری که امروزه هیچ مورخ و باستان شناسی نمی‌تواند بدون در نظر گرفتن نقش ایرانیان و پادشاهان مسلمان و شیعه مذهب ایرانی در این منطقه تصویر کامل و درستی از وضعیت گذشته و حال منطقه ارائه کند. اثرات این حضور تاریخی را می‌توان در معماری، زبان، فرهنگ، هنر و دیگر ابعاد زندگی مردم جنوب هند به خوبی مشاهده نمود. طی ۱۵ سال گذشته توسعه شهر حیدرآباد در تمامی جهات سرعتی فزاینده یافته و این امر به خاطر توجه روز افزون شرکت‌ها و بنیادهای علمی و فرهنگی کشورهای مختلف به این منطقه‌است.

شهر آگرا هندوستان

آگره (انگلیسی: Agra، هندی: आगरा) یا آگرا سومین شهر بزرگ در ایالت اوتار پرادش در کشور هندوستان است. این شهر درکنار رودخانه یامونا (جمنا) قرار گرفته و از دهلی پایتخت هند، با ماشین تنها دو ساعت و نیم، با قطار ۴ ساعت و با هواپیما ۳۰ دقیقه فاصله دارد. نام آگره به شکل «آگرهبانا» نخستین بار در کتاب حماسی ماهابهاراتا آمده و معناشناسان آن را «پردیس» یا «بهشت» معرفی کرده‌اند.در قرن‌های ۱۶ یا ۱۷ میلادی آگره به راستی تمثالی از پردیس در روی زمین شده بود. آگره در زمان حکومت اکبر، جهانگیر و شاه جهان اهمیت زیادی یافت. این شهر پایتخت حکومت اکبر، پادشاه بزرگ امپراتوری مغولی هند یا گورکانیان بوده و در آن زمان تبدیل به مرکز هنر، فرهنگ، تجارت و یادگیری کشور پهناور هندوستان گردید. از این رو در گذشته این شهر را اکبرآباد می‌نامیدند.

مساحت آگره ۱٬۸۰۰ و جمعیت آن بیش از ۱٬۴۰۰٬۰۰۰ نفر (در سال ۲۰۰۱) می‌باشد. ارتفاع آن از سطح دریا ۱۷۱ متر است و در مورد وضعیت کلی آب و هوای شهر آگره می‌توان گفت بهترین آب و هوا را از اکتبر تا مارس دارد و در تابستان هوا حدوداً بین ۲۲ تا ۴۵ درجه و زمستان ۴ تا ۳۱ درجه‌است.

شهر میسور هندوستان

میسور (انگلیسی:Mysore کانادا: ಮೈಸೂರು) سومین شهر بزرگ ایالت کارناتاکا در کشور هندوستان و شاید زیباترین شهر این ایالت باشد که در فاصله ۱۴۰ کیلومتری جنوب شرقی بنگلور، مرکز این ایالت و در ارتفاع ۷۶۳ متری از سطح دریا واقع شده‌است. این شهر مساحتی معادل ۱۲۸ کیلومتر مربع و جمعیتی بالغ بر ۸۰۰٬۰۰۰ نفر (در سال ۲۰۰۱) دارد.

زیبائی میسور به خاطر طبیعت سرسبز و آن می‌باشد که به همین خاطر مناظر و مناطق دیدنی زیادی را در خود جای داده‌است. دمای هوا در میسور به ندرت تغییرات قابل ملاحظه‌ای دارد و در بیشتر ماههای سال مشابه هوای بهار در ایران را دارا ست. به طور دقیق تر ماههای «ژوئن» تا «نوامبر» هوا بیشتر بارانی و ابری، «دسامبر» تا «فوریه» کمی سرد و «مارس» تا «ژوئن» نیمه گرم می‌باشد به طوری که در فصل گرما دمای هوا بین ۲۵– تا ۳۰ درجه در نوسان است.

مردم میسور مردمی میهماندوست و آرام هستند که تقریبا بین ۶۰ تا ۶۵٪ آنان را هندوها، ۲۰ تا ۳۰٪ آنان را مسلمانان و حدود ۱۰٪ آنان را مسیحیان تشکیل می‌دهند. مردم به زبان محلی کانادا تکلم می‌کنند ولی اکثر آنان زبان زبان انگلیسی و هندی را نیز می‌دانند

شهر جی‌پور هندوستان

جی‌پور (به هندی: जयपुर) معروف به شهر صورتی، ازشهرهای تاریخی هندوستان و مرکز ایالت راجستان است. شهر جی‌پور در شمال غربی کشور هند قرار دارد.

شهر جی‌پور در سال ۱۷۲۷ توسط مهاراجه سوای جای سینگ دوم، فرمانروای آمبر بنیاد شد و نخستین شهر دارای طرح شهری در هندوستان بود. جمعیت این شهر در سال ۲۰۰۳ برابر با ۲٫۷ میلیون نفر بوده‌است.

از نقاط دیدنی آن می‌توان به دژهای ناهارگر و جایگر و همچنین کاخ هوامحل و رصدخانه قدیمی یا مجموعه اخترشناختی جنتر منتر اشاره کرد.

شهر گوا کشور هندوستان

گوا (کونکانی: गोंय مراتی:गोवा پرتغالی: Goa) نام شهری بندری و ایالتی در حاشیه جنوب غربی هندوستان است. گوا شامل بندر گوا و شهر گوای کهنه یا شهر قدیمی گوا در فاصله حدودا ۴۰ کیلومتری آن می‌باشد.

طبیعت گوا با تپه‌های به شدت سبز در کنار رودهای فراخ با کشتزارهای برنج، نخل‌های فراوان و سایر درختان گرمسیری جلوه بسیار زیبایی دارد. وسیع‌ترین سواحل و مراکز تفریحی ساحلی هند در گوا قرار دارد و این شهر سالانه از صدها هزار گردشگر داخلی و خارجی پذیرایی می‌کند. سواحل گوا، بی‌پایان بوده و آفتابی درخشان و فوق‌العاده زیبا دارند. ۴۵۱ سال حکومت پرتغال بر این منطقه، باعث شده که تمام شهرها و حتی روستاهای گوا فرهنگی خاص داشته باشند.

نام گوا احتمالا تلفظ پرتغالی یک واژه سانسکریت است که در «حماسه ماهابهاراتا» هم آمده. «گوپاراشترا» یا «گوواراشترا» به‌معنی مردم گاوبان

قدمت شهر گوا را به قرن سوم پیش از میلاد نسبت می‌دهند زمانی که به عنوان بخشی از امپراتوری مایریان شکل گرفت. و از آن پس تحت حکومت‌های محلی یا خاندان‌های مهم هند بود.
در سال ۱۳۱۲ گوا تحت حکومت دهلی یا سلطنت دهلی قرار گرفت.

در سال ۱۴۹۸ واسکو دو گاما دریانورد پرتغالی توانست دماغه امید نیک قاره آفریقا را دور بزند و به هندوستان برسد. به این ترتیب دسترسی پرتغال و سایر اروپائیان به هندوستان و جزایر و بنادر اقیانوس هند آسان شد.
در روز ۲۵ نوامبر ۱۵۱۰ میلادی آلفونس دوآلبوکرک دریانورد و ماجراجوی پرتغالی بندر گوا را تصرف کرد. او با یک ناوگان جنگی بنادر استراتژیک زیادی در اقیانوس هند از جزیره هرمز در خلیج فارس تا مالاکا را تصرف کرد.
امپراتوری پرتغال شدیدا علاقه مند به گسترش قلمرو خود و تجارت ادویه بود. فتح شهر و بندر گوا برای تجارت پرتغال میان شبه جزیره عربستان و آسیای جنوب شرقی امری حیاتی بود.
بندر گوا پس از مدتی به مرکز امپراتوری استعماری پرتغال در جزایر هند شرقی و اقیانوس هند تبدیل شد و از پایگاه گوا بود که پرتغالی‌ها به سایر نقاط آسیا از جمله خلیج فارس دست اندازی کردند. اروپا به ویژه انگلستان منافع مادی خود در هند را زمانی دریافتند که پرتغالیان به هند راه یافتند و در منطقه گوا مستقر شدند.

هرچند پرتغالی‌ها مستعمرات و تصرفات خود را به تدریج از دست دادند اما بندر گوا تا سال ۱۹۶۱ در تصرف آنان باقی ماند و حتی در آن زمان نیز سالازار دیکتاتور پرتغال حاضر به تحویل بندر گوا به کشور مستقل هند نبود.
سرانجام جواهر لعل نهرو توانست با توسل به زور اما بدون خون ریزی بندر گوا را باز پس بگیرد. ارتش هند روز ۱۷ دسامبر سال ۱۹۶۱ بالاخره پس از چهار قرن و نیم، گوا و دو منطقه دیگر این کشور را از دست پرتغالی‌ها خارج ساخت و به استعمار این کشور کوچک اروپایی به عنوان آخرین بازمانده استعمار در شبه قاره هند پایان داد.

شهر پونا هندوستان

پونه (مراتی: पुणे، هندی: पुणे، تلفظ: /puɳeˑ/) یا پونا هشتمین شهر بزرگ کشور هند و دومین شهر ایالت مهاراشترا پس از کلان شهر بمبئی است. این شهر در ۱۶۰ کیلومتری شرق بمبئی و در پس یک رشته کوه، در فلات دکن واقع شده‌است.

پونه گویش محلی نام این شهر است که در سال‌های اخیر به‌عنوان نام رسمی شهر پذیرفته شده‌است در مقابل نام پونا که گویش انگلیسی نام شهر و یادگار دوران استعمار انگلیس بود. با این وجود هنوز در مواردی به ویژه در نام موسسات و شرکت‌هایی که پیش از این به ثبت رسیده‌اند از نام پونا استفاده می‌شود.

پونه شهری قدیمی است که سابقه آن به‌عنوان شهر به ۹۳۷ م باز می‌گردد. ماهاراجه شیواجی بنیان‌گذار پادشاهی مراتا، در این شهر به‌دنیا آمد و در همانجا می‌زیست. در سال ۱۷۳۰م پونه به مهمترین مرکز سیاسی حکومت مراتا تبدیل شد. از سال ۱۸۱۷ که به امپراتوری بریتانیا پیوست شد تا به هنگام استقلال هند به‌عنوان پایتخت انگلیسی‌ها در فصل بارندگی به‌کار می‌رفت.

شهر پونه اکنون با صدها موسسه آموزشی و نه دانشگاه بیش‌تر به‌عنوان شهری دانشگاهی شناخته می‌شود. افزون براین کارخانجات مختلف و صنایع شیشه سازی و ریخته‌گری همچنین شرکت‌های فناوری اطلاعات و خودروسازی از دیگر مرکز اقتصادی منطقه پونه به‌شمار می‌آیند.

پونه شهری است آرام و خوش آب و هوا، دارای چندین بنای تاریخی و جاذبه‌های توریستی، که در میان دیگر شهرهای هند موقعیت نسبتاً ممتازی دارد.

شهر احمدآباد هندوستان

احمدآباد (به گجراتی: અમદાવાદ، به هندی: अहमदाबाद، به سندی: امداواد) بزرگترین شهر ایالت گجرات در غرب کشور هند است.

احمدآباد پس از استقلال هند در سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ پایتخت گجرات بود که اکنون شهر گاندی نگر جای آن را گرفته است. با این وجود احمدآباد قلب فرهنگی و تجاری گجرات باقی ماند و هم‌اکنون از شهرهای مهم غرب هند است.

در زبان محاوره گجراتی معمولاً نام این شهر به شکل «اَمِدآواد» (Amdāvād) تلفظ می‌شود.

احمدآباد در سال ۱۴۱۱ م توسط سلطان احمد شاه گجراتی (ح: ۱۴۱۱ -۱۴۴۲ م) از سلسله مظفریان گجرات تاسیس شد تا به عنوان پایتخت سلطنت گجرات استفاده شود. این شهر نام خود را از مؤسس آن گرفته است.

در دوران استعمار بریتانیا اگر چه احمدآباد تحت سرپرستی بمبئی قرار گرفت، اما همچنان شهر مهم در منطقه گجرات باقی ماند. تحت حکومت بریتانیا، اردوگاه‌های نظامی متعددی تأسیس شد و زیرساخت‌های این شهر مدرن شده و گسترش یافت.

احمدآباد در صف مقدم جنبش استقلال هند در نیمه اول سده بیستم قرار داشت و مرکز بسیاری از مبارزات نافرمانی مدنی برای احقاق حقوق کارگران، حقوق مدنی و استقلال سیاسی بوده است. با تشکیل ایالت گجرات در سال ۱۹۶۰، احمدآباد عنوان پایتخت تجاری این ایالت را به‌دست آورد و شاهد رونق ساخت‌وساز وسیع و افزایش جمعیت بود.

شهر بوپال کشور هندستان

بوپال یا بهوپال (در هندی: भोपाल در انگلیسی: Bhopāl در اردو: بهوبال) مرکز ایالت مادیا برادش و از شهرهای مهم کشور هندوستان است.

این شهر در حاشیهٔ دو دریاچهٔ زیبا، که به مناظر زیبا و طبیعی پیرامونشان در هند شهرت دارند، واقع شده‌است. ارگ فتحگر در این شهر واقع است. بوپال به دو قسمت تقسیم شده است: «شهر خاص» که دوست محمدخان افغان (با دوست محمدخان پادشاه افقانستان اشتباه نشود) دور آن حصار کشید؛ و محله‌های مسکونی جدید و حومه‌های جهانگیرآباد و احمدآباد که حکّام بعدی بر آن افزودند تا یاد جهانگیر محمدخان (شوهر سکندربگم) و احمدعلی خان (شوهر سلطان جهان بگم) را زنده نگه دارند.

نوّاب فیض محمدخان (‎۱۱۶۸-۱۱۹۱ قمری، ‎۱۷۵۴-۱۷۷۷ میلادی) این شهر را مرکز ایالت قرار داد، اما مقر حکومت حکمرانان پیش از وی، اسلام نگر بود.^[۱] درگذشته منطقه «نواب نشین» بوپال پس از حیدرآباد، مهمترین بخش مسلمان‌نشین شبه قاره هند به‌شمار می‌رفت.

بوپال اکنون شهری صنعتی و تجاری است که تولید منسوجات و جواهرسازی از صنایع مهم آن به‌شمار می‌آید. مهمترین فاجعهٔ صنعتی دهه‌های اخیر در این شهر در آذر ۱۳۶۳ (دسامبر ۱۹۸۴) روی داد؛ در آن حادثه، براثر نشت گاز سمی از کارخانهٔ آمریکایی یونیون کارباید، بیش از دو هزار تن تلف شدند و حدود دویست هزار تن آسیب دیدند

شهر علیگر کشور هندوستان

علیگر یا علیگره (به هندی: अलीगढ़، به اردو:علی گڑھ) نام شهری‌است در بخش علیگر ایالت اوتار پرادش در شمال هندوستان.

علیگر با ۱۷۸ متر ارتفاع از سطح دریا در ۱۴۰ کیلومتری جنوب خاوری دهلی نو قرار دارد و مرکز اداری بخش علیگر هم هست. این شهر در سرشماری سال ۲۰۰۱ میلادی ۶۶۷٬۷۳۲ تن جمعیت داشته‌است. دانشگاه اسلامی علیگر در این شهر نامی است و به دلیل مراکز آموزشی بلندآوازه این شهر را «مکهٔ آموزش» خوانده‌اند.

هرچند عده‌ای ازجمله علی اصغر حکمت در کتاب خود به‌نام «سرزمین هند» که در دوران سفارتش در هند نوشته‌ اسم علیگر را به پیروی از سبک نگارش اردو به شکل «علیگره » نوشته‌اند اما این «ه‍» در اردو و همچنین حرف «h» در انتهای نگاش انگلیسی تلفظ نمی‌شود و مردم هند آن را «علیگر» می‌نامند. مانند چندیگر (Chandigarh) از دیگر شهرهای مهم هند که «h» آخر آن غیرملفوظ است. ظاهراً علیگر مرکب از دو کلمه «علی» و «گر» (Ali+garh) می‌باشد که «گر» به معنی شهر و «علی» نیز نام امام اول شیعیان است به معنی «شهر علی» مانند نام شهر چندیگر که مرکب از دو کلمه چندی + گر (Chandi + garh) که در زبان هندی «چندی» به معنی زیبا «گر» به معنی شهر است یعنی «شهر زیبا»

ایالت های کشور هندوستان

تحصیل در هندوستان و ایالت‌های کشور هندوستان

ایالت‌های کشورهندوستان به شرح زیر معرفی می گردد:

آروناچال پرادش

ایتانگر

آسام

دیسپور
گوواهاتی

آندرا پرادش

حیدرآباد
ویشاخاپاتنام

اوتارانچاند

درادون

اوتار پرادش

لکنو (لکنهو)
کانپور
بنارس (وارانسی)
الله‌آباد

اوریسا

بوبانسور

بنگال غربی

کلکته

بیهار

پتنا

پنجاب

لودیانا
چندیگر
لودیانا
موهالی
امریتسار
پاتیالا
جلندر

تامیل نادو

چنای (مدرس)
مادورای
کویمیتور

تریپورا

اگرتلا

جارکاند

رانچی

جامو و کشمیر

سری نگر
جامو

چاتیسگر

ری پور (رایپور)

راجستان

جی پور

سیکیم

گنگ‌توک

کارناتاکا

بنگلور
میسور
بیجاپور

کرالا

تریواندروم
کوچین

گجرات

گاندی‌نگر
احمدآباد
ادودارا
سورات یا صورت
اوخا
باونگر
بوج
ماندوی
وادودارا

گوآ

پاناچی (پانجیم)
مارگاو

مادایا پرادش

بوپال
ایندور
برهانپور

مانی‌پور

ایمپال
بیشنوپور
چوراچاندپور
چاندل
ایمپهال
ایمپهال
سناپاتی
تامنگلونگ
تهوبال
اوکهرول

ماهاراشترا

بمبئی
پونا
احمدنگر
اورنگ‌آباد
کالیان
ناگپور
لوناوالا
سنگلی
ناسیک
سولاپور
کولاپور
عثمان آباد

مگالایا

شیلانگ

میزورام

ایزاول

ناگالند

کوهیما
دیماپور

هاریانا

چندگیر
فریدآباد
گورگائون

هیماچال پرادش

شیملا (سیملا)

ناحیه‌ها

جزایر آندامان و نیکوبار
چندیگر
دادرا و ناگار هاولی
دامان و دیو
لاکشادویپ
ناحیه پایتختی ملی دهلی
پودوچری

فهرست شهرهای کشور هند

تحصیل در هندوستان و فهرست شهرهای هند

کشور هندوستان شامل ۲۸ ایالت و ۷ ناحیه هم‌پیوسته‌است. فهرست شهرهای هندبر حسب ایالت و ناحیه‌ها در زیر آمده‌اند.

رتبه (۲۰۰۹)	نام	سرشماری ۱۹۹۱	سرشماری ۲۰۰۱	جمعیت ۲۰۰۹	تقسیمات کشوری
۱.	بمبئی (موبای)	۹٫۹۲۵٫۸۹۱	۱۱٫۹۷۸٫۴۵۰	۱۳٫۹۲۲٫۱۲۵	مهاراشترا
۲.	دهلی	۷٫۲۰۶٫۷۰۴	۹٫۸۷۹٫۱۷۲	۱۲٫۲۵۹٫۲۳۰	ناحیه هم‌پیوسته دهلی
۳.	بنگلور (بنگالورو)	۲٫۹۰۸٫۰۱۸	۴٫۳۰۱٫۳۲۶	۵٫۳۱۰٫۳۱۸	کارناتاکا
۴.	کلکته	۴٫۳۹۹٫۸۱۹	۴٫۵۷۲٫۸۷۶	۵٫۰۸۰٫۵۱۹	بنگال غربی
۵.	چنای (مدرس)	۳٫۸۵۷٫۵۲۹	۴٫۳۴۳٫۶۴۵	۴٫۵۹۰٫۲۶۷	تامیل نادو
۶.	حیدرآباد	۳٫۰۵۹٫۲۶۲	۳٫۴۴۹٫۸۷۸	۴٫۰۲۵٫۳۳۵	آندرا پرادش
۷.	احمدآباد	۲٫۹۶۶٫۳۱۲	۳٫۶۳۷٫۴۸۳	۳٫۹۱۳٫۷۹۳	گجرات
۸.	پونه (پونا)	۱٫۷۰۲٫۳۷۶	۲٫۵۳۸٫۴۷۳	۳٫۳۳۷٫۴۸۱	مهاراشترا
۹.	سورات	۱٫۴۹۸٫۸۱۷	۲٫۴۳۳٫۸۳۵	۳٫۲۳۳٫۹۸۸	گجرات
۱۰.	کان‌پور (کاون‌پور)	۱٫۸۷۹٫۴۲۰	۲٫۵۵۱٫۳۳۷	۳٫۱۴۴٫۲۶۷	اوتار پرادش
۱۱.	جی‌پور	۱٫۵۱۸٫۲۳۵	۲٫۳۲۲٫۵۷۵	۳٫۱۰۲٫۸۰۸	راجستان
۱۲.	لکنو (لکنهو)	۱٫۶۱۹٫۱۱۵	۲٫۱۸۵٫۹۲۷	۲٫۶۸۵٫۵۲۸	اوتار پرادش
۱۳.	ناگپور	۱٫۶۲۴٫۷۵۲	۲٫۰۵۲٫۰۶۶	۲٫۴۰۳٫۲۳۹	مهاراشترا
۱۴.	پتنا (پاتنا)	۹۱۷٫۲۴۳	۱٫۳۶۶٫۴۴۴	۱٫۸۱۴٫۰۱۲	بیهار
۱۵.	ایندور	۱٫۰۹۱٫۶۷۴	۱٫۴۷۴٫۹۶۸	۱٫۸۱۱٫۵۱۳	مادایا پرادش
۱۶.	بوپال (بهوپال)	۱٫۰۶۲٫۷۷۱	۱٫۴۳۷٫۳۵۴	۱٫۷۵۲٫۲۴۴	مادایا پرادش
۱۷.	تانه	۸۰۳٫۳۸۹	۱٫۲۶۲٫۵۵۱	۱٫۷۳۹٫۶۹۷	مهاراشترا
۱۸.	لودهیانا	۱٫۰۴۲٫۷۴۰	۱٫۳۹۸٫۴۶۷	۱٫۷۰۱٫۲۱۲	پنجاب
۱۹.	آگرا	۸۹۱٫۷۹۰	۱٫۲۷۵٫۱۳۴	۱٫۶۳۸٫۲۰۹	اوتار پرادش
۲۰.	پیمپری‌-چینچواد	۵۱۷٫۰۸۳	۱٫۰۱۲٫۴۷۲	۱٫۵۵۳٫۵۳۸	مهاراشترا
۲۱.	ناسیک	۶۵۶٫۹۲۵	۱٫۰۷۷٫۲۳۶	۱٫۵۲۱٫۶۷۵	مهاراشترا
۲۲.	وادودارا	۱٫۰۴۶٫۰۰۹	۱٫۳۰۶٫۲۲۷	۱٫۵۱۳٫۷۵۸	گجرات
۲۳.	فریدآباد	۶۱۷٫۷۱۷	۱٫۰۵۵٫۹۳۸	۱٫۴۶۴٫۱۲۱	هاریانا
۲۴.	قاضی‌آباد	۵۴۲٫۹۹۲	۹۶۸٫۲۵۶	۱٫۴۳۷٫۸۵۵	اوتار پرادش
۲۵.	راجکوت	۵۵۹٫۴۰۷	۹۶۷٫۴۷۶	۱٫۳۹۵٫۰۲۶	گجرات
۲۶.	مرتا	۷۵۳٫۷۷۸	۱٫۰۶۸٫۷۷۲	۱٫۳۶۵٫۰۸۶	اوتار پرادش
۲۷.	کلیان دامبیولی	۱٫۰۱۴٫۵۵۷	۱٫۱۹۳٫۵۱۲	۱٫۳۲۷٫۹۶۷	مهاراشترا
۲۸.	بنارس (واراناسی)	۹۴۰٫۷۷۸	۱٫۰۹۱٫۹۱۸	۱٫۲۰۰٫۵۵۸	اوتار پرادش
۲۹.	امریتسار	۷۰۸٫۸۳۵	۹۶۶٫۸۶۲	۱٫۱۹۴٫۷۴۰	پنجاب
۳۰.	بمبئی نو (ناوی مومبای)	۳۰۷٫۷۲۴	۷۰۴٫۰۰۲	۱٫۱۸۷٫۵۸۱	مهاراشترا
۳۱.	اورنگ‌آباد	۵۷۳٫۲۷۲	۸۷۳٫۳۱۱	۱٫۱۶۷٫۶۴۹	مهاراشترا
۳۲.	سولاپور	۶۰۴٫۲۱۵	۸۷۲٫۴۷۸	۱٫۱۲۸٫۸۸۴	مهاراشترا
۳۳.	الله‌آباد	۷۹۲٫۸۵۸	۹۷۵٫۳۹۳	۱٫۱۲۵٫۰۴۵	اوتار پرادش
۳۴.	جبال‌پور	۷۶۴٫۵۸۶	۹۳۲٫۴۸۴	۱٫۰۶۶٫۹۶۵	مادایا پرادش
۳۵.	سرینگر	۷۰۲٫۴۷۸	۸۹۸٫۴۴۰	۱٫۰۶۰٫۸۷۱	جامو و کشمیر
۳۶.	ویساکاپاتنام	۷۵۲٫۰۳۷	۹۸۲٫۹۰۴	۱٫۰۵۸٫۱۵۱	آندرا پرادش
۳۷.	رانچی	۶۲۶٫۲۶۲	۸۴۷٫۰۹۳	۱٫۰۴۷٫۴۹۰	جارکند
۳۸.	هاورا (هورا)	۹۵۰٫۴۳۵	۱٫۰۰۸٫۵۳۲	۱٫۰۳۴٫۳۷۲	بنگال غربی
۳۹.	چندی‌گر	۵۶۹٫۳۷۴	۸۰۸٫۵۱۵	۱٫۰۳۳٫۶۷۱	ناحیه هم‌پیوسته چندی‌گر
۴۰.	کویمباتور	۸۱۶٫۳۲۱	۹۳۰٫۸۸۲	۱٫۰۰۸٫۲۷۴	تامیل نادو
۴۱.	میسور (مایسور)	۴۸۰٫۶۹۲	۷۵۵٫۳۷۹	۱٫۰۰۷٫۸۴۷	کارناتاکا
۴۲.	جوداپور	۶۶۶٫۲۷۹	۸۵۱٫۰۵۱	۱٫۰۰۶٫۶۵۲	راجستان
۴۳.	گواتی (گوهاتی)	۵۹۰٫۱۱۴	۸۰۹٫۸۹۵	۹۹۷٫۶۹۶	آسام
۴۴.	ویجیاوادا	۷۰۱٫۸۲۷	۸۵۱٫۲۸۲	۹۷۱٫۷۱۱	آندرا پرادش
۴۵.	گوالیور	۶۹۰٫۷۶۵	۸۲۷٫۰۲۶	۹۳۱٫۷۷۷	مادایا پرادش
۴۶.	میراـ بایاندار	۱۷۵٫۶۰۵	۵۲۰٫۳۸۸	۹۱۵٫۹۸۹	مهاراشترا
۴۷.	مادورای	۹۴۰٫۹۸۹	۹۲۸٫۸۶۹	۸۹۵٫۶۰۷	تامیل نادو
۴۸.	هوبلی -دارودا (هوبالی ـ دارواد)	۶۴۸٫۲۹۸	۷۸۶٫۱۹۵	۸۹۲٫۲۹۷	کارناتاکا
۴۹.	جلندر	۵۰۹٫۵۱۰	۷۰۶٫۰۴۳	۸۸۰٫۵۱۳	پنجاب
۵۰.	بوبانسور	۴۱۱٫۵۴۲	۶۴۸٫۰۳۲	۸۷۳٫۷۲۴	اوریسا
۵۱.	سالم	۴۹۹٫۰۲۴	۶۹۶٫۷۶۰	۸۷۲٫۳۶۱	تامیل نادو
۵۲.	علیگر	۴۸۰٫۵۲۰	۶۶۹٫۰۸۷	۸۴۶٫۳۹۵	اوتار پرادش
۵۳.	بیواندی	۳۷۹٫۰۷۰	۵۹۸٫۷۴۱	۸۳۱٫۹۸۵	مهاراشترا
۵۴.	کوتا	۵۳۷٫۳۷۱	۶۹۴٫۳۱۶	۸۲۷٫۴۲۷	راجستان
۵۵.	بریلی	۵۸۷٫۲۱۱	۷۱۸٫۳۹۵	۸۲۵٫۰۶۷	اوتار پرادش
۵۶.	تیرووانانتاپورام (تریواندروم)	۶۳۶٫۹۲۸	۷۴۴٫۹۸۳	۸۲۲٫۳۵۷	کرالا
۵۷.	تیروچیراپالی (تریچی)	۶۶۰٫۴۰۵	۷۵۲٫۰۶۶	۸۱۳٫۴۲۶	تامیل نادو
۵۸.	مرادآباد	۴۶۵٫۲۱۰	۶۴۱٫۵۸۳	۸۰۶٫۷۱۴	اوتار پرادش
۵۹.	رای‌پور	۴۳۸٫۶۳۹	۶۰۵٫۷۴۷	۷۵۹٫۵۷۰	چتیسگر
۶۰.	گوراکپور	۵۰۵٫۵۶۶	۶۲۲٫۷۰۱	۷۱۹٫۰۹۷	اوتار پرادش
۶۱.	بالای	۳۹۶٫۶۹۸	۵۵۶٫۳۶۶	۷۰۵٫۴۳۶	چتیسگر
۶۲.	جمشدپور	۴۶۰٫۵۷۷	۵۷۳٫۰۹۶	۶۶۶٫۶۸۸	جارکند
۶۳.	امراواتی	۴۲۱٫۵۷۶	۵۴۹٫۵۱۰	۶۶۰٫۵۴۳	مهاراشترا
۶۴.	کاتک	۴۰۳٫۴۱۸	۵۳۴٫۶۵۴	۶۴۸٫۴۷۸	اوریسا
۶۵.	بیکانر	۴۱۶٫۲۸۹	۵۲۹٫۶۹۰	۶۲۴٫۵۷۷	راجستان
۶۶.	کوچی (کوچین)	۵۶۴٫۵۸۹	۵۹۵٫۵۷۵	۶۱۰٫۰۳۹	کرالا
۶۷.	باونگر (ایالت)	۴۰۲٫۳۳۸	۵۱۱٫۰۸۵	۶۰۰٫۵۹۴	گجرات
۶۸.	راجپور سونارپور	۱۰۷٫۹۱۸	۳۳۶٫۷۰۷	۵۹۶٫۴۷۲	بنگال غربی
۶۹.	واراناگل	۴۵۴٫۲۹۱	۵۳۰٫۶۳۶	۵۸۸٫۹۴۴	آندرا پرادش
۷۰.	شیلیگوری	۳۶۴٫۱۶۷	۴۷۲٫۳۷۴	۵۶۷٫۸۰۴	بنگال غربی
۷۱.	اولاسناگر	۳۶۹٫۰۷۷	۴۷۳٫۷۳۱	۵۶۳٫۷۵۵	مهاراشترا
۷۲.	کولاپور	۴۰۶٫۳۷۰	۴۹۳٫۱۶۷	۵۶۲٫۰۳۸	مهاراشترا
۷۳.	دهرادون	۲۹۳٫۸۰۸	۴۲۶٫۶۷۴	۵۵۱٫۳۲۲	اوتاراکند
۷۴.	سنگلی	۳۱۴٫۷۹۰	۴۳۶٫۷۸۱	۵۵۰٫۰۸۲	مهاراشترا
۷۵.	اجمیر	۴۰۲٫۷۰۲	۴۸۵٫۵۷۵	۵۴۹٫۶۰۳	راجستان
۷۶.	ناندید	۳۰۹٫۳۱۶	۴۳۰٫۷۳۳	۵۴۴٫۱۲۵	مهاراشترا
۷۷.	دورگاپور	۴۲۵٫۸۳۶	۴۹۳٫۴۰۵	۵۴۳٫۹۲۲	بنگال غربی
۷۸.	گونتور	۴۷۱٫۰۵۱	۵۱۴٫۴۶۱	۵۴۲٫۵۲۲	آندرا پرادش
۷۹.	جامو	۲۱۴٫۷۳۷	۳۶۹٫۹۵۹	۵۴۲٫۲۴۴	جامو و کشمیر
۸۰.	گلبرگه (کالبورگی)	۳۰۴٫۰۹۹	۴۲۲٫۵۶۹	۵۳۱٫۹۸۷	کارناتاکا
۸۱.	جام‌نگر	۳۴۱٫۶۳۷	۴۴۳٫۵۱۸	۵۲۹٫۵۸۱	گجرات
۸۲.	باتپرا	۳۴۴٫۸۹۸	۴۴۲٫۳۸۵	۵۲۶٫۹۶۱	بنگال غربی
۸۳.	سهاران‌پور	۳۷۴٫۹۴۵	۴۵۵٫۷۵۴	۵۲۱٫۰۱۸	اوتار پرادش
۸۴.	دوم دوم جنوبی	۲۷۲٫۷۱۳	۳۹۲٫۴۴۴	۵۰۹٫۹۱۷	بنگال غربی
۸۵.	آسانسول	۴۳۷٫۱۲۱	۴۷۵٫۴۳۹	۴۹۹٫۲۸۶	بنگال غربی
۸۶.	جالگاون	۲۴۲٫۱۹۳	۳۶۸٫۶۱۸	۴۹۷٫۷۸۳	مهاراشترا
۸۷.	ماهش تالا	۲۷۶٫۱۲۸	۳۸۵٫۲۶۶	۴۸۸٫۹۲۵	بنگال غربی
۸۸.	اوجائین	۳۶۲٫۲۶۶	۴۳۰٫۴۲۷	۴۸۳٫۳۳۶	مادایا پرادش
۸۹.	نویدا	۱۴۶٫۵۱۴	۳۰۵٫۰۵۸	۴۷۸٫۱۷۸	اوتار پرادش
۹۰.	کوربا	۱۲۴٫۵۰۱	۳۱۵٫۶۹۰	۴۷۷٫۲۷۶	چتیسگر
۹۱.	گایا	۲۹۱٫۶۷۵	۳۸۵٫۴۳۲	۴۷۰٫۳۹۶	بیهار
۹۲.	ماله‌گوان	۳۴۲٫۵۹۵	۴۰۹٫۴۰۳	۴۶۱٫۲۹۲	مهاراشترا
۹۳.	تیرونلولی	۳۴۵٫۷۷۲	۴۱۱٫۸۳۱	۴۶۱٫۰۴۵	تامیل نادو
۹۴.	اکولا	۳۲۸٫۰۳۴	۴۰۰٫۵۲۰	۴۵۸٫۲۲۹	مهاراشترا
۹۵.	بلگایوم (بلاگاوی)	۳۲۶٫۳۹۹	۳۹۹٫۶۵۳	۴۵۸٫۲۰۸	کارناتاکا
۹۶.	اودی‌پور	۳۰۸٫۵۷۱	۳۸۹٫۴۳۸	۴۵۶٫۹۹۴	راجستان
۹۷.	داواناگیری	۲۶۶٫۰۸۲	۳۶۴٫۵۲۳	۴۵۳٫۲۹۷	کارناتاکا
۹۸.	تیروپور	۲۳۵٫۶۶۱	۳۴۴٫۵۴۳	۴۴۹٫۵۴۲	تامیل نادو
۹۹.	جانسی	۳۱۱٫۸۵۱	۳۸۳٫۶۴۴	۴۴۲٫۴۱۹	اوتار پرادش
۱۰۰.	کالیکوت (کاژیکُد)	۴۱۹٫۸۳۱	۴۳۶٫۵۵۶	۴۴۰٫۸۶۶	کرالا
۱۰۱.	بوکارو	۳۳۳٫۶۸۳	۳۹۳٫۸۰۵	۴۴۰٫۰۸۶	جارکند
۱۰۲.	احمدنگر	۱۸۹٫۰۰۲	۳۰۷٫۶۱۵	۴۳۶٫۹۱۶	مهاراشترا
۱۰۳.	منگالور (منگالورو)	۳۴۷٫۹۱۷	۳۹۹٫۵۶۵	۴۳۵٫۹۹۹	کارناتاکا
۱۰۴.	کولام	۲۸۱٫۴۱۷	۳۶۱٫۵۶۰	۴۲۸٫۱۱۱	کرالا
۱۰۵.	نلور	۳۱۶٫۶۰۶	۳۷۸٫۴۲۸	۴۲۷٫۴۴۳	آندرا پرادش
۱۰۶.	پانی هاتید	۲۷۵٫۹۹۰	۳۴۸٫۴۳۸	۴۱۰٫۱۴۳	بنگال غربی
۱۰۷.	داساراهالی	۵۵٫۸۹۳	۲۶۴٫۹۴۰	۴۰۸٫۵۶۳	کارناتاکا
۱۰۸.	لاتور	۱۹۷٫۴۰۸	۲۹۹٫۹۸۵	۴۰۳٫۸۲۴	مهاراشترا
۱۰۹.	کوکاتپاله	۱۸۶٫۹۶۳	۲۹۲٫۲۸۹	۴۰۳٫۲۳۶	آندرا پرادش
۱۱۰.	برهماپور	۲۱۰٫۴۱۸	۳۰۷٫۷۹۲	۴۰۲٫۶۷۲	اوریسا
۱۱۱.	امباتور	۲۱۵٫۴۲۴	۳۱۰٫۹۶۷	۴۰۱٫۲۲۰	تامیل نادو
۱۱۲.	گاجوواکا	۴۵٫۷۸۶	۲۵۹٫۱۸۰	۴۰۰٫۶۹۳	آندرا پرادش
۱۱۳.	راجارات گوپالپور	۱۵۹٫۹۶۵	۲۷۱٫۸۱۱	۴۰۰٫۴۰۴	بنگال غربی
۱۱۴.	لال‌بهادرنگر	۱۵۵٫۵۱۴	۲۶۸٫۶۸۹	۳۹۸٫۸۴۰	آندرا پرادش
۱۱۵.	دوله	۲۷۸٫۳۱۷	۳۴۱٫۷۵۵	۳۹۲٫۸۲۳	مهاراشترا
۱۱۶.	باراسات	۱۰۲٫۶۶۰	۲۳۱٫۵۲۱	۳۹۰٫۱۹۱	بنگال غربی
۱۱۷.	مظفرنگر	۲۴۰٫۶۰۹	۳۱۶٫۷۲۹	۳۸۴٫۹۸۸	اوتار پرادش
۱۱۸.	باگلپور	۲۸۸٫۳۹۰	۳۴۰٫۷۶۷	۳۸۱٫۵۳۴	بیهار
۱۱۹.	بیلوارا	۱۸۳٫۹۶۵	۲۸۰٫۱۲۸	۳۷۸٫۱۹۷	راجستان
۱۲۰.	تومکور (تماکورو)	۱۳۸٫۹۰۳	۲۴۸٫۹۲۹	۳۷۷٫۱۹۵	کارناتاکا
۱۲۱.	قطب‌الله‌پور	۱۰۶٫۵۹۱	۲۳۱٫۱۰۸	۳۷۳٫۷۲۴	آندرا پرادش
۱۲۲.	ماتورا	۲۲۶٫۶۹۱	۳۰۲٫۷۷۰	۳۷۱٫۸۳۹	اوتار پرادش
۱۲۳.	شیموگا (شیواموگا)	۱۷۹٫۲۵۸	۲۷۴٫۳۵۲	۳۶۹٫۵۰۲	کارناتاکا
۱۲۴.	مظفرپور	۲۴۱٫۱۰۷	۳۰۵٫۵۲۵	۳۶۱٫۲۵۸	بیهار
۱۲۵.	پاتیالا	۲۳۸٫۳۶۸	۳۰۳٫۱۵۱	۳۵۶٫۹۳۶	پنجاب (هند)
۱۲۶.	بلاری (بالاری)	۲۶۶٫۰۳۶	۳۱۶٫۷۶۶	۳۵۵٫۴۲۹	کارناتاکا
۱۲۷.	کامارهاتی	۲۶۶٫۸۸۹	۳۱۴٫۵۰۷	۳۵۱٫۲۸۹	بنگال غربی
۱۲۸.	روتک	۲۱۶٫۰۹۶	۲۸۶٫۸۰۷	۳۴۸٫۹۸۹	هاریانا
۱۲۹.	چندراپور	۲۲۶٫۱۰۵	۲۸۹٫۴۵۰	۳۴۳٫۵۱۶	مهاراشترا
۱۳۰.	حصار	۱۷۲٫۶۷۷	۲۵۶٫۶۸۹	۳۴۰٫۰۷۵	هاریانا
۱۳۱.	شاه‌جهان‌پور	۲۴۳٫۵۸۸	۲۹۶٫۶۶۲	۳۳۹٫۷۷۶	اوتار پرادش
۱۳۲.	فیروزآباد	۲۱۵٫۱۲۸	۲۷۹٫۱۰۲	۳۳۵٫۳۹۶	اوتار پرادش
۱۳۳.	بالی	۱۸۴٫۴۷۴	۲۶۰٫۹۰۶	۳۳۴٫۴۴۰	بنگال غربی
۱۳۴.	بیاتاریاناپور	۵۴٫۰۳۶	۱۸۱٫۷۴۴	۳۳۱٫۹۹۱	کارناتاکا
۱۳۵.	دهلی نو	۳۰۱٫۲۹۷	۳۰۲٫۳۶۳	۳۳۱٫۸۱۱	ناحیه هم‌پیوسته دهلی
۱۳۶.	تریسور	۲۹۲٫۵۲۹	۳۱۷٫۵۲۶	۳۳۱٫۴۹۲	کرالا
۱۳۷.	سینگراولی	۶۰٫۲۰۷	۱۸۵٫۱۹۰	۳۳۰٫۹۳۵	مادایا پرادش
۱۳۸.	نظام‌آباد	۲۴۱٫۰۳۴	۲۸۸٫۷۲۲	۳۲۶٫۶۹۳	آندرا پرادش
۱۳۹.	پانی‌پات	۱۹۱٫۲۱۲	۲۶۱٫۷۴۰	۳۲۵٫۹۳۴	هاریانا
۱۴۰.	پربانی	۱۹۰٫۲۵۵	۲۵۹٫۳۲۹	۳۲۲٫۳۶۵	مهاراشترا
۱۴۱.	کولتی	۲۵۰٫۲۸۰	۲۸۹٫۹۰۳	۳۱۹٫۵۶۸	بنگال غربی
۱۴۲.	بیلاس‌پور	۲۲۱٫۴۴۲	۲۷۴٫۹۱۷	۳۱۹٫۱۲۹	چتیسگر
۱۴۳.	نالا سوپارا	۶۷٫۷۳۲	۱۸۴٫۵۳۸	۳۱۷٫۵۱۰	مهاراشترا
۱۴۴.	باردامن	۲۴۵٫۰۷۹	۲۸۵٫۶۰۲	۳۱۶٫۲۸۷	بنگال غربی
۱۴۵.	رامپور (اوتار پرادش)	۲۴۳٫۷۴۲	۲۸۱٫۴۹۴	۳۰۹٫۳۰۳	اوتار پرادش
۱۴۶.	دربنگا	۲۱۸٫۳۹۱	۲۶۷٫۳۴۸	۳۰۷٫۸۶۷	بیهار
۱۴۷.	الوار	۲۰۵٫۰۸۶	۲۶۰٫۵۹۳	۳۰۷٫۵۴۶	راجستان
۱۴۸.	اتاوا	۱۲۴٫۰۷۲	۲۱۰٫۴۵۳	۳۰۷٫۰۱۸	اوتار پرادش
۱۴۹.	کاکینادا	۲۷۹٫۹۸۰	۲۹۶٫۳۲۹	۳۰۵٫۱۶۲	آندرا پرادش
۱۵۰.	نیاتی	۱۳۸٫۴۶۵	۲۱۵٫۳۰۳	۲۹۶٫۸۳۰	بنگال غربی
۱۵۱.	راجاماهندری	۳۳۴٫۹۶۱	۳۱۵٫۲۵۱	۲۹۶٫۳۷۸	آندرا پرادش
۱۵۲.	دواس	۱۶۴٫۳۶۴	۲۳۱٫۶۷۲	۲۹۵٫۹۹۵	مادایا پرادش
۱۵۳.	ایزوال	۱۵۵٫۲۴۰	۲۲۸٫۲۸۰	۲۹۵٫۸۶۴	میزورام
۱۵۴.	ساتنا	۱۵۶٫۶۳۰	۲۲۵٫۴۶۴	۲۹۲٫۹۴۰	مادایا پرادش
۱۵۵.	کورنوول	۲۳۶٫۸۰۸	۲۶۹٫۱۲۲	۲۹۲٫۶۶۱	آندرا پرادش
۱۵۶.	ماو	۱۳۶٫۶۹۷	۲۱۲٫۶۵۷	۲۹۲٫۴۸۵	اوتار پرادش
۱۵۷.	ایچالکارانجی	۲۱۴٫۹۵۰	۲۵۷٫۶۱۰	۲۹۰٫۹۲۳	مهاراشترا
۱۵۸.	جالنا	۱۷۴٫۹۸۵	۲۳۵٫۷۹۵	۲۹۰٫۷۵۲	مهاراشترا
۱۵۹.	سونیپات	۱۴۳٫۹۲۲	۲۱۴٫۹۷۴	۲۸۵٫۷۹۱	هاریانا
۱۶۰.	دورگ	۱۷۵٫۷۰۳	۲۳۲٫۵۱۷	۲۸۳٫۳۳۹	چتیسگر
۱۶۱.	هاپور	۱۴۶٫۲۶۲	۲۱۱٫۹۸۳	۲۷۷٫۱۴۰	اوتار پرادش
۱۶۲.	تیروپاتی	۱۷۴٫۳۶۹	۲۲۸٫۲۰۲	۲۷۶٫۲۰۳	آندرا پرادش
۱۶۳.	اوژوکاری	۱۵۷٫۱۳۱	۲۱۷٫۷۰۷	۲۷۴٫۸۷۶	ناحیه هم‌پیوسته پودوچری
۱۶۴.	گاندی‌نگر	۱۲۳٫۳۵۹	۱۹۵٫۹۸۵	۲۷۱٫۳۳۱	گجرات
۱۶۵.	باتیندا	۱۵۹٫۱۱۴	۲۱۷٫۲۵۶	۲۶۹٫۵۲۰	پنجاب
۱۶۶.	بارانگر	۲۲۴٫۸۲۱	۲۵۰٫۷۶۸	۲۶۸٫۵۹۱	بنگال غربی
۱۶۷.	روکلا	۱۴۲٫۴۰۸	۲۰۶٫۶۹۳	۲۶۷٫۴۶۶	اوریسا
۱۶۸.	آوادی	۱۸۳٫۲۱۵	۲۲۹٫۴۰۳	۲۶۶٫۷۹۹	تامیل نادو
۱۶۹.	ماکاجگیری	۱۲۷٫۱۷۸	۱۹۳٫۸۶۳	۲۶۳٫۰۳۵	آندرا پرادش
۱۷۰.	ساغر	۱۹۵٫۳۴۶	۲۳۲٫۱۳۳	۲۶۱٫۰۴۰	مادایا پرادش
۱۷۱.	بیجاپور (ویجیپورا)	۱۸۶٫۹۳۹	۲۲۸٫۱۷۵	۲۶۰٫۹۲۶	کارناتاکا
۱۷۲.	کریم‌نگر	۱۴۸٫۵۸۳	۲۰۵٫۶۵۳	۲۵۹٫۶۰۲	آندرا پرادش
۱۷۳.	دوولی	۳۳٫۲۱۴	۱۱۹٫۴۶۸	۲۵۸٫۶۹۰	ناحیه هم‌پیوسته دهلی
۱۷۴.	شریرام‌پور	۱۳۷٫۰۲۸	۱۹۷٫۸۵۷	۲۵۷٫۷۸۲	بنگال غربی
۱۷۵.	بهارات‌پور	۱۴۸٫۵۱۹	۲۰۴٫۵۸۷	۲۵۶٫۶۷۱	راجستان
۱۷۶.	آنانتاپور	۱۷۴٫۹۲۴	۲۱۸٫۸۰۸	۲۵۵٫۹۵۹	آندرا پرادش
۱۷۷.	بیهار	۲۰۱٫۳۲۳	۲۳۲٫۰۷۱	۲۵۵٫۰۴۹	بیهار
۱۷۸.	فرخ‌آباد	۱۹۴٫۵۶۷	۲۲۸٫۳۳۳	۲۵۴٫۰۵۱	اوتار پرادش
۱۷۹.	گانگانگر	۱۶۱٫۴۸۲	۲۱۰٫۷۱۳	۲۵۳٫۶۹۸	راجستان
۱۸۰.	راتلام	۱۸۳٫۳۷۵	۲۲۲٫۲۰۲	۲۵۳٫۵۰۷	مادایا پرادش
۱۸۱.	راماگوندام	۲۱۴٫۳۸۴	۲۳۶٫۶۰۰	۲۵۱٫۵۹۹	آندرا پرادش
۱۸۲.	نانگولی جات	۷۶٫۰۶۳	۱۵۰٫۹۴۸	۲۵۱٫۴۷۰	ناحیه هم‌پیوسته دهلی
۱۸۳.	دوم دوم شمالی	۱۸۱٫۴۹۶	۲۲۰٫۰۴۲	۲۵۱٫۱۷۵	بنگال غربی
۱۸۴.	رایچور	۱۵۷٫۵۵۱	۲۰۷٫۴۲۱	۲۵۱٫۰۲۱	کارناتاکا
۱۸۵.	هالدیا	۱۰۰٫۳۴۷	۱۷۰٫۶۷۳	۲۴۸٫۰۷۲	بنگال غربی
۱۸۶.	تیریوتیور	۱۶۸٫۶۴۲	۲۱۲٫۲۸۱	۲۴۷٫۸۹۵	تامیل نادو
۱۸۷.	سریلونگامپاله	۷۲٫۳۲۰	۱۵۳٫۳۶۴	۲۴۶٫۱۰۶	آندرا پرادش
۱۸۸.	کاپرا	۸۷٫۷۴۷	۱۵۹٫۰۰۲	۲۴۵٫۴۲۵	آندرا پرادش
۱۸۹.	بوماناهالی	۱۵۲٫۷۲۷	۲۰۱٫۶۵۲	۲۴۴٫۹۴۵	کارناتاکا
۱۹۰.	آرا	۱۵۷٫۰۸۲	۲۰۳٫۳۸۰	۲۴۴٫۴۳۹	بیهار
۱۹۱.	اولوباریا	۱۵۵٫۱۷۲	۲۰۲٫۱۳۵	۲۴۳٫۶۲۳	بنگال غربی
۱۹۲.	دانباد	۱۵۱٫۷۸۹	۱۹۹٫۲۵۸	۲۴۱٫۷۷۷	جارکند
۱۹۳.	بیدر	۱۰۸٫۰۱۶	۱۷۲٫۸۷۷	۲۴۱٫۲۳۳	کارناتاکا
۱۹۴.	هوسپت (هوساپته)	۹۶٫۳۲۲	۱۶۴٫۲۴۰	۲۴۰٫۶۲۱	کارناتاکا
۱۹۵.	ایمفال	۱۹۸٫۵۳۵	۲۲۱٫۴۹۲	۲۳۶٫۳۹۲	مانیپور
۱۹۶.	ریوا	۱۲۸٫۹۸۱	۱۸۳٫۲۷۴	۲۳۶٫۰۰۵	مادایا پرادش
۱۹۷.	بیدانگر	۱۰۰٫۰۴۸	۱۶۴٫۲۲۱	۲۳۵٫۹۵۱	بنگال غربی
۱۹۸.	پالی	۱۳۶٫۸۴۲	۱۸۷٫۶۴۱	۲۳۴٫۵۸۵	راجستان
۱۹۹.	سکندرآباد	۱۷۱٫۱۴۸	۲۰۶٫۱۰۲	۲۳۴٫۲۶۶	آندرا پرادش
۲۰۰.	میرزاپور	۱۶۹٫۳۳۶	۲۰۵٫۰۵۳	۲۳۳٫۸۶۳	اوتار پرادش
۲۰۱.	کرنال	۱۷۳٫۷۵۱	۲۰۷٫۶۴۰	۲۳۳٫۴۶۰	هاریانا
۲۰۲.	پودوچری	۲۰۳٫۰۶۵	۲۲۰٫۸۶۵	۲۳۲٫۳۳۶	ناحیه هم‌پیوسته پودوچری
۲۰۳.	آمبارنات	۱۲۷٫۷۴۵	۲۰۳٫۸۰۴	۲۳۲٫۰۴۷	مهاراشترا
۲۰۴.	پورنیا	۱۱۴٫۹۱۲	۱۷۱٫۶۸۷	۲۲۹٫۹۶۲	بیهار
۲۰۵.	لونی	۳۶٫۵۶۱	۱۲۰٫۹۴۵	۲۲۹٫۴۱۰	اوتار پرادش
۲۰۶.	یامونانگر	۱۴۴٫۳۴۶	۱۸۹٫۶۹۶	۲۲۹٫۳۹۱	هاریانا
۲۰۷.	رورکلا	۲۱۵٫۵۰۹	۲۲۴٫۹۸۷	۲۲۸٫۱۳۰	اوریسا
۲۰۸.	منگو	۱۰۸٫۱۰۸	۱۶۶٫۱۲۵	۲۲۶٫۷۱۲	جارکند
۲۰۹.	بلندشهر	۱۲۷٫۲۰۱	۱۷۶٫۴۲۵	۲۲۳٫۱۶۱	اوتار پرادش
۲۱۰.	گورگان	۱۲۱٫۴۸۶	۱۷۲٫۹۵۵	۲۲۲٫۴۲۶	هاریانا
۲۱۱.	تانجاوور (تانچور)	۲۰۲٫۰۱۳	۲۱۵٫۳۱۴	۲۲۱٫۵۹۱	تامیل نادو
۲۱۲.	مونگر	۱۵۰٫۱۱۲	۱۸۸٫۰۵۰	۲۲۰٫۲۴۰	بیهار
۲۱۳.	توتوکودی (توتیکورین)	۲۰۵٫۷۶۶	۲۱۶٫۰۵۴	۲۱۹٫۷۴۴	تامیل نادو
۲۱۴.	ناوقر	۳۵٫۱۱۳	۱۱۶٫۷۲۳	۲۱۹٫۳۹۸	مهاراشترا
۲۱۵.	سلطان‌پور ماجرا	۱۱۱٫۵۶۷	۱۶۴٫۴۲۶	۲۱۹٫۳۸۶	ناحیه هم‌پیوسته دهلی
۲۱۶.	ناگرکویل	۱۹۰٫۰۸۴	۲۰۸٫۱۷۹	۲۱۸٫۷۳۸	تامیل نادو
۲۱۷.	اگرتلا	۱۵۷٫۳۵۸	۱۸۹٫۹۹۸	۲۱۸٫۰۲۸	تریپورا
۲۱۸.	چاپرا	۱۳۶٫۸۷۷	۱۷۹٫۱۹۰	۲۱۷٫۲۵۶	بیهار
۲۱۹.	بالسوا جهانگیرپور	۹۵٫۰۶۵	۱۵۲٫۳۳۹	۲۱۶٫۵۹۵	ناحیه هم‌پیوسته دهلی
۲۲۰.	سیکر	۱۴۸٫۲۷۲	۱۸۵٫۳۲۳	۲۱۵٫۹۸۷	راجستان
۲۲۱.	پنج‌کولا	۷۰٫۳۷۵	۱۴۰٫۹۲۵	۲۱۵٫۴۵۷	هاریانا
۲۲۲.	بیوانی	۱۲۱٫۶۲۹	۱۶۹٫۵۳۱	۲۱۴٫۴۱۳	هاریانا
۲۲۳.	کریشناراجاپورا	۱۵۲٫۰۳۸	۱۸۶٫۲۱۰	۲۱۳٫۶۳۷	کارناتاکا
۲۲۴.	نادیاد	۱۶۷٫۰۵۱	۱۹۲٫۹۱۳	۲۱۰٫۹۵۸	گجرات
۲۲۵.	راجندرانگر	۸۴٫۵۴۸	۱۴۳٫۲۴۰	۲۱۰٫۴۷۶	آندرا پرادش
۲۲۶.	کاتیهار	۱۳۵٫۴۳۶	۱۷۵٫۱۹۹	۲۱۰٫۴۶۰	بیهار
۲۲۷.	شیملا	۸۲٫۰۵۴	۱۴۲٫۵۵۵	۲۰۸٫۵۵۴	هیماچال پرادش
۲۲۸.	سامبال	۱۵۰٫۸۶۹	۱۸۲٫۴۷۸	۲۰۸٫۰۲۴	اوتار پرادش
۲۲۹.	برهانپور	۱۷۲٫۷۱۰	۱۹۳٫۷۲۵	۲۰۷٫۵۳۶	مادایا پرادش
۲۳۰.	ماهادواپورا	۷٫۹۲۴	۱۳۵٫۷۹۴	۲۰۶٫۹۲۳	کارناتاکا
۲۳۱.	سیرسا	۱۱۲٫۸۴۱	۱۶۰٫۷۳۵	۲۰۶٫۵۱۳	هاریانا
۲۳۲.	موروی	۹۰٫۳۵۷	۱۴۵٫۷۱۹	۲۰۵٫۲۴۲	گجرات
۲۳۳.	سورندرانگر	۱۰۶٫۱۱۰	۱۵۶٫۱۶۱	۲۰۴٫۹۹۲	گجرات
۲۳۴.	دیندیگول	۱۸۲٫۴۷۷	۱۹۶٫۹۵۵	۲۰۴٫۶۶۲	تامیل نادو
۲۳۵.	رائه برلی	۱۲۹٫۹۰۴	۱۶۹٫۳۳۳	۲۰۴٫۳۶۱	اوتار پرادش
۲۳۶.	موروارا	۱۶۳٫۴۳۱	۱۸۷٫۰۲۹	۲۰۴٫۱۰۶	مادایا پرادش
۲۳۷.	بهرام‌پور	۱۱۵٫۱۴۴	۱۶۰٫۱۴۳	۲۰۲٫۸۹۷	بنگال غربی
۲۳۸.	کیراری سلیمان‌نگر	…	۱۵۴٫۶۳۳	۲۰۲٫۷۲۴	ناحیه هم‌پیوسته دهلی
۲۳۹.	اونگل	۱۰۰٫۸۳۶	۱۵۰٫۴۷۱	۲۰۱٫۰۱۱	آندرا پرادش
۲۴۰.	جوناگاد	۱۳۰٫۴۸۴	۱۶۸٫۵۱۵	۲۰۰٫۷۴۴	گجرات
۲۴۱.	چندیگر	۱۲۰٫۳۷۸	۱۶۲٫۱۸۷	۲۰۰٫۵۷۸	بنگال غربی
۲۴۲.	اوتارپارا-کوترونگ	۱۰۱٫۲۶۸	۱۵۰٫۳۶۳	۲۰۰٫۱۴۵	بنگال غربی

تحصیل در هندوستان و شهرهای هند بر اساس حروف الفبا

A

citiestown	india	population(۲۰۰۱)
آبوهر	پنجاب	۱۲۴٬۳۰۳
آچال‌پور	مهاراشترا	۱۰۷٬۳۰۴
آدانکی	آندرا پرادش	۴۵٬۰۰۰
ادی‌پور	گجرات	۸۶٬۳۸۸
آدوور	کرالا	۲۸٬۹۴۳
آدرا (پورولیا)	بنگال غربی	۲۲٬۰۳۰
اگرتلا*	تریپورا	۳۶۷٬۸۲۲
آگرا	اوتار پرادش	۱٬۷۲۷٬۲۷۵
احمدآباد	گجرات	۳٬۹۵۹٬۴۳۲
احمدنگر	مهاراشترا	۳۰۷٬۴۵۵
آیزاول*	میزورام	۲۲۸٬۲۸۰
اجمیر	راجستان	۴۸۵٬۱۹۷
اکودیا	مادایا پرادش	۱۰٬۴۰۸
آکوله	مهاراشترا	۴۴۳٬۱۸۴
علیگر	اوتار پرادش	۱٬۱۶۷٬۷۳۲
الله‌آباد	اوتار پرادش	۱٬۲۱۵٬۳۴۸
الوار	راجستان
آلوا	کرالا	۲۴٬۱۰۸
آمباله	هاریانا	۱٬۶۸۵٬۹۴۵
آمتی	اوتار پرادش	۱۲٬۸۰۸
آمراواتی	مهاراشترا	۶۷۸٬۱۹۲
آمرلی	گجرات	۹۰٬۲۴۳
امریتسار	پنجاب	۱٬۱۹۴٬۷۴۰
آمروها	اوتار پرادش	۲۶۴٬۸۹۰
آناکاپاله	آندرا پرادش	۸۴٬۵۲۳
آناند	گجرات	۳۰۰٬۴۶۲
آنانتاپور	آندرا پرادش	۵۱۶٬۳۵۹
آنگول	اوریسا
آنکلشور	گجرات	۶۷٬۹۵۲
آنوپور	مادایا پرادش	۱۶٬۳۹۷
آراکونام	تامیل نادو	۸۲٬۵۰۰
آراریا	بیهار	۶۰٬۵۹۴
آراسیکره	کارناتاکا	۴۵٬۲۵۰
آرکوت	تامیل نادو
آراه	بیهار	۲۰۳٬۳۹۵
آروپوکوتایی	تامیل نادو	۸۴٬۰۲۹
آسانسول	بنگال غربی	۴۸۶٬۳۰۴
آشوک‌نگر	مادایا پرادش	۶۷٬۷۰۵
آشتامیچیرا	کرالا
اورنگ‌آباد (بیهار)	بیهار	۷۹٬۳۵۱
اورنگ‌آباد	مهاراشترا	۱٬۲۰۸٬۲۸۵
اعظم‌گر	اوتار پرادش

B

Name of City/Town	Name of State	Population (۲۰۰۱)
بهادرگر	هاریانا
برهانپور	مادایا پرادش
بهاراگورا	جارکند
بهرام‌پور	بنگال غربی
بهاریچ
بلاغت	مادیا پرادش
بولانگیر
بالاسور	اوریسا
بالی
بالابگر
بالیا
بالارام‌پور
بامرا
باندا
بانگاناپاله
بانسوارا
بانکورا
بانور
باپاتلا
باراماتی
باران	راجستان
باراست	بنگال غربی
باردامن
باراکار
باریلی
بارگر
بار
باندکویی	راجستان
باسنا
باتینا	پنجاب
باریپادا	اوریسا
بارمر	راجستان
بارنالا
بارراکاپور
باروانی
باوال
بازپور	اوتاراکند
بی‌وار
بلگیوم	کارناتاکا
بلاری	کارناتاکا
بلپاهار
بنگالورو* (بنگلور)	کارناتاکا
برهام‌پور
بتول	گوا
بتول	مادایا پرادش
بادراچالام
باگالپور
باجانپورا
باندرا
بهارات‌پور
بهاراتانا
باروچ	گجرات
باوانی	تامیل نادو
باونگر	گجرات
بیلای
بیلوارا
بیماوارام
بینمال
بیواندی
بیوانی
بوپال*	مادایا پرادش
بوبانسور*	اوریسا
بوج	گجرات
بوساوال
بیدر
بیهار شریف	بیهار
بیجنور
بیکانر	راجستان
بیلارا
بیلاسپور	چتیسگر
بیلاسپور	هیماچال پرادش
بود گایا
شهر فولاد باکارو	جارکند
بونگایگاون
بارجاراجناگر
بوداون
بلندشهر	اتار پرادش
برهانپور
بورلا
بوکسار

C

Name of City/Town	Name of State	Population (۲۰۰۱)
کلکته	بنگال غربی
کامبات (کامبی)	گجرات
چامبا	هیماچال پرادش
چامبا	اوتاراکند
چامپاوات
چامراج‌نگر
چندان‌نگر
چندیگر*	پنجاب
چندیل
چندوسی
چاپیره‌وولا
چاپرا	بنگال غربی
چارکاری
چارکی دادری
چندراپور
چنگالپاتو	تامیل نادو
چنای*(مدرس)	تامیل نادو
چاتارپور
چیندوارا
چیکماگالور
چینتامانی	کارناتاکا
چیپلون
چیرالا
چیترادورگا
چیتراکوت
چیتوور
چورو
کویمباتوره	تامیل نادو
کونتای
کوچ‌بیهار
کوونوور	تامیل نادو
کوددالور	تامیل نادو
کوداپا
کوتتک

D

Name of City/Town	Name of State	Population (2001)
دابرا	مادیا پرادش
دادری
داهود	گجرات
دالهوسی
دالکولا	بنگال غربی
دالتونگنج
دامان
دامو
داربانگا
دارجلینگ
داتیا
داوند
داواناگیری
دباگر
دهگام
دهرادون*
دهری(دهری اون سون)
دهلی*
دئوگر
دئوریا
دِوگر	مهاراشترا
دِوگر	راجستان
دواس	مادیا پرادش
دامتاری
دانباد	جارکند
دهر	مادیا پرادش
دارامپور	گجرات
دارمسالا
دارواد
دنکانال
دولکا	گجرات
دوله
دولیان
دوری
دیبروگر	آسام
دیماپور
دیندیگول
دیسپور*	آسام
دیوو
دامبیولی
دوم دوم
دورگ
دورگاپور	مهاراشترا
دورگاپور	بنگال غربی
دوارکا

E

Name of City/Town	Name of State	Population (2001)
ایرناکولام
ایرودا
ایته
اتاوا
الورا

F

Name of City/Town	Name of State	Population (2001)
فاضل‌آباد
فالنا
فریدآباد
فریدکوت
فرخ‌آباد
فاتح‌آباد	هاریانا
فاتح‌آباد	مادیا پرادش
فاتح‌آباد	اوتار پرادش
فاتح‌گر
فاتح‌پور چوراسی
فاتح‌پور سیکری	اوتار پرادش
فاتح‌پور	راجستان
فاتح‌پور٬ باربانکی	اوتار پرادش
فاتح‌پور	اوتار پرادش
فاضل‌کا
فیروزآباد
فیروزپور

G

Name of City/Town	Name of State	Population (۲۰۰۱)
گاداگ
گادچیرولی
گاندی‌دام
گاندی‌نگر*
گنگ‌توک*
گنجام
گایا
چاتامپور
قاضی‌آباد
قاضی‌پور
گوا ولا
گودرا
گوکک
گوندیا
گوراگ‌پور
گریاتر نویدا
گودالور٬ کویمباتور	تامیل نادو
گودالور٬ نیلگیراس	تامیل نادو
گودالور٬ تنی	تامیل نادو
گودیوادا
گلبرگه (کالبورگی)	کارناتاکا
گوملا
گونا
گوندلوپت
گونتور
گورگان
گواتی(گوهاتی)
گوالیور
گودا

H

Name of City/Town	Name of State	Population (۲۰۰۱)
هشیارپور
هالدیا
هالدوانی
هالیساهار
هامیرپور	هیماچال پرادش
هامیرپور	اوتار پرادش
هانسی
هانومانگر
هاردا
هاردوی
هاریدوار
هارساوا
حسن
هستیناپور
هترس
هیمات‌نگر
حصار
هودال
هوسپت
هوورا
هوبلی
هوگلی- چوچورا	بنگال غربی
حیدرآباد*

I

Name of City/Town	Name of State	Population (۲۰۰۱)
ایچالکارانجی
ایدر
ایندور
ایمفال *
اسلام‌پور	بیهار
اسلام‌پور	بنگال غربی
ایتاناگر*

J

Name of City/Town	Name of State	Population (۲۰۰۱)
جبال‌پور
جاگدری
جاگل‌پور
جاگراون
جاگتیال
جی‌پور	راجستان
جایس
جایسالمر
جایتران
جلال‌آباد	پنجاب
جالنا	مهاراشترا
جالندر
جالگوان
جالور
جمکامبالی
جامو	جامو و کشمیر
جام‌نگر	گجرات
جمشیدپور	جارکند
جانپور	اوتار پرادش
جی‌پور (اوریسا)	اوریسا
جابو
جاجار
جالاوار
جانسی	اوتار پرادش
جارسوگودا
جونجونو
جودپور
جورهت	آسام
جوناگاد	گجرات
جونار

K

Name of City/Town	Name of State	Population (۲۰۰۱)
کاداپا
کایلاراس
کایتال
کاکینادا
گلبرگه	کارناتاکا
کالیمپونگ
کالیان	مهاراشترا
کامتی
کانچیپورام
کانکر
کانور
کان‌پور	اوتار پرادش	۵۲۸۸۸۸۸
کاپورتالا
کاراپ
کاراجیکودی
کریم‌گنج
کریم‌نگر
کارکالا			کارور
کارونگال	تامیل نادو
کاروار
کاتبهر
کاتنی
کیلونگ
کاگاریا
کامام
کانا
کارگپور
کری (لاکیم‌پور کری)
کورای (کوچین)
کوچی
کوداد
کوهیما
کولار
کولاپور
کلکته	بنگال غربی
کولام (قویلون)
کانداگوان
کوناگر
کوتا	چتیسگر
کوتا	کارناتاکا
کوتا	راجستان
کوتا	اوتار پرادش
کوتوارا
کوتاگودم
کوتما
کوتایام
کویلاندی (قویلاندی)
کالیکوت	کرالا
کریشنانگر	بنگال غربی
کوچیندا
کورنوول
کوروکشترا

L

Name of City/Town	Name of State	Population (۲۰۰۱
لادوا
لاکیم‌پور
لاکیسارای
لالیتپور
لامکا
لاتور
له
لوناوالا	مهاراشترا
لکنو*
لودهیانا*

M

Name of City/Town	Name of State	Population (۲۰۰۱
ماچیلایپاتنام
ماداناپاله
مادوگوان
مادیامگرم
مادیکری
مادوری
مهابالاشور	مهاراشترا
محبوب‌نگر
مهاد
ماهه	کرالا
ماهوبا
ماهووا	گجرات٬ باونگر
ماهووا	گجرات٬ سورات
ماهوا
مالگاون
مالوت
ماناوادر
مانچار	مهاراشترا
منچریال
ماندلا
ماندسور
ماندیا
مانه‌سر
مانگالی‌گیری
مانگالور
ماپوسا
مارکاپور
ماراماگاوو
ماتورا
میروت
مهسانا	گجرات
میراـ بایاندار	مهاراشترا
میراج
میرزاپور
میتاپور
موداسا
موگا	پنجاب
موهالی
موهانیا
موکاما
مرادآباد
مورشی
موتیهاری
مونت آبو
موکاتسر
مولانپور داکا	پنجاب
مولانپور گاریبداس	پنجاب
بمبئی (موبای)	مهاراشترا
مرادنگر	اوتار پرادش
مرشدآباد
موروارا
موسووری
مظفرنگر
مظفرپور
میسور	کارناتاکا
ماوو

N

نادیاد
ناگوان, آسام
ناگاپاتینام
ناگرکورنول
ناگور
ناگرکویل
ناگپور
ناینیتال
نالاگر (ناوالگر)
نالگوندا
ناماکال
ناندید
ناندیال
ناندوربار
نانگال
ناراساراوپت
نارناول
نارسیماپور
نارسینگ‌گر دامو ٬ مادیا پرادش
نارسینگ‌گر راجگر٬ مادیا پرادش
نارسینگ‌گر (تریپورا)٬ تریپورا
ناسیک٬ مهاراشترا
بمبئی نو (ناوی مومبای)٬ مهاراشترا
ناوسری
ناوالگر٬ راجستان
ناوادا
ناوان‌شهر (شاهید باگات سینگ نگر)
نیموچ
نلور
دهلی نو*
گونتور نو
نویدا (سازمان توسعه صنعتی اوکلا نو)٬ اوتار پرادش
نالیمپور٬ کرالا
نظام‌آباد٬ آندرا پرادش
نظام‌آباد٬ اوتار پرادش
نورپور٬ اوتار پرادش
نوزوید

O

اونگل
اوتاکاموند (اوتی)
اورای
عثمان‌آباد

P

پادام‌پور
پالائی
پالاکاد
پالان‌پور
پالی٬ راجستان
پالوال
پاناجی* (پانجیم)
پنج‌کولا
پاندارپور
پانی‌پات
پانا
پانول
پاراتوادا
پاتان٬ گجرات
پاتانامتیتا
پاتانکوت
پاتیالا
پتنا* (پتنه)٬ بیهار
پاتراتو٬ جارکند
فالتان٬ مهاراشترا
فاگوارا٬ پنجاب (هند)
پیدوگورالا
پیلیبیت
پیمپری‌-چینچواد٬ مهاراشترا
پیتوراگر
پوکاران
پولاچی
پوندا
پوندیچری
پوربندر
پورت بلیار*٬ ناحیه هم‌پیوسته جزایر آندامان و نیکوبار
پراتاپگر٬ راجستان
پراتاپگر٬ تریپورا
پراتاپگر (بلا)٬ اوتار پرادش
پودک‌کوتای
پونالور
پونه (پونا)٬ مهاراشترا
پوری٬ اوریسا
پورنیا
پورولیا
پوشکار

Q

قاضی‌گوند٬ جامو و کشمیر

R

رائی بارلی ٬ اوتار پرادش
رایچور
رای‌گر
رای‌پور*
رایرنگ‌پور
رایسن
راجاموندری
راجامپت
راجاپالایام
راجگنگ‌پور
راجگر الوار٬ راجستان
راجگر چورو٬ راجستان
راجگر دار٬ مادیا پرادش
راجگر٬ هیماچال پرادش
راجگر٬ مادیا پرادش
راجگیر
راجگوروناگر (کید)٬ مهاراشترا
راجکوت٬ گجرات
راجنندگاون٬ چتیسگر
رازدامال
رام‌گر
رام‌گروا
رامانگرا
راماناتاپورام
رامپورام٬ کوتایام٬ کرالا
رامپورام٬ مالاپورام٬ کرالا
رامشوارم
رام‌گر٬ کانتونمنت
رام‌گر٬ راجستان٬ راجستان
رام‌گر٬ اوتاراکند ٬ اوتاراکند
رام‌نگر٬ آگارتلا
رام‌نگر٬ کولتی٬ بنگال غربی
رام‌نگر٬ بارابانکی٬ اوتار پرادش
رام‌نگر٬ پسچیم چامپاران
رام‌نگر٬ پانداوسوار٬ بنگال غربی
رام‌نگر٬ اودامپور٬ جامو و کشمیر
رام‌نگر٬ مادیا پرادش٬ مادیا پرادش
رام‌نگر٬ بنگال غربی٬ بنگال غربی
رام‌نگر٬ اوتاراکند٬ اوتاراکند
رام‌نگر٬ واراناسی٬ اوتار پرادش
رام‌پور باوانیپور
رام‌پور کارخانه
رام‌پور مانیهاران
رام‌پور نایکان
رام‌پور٬ هیماجال پرادش٬ هیماچال پرادش
رام‌پور٬ جارکاند٬ جارکاند
رام‌پور٬ اوتار پرادش٬ اوتار پرادش
راناقت
رانچی٬ جارکاند
رنگپو
رانی٬ راجستان
رانیکت
راتانگر نیموچ
راتانگر چورو
رات٬ اوتار پرادش
راتلام
راتناگیری
راولاپالم
راکسوال٬ بیهار
رنوکوت
ریواری
ریشیکش
ریشرا
روحتک
رورکی
رورکلا

S

سدری٬ راجستان
ساغر٬ مادیا پرادش
ساغر٬ کارناتاکا
ساهاران‌پور
سایلانا
سالم٬ تامیل نادو
ساماستی‌پور
سامبال‌پور
ساناواد
سنچور
سنگلی
سنگامنر
سنگرور
سردارشهر
ساتیامانگالم
ساتارا٬ مهاراشترا
ساتوپالی
ساتنا
سه‌هور
سه‌اوهارا
سه‌اونی
شهادا٬ مهاراشترا
شاجاپور
شیگاون
شی‌اوپور
شیوگاون
شیلونگ*
شیملا*
شیموگا
شیرالا
شیوانی تاریکه‌ره
سولان
کانپور جنوبی
سولاپور (شولاپور)٬ مهاراشترا
شری‌گوندا
شری‌رام‌پور
شری‌واردان
سیبساگر, آسام
سیدی‌پت
سیدپور
سیهور
سیکار
سیلچار
سیلیگوری
سیلواسا*
سیندانور
سینگتام
سینار
سیتاپور
سینگگراولی
سیروهی
سیرونج
سیرسا٬ هاریانا
سیرسا٬ اوتار پرادش
سیتامارهی
سیواکاسی
سیوان٬ بیهار
سوجات
سونیپات
سری‌گانگانگر٬ راجستان
سریکاکولام
سریکالاهاستی
سرینگر*
سورات
سومرپور
سورات‌گر
سورندرانگر
سوری بیربوم
سوریاپت
سکندرآباد

T

تخت‌گر٬ راجستان
تالوارا
تاملوک
تاندور
تانوکو
تارن تاران صاحب
تنالی
تزپور
تالاسری (تلیچری)
تانه
تانجاوور
تاتاواتا
تریتاهالی
تیروتانگال
تریووالور
تریواندروم* (تریواندروم)٬ کرالا
تریکانامانگال
تریسور (تریچور)
تودوپوزها٬ کرالا
توتوکودی (توتیکورین)
تیکام‌گر
تیندیوانام
تینسوکیا
تیرتاهالی
تیروچنگود (تیروکودیماداچنگونرور)
تیروچیراپالی (تریچی)
تیرونیلویلی
تیروپاتی
تیروپاتور
تیروپور
تیرووالا
تیرووانامالای
تیرووارور
تومکور

U

اودی‌پور٬ راجستان
اودی‌پور٬ تریپورا
اودگیر
اوداگاماندالام (اوتاکاموند) یا (اوتی)
اودامپور
اودوپی (اودیپی)
اوجاین
اولهاسناگر
اومرد
اونجا
اوناوو
اوران اسلام‌پور
اوتارپارا

V

وادودارا (بارودا)٬ گجرات
واتاکارا
والاب وادیانگر٬ گجرات
واساد٬ گجرات
وانداواسی
واپی٬ گجرات
بنارس (واراناسی)
واسای
واسکو دا گاما٬ گوا
ولور
ویدیشا٬ مادیا پرادش
وی‌جایاوادا
ویلوپورام
ویرار
ویساکاپاتنام
ویزیاناگرام
ویروداچالام
ویرودونگر
ویارا

W

وادی٬ کارناتاکا
وارانگال
واریسالیگنج
ویر

Y

یامونانگر
یاواتمال

Z

زیرک‌پور

مشاهیر هندوستان

مهانداس کارامچاند گاندی

مهانداس کارامچاند گاندی (به خط دوناگری: मोहनदास करमचन्द गांधी؛ گجراتی: મોહનદાસ કરમચંદ ગાંધી؛ زاده: ۲ اکتبر ۱۸۶۹ – درگذشت: ۳۰ ژانویه ۱۹۴۸) (۱۰ مهر ۱۲۴۸ – ۹ بهمن ۱۳۲۶) رهبر سیاسی و معنوی هندی‌ها بود که ملت هند را در راه آزادی از استعمار امپراتوری بریتانیا رهبری کرد. او در طول زندگیش استفاده از هر نوع ترور و خشونت برای رسیدن به مقاصد را رد می‌کرد. فلسفهٔ بی‌خشونتی گاندی که خود نام ساتیاگراها (در سانسکریت به معنای تلاش و کوشش برای رسیدن به حقیقت؛ تحت‌اللفظی: محکم گرفتن حقیقت) روی بسیاری از جنبش‌های مقاومت بدون خشونت در سراسر جهان و تا امروز تأثیر گذارده‌است

از زمانی که وی مسئولیت رهبری نبرد برای آزادی و کنگره ملی هند در سال ۱۹۱۸ (۱۲۹۶) را به عهده گرفت، به عنوان نمادی ملی شناخته شد و میلیون‌ها نفر از مردم او را با لقب ماهاتما یا روح بزرگ یاد می‌کردند. هر چند که او از القاب افتخارآمیز بیزار بود ولی امروز هم همگی او را با نام ماهاتما گاندی می‌شناسند. سوای اینکه بسیاری او را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین رهبران تاریخ تلقی می‌کنند، مردم هند از او با عنوان «پدر ملت» یا باپو (در هندی به معنای پدر) یاد می‌کنند. زادروز وی در هند به عنوان یک روز تعطیل ملی است و گاندی جایانتی نام دارد.

گاندی توانست با استفاده از شیوهٔ ضدخشونت نافرمانی مدنی استقلال هند را از بریتانیا بگیرد و در نهایت دست امپراتوری بریتانیا را از هند کوتاه کند. شیوهٔ مقاومت آرام وی به مستعمرات دیگر هم نفوذ کرده و آنها را در راه استقلال میهن خود تشویق می‌کرد. اصل ساتیاگراهای گاندی روی بسیاری از فعالان آزادیخواه نظیر دکتر مارتین لوترکینگ، تنزین گیاتسو، لخ والسا، استفان بیکو، آنگ سان سو کی و نلسون ماندلا تأثیر گذاشت. البته همهٔ این رهبران نتوانستند کاملاً به اصل سخت ضدخشونت و ضدمقاومت وی وفادار بمانند.

گاندی همیشه می‌گفت که اصول او ساده هستند و از باورهای سنتی هندو به نام‌های ساتیا (حقیقت) و آهیمسا (ضدخشونت) گرفته شده‌اند. او می‌گفت «من چیز جدیدی ندارم که به دنیا یاد بدهم. حقیقت و ضدخشونت بودن هم‌سن کوه‌ها هستند».

ایندیرا پریادارشینی گاندی (इन्दिरा प्रियदर्शिनी गान्धी)

(زاده: ۱۹ نوامبر ۱۹۱۷ – كشته: ۳۱ اکتبر ۱۹۸۴)نخست وزیر، سیاست‌مدار و یکی از برجسته‌ترین و بحث‌برانگیزترین رهبران هند بود.

ایندیرا دختر رهبر استقلال و نخست‌وزیر پیشین هند جواهر لعل نهرو و همسر فروزه گاندی از پارسیان زرتشتی هند و فعالان سیاسی این کشور بود. او علی‌رغم ارتباط نزدیک خانوادگی با ماهاتما گاندی و خانواده‌اش هیچ نسبت خویشاوندی با آنان نداشت.او از ۱۹ ژانویه ۱۹۶۶ تا ۲۴ مارس ۱۹۷۷ و از ۱۴ ژانویه ۱۹۸۰ تا روز ترورش در ۳۱ اکتبر ۱۹۸۴ نخست‌وزیر هند بود.
طرحی بد فرجام برای کنترل جمعیت هند از راه کاهش میزان بارآوری کشور یکی از جنجالی‌ترین فعالیت‌های ایندیرا گاندی بود.

جواهر لعل نهرو (जवाहरलाल नेहरू)

(زاده ۱۴ نوامبر ۱۸۸۹ برابر با ۲۳ آبان ۱۲۶۸ – درگذشت ۲۷ مه ۱۹۶۴ برابر با ۶ خرداد ۱۳۴۳) از رهبران جنبش استقلال هند و کنگره ملی هند بود. او به عنوان اولین نخست‌وزیر هند پس از اعلام استقلال در ۱۵ اوت ۱۹۴۷ (۲۳ مرداد ۱۳۲۶) انتخاب شد.

«پاندیت» (معلم) هم خوانده می‌شد.

تا پیش از استقلال هند، نهرو مدت ۱۰ سال از عمرش را (به گونه‌ای نامنظم) درزندانهای استعماری گذراند. پس از نخست وزیری او با کمک افراد میهن دوستی چون سردار پاتل و دکتر آمبدکار توانست قوانین جدیدی را برای ساختاردهی مجدد به جامعهٔ هند تصویب کند که مهم‌ترین آن‌ها لغو نظام کاست بود. نهرو همراه با احمد سوکارنو، مارشال تیتو و جمال عبدالناصر از پایه گذاران جنبش عدم تعهد به شمار می‌رود.

پدر او موتیلال نهرو و مادرش سواروپ رانی نام داشتند. موتیلال نهرو که خود وکیل و رهبری سیاسی بود در الله‌آباد مردی ثروتمند به شمار می‌رفت و بغیر از جواهر دارای سه دختر هم بود. جواهر که در بهترین مدارس هند تحصیل کرده بود به مدرسهٔ هارو، کالج ترینیتی آکسفورد و ایننر تمپل رفت تا پیش از ورود به سیاست در رشتهٔ حقوق تحصیل کند.

جواهر در سال ۱۹۱۶ (۱۲۹۴) با کمالا نهرو ازدواج کرد. او در هنگام ازدواجش در ۸ فوریه ۱۹۱۶ (۱۸ بهمن ۱۲۹۴) ۲۶ سال داشت و وکیل کاملی شده بود که در بریتانیا تحصیل کرده بود. کمالا از خانوادهٔ مشهور کشمیری ساکن در دهلی بود که در کار بازرگانی بودند.

مجموعه کتاب سه جلدی نگاهی به تاریخ جهان (ترجمه فارسی محمود تفضلی) از جمله آثار ارزشمند این شخصیت سیاسی در هند است که در زمانی که در زندان بوده به شیوه نامه‌نگاری برای دخترش ایندیرا تحریر شده است.
کشف هند
به سوی آزادی (زندگی‌نامه نهرو به قلم خودش)

حکیم ابوالحسن یَمین‌الدین امیر خسرو دهلوی

از شاعران پارسی‌گوی هندوستان است. او در سال ۶۵۱ (هجری قمری) در پتیالی هند زاده شد و به سال ۷۲۵ (هجری قمری) در دهلی درگذشت. وی ملقب به سعدی هند و تخلص او «طوطی» است. امیرخسرو بر زبان‌های فارسی، عربی، ترکی و سانسکریت تسلط داشت

ابوالحسن امیر خسرو دهلوی شاعر و عارف نامدار پارسی زبان هندوستاندر سال ۶۳۲ – ۶۵۱ هجری – در دهلی ولادت یافت. پدرش امیر سیف الدین محمود هنگام حمله مغولان به هندوستان فرار کرد. در آنجا ازدواج کرد و به دربار شمس الدین التتمش، پادشاه دهلی راه یافت.

امیر خسرو مانند پدر که سمت امیر الامرایی داشت در دربار قرب و عزت یافته بود و مدتی در درگاه جلال الدین فیروز شاه اقامت داشت و لقب امیری گرفت

در محضر یکی از بزرگترین و مشهور ترین مشایخ و عارفان یعنی شیخ نظام الدین محمد بن احمد دهلوی معروف به نظام اولیاء شاگردی کرد. امیر خسرو برای پیر و مراد خود احترم فراوان قایل بود و با وجود این که دایم در خدمت سلاطین و امرا بود هیچ گاه از میزان ارادت و توجه او نسبت به شیخ کاسته نشد. امیر نیز مانند استاد خود پیرو سلسله عرفان چشتیه بود. شیخ نیز خسرو را گرامی می‌داشت. با حسن دهلوی شاعر نامدار پارسی زبان هند از طریق همین شیخ آشنا شد و بین آن دو دوستی عمیقی ایجاد شد

مدت کوتاهی پس از وفا نظام الدین اولیائ امیر خسرو نیز در سال ۷۰۴ – ۷۲۵ هجری – در گذش و نزدیک شیخ به خاک سپرده شد.

خسرو به سبب آشنایی با زبان‌های فارسی، ترکی ف عربی و هندی اطلاعات نسبتا خوبی داشت و اشعار فراوانی در زمینه‌های مختلف سروده‌است. موسیقی هندی و ایرانی را به خوبی می‌شناخت. در غزل سرایی پیرو سعدی بود و با توجه به بعضی از غزل‌های حافظ، مشخص می‌شود که وی با اشعار و غزلیات خسرو اشنایی داشته و تا حدب تحت تاثیر او بوده‌است.

شاعران فراوانی از سبک و شیوه و به خصوص ابداعات و نوآوری‌های امیر خسرو پیروی کرده‌اند.

بیدل دهلوی

ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بن عبدالخالق ارلاس یا برلاس، متخلص به بیدل دهلوی، شاعر پارسی‌سرای سبک هندی است

ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل فرزند میرزا عبدالخالق در سال ۱۰۵۴ ه‍. ق. در ساحل جنوبی رودخانهٔ «گنگ» در شهر عظیم‌آباد پتنه (هند) پای به عرصهٔ هستی نهاد. او شاعر پارسی‌گوی هندی است که از ترکان جغتائی برلاس بدخشان بود؛ اما در هند متولد شد و تربیت یافت و بیشتر عمر خود را در شاه جهان‌آباد دهلی به عزت و آزادی زندگی کرد و با اندیشه‌های ژرف آثار منظوم و منثور خود را ایجاد نمود.

او در سال ۱۰۷۹ ه‍. ق. بخدمت محمداعظم بن اورنگ زیب پیوست. سپس، به سیاحت پرداخت، و سرانجام، در سال ۱۰۹۶ه‍. ق. در دهلی سکنی گزید، و نزد آصف جاه اول، (نظام حیدرآباد) دکن منزلت بلند داشت.

بیدل به‌روز پنج‌شنبه چهارم صفر سال ۱۱۳۳ ه‍. ق. در دهلی زندگی را بدرود گفت و در صحن خانه‌اش، در جایی‌که خودش تعیین کرده بود، دفن گردید. پژوهش‌های بعدی توسط استاد سید محمد داؤد الحسینی، همه متفق و گواه بر آن‌اند، که عظام بیدل بعد از دفن مؤقت در صحن خانه‌اش، به وسیلهٔ مریدان و ارادتمندان و بازماندگان خاندانش، به وطن اصلی او افغانستان انتقال داده شده، و مزار وی در هند نیست، بلکه، در قریهٔ خواجه رواش کابل می‌باشد.

احمد حسین دیدات

(۱ ژوئیه ۱۹۱۸-۸ اوت ۲۰۰۵)، یک نویسندهٔ مسلمان و سخنران عمومی از هندیان آفریقای جنوبی بود. او بیش‌تر به دلیل بحث‌های عمومی بین‌مذهبی با مسیحیان انجیلی، و نیز سخنرانی‌های ویدیویی پیشرو که بیش‌ترشان حول اسلام، مسیحیت و اناجیل بود، شناخته شده‌است.

وی همچنین IPCI را تأسیس کرد که یک سازمان تبلیغات اسلامی بین‌المللی است، و جزوات گوناگونی در اسلام و مسیحیت نوشت که به‌صورت گسترده توسط سازمان توزیع می‌شدند. در سال ۱۹۸۶ میلادی به پاس ۵۰ سال کار تبلیغی جایزهٔ شاه فیصل را دریافت کرد.

یکی از تمرکزهای آثار او، ارائهٔ ابزار کلامی برای مسلمانان به‌منظور دفاع از خود در برابر تبلیغات فعالانهٔ مبلغان مسیحی بود. او از زبان انگلیسی برای انتقال پیامش به مسلمانان و غیرمسلمانان کشورهای غربی استفاده می‌کرد.

مولانا ابوالکلام محی الدین احمد آزاد

(به انگلیسی: Maulana Abul Kalam Muhiyuddin Ahmed ) (۱۱ نوامبر ۱۸۸۸ – ۲۲ فوریه ۱۹۵۸) یکی از نظریه‌پردازان مسلمان و از رهبران درجه بالای جنبش استقلال هندوستاناست.

او یکی از برجسته‌ترین رهبران مسلمان هند بود که بر اتحاد هندوها و مسلمانان پافشاری می‌نمود و با جدایی مسلمانان هندوستان -تشکیل بنگلادش و پاکستان- مخالف بود.

همراه با استقلال هند، او به سمت وزیر فرهنگ و آموزش در هند رسید.

او در سال ۱۸۸۸ میلادی، در شهر مکه به دنیا آمد و در سال ۱۸۹۸ به همراه پدر دانشمندش مولوی خیر الدین، به هندوستان آمد.

ابو الکلام بعد از عودت از مکه، در حالیکه ده – یازده ساله بود به همراه پدرش در شهر کلکته رحل اقامت کردند.

مولانا آزاد، مسئولیت مجلاتی چون الهلال و البلاغ را بر عهده داشته‌است و در آن‌ها دیدگاه‌های اندیشمندان مسلمان وقت، چون سید جمال الدین اسدآبادی را می‌نگاشته‌است.

او به زبان‌های فارسی، اردو، عربی و هندی مسلط بود.

او همچنین در رشته‌های ریاضیات، فلسفه، تاریخ جهان و علوم‌پایه بواسطهٔ آموزگاران خصوصی که خانواده‌اش برایش گرفته‌بودند، سررشته داشت.
او هنگامیکه در دادگاه انگلیسی و در برابر قاضی انگلیسی در حال محاکمه بود اینچنین گفت^:

آری من گفته‌ام حکومت فعلی ستمگر است. اگر این را نگفته باشم و نگویم، چه بگویم ؟ شما بگوئید ! به خدا سوگند یا د می‌کنم که در شگفتم که چگونه از من می‌خواهند، اسم چیزها را تغییر دهم و سیاه را سفید قلمداد نمایم!…من مسلمانم، و چون مسلمانم بر من واجب است که استبداد را بکوبم و زشتی آن را برملا نمایم، و بدیهای آن را آشکار کنم… اینکه از مسلمانی بخواهند از گفتن حق ساکت بماند و ستم را ستم ننامد درست مانند آن است که از او بخواهند از زندگی اسلامیش دست بکشد در جائی که شما این حق را برای خودتان قائل نیستید که از انسانی بخواهید از دینش برگردد، این حق را هم ندارید از مسلمانی بخواهید که از حق گفتن خود داری نماید و ستم را ستم ننامد زیرا مفهوم این دو یکی است.

هارگوبیند کورانا

(به انگلیسی: Har Gobind Khorana) کاشف چگونگی کنترل رمز ژنتیکی در تولید پروتئین در سلول هاست

کورانا از پدر و مادری هندو در روستایی کوچک در هند متولد شد و به دانشگاه پنجاب در لاهور رفت. پس از دریافت درجهٔ فوق لیسانس، او موفق به گرفتن بورس دولتی برای تحصیل در دانشگاه لیورپول در انگلستان شد و در آن جا دکترای خود را گرفت. سالهای پس از آن را به مطالعه و پژوهش در سوئیس، انگلستان، و ونکوور گذراند.

کورانا ثابت کرد که هر دستورالعمل روی ملکول RNA به صورت یک گروه سه تایی از نوکلئوتیدها است

هارگوبیند کورانا (به انگلیسی: Har Gobind Khorana) کاشف چگونگی کنترل رمز ژنتیکی در تولید پروتئین در سلول هاست.

کورانا ثابت کرد که هر دستورالعمل روی ملکول RNA به صورت یک گروه سه تایی از نوکلئوتیدها است.

راجیوگاندی

(به هندی: राजीव गांधी) (زاده ۲۰ آگوست ۱۹۴۴ – درگذشته ۲۱ مه ۱۹۹۱) ششمین نخست وزیر هندوستان

راجیوگاندیدر ۲۰ آگوست ۱۹۴۴ در شهر بمبئی چشم به جهان گشود. راجیو که پسر بزرگ ایندیرا گاندی و فیروز گاندی بود

بعنوان نهمین نخست وزیر هند بعد از مرگ مادرش در ۳۱ اکتبر ۱۹۸۴ تا شکست او در انتخابات عمومی در۲ دسامبر ۱۹۸۴ بود. همچنین او لقب جوانترین نخست وزیر هند را داراست (بخاطر نخست وزیر شدن در سن ۴۰ سالگی)

راجیو گاندی قبل از ورود به عرصهٔ سیاست یک خلبان حرفه‌ای در خطوط هوایی هند بود. هنگام تحصیل در دانشگاه کمبریج با سونیا گاندی که ایتالیایی بود آشنا شد که بعدها این آشنایی منجر به ازدواج راجیو با سونیا شد.

او تا زمان نخست وزیر شدن مادرش و تعقیب مرگ برادر جوانش سانجای گاندی تا سال ۱۹۸۰ از سیاست دور بود. بعد از ترور مادرش در سال ۱۹۸۴ حزب کنگره ملی هند او را بعنوان نخست وزیری منتصب کردند. کنگره در دسامبر همان سال، توانست به رهبری راجیو گاندی با کسب ۴۱۱ کرسی از ۵۴۲ کرسی مجلس نمایندگان هند به پیروزی بزرگی دست یابد. با وجود تعهد راجیو گاندی برای مبارزه با فساد در مدیریت‌های دولتی، دیری نپایید که که حزب کنگره نیز با فساد مالی آلوده شد و در سال ۱۹۸۹ شکست بزرگی در انتخابات را متحمل شد و بدین ترتیب راجیو گاندی از مقام نخست وزیری استعفا داد.

گاندیدر سال ۱۹۹۱ دوباره مامور به تشکیل کابینه شد، ولی در عملیات انتحاری سنمجی راجاراتنام یکی از اعضای ببرهای تامیل کشته شد. بعد از مرگ او، همسرش، سونیا گاندی رهبری کنگره را در سال ۱۹۹۸ برعهده گرفت و در نتیجه در سال ۲۰۰۴ کنگره دوباره موفق به کسب آرا شد. فرزند او راهول گاندی در حال حاضر یکی از رهبران کنگره ملی هند می‌باشد.

راجیو گاندی بعد از مرگش، برندهٔ باارزش‌ترین نشان ملی هندوستان یعنی بهارات راتنا شد که شخصیت‌های ممتازی مانند ایندیرا گاندی موفق به کسب آن شده بودند

رابیندرانات تاگور

(به زبان بنگالی ‎রবীন্দ্রনাথ ঠাকুর‏) (زاده ۷ مه۱۸۶۱، درگذشته ۷ اوت۱۹۴۱) شاعر، فیلسوف، موسیقیدان و چهره‌پرداز اهل بنگال هند بود. نام‌آوریش بیشتر از برای شاعری اوست. وی نخستین آسیایی برنده جایزه نوبل بود. پدرش دبندرانات (مهاریشی) و مادرش سارادادیوی نام داشت. به تاگور لقب گوردیو (Gurdev) به معنای پیشوا داده‌اند. وی از سردمداران دیرین و مدافعان سرسخت استقلال هندوستان به‌شمار می‌آید.

رابیندرانات تاگور بزرگترین شاعر ایالت بنگال است، که به دو زبان هندی و بنگالی شعر می‌سرود و اشعار خود را به انگلیسی نیز ترجمه می‌کرد. هم سرود ملی هند و هم سرود ملی بنگلادش از تصنیفات تاگور است.

او از کودکی اشعاری نغز می‌سرود و در زبان شبه قاره انقلابی ادبی پدید آورد. به ویژه اشعار موسوم به گیتانجالی معروفیت فراوان دارد و به زبان‌های بسیاری ترجمه شده‌است. تاگور با این اشعار در سال ۱۹۱۳ جایزه نوبل را در ادبیات دریافت کرد. او علاوه بر سرودن شعر، داستان و نمایشنامه می‌نوشت، و گاه تأملات خیال‌انگیز و عرفانی خود را روی بوم نقاشی می‌آورد.

تاگور در سراسر مشرق زمین محبوبیت داشت. او به ایران علاقه فراوان داشت و دو بار به ایران سفر کرد: بار اول در اردیبهشت ۱۳۱۱ (بهار ۱۹۳۲) که به همراه عروس خود و دینشاه ایرانی (از پیشوایان پارسیان هند) به دعوت دولت ایران به این کشور سفر کرد و جشن هفتادمین زادروز او در تهران برگزار شد. تاگور در دیدار از تهران و شیراز با بسیاری از نویسندگان و سخنگویان ایرانی دوست شد. ملک‌الشعرای بهار در ستایش تاگور قصیده‌ای بلند سروده‌است. او در سال ۱۳۱۳ برای بار دوم به ایران سفر کرد

رابیند رانات تاگور در ششم ماه مه سال ۱۸۶۱ یعنی حدود ۶۰ سال پس از اشغال هندوستان توسط انگلیسی‌ها در شهر کلکته در خانواده مهاراجه‌ای ثروتمند متولد شد. کلکته شهری است که پدربزرگش آن را از روستایی به شهری مهم مبدل کرد.

چاندراسکار ونکتا رامان

(به تامیلی: சந்திரேசகர ெவங்கடராமன்) (متولد ۷ نوامبر ۱۸۸۸ – درگذشته ۲۱ نوامبر ۱۹۷۰) یک فیزیک‌دان هندی بود.او در سال ۱۹۳۰ به خاطر تلاش‌هایش در زمینه پراکندگی نور و طیف‌نمایی رامان موفق به دریافت این جایزه گردید.

او در سال ۱۹۷۰ فوق‌لیسانسش را از پرزیدنسی کالج شهر مدرس دریافت کرد و او مابین سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۱۷ در دانشگاه کلکته سمت استادی فیزیک را برعهده داشت.وی نسبت به توضیح ریلی که رنگ دریا را ناشی از ذرات معلق می‌دانست قبول نداشت.او بعدها توانست توجیهی قانع کننده برای این پدیده بیابد . اثر را رامان به افتخار خودش به همین نام شناخته‌شد این اثر در مطالعات مربوط به سطوح انرژی مولکولی اهمیت بسزایی دارد.

سابراهمانین چاندراسکار

(به زبان تامیلی:சுப்பிரமணியன் சந்திரசேகர் و به زبان انگلیسی:Subrahmanyan Chandrasekhar؛ ۱۹ اکتبر ۱۹۱۰-۲۱ آگوست ۱۹۹۵) یک اخترفیزیک‌دان آمریکایی زاده هندوستان است.وی در سال ۱۹۸۳ همراه ویلیام آلفرد فاولر توانست جایزه نوبل فیزیک را بخاطر کشف‌های کلیدیشان که بعدها منجر به رسیدن به نظریه پذیرفته شده مراحل تکامل ستارگان پرحجم شد، اخذ کند.سابراهمانین، برادرزاده سی وی رامان که توانسته بود جایزه نوبل فیزیک سال ۱۹۳۰ را بگیرد، بود.

چاندراسکار از سال ۱۹۳۷ تا آخر عمر خود در ۱۹۹۵ را در دانشگاه شیکاگو گذراند.او در سال ۱۹۵۳، برای گرفتن تابعیت ایالات متحده پذیرفته شد

آمارتیا سن

(Amartya Kumar Sen) برنده هندی جایزه نوبل اقتصاد است که در سال ۱۹۳۳ چشم به جهان گشود. وی استاد فلسفه و اقتصاد در دانشگاه هاروارد است. وی به سبب مشارکت‌هایش در نظریه‌های توسعه انسانی و اقتصاد رفاه شناخته شده‌است. یکی از مهم‌ترین آثار وی کتاب «توسعه به مثابه آزادی» می‌باشد

مَنموهَن سینگ

(به هندی: मनमोहन सिंह)(پنجابی: ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ)(زاده شده در ۲۶ سپتامبر ۱۹۳۲) هفدهمین نخست وزیر هند است.
او در ۲۲ مه ۲۰۰۴، به عنوان نخستین نخست وزیر سیک هند انتخاب شد؛
وی در حال حاضر نیز عهده دار نخست وزیری است.

فیروز گاندی

(زاده: ۱۲ اوت ۱۹۱۲، درگذشته: ۸ سپتامبر ۱۹۶۰) روزنامه‌نگار و فعال سیاسی اهل هند و از پارسیان زرتشتی این کشور بود.

فیروز گاندی عضو اولین مجلس نمایندگان هندوستان، همسر ایندیرا گاندی نخست وزیر این کشور و پدر سانجی گاندی و راجیو گاندی نخست وزیر پیشین این کشور بود.

مرگ او در سال ۱۹۶۰ بر اثر حمله قلبی اتفاق افتاد.

جمشیدجی نوشروانجی تاتا

(۳ مارس ۱۸۳۹ – ۱۹ می ۱۹۰۴) از پیشگامان صنعت مدرن هند بوده است. او در یک خانواده پارسی در شهر نوساری ایالت گجرات زاده شد.

از او که بنیانگذار گروه صنعتی تاتا می باشد با لقب «پدر صنعت هند» یاد می‌کنند.^[۱] امروزه قسمتی از این تشکیلات اقتصادی عظیم بوسیله افراد خاندان تاتا اداره می‌شود.

عبدالله یوسف‌علی

(۱۸۷۲-۱۹۵۳) از مترجمان قرآن به زبان انگلیسی است. ترجمه قرآن او همراه با ترجمه محمد مارمادوک پیکتال از مشهورترین ترجمه‌های قرآن محسوب میشوند.

عبدالله یوسف‌علی در ۱۸۷۲ در شهر بمبئی، هندِ مستعمرهٔ بریتانیا، در یک خانواده تاجر و ثروتمند متولد شد. به دنیا آمد و بیشتر عمرش را در هند و انگلستان گذراند. او نیز همانند دیگر همدوره‌ای‌های خود به جمع مستخدمان دولتی هند (ICS) پیوست. او با زنی از بریتانیا ازدواج کرد، در هند و بریتانیا زندگی و کار کرد، مصایب شخصی را متحمل شد و سرانجام در ۱۹۲۹ دست به ترجمه قرآن زد و هشت سال بعد کار ترجمه پایان گرفت.

ذاکر عبدالکریم نائیک

(زادهٔ ۱۸ اکتبر ۱۹۶۵)، بنیان‌گذار و مدیر بنیاد پژوهش اسلامی است که سازمانی ناسودبر و مالک شبکهٔ تلویزیونی جهانی پیس‌تی‌وی هند می‌باشد. او که شخصیتی برجسته در جهان اسلام می‌باشد، همچنین یک سخنران عمومی، مدافع، و یک نویسنده در موضوعات اسلام و تطبیق ادیان دیگر است.

نائیک شغلش را به‌عنوان یک پزشک با داشتن کارشناسی پزشکی و جراحی از دانشگاه بمبئی آغاز کرد. پس از الهام‌گیری از احمد حسین دیدات، او دیگرشغل پاره‌وقت خود را با انجام سخنرانی‌های اسلامی برای عموم مردم شروع کرد که به شهرت او انجامید.

شاه ولی‌الله محدث دهلوی

(۱۱۱۴ ق./۱۷۰۳ م. – ۱۱۷۶/۱۷۶۲) یکی از اصلاح‌گران مهم اسلامی در شبه قاره هند بود. وی آثاری در فقه و حدیث نیز دارد. شاه ولی‌الله دهلوی به زبان‌های فارسی و عربی می‌نوشت.

فرقه دیوبندی نیز ریشه در اندیشه‌های شاه ولی‌الله دهلوی دارند. نهضت شاه ولی در آغاز به منظور اصلاح اندیشه‌های دینی و خرافات‌زدایی ایجاد شد. پس از او پسرش شاه عبدالعزیز (۱۷۴۶- ۱۸۲۴) و نوه‌اش شاه اسماعیل (۱۷۸۱- ۱۸۳۱) آن را به یک جریان سیاسی و جنبش اجتماعی در هند مبدل کردند. این جریان در برابر استعمار بریتانیا بر هند موضع سیاسی تند اتخاذ نمود و به همین دلیل هوادارانی زیادی را به دست آورد. گسترش نفوذ این جریان موجب شد که در نیمه سدهٔ نوزدهم میلادی یکی از علمای برجسته پیرو مکتب شاه ولی‌الله، شخصی به نام «محمد قاسم نناطاوی» درسال ۱۲۴۸ هجری (۱۸۶۷م) مدرسه معروف به « دیوبندی» را درایالت «اوتارپرادش» بنیاد کند.

بزرگان مدرسه دارالعلوم دیوبند، شاه ولی‌الله دهلوی را بزرگ طریقت خود می‌دانند و در اصول عقاید از شیخ محمد قاسم نناطاوی، و در فروع از شیخ رشید احمد گنگوهی تقلید می‌کنند.

الفوز الکبیر فی اصول التفسیر که به فارسی نوشته شده از مشهورترین آثار شاه ولی‌الله است. ترجمه‌ای که او از قرآن به فارسی کرده‌است فتح‌الرحمان نام دارد.

خان عبدالغفار خان

(زاده:۲۰ ژانویه ۱۸۹۰ – ۱۹۸۸) یکی از رهبران مسلمان افغان (پشتو) در هند) و از همراهان ماهاتما گاندی در جنبش استقلال هند بود که به‌دلیل فعالیت‌های غیر خشونت آمیزش در برابر استعمار انگلیس شهره‌است.

میر غلام‌علی بن نوح حسینی واسطی

معروف به آزاد بلگرامی شاعر، عارف، ادیب و مورخ اهل هندوستان بود

وی در ۲۵ صفر ۱۱۱۶ (۱۸ ژوئن ۱۷۰۴) در بِلگرام به دنیا آمد

وی خود را از نژاد زید بن علی بن حسین، پیرو مذهب حنفی و مکتب چشتیه معرفی کرده‌است.

آزاد بلگرامی در ۱۵ ذیقعده ۱۲۰۰ ق (۲۱ دسامبر ۱۷۸۶) در اورنگ‌آباد بمرد
آزاد تحصیلات دینی خود را در مکه و مدینه گذراند و به دلیل قصایدی عربی که در مدح محمد بن عبدالله سروده به «حسان هند» معروف است.

غزلیات فارسی او بیشتر به سبک هندی نزدیک است. آثار او به زبان‌های فارسی، عربی و اردو نوشته شده و از شعر، کتاب‌های ادبی، تاریخی، عرفانی و مذهبی تشکیل می‌شود.

مادر ترزا در هندوستان:

اگنس گونجا بویاجیو معروف به مادر ترزا (به انگلیسی: Mother Teresa)

(متولد ۲۶ اوت ۱۹۱۰ در اسکوپیه امپراطوری عثمانی ) راهبه کاتولیک آلبانیایی و تأسیس کنندهماموران امور خیریه در هند بود. وی در سال ۱۹۲۸ به هندوستان رفت و به گروه “tas” پیوست‌. به‌خاطر ارادتی که به “تِرِزا اهل آویلا”، راهبهٔ اسپانیایی و بنیانگذار یکی از جریانهای رهبانیت و خدمات خیرخواهانه بود، نام ترزا را برای خود برگزید. در سال ۱۹۴۸ صومعه را ترک گفت تا پرستاری بیاموزد.

مادر ترزا به خاطر خدمات انسان‌دوستانه‌اش سال ۱۹۷۹، جایزه نوبل صلح را به خود اختصاص داد و در سال ۲۰۰۳ از طرف پاپ ژان‌پل دوم آمرزیده شناخته شد

اگنس گونجا بویاجیو در سال ۱۹۱۰ متولد گشت. او کوچکترین فرزند خانواده بود. پدرش که در مسائل سیاسی آلبانی درگیر بود در ۱۹۱۹ یعنی زمانی که او ۹ سال داشت درگذشت. پس از مرگ پدر مادرش او را بر اساس تعالیم کلیسای کاتولیک آموزش داد. اگنس از همان ابتدا مجذوب داستان‌هایی در مورد زندگی مبلغین و خدمات آنها بود.در دوازده سالگی متقاعد شده بود که باید عمر خود را صرف یک زندگی معنوی بکند. در ۱۸ سالگی خانه را ترک و به عضویت گروه خواهران لورتو درآمد و دیگر هرگز مادر و خواهرش را ندید.

آگنس در ابتدا به لورتو ابی در ایرلند برای یادگیری زبان انگلیسی رفت. زبانی که خوهران لورتو از آن برای آموزش به کودکان در هند استفاده می‌کردند. او در سال ۱۹۲۹ وارد هند شد و مراحل کارآموزی خود را در دارجلینگ آغاز کرد. او در ۲۴ می‌۱۹۳۱ به عنوان یک راهبه قسم یاد کرد و نام ترزا را از “تِرِزا اهل آویلاً، راهبهٔ اسپانیایی و بنیانگذار یکی از جریانهای رهبانیت و خدمات خیرخواهانه داشت، برای خود برگزید.او مراسم قسم خود را به عنوان راهبه به صورت رسمی در ۱۴ می‌ ۱۹۳۷ هنگامی که به عنوان معلم در یکی از مدرسه‌های صومعهٔ لورتو در شرق کلکته مشغول به تدریس بود به جای اورد. هر چند که ترزا از آموزش دادن لذت می برد اما فقر گستردهٔ حاکم بر کلکته به شدت او را آزار می داد.

سرایندگان ایرانی در شبه‌قاره هند

مهاجرت‌های مردمان ایرانی، به ویژه سرایندگان، دانشوران، عارفان، هنرمندان، بازرگانان و کسانی از هر طبقه مردم، به شبه قاره هند عوامل گوناگون و متفاوت دارد، اما آنها را به طور کلی می‌توان به دو دسته زیر بخش نمود:

یکی، عواملی که به خارج ایران تعلق دارد و توجه مردم ایران را به شبه قاره جلب کرده‌است، مانند: فراوانیِ نعمت‌های متنوع و تسهیلات مناسب بازرگانی و انگیزه‌های گسترش دین اسلام و صوفی‌گری اسلامی و روش هنرپروری فرمانروایان و شاهان شبه قاره و جاذبه خدمت گذاری و یافتن مناصب و مقامات عالی در دولت‌ها و دربارهای آنان و جزاینها.

دوم، عواملی که متعلق به درون ایران بوده و مردم ایران تحت تأثیر آنها خود را به ترک وطن ناگزیر می‌یافتند، مانند: خرابیِ اوضاع سیاسی و اجتماعی و اقتصادی ایران در دوره‌های گوناگون بویژه در نتیجه حملات مغول، و سخت گیری‌های برخی از فرمانروایان و حکام محلی و تا حدی نیز بی توجهیِ شاهان صفوی به شعر و ادب سنتی که در روزگار پیش از آنان در ایران مرسوم بوده و تعصب سرسخت مذهبیِ بعضی از پادشاهان سلجوقی و صفوی و….

در نتیجه این عوامل، تعدادی از مردمان ایران در زمان‌های مختلف از سراسر کشور ایران به شبه قاره متوجه شدند. اکثر شعرا و فضلای ایرانی در دوره تیموریان یا امپراتوری مغولی هند به شبه قاره وارد شدند و در مراکز مختلف سیاسی و علمیِ آن دوره – چنانچه احمدنگر، برهانپور، بنگاله، بیجاپور، دکن، دهلی، سند و کشمیر و گلکنده و… سکونت ورزیدند و از هنر و علم و فضل خود، اهالی آن جاها را مستفیض و بهره ور کردند.

چنان که اشاره شد، مردم ایران از هر نقطه کشور، همت خود را بر مسافرت به شبه قاره گماشتند. اینک بعضی از شهرهای ایران که بیشتر مبداء مهاجرت قرار گرفتند، و برخی از معاریف شعرای آنها را به عنوان نمونه در زیر خلاصه می‌کنیم:

اردبیل: بزمی اردبیلی، رابطه اردبیلی، عیشی اردبیلی، محوی اردبیلی و…
استرآباد: ابوالقاسم استرآبادی، تسلی استرآبادی، روغنی استرآبادی، فزونی استرآبادی و…
اصفهان:احمد اصفهانی، افسر اصفهانی، اکسیر اصفهانی، الهام اصفهانی، امان اصفهانی و…
بروجرد: صبحی بروجردی، صیقلی بروجردی، مرشد بروجردی، یتیم بروجردی و…
تبریز: اسد تبریزی، اسماعیل تبریزی، برهان تبریزی، جواهر تبریزی و…
تهران: آصفجاه تهرانی، سلیم تهرانی، سلیمان تهرانی، شاپور تهرانی، شریف تهرانی و…
خراسان: اشرف خراسانی، اکبر خراسانی، الفت خراسانی، تسلیم خراسانی و…
خوانسار: تاجری خوانساری، لطفی خوانساری، وصلی خوانساری و…
ری: احمد رازی، اسیری رازی، امین رازی، ختمی رازی، رهائی رازی و…
ساوه: الفتی ساوجی، پیروی ساوجی، شوقی ساوجی، صرفی ساوجی، طریقی ساوجی و…
سبزوار: زینتی سبزواری، شهاب سبزواری، کیفی سبزواری، لوائی سبزواری و…
شوشتر: خلقی شوشتری، رمزی شوشتری، شریف شوشتری، عزلتی شوشتری، محققی شوشتری و…
شیراز: اسیری شیرازی، الهی شیرازی، امی شیرازی، باقر شیرازی، تجلی شیرازی و…
اراک (عراق): اسکند عراقی، الفتی عراقی، شمس دده عراقی، نصیری عراقی، نسبتی عراقی و…
قزوین: ادهم قزوینی، اسد قزوینی، باقی قزوینی، جاوید قزوینی، جعفر قزوینی و…
قم: آصف قمی، اشکی قمی، ایمن قمی، بهاری قمی، تعظیم قمی، شهیدی قمی و…
کاشان: افسر کاشانی، امین کاشانی، باقر کاشانی، بهاری کاشانی، تشبیهی کاشانی و…
کرمان: امانی کرمانی، پیامی کرمانی، صدای کرمانی، هاشمی کرمانی و…
گیلان: تجلی گیلانی، حیاتی گیلانی، سعیدای گیلانی، عشرتی گیلانی، فاتح گیلانی و…
لاهیجان: افضل لاهیجانی، رافع لاهیجانی، فایق لاهیجانی، فغفور لاهیجانی و…
مازندران: آشوب مازندرانی، اشرف مازندرانی، برهان مازندرانی، حسین مازندرانی و…
مشهد: آگاه مشهدی، ارسلان مشهدی، الفتی مشهدی، امینی مشهدی، باقر مشهدی و…
نیشاپور: برهان نیشاپوری، تقی نیشاپوری، جلال نیشاپوری، رهی نیشاپوری و…
هرات: آنی هروی، آهی هروی، امینی هروی، جعفر هروی، انسی شاملو هروی و…
همدان: اصدق همدانی، الهی همدانی، امید همدانی، بهرامی همدانی، تقی همدانی و…
یزد: آهنگ یزدی، اختری یزدی، ادایی یزدی، الفتی یزدی، ایزدی یزدی و…

هنرمندان نامدار کشور هند

دیلیپ کومار

با نام اصلی محمد یوسف خان، از بزرگترین بازیگران تاریخ سینمای هندوستان، زاده‌ی ۱۹۲۲ در پیشاور پاکستان است.

او در نوجوانی همراه با خانواده اش به بمبئی رفت و پس از چند سال به کمک دِویکا رانی(۱۹۹۴-۱۹۰۸) سر از دنیای سینما در آورد. اکران اولین فیلم او «جوار باتا» به سال ۱۹۴۴ یعنی زمانی که ۲۲ سال داشت برمیگردد. فیلمی که بازی دیلیپ در آن چندان مورد توجه قرار نگرفت.

عامر خان

(زاده ۱۴ مارس ۱۹۶۵) بازیگر اهل کشور هند است.

شاهرخ خان(هندی:शाहरुख़ ख़ान، انگلیسی:Shahrukh Khan)متولد ۲ نوامبر ۱۹۶۵، هنرپیشه هندی در بالیوود است.

او در دهلی‌نو پایتخت هندوستان متولد شد با نام مستعار سلطان خان با قد ۱۷۵ که بیش از ۵۵ فیلم و مجموعه تلویزیونی در کارنامه خود دارد. اولین فیلم او یک کار تلویزیونی با نام آنی جیوس ایت توس آنس این ویچ بود.

زندگی خصوصی و تحصیلات

شاهرخ خان در سال ۱۹۶۵ در خانوادهٔ مسلمان و پشتون در دهلی به دنیا آمد البته پیش از او شهناز پا به این خانه گذاشته بود و پنج سال تمام تنها فرزند و دختر یکدانه پدر و مادر بود. پدر شاهرخ از فعالان استقلال هندوستان در پیشاور (پاکستان کنونی) بود که پیش از تقسیم هندوستان (جدایی پاکستان) به دهلی آمد. اصلیت خانوادگی پدربزرگ او به افغانستان می‌رسید. مادرش لطیف فاطمه هم دخترخوانده شاه‌نواز خان از فرماندهان ارتش هند و اهل راولپندی در پنجاب (پاکستان کنونی) بود. خانواده آن‌ها وضعیت اقتصادی متوسطی داشتند اما در حال حاضر او یکی از گرانقیمت‌ترین ستارگان سینمای هند با دستمزد افسانه‌ای است. شاهرخ خان علاقه‌مند به تحصیل و ورزش روزی می‌رفت تا به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای فعالیت کند و شاید کمتر کسی بداند او روزگاری کاپیتان تیم ملی کریکت هندوستان بود. اما به درخواست والدین خود در رشته اقتصاد و در دانشگاه هنسراج دهلی‌نو به تحصیل پرداخت لیسانسش را گرفت و وارد رشته فیلمسازی شد و مدرک فوق لیسانس خود را در این رشته گرفت. او دو فرزند دارد: پسرش آریان نام دارد و دخترش سوهانا.

یک شب به پیشنهاد یکی از دوستانش به یک مهمانی مفصل دعوت شد و در آنجا ستاره اقبالش در چشمان گوری چیبر دانش آموخته مدرن‌اسکول، گره خورد این آشنایی در اندک زمانی به ازدواج ختم شد. گوری شدیدا یا بازیگری مخالف بود و اصلا نمی‌خواست تا شاهرخ خان در سینما پا بگیرد اما او راه خود را یافته بود و بازی در سریال تلویزیونی را آغاز کرد.

آمیتاب باچان

(به خط دِوَناگَری: अमिताभ बच्चन) (زادهٔ ۱۱ اکتبر ۱۹۴۲ در الله‌آباد هند) بازیگر، تهیه کننده، خواننده و مجری تلویزیونی فیلم‌های بالیوودی در کشور هند است.

او از سال ۱۹۶۹ و با فیلم سیاه و سفید «هفت هندی» پا به سینما گذاشت و از آن پس همیشه از مطرح‌ترین چهره‌های سینمای هند بوده‌است. او تا بحال دوازده بار جایزه فیلم فیر، جایزه اصلی فیلمهای هندی، را از آن خود کرده‌است.

پدرش یک شاعر معروف هندی بود. همسر او جایا و پسر او آبیشک نیز از هنرپیشگان سرشناس سینمای هند به‌شمار می‌روند.

آمیتاب باچان در کنار بازیگری در زمینه تهیه‌کنندگی نیز فعالیت می‌کند. او هنرپیشگی را درسال ۱۹۶۹ با فیلم سات هندوستانی آغاز کرده و این حرفه را تا به امروز ادامه داده‌است. او یکی از بهترین بازیگران سینمای هند و یکی از گران‌قیمت‌ترین ستارگان در این زمینه می‌باشد. او در سال ۱۹۸۴ دستی نیز در سیاست داشت و به عنوان نماینده پارلمان هند انتخاب شد ولی در سال ۱۹۸۷ این سمت را کنار گذاشت

آمیتاب باچان در یازده اکتبر ۱۹۴۲ در شهر الله‌آباد هند به دنیا آمد. مادرش تجی یک سیک و پدرش هاریوانش رای باچان یک هندو بود. دکتر هاریوانش رای باچان یک شاعر خوشنام و معروف زبان هندو بود. نام فامیل اصلی او سریواستاوا بود ولی او خود، نام مستعار باچان را برگزید و تمام اشعار و نوشته‌های خود را با این نام امضا می‌کرد. بعدها آمیتاب نیز با همین نام فامیل وارد سینما شد و به خاطر شناخته شده بودن این نام تمام اعضای خانواده با نام باچان معروف شدند. مادر آمیتاب، تجی زنی از فرقه سیک‌هاست که زادگاهش پنجاب می‌باشد و پدرش از اهالی اوتار پرادش بود. باچان در نوجوانی در دبیرستان پسرانه الله آباد ثبت‌نام کرد و پس از آن وارد کالج شروود شد.

پس از اتمام کالج، آمیتاب وارد دانشگاه دهلی شد و مدرک لیسانس خود را در رشته علوم کسب کرد. باچان مدتی بعد به کار معاملات محموله‌های دریایی در شرکت کشتیرانی برداندکو روی آورد ولی کمی بعد آن شغل را رها کرد و به کلکته رفت تا آینده خود را در بازیگری جستجو کند. آمیتاب در سال ۱۹۷۳ با جایا بادوری هنرپیشه دیگر هند ازدواج کرد. آمیتاب و جایا در فیلم‌هایی همچون چوبکه چوبکه (۱۹۷۵)، زنجیر (۱۹۷۳) و شعله (۱۹۷۵) همبازی بودند. این دو صاحب دو فرزند، یک دختر به نام شوتا و دیگری پسری به نام آبیشک شدند.

در سال ۱۹۸۲ در زمان ساخت فیلم اکشن کولی آمیتاب ضربه سختی خورد و به علت پارگی روده‌ها در بیمارستان بستری شد. پزشکان وضعیت او را خطرناک توصیف کردند و حتی خطر مرگ را برای او پیش‌بینی کردند ولی آمیتاب بهبود یافت و پس از چندین ماه دوباره به کار برگشت. فیلم کولی از برکت مصدومیت باچان از فروش بالایی برخوردار شد. در ۳۰ نوامبر ۲۰۰۵ باچان بار دیگر تحت عمل جراحی قرار گرفت. او از چند روز قبل از درد شکم شکایت داشت. در طول مدت بیماری، عمل جراحی و در زمان نقاهت، بیشتر پروژه‌های کاری او معلق نگه داشته شدند تا او بازگردد و خود کارش را ادامه دهد. زیرا هیچ‌کس در هند پیدا نمی‌شود که بتواند جانشین او شود. آمیتاب مارس ۲۰۰۶ به کار برگشت. باچان مبتلا به آسم، تالاسمی مینور و افتادگی و سستی عضلات نیز هست.

آنیل کاپور

(زاده ۲۴ دسامبر ۱۹۵۹ در چمبور) بازیگر هندی بالیوود است.

نام همسر او سونیتا و نام دو دختر او Sonam و Rhea و نام پسرش Harshwardhana می‌باشد. برادران او سانجی از بازیگران و بونی از تهیه کنندگان سینمای هند و همسر برادر او سری دیوی از ستارگان سینمای هند هستند. از دوستان صمیمی او می‌توان به انوپام کر و جکی شروف و سانجی دات اشاره کرد .

برادر بزرگ‌تر آنیل یعنی بونی کاپور از متمول‌ترین تهیه کنندگان سینما در هند می‌باشد و همواره پشتیبان و حامی برادران خود بوده است و در اکثر فیلمهایش از آنها بخصوص آنیل استفاده می‌کند .

آنیل در بین مردم هند به مرد خانواده‌دوست معروف است و می‌توان او را در کنار آمیتاب بچن جزء معدود بازیگرانی به حساب آورد که در کلیه کاراکترهای موجود در سینما ایفای نقش کرده‌اند البته آنیل بازی در فیلمهایی با ژانر رمانتیک و خانوادگی را ترجیح می‌دهد .

عمر شریف

(۱۰ آوریل ۱۹۳۲ میلادی) بازیگر سرشناس مصری سینمای هالیوود است

عمر شریف با نام اصلی میشل دیمیتری شلهوب در یک خانواده مسیحی بدنیا آمد، وی پس از ورود به سینمای مصر با یکی از ستارگان وقت سینمای مصر به نام فاتن حمامه آشنا شد و رفته رفته عاشق وی شد.

به طوری که برای ازدواج با فاتن حمامه که یک مسلمان بود، به اسلام گروید و نامش را به عمر الشریف تغییر داد.

حاصل ازدواج فاتن حمامه و عمر شریف پسری است به نام طارق شریف که در سال ۱۹۵۷ بدنیا آمد.

زندگی مشترک عمر شریف و فاتن حمامه، ۲۰ سال ادامه داشت تا نهایتا در سال ۱۹۷۴ میلادی، از یکدیگر جدا شدند.

عمر شریف پس از جدایی از فاتن حمامه دیگر هیچگاه ازدواج نکرد.

عمر شریف به بازی بریج علاقه فراوانی دارد.

وی حتی کتابی در زمینه بازی بریج نیز منتشر کرده‌است.

الله رکها رحمان

(به تامیلی: ஏ.ஆர்.ரகுமான்) (زادهٔ ۶ ژانویه ۱۹۶۶) تهیه‌کننده موسیقی، آهنگساز فیلم، موسیقیدان، و خوانندهٔ سرشناس هندی است. او فعالیت حرفه‌ای خود در زمینهٔ آهنگسازی فیلم را در دهه ۹۰ میلادی آغاز کرد و در این مدت برنده جوایز بسیاری از جمله سیزده جایزه فیلمفیر، چهار جایزه ملی فیلم هند، یک جایزه بفتا، یک جایزه گلدن گلوب و دو جایزه اسکار شده است.

نتیجهٔ بیش از ده سال فعالیت مداوم در صنعت فیلم سازی هند و جهان برای ای. آر. رحمان فروش بیش از صد میلیون نسخه موسیقی فیلم و بیش از دویست میلیون کاست از آثار او است که او را در زمره پرفروش‌ترین هنرمندان موسیقی جهان قرار می‌دهد.

مجلهٔ تایم در سال ۲۰۰۹ رحمان را در لیست تایم ۱۰۰ به عنوان یکی از صد فرد تأثیرگذار در جهان معرفی کرده‌است.

گوویندا

نام کامل او Govinda Ahuja می‌باشد و لقب او chichi است. او متولد ۲۱ December سال ۱۹۶۳ می‌باشد.

پدر او Arun Kumar Ahuja از تهیه کنندگان سینمای هند و مادر او Nirmala Devi خواننده و برادر او Kirti Kumar کارگردان و تهیه کننده و بازیگر می‌باشد.

گوویندا کار خود را با فیلم(تهمت) Ilzaam در سال ۱۹۸۶ شروع کرد. او که از قدرت بالایی در اجرای حرکات موزون در آهنگها برخوردار بود همواره از این جهت مورد توجه بود اما این تا زمانی ادامه داشت که مردم هند نوع فیلمها و رقصیدن او را می‌پسندیدند ولی به ناگهان نظر مردم نسبت به گوویندا عوض شد و او محبوبیت خود را از دست رفته میدید که منجی اصلی او یعنی (دیوید دا وان)David Dhawan به سراغ او آمد و با تغییراتی که در نوع بازیگری و حتی در ظاهر گوویندا ایجاد کرد او را احیا و کاملاً به نقشهای کمدی سوق داد و محبوبیت او را دوباره بازگرداند به طوریکه او در حال حاضر سلطان خنده لقب گرفته‌است و این موقعیت را تا حدود زیادی مدیون دیوید دا وان می‌باشد.

او در حال حاضر یکی از پرکارترین بازیگران سینمای هند می‌باشد و سالیانه بالغ بر ۶ الی ۷ فیلم از او اکران می‌شود که شاید یکی از دلایل شکست فیلمهایش همین تعداد زیاد آنهاست.

او در این چند سال اخیر زوج موفقی را در کنار سانجی دات تشکیل داده‌است که شاید کمتر کسی فکر می‌کرد که این زوج هنری تا این حد موفق باشند.

کمال حسن

(به تامیلی: கமல் ஹாசன்) (تولد: ۷ نوامبر ۱۹۵۴ (میلادی)) بازیگر، خواننده، کارگردان، تهیه کننده، فیلمنامه نویس، شاعر و ترانه سرای هندی است.

وی یکی از بازیگران صاحب سبک سینمای هند است که به طور گسترده تحسین شده‌است. کمال حسن موفق به کسب چندین جایزهٔ فیلم هند، از جمله جایزه فیلم ملی و جوایز متعدد دیگر شده‌است.

او علاوه بر بازیگری به فیلمنامه نویسی و کارگردانی نیز مشغول است وی همچنین به عنوان خواننده، ترانه سرا و طراح رقص نیز به فعالیت می‌پردازد. کمال حسن در سال ۲۰۰۵ توسط دانشگاه Sathyabama University دکترای افتخاری دریافت کرد.

آکشی کومار

(به هندی: अक्षय कुमार) (زاده ۹ سپتامبر ۱۹۶۷ با نام راجیو هاری اوم باتیا) یک بازیگر هندی بالیوود است. او تاکنون در بیش از ۹۰ فیلم هندی‌زبان ظاهر شده است. او در سال ۲۰۰۹ جایزه پادما شری را از دولت هند دریافت کرد

کومار در امریتسار پنجاب به دنیا آمد و در چندنی چوک بزرگ شد.

سانجی دات

متولد ۲۹ ژوئیه سال ۱۹۵۹ در شهر بمبئی می‌باشد.اون با نام‌های مستعار سانجو یا سانجو بابا نیز معروف می‌باشد.

پدر او سونیل دات یکی از بزرگ‌ترین بازیگران سینمای هند بوده‌است که ایفای نقشهای منفی از جانب او همیشه در اذهان دوستداران او باقی می‌ماند و مادر او نرگس نیز یکی دیگر از ستارگان سینمای هند بوده‌است که شاید او را با نام مادر هند بشناسید.

او در سال ۱۹۸۷ با Richa Sharma ازدواج کرد اما چندین سال بعد Richa به بیماری سرطان مبتلا شد و در سال ۱۹۹۶ درگذشت . حاصل این ازدواج دختری است به نام Trishala که در حال حاضر در کشور آمریکا مشغول به تحصیل می‌باشد. دو سال بعد از از دست دادن همسر اول خود، با Rhea Pillai مدل هندی ازدواج کرد اما این ازدواج هم دوامی نداشت و این دو در سال ۲۰۰۵ از هم جدا شدند . او در فوریه سال ۲۰۰۸ و برای بار سوم، با Manyata Dutt ازدواج کرد. سانجی دات دو خواهر با نامهای Priya و Namrata دارد و همسر خواهر او Kumar Guarav می‌باشد که شاید او را در فیلم Kaante در نقش Andy دیده باشید و لازم به ذکر است که او فرزند راجندرا کمار می‌باشد. سانجو نه تنها در یک خانواده سینمایی به دنیا آمده بود بلکه علاقه بیش از اندازه او به سینما باعث ورود او به این عرصه شد. او نیز همانند پدر خود حضور در نقشهای اکشن و تا حدودی منفی را دوست داشت اما علیرغم این قضیه او همواره فردی آرام و دوستداشتنی بود.
سانجی زندگی پرپیچ و خمی داشته‌است . اعتیاد به مواد مخدر در اوایل جوانی، همچنین دستگیری و زندانی شدن او بخاطر بمب گذاری‌های سال ۱۹۹۳ و همچنین از دست دادن همسر اول خود فشارهای زیادی را بر او وارد کرد اما او همه مشکلات را پشت سر گذاشت و در حال حاضر همه او به هنرپیشه‌ای پرکار و پرطرفدار در سینمای هند می‌شناسند.

فیروز خان

(به هندی: ‎फ़िरोज़ ख़ान‏) (۲۵ سپتامبر ۱۹۳۹-۲۷ آوریل ۲۰۰۹) هنرپیشه هندی (با اصلیت افغان-ایرانی)، کارگردان و تدوین‌گر فیلم بود.

فیروزخان به خاطر وارد کردن سبک قهرمان کابویی به سینمای سنتی هند به کلینت ایستوود شرق معروف است. این بازیگر و کارگردان کلاسیک سینمای هند هنگام مرگ ۶۹ سال داشت.

وی که اواخر سپتامبر ۱۹۳۹ از پدری افغان به نام صادق علی خان تنولی و مادری ایرانی به نام فاطمه در بنگلور به دنیا آمده بود در همین شهر نیز درگذشت. خبر درگذشت فیروزخان بلافاصله بازتاب وسیعی در رسانه‌های گروهی هند داشت و به صورت تیتر اول رسانه‌ها درآمد.

فیروز خان در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی در بیش از ۵۰ فیلم بازی کرد و با نقش‌آفرینی در قربانی (که خود آن را کارگردانی کرد) یکی از محبوب‌ترین قهرمانان سینمای هندوستان شد.

از فیلم‌های او می‌توان به جانباز، قربانی، کشمکش و آرزو اشاره کرد.

فیروز خان با فیلم «آرزو» در سال ۱۹۶۵ به شهرت رسید. وی همچنین فیلم«دارماتما» نخستین فیلم هندی زبان را که در خاک افغانستان فیلمبرداری شد، کارگردانی کرد. این فیلم گانگستری، اقتباسی از فیلم مشهور «پدرخوانده» بود.

فیروز خان در سال ۱۹۸۰ با کارگردانی و بازیگری در فیلم گانگستری «قربانی» به شهرت بالایی دست یافت و محبوبیت بسیاری در سینمای هند پیدا کرد. محبوبیتی که با ساختن فیلم‌های «جانباز» و «خوش قلب» افزایش پیدا کرد.

وی در سال ۲۰۰۳ فیلم «جانشین» را بازی و کارگردانی کرد که درباره جنگ افغانستان بود و در این کشور فیلم‌برداری شد.

آیشواریا رای

(به زبان تولو-کانادا: ಐಶ್ವರ್ಯ ರೈ، به خط دِوَناگَری: ऐश्वर्या राय) (زاده ۱ نوامبر ۱۹۷۳ در منگلور) بازیگر سینمای هندی و برنده مسابقات دختر شایسته در سال ۱۹۹۴ است.

از فیلم‌هایی که آیشواریا در آن‌ها بازیگری کرده می‌شود به عروس و تعصب اشاره کرد.

آیشواریا رای در مانگالور در جنوب هند، در ایالت کارناتاکا به دنیا آمد. پدر او مهندس دریانوردی و مادرش نویسنده بود. نیاکان او از مردم بونت بنگلور بودند. خانواده او پیش از تولدش به بمبئی مهاجرت کردند.

زبان مادری آیشواریا رای تولو است ولی او به زبان‌های هندی، انگلیسی، کانادا، ماراتی و تامیل نیز مسلط است.

آیشواریا مدتی هم در رشته معماری تحصیل کرده است.

آیشواریا رای با آبیشک باچان، هنرپیشه هندی ازدواج کرده و عروس هنرپیشه مشهور، آمیتاب باچان است. طی نظرسنجی که در سال ۲۰۰۸ در کشور هندوستان انجام شد مشخص شد که وی محبوبترین بازیگر زن هندوستان است.در این نظر سنجی بعد از نام وی اسامی از جمله کاترینا کایف و کارینا کاپور به چشم می‌خورد.

راج کاپور

(تولد ۱۴ دسامبر ۱۹۲۴ پیشاور – مرگ ۱۹۸۸) یکی از بزرگ‌ترین ستارگان سینمایی هند بود.

راج کاپور مقام دوم را در رقابتی بین شش رقیب که چند سال پیش توسط مجمع هفتگی ایندیا تودی که به مناسبت مراسم با شکوه استقلال هند برگزار شد، کسب نمود.

در این رای گیری برای انتخاب بزرگ‌ترین شهروند هندی بعد از استقلال، راج کاپور در میان دیگر شهروندان مشهور هندی که برندگان بالاترین جوایز کشوری (بهارت رتنا) از جمله جواهر لعل نهرو، ایندرا گاندی و مادر ترزا بودند، انتخاب شد.البته در این رای گیری مرحوم نهرو مقام نخست را کسب نمود ولی صرفآ قرار گرفتن نام راج کاپور در این فهرست برجسته خود دلیل بر مقام بسیار ویژه و تشخص وی می‌باشد. دومین رای گیری بین شش زوج ویژه از قهرمانان مرد و زن به خصوص محبوب‌ترین زوج افسانه‌ای در سینمای هند صورت گرفت. در این رای گیری راج کاپور به همراه نرگس قهرمان زن در شانزده (۱۶) فیلم که عده‌ای از آنها توسط خود وی تولید شده بود، برنده قاطع شناخته شد.

نخستین فیلمهای وی موجب گردید که راج کاپور به عنوان یکی از برجسته‌ترین شهروندان هندی از تاریخ استقلال هند و همچنین یک نابغه سینمایی آن کشور معرفی گردد. علاوه بر دیگر موارد، محبوبیت با دوام و افسانه‌ای وی به همراه زوج هنری بی نظیر او یعنی نرگس تا پایان دوره فعال و سازنده وی ادامه داشت.

دالیپ سینگ رانا

(هندی: दिलीप सिंह राणा؛ زادهٔ ۲۷ اوت ۱۹۷۲ که در کشتی حرفه‌ای با نام گریت کالی (به انگلیسی: The Great Khali) شناخته می‌شود، کشتی‌گیر، هنرپیشه و پاورلیفتر هندی است.

او قبل از آغاز فعالیت حرفه‌ای ورزشی خود، یک افسر پلیس در استان پنجاب قهرمان بدنسازی در هندوستان بود

دیدنیهای کشور هندوستان

دیدنیهای کشور هندوستان – تاج‌محل :

(به هندی: तIज महल، به اردو: تاج محل‎) از پرآوازه‌ترین بناهای جهان و آرامگاه زیبا و باشکوهی است که در نزدیکی شهر آگره و در ۲۰۰ کیلومتری جنوب دهلی نو پایتخت هند واقع شده‌است و یکی از عجایب هفتگانه جدید دنیا به‌شمار می‌رود.

این بنا به دستور شاه جهان، پنجمین امپراتور گورکانی هند به منظور یادبود همسر ایرانی‌تبارش, ممتاز محل که در سال ۱۶۳۱م در سفری جنگی به‌هنگام وضع حمل فوت کرد بنا شده‌است. خود شاه‌جهان نیز سپس‌تر همان‌جا به خاک سپرده شد.

همانطور که مشخص است، نام این بنای زیبا ایرانی است. این ساختمان بر پایه مخلوطی از معماری ایرانی، هندی و اسلامی بنا شده‌است و در ساخت آن ۲۰،۰۰۰ هنرمند و معمار از نقاط مختلف آسیا به‌خصوص ایران، شبه قاره هند، آسیای میانه و آناتولی شرکت داشته‌اند.

آغاز ساخت تاج‌محل سال ۱۶۳۲م (۱۰۴۲ ش) بوده و در سال ۱۶۴۷م (۱۰۵۷ ش) تکمیل شده‌است.

احمد لاهوری و برادرش استاد حمید لاهوری^{[نیازمند منبع]} (سده یازدهم هجری) سرمعماران ایرانی سازنده تاج محل در هندوستان بوده‌اند. در برخی متون نیز از عیسی خان شیرازی و امانت خان شیرازی طغرانویس، که هر دو ایرانی بوده‌اند نام برده شده‌است، که گویا خوشنویسی کتیبه‌های در و دیوارهای تاج‌محل به امانت خان واگذار شده‌بوده‌است.

دیدنیهای کشور هندوستان – مسجد جامع دهلی یا جامع مسجد یا مسجد جهان‌نما:

از مهمترین مساجد هندوستان و از بزرگترین و زیباترین مساجد عالم اسلام است که در دهلی پایتخت هند واقع شده است. این مسجد از نوادر روزگار است و از ماسه سنگ ساخته شده و دارای دو منار و سه گنبد مرمرین می‌باشد^. این مسجد عنوان بزرگترین مسجد جهان را کسب کرده‌است و روزگاری بزرگترین آنها هم بوده‌است.

مسجد جامع دهلی بین سال‌های ۱۶۵۰ تا ۱۶۵۶ میلادی/ ۱۰۶۰ تا ۱۰۶۶ هجری قمری به دستور شاه جهان پنجمین امپراتور گورکانی هند و سازنده تاج محل ساخته شده‌است. این مسجد روبروی قلعه سرخ، در قسمت دهلی قدیم قرار دارد و یکی از مراکز مهم مسلمانان در هند به شمار می‌رود.

شاه‌جهان افزون بر بناهای مهمی چون تاج محل و قلعه سرخ دهلی، چندین مسجد مهم دیگری را در آگرا، اجمر و لاهور ساخته‌است. طرح طبقات مسجد جامع بسیار به موتی مسجد یا مسجد مروارید در آگرا شباهت دارد، اما مسجد جامع بزرگتر از آن بوده و دارای دو طبقه‌ است. قسمت اعظم این مسجد به علت وسعت زیربنایی که شاه‌جهان برای آن برگزید بعدها به آن اضافه شد.

امروزه از پله‌های خارجی مسجد برای جایگیری دکه‌های غذایی و فروشگاه‌ها هنرمندان خیابانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. عصر هنگام در شرقی مسجد به بازار فروش مرغ و ماکیان تبدیل می‌شود. پیش از جنگ ۱۸۵۷ استقلال هندوستان نزدیک در جنوبی مسجد یک مدرسه اسلامی قرار داشت که طی جنگ استقلال هندوستان کاملا تخریب شد. بازار بزرگ چندی چوک به معنای میدان نقره در قسمت شمالی این مجسد قرار داشت که توسط جهان آرا بیگم دختر شاه جهان ساخته شد و یادآور هنر و تمدن عصر گورکانیان هند است

مسجد جامع دهلی دارای دو محراب باشکوه و حیاط وسیعی است که تحسین هر بیننده‌ای را برمی‌انگیزد. مسجد رو به سمت غرب دارد و هر سه طرف آن با ایوانهای طاقدار قوسی شکل پوشانده شده که درگاه برج مانند آن رو به مرکز مسجد قرار دارد. این مسجد حدود ۸۰ متر طول و ۲۷ متر عرض دارد و سقف آن با سه گنبد پوشانده شده‌است. هر کدام از گنبدهای این مسجد با مرمرهای سیاه و سفید کار شده اما گنبد بالایی آن با طلا پوشانده شده‌ است. برای ساخت این مسجد ۵۰۰۰ کارگر به مدت بیش از ۶ سال کار کرده‌اند.

دیدنیهای کشور هندوستان – قلعه سرخ در هندوستان:

قلعه سرخ (رد فورت یا لال قلعه Red Fort or Lal Qila) بزرگترین مرکز جلب گردشگران در شهر دهلی پایتخت هندوستان است. لال در زبان هندی به معنی قرمز است. دستور احداث این قلعه را شاه جهان امپراتور گورکانی، وقتی که پایتخت خود را از اگرا به دهلی تغییر داد، صادر کرد. ساخت آن نه سال به طول انجامید و در سال ۱۶۴۸ تکمیل شد. این قلعه در کنار رود یامونا قرار دارد و به شکل یک هشت ضلعی نامنظم و که به وسیله دیواری از سنگهای قرمز رنگ محصور گشته که طول آن ۵/۲ کیلومتر و ارتفاع آن از ۱۶ تا ۳۳ متر متغیر است.

دیدنیهای کشور هندوستان – قُطُب منار هندوستان:

قُطُب منار (به انگلیسی: Qutub Minar) مناره‌ای است در دهلی پایتخت هندوستان که ۷۲/۵ متر ارتفاع دارد و بلندترین بنای آجری دنیاست. این مناره بزرگ از مرمر و سنگهای سرخ ساخته شده و به دستور سلطان معزالدین غوری از سلسله غوریان و توسط غلام ترک و سپهسالار او قطب‌الدین ایبک، که بعدها به پادشاهی رسید، در ۱۱۹۹ میلادی بنیان‌گذارده شده و بعد توسط داماد او شمس‌الدین التتمش در ۱۲۳۰ م کامل شد و سپس به‌وسیله فیروزشاه تغلق در سال ۱۳۱۶ م به پایان رسید. در سال ۱۳۶۸ م این بنا به‌وسیله رعد و برق صدمه دید که توسط فیروزشاه و اسکندر لودی دوباره مرمت شد.

قُطُب منار به تقلید از «منار جام» افغانستان، ساخته شدو به پنج طبقه تقسیم شده‌است که در فاصلهٔ هر دو طبقه، ایوان مدوری به‌صورت کمربند آن را دربر گرفته‌است. هر طبقه کتیبه‌هائی دارد که موتونی از آیات قرآن و اسامی قطب‌الدین ایبک، محمد بن سام و دیگر پادشاهان و امرا را شامل می‌شود.

قُطُب منار یکی از اولین و برجسته‌ترین نمونه‌های معماری هندو-اسلامی است که همراه با چندین سازه باستانی و قرون‌وسطایی و خرابهٔ دیگر «مجموعهٔ قُطُب» را در دهلی تشکیل می‌دهد. این بنا در نزدیکی ایستگاه مترو در دهلی نو است.

این بنای عظیم در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده و هر ساله گردشگران بسیاری را جذب و چشم هر بیننده‌ای را به خود خیره می‌کند. پیش از این امکان بازدید از داخل منار بود ولی اکنون پس از چند خودکشی، ورود به داخل منار و بالارفتن از آن برای عموم ممنوع شده‌است

دیدنیهای کشور هندوستان – رودخانه جَمُنا کشور هندوستان:

جَمُنا (یا آوانویسی‌شده به غلط از روی انگلیسی به صورت یامونا)(به هندی: यमुना، به اردو: جمنا)، رودی مقدس برای هندو‌ها در شمال هندوستان است که از کوه‌های هیمالیا سرچشمه‌گرفته و با جریان‌یافتن به‌سمت عمدتاً جنوب شرقی در الله‌آباد به رود گنگ می‌پیوندد.

این رود غالباً در هیبت یمی، دختر خورشید و خواهر دوقلوی یمه، خدای مرگ تجسم می‌شود.

رود جمنا، رودی به‌طول تقریبی ۱۳۷۰ یا ۱۳۷۶کیلومتر است. این رود که یکی از رودهای مهم شمال هند به‌ویژه در ایالت‌های اوتاراکند و اوتارپرادش به‌شمار می‌رود، درعین حال یکی از مقدس‌ترین رودهای این کشور است. این رود از دامنه‌های کوه باندارپونچ در هیمالیا در نزدیکی یمنتری در اوتاراکند سرچشمه می‌گیرد و در کوهپایه‌های هیمالیا به سمت جنوب جریان می‌یابد. پس از گذر از دهلی و تغذیهٔ آبراه آگرا، در جنوب دهلی به‌سمت جنوب شرقی تغییر مسیر داده و در حالی‌که اینک به‌طور کامل در ایالت اوتارپرادش جریان دارد، از آگرا، فیروزآباد و اتاوا می‌گذرد. شماری از ریزابه‌های جنوبی در جنوب اِتاوا به جمنا می‌پیوندد که از میان آنها، رودهای چمبل، سند، بتوا و کِن بزرگترینشان هستند. رود جمنا در نزدیکی الله‌آباد به رود گنگ می‌پیوندد که محل تلاقی این دو رود، مکانی مقدس برای هندوهاست.

بناهای تاریخی بسیاری همچون تاج محل در آگرا در امتداد کرانه‌های جمنا وجود دارد. این رود پیشتر شریانی تجاری برای منطقه بود اما امروزه منبعی برای آبیاری ایالت‌های اوتار پرادش و پنجاب به‌شمار می‌رود و درعین حال، میزان آلودگی آب‌های آن به‌ویژه در ناحیهٔ دهلی، بسیار زیاد است. در نتیجه رود جمنا به‌جز فصل بارندگی موسوم به مانسون، بسیار آلوده و کم‌آب بوده و در فصل تابستان، با توجه به میزان آب برداشتی از آن توسط کانال‌های مختلف، به جویباری کوچک در بالادست آگرا تبدیل می‌شود.

کانال‌ها یا آبراه‌های جمنای شرقی، جمنای غربی و آگرا، مهمترین کانال‌های موجود در مسیر رود جمنا هستند.

دیدنیهای کشور هندوستان – ریل‌های کوهستانی هندوستان:

شامل پنج خط راه آهن می‌شود که در کوهستان قرار دارند و در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در دوران حکومت بریتانیا بر هندوستان ساخته شده‌اند از این پنج خط، راه‌آهن هیمالیایی دارجیلینگ، راه‌آهن کوهستانی نیلگیری و راه‌آهن کالکا شیملا در میراث جهانی یونسکو ثبت شده‌اند.

دیدنیهای کشور هندوستان – راه‌آهن کوهستانی نیلگیری:

در تامیل نادو هند قرار دارد که در در سال ۱۹۰۸ توسط بریتانیا ساخته شده است.

دیدنیهای کشور هندوستان – راه‌آهن کالکا شیملا:

یکی از راه آهن‌های باریک است که در شمال غرب هند قرار دارد و به خاطر مسیرهای کوهستانی و خیره کننده‌ای که از انها عبور می‌کند شهرت دارد.این راه اهن توسط بریتانیا در مدت کوتاهی بعد از جنگ اول انگلیس با نپال در دامنه هیمالیا به طول ۷۱۱۶ فوت (۲۱۶۹ متر) ساخته شد.

دیدنیهای کشور هندوستان – مجموعه تاریخی ماهابالی پورام :

در قرن هفتم و هشتم توسط پادشاهان پالایا بنا شده اند، این اثار روی صخره‌های واقع در امتداد سواحل کوروماندل تراشیده و کنده کاری شده‌اند.این اثار در سال ۱۹۸۴ در میراث جهانی یونسکو ثبت گردید

دیدنیهای کشور هندوستان – راه‌آهن هیمالیایی دارجیلینگ:

کی از راه آهن‌های باریک است که جالپایگوری را به دارجیلینگ متصل می‌کند.یونسکو در سال ۱۹۹۹ آن را به عنوان یکی از بناهای میراث فرهنگی جهان معرفی کرد، این دومین راه آهنی بود که افتخار ثبت شدن در ردیف آثار میراث فرهنگی جهان نصیبش می‌شد. بین ۱۸۷۹ و ۱۸۸۱ ساخته شده‌است و حدود ۸۶ کیلومتر (۵۳ مایل) طول دارد.

دیدنیهای کشور هندوستان – پناهگاه‌ها و غارهای سنگی بهیم بتکا:

واقع در منطقه رایسن در ایالت مادایا پرادش هندوستان قرار دارد. این پناهگاه‌ها، اولین نشانه‌های زندگی انسان در این سرزمین است. بررسیهای انجام شده نشان می‌دهد که برخی از این پناهگاه‌ها، بیش از ۱۰۰ هزار سال محل سکونت انسان بوده‌است. بعضی از نقاشیهای صخره‌ای روی بدنه ی این سکونتگاه‌ها متعلق به ۳۰ هزار سال قبل است.این سایت باستانشناسی دردر سال ۲۰۰۳ در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت.

دیدنیهای کشور هندوستان – پرستشگاه ماهابودی:

یک معبد بودایی است که در بودا گايا محلی که سيذارتا گائوتاما ملقب به بودا در آنجا به روشن بینی دست یافت قرار دارد.بودا گايا در ۹۶ كيلومتري پانتا در ايالت بيهار هندوستان واقع شده‌است.این نیایشگاه در سال ۲۰۰۲ میلادی در میراث جهانی یونسکو ثبت شده‌است.

دیدنیهای کشور هندوستان – پرستشگاه خورشید کونارک:

متعلق به سده ۱۳ در اوریسا هند قرار دارد که جزوه عجایب هفتگانه هندوستان به شمار می‌آید. و از مشهورترین پرستشگاه‌های هند است. این بنا در سال ۱۹۸۴ در میراث جهانی یونسکو ثبت گردید

دیدنیهای کشور هندوستان – پارک ملی کلادو:

یا بهشت پرندگان در راجستان هند قرار دارد و پناهگاه پرندگان بسیاری است که برخی از انها در حال انقراض هستند بیش از ۲۳۰ گونه پرنده در این منطقه وجود دارد.این پارک در سال ۱۹۷۱ منطقه حفاظت شده اعلام شد و در سال ۱۹۸۵ در میراث طبیعی یونسکو ثبت شد.

دیدنیهای کشور هندوستان – پارک ملی ناندا دوی:

واقع در اطراف قله ناندا دوی به ارتفاع ۷۸۱۷ متر (۲۵۶۴۶ فوت) است، و در شمال هند قرار دارد.این منطقه در سال ۱۹۸۸ در میراث طبیعی یونسکو ثبت گردید

دیدنیهای کشور هندوستان – پارک ملی کازیرانگ:

ادر مرکز ایالت آسام هند قرار دارد، این پارک یکی از نواحی انتهایی شرق هندوستان بوده که هنوز به صورت بکر و دست نخورده باقی مانده و جز مناطق حفاظت شده‌است.پارک ملی کازیرانگا بیشترین جمعیت کرگدنهای تک شاخ دنیا را در خود جای داده، همچنین زیستگاه پستانداران بسیاری از جمله ببر، فیل، پلنگ و خرس، گاومیش، ببر، گوزن، و هزاران پرنده به شمار می‌رود و دارای جنگل‌های گرمسیری و مرطوب با درختان پهن برگ و چهار رودخانه از جمله رودخانه برهماپوترا است.

دیدنیهای کشور هندوستان – پارک ملی مناس:

یا پناهگاه حیات وحش مناس در ایالت آسام هند قرار دارد و در کوهپایه‌های هیمالیا واقع شده‌است این منطقه در سال ۱۹۸۵ در میراث جهانی یونسکو ثبت شد.

دیدنیهای کشور هندوستان – پارک ملی سانداربنس:

که از جنگل‌های حرا پوشیده شده‌است یکی از بزرگترین زیست گاهای حیوانی از جمله ببر بنگال و تمساح های اب شور است این منطقه در سال ۱۹۸۷ در میراث طبیعی یونسکو ثبت شده است.

دیدنیهای کشور هندوستان – پارک ملی دره گلها:

در غرب هیمالیا برای علفزارها و گل‌های بومی و زیبایی بی نظریی که دارد مشهور است و در اوتاراکند قرار دارد علاوه بر طبیعت زیبا همچنين دارای کميابترين حيوانات در حال انقراض است و در ليست محافظت ميراث طيبعي يونسکو قرار دارد.حیواناتی نظیر خرس سیاه آسیایی و خرس قهوه‌ای و پلنگ در این منطقه وجود دارند و مساحت ان ۸۷٫۵۰ کیلومتر مربع است.

دیدنیهای کشور هندوستان – پارک باستان‌شناسی چامپانر-پاواگاه:

در گجرات، هند واقع شده‌است، این مکان شامل کاخ‌ها، قلعه‌ها، ساختمان‌های مذهبی، مناطق مسکونی و سازه‌های کشاورزی و تاسیسات ابی است.پارک باستان شناسی چامپانر-پاواگاه در سال ۲۰۰۴ در میراث جهانی یونسکو ثبت گردید.

دیدنیهای کشور هندوستان – مجموعه تاریخی پاتاداکال:

مجموعه‌ای از معابد تاریخی با معماری معابد هندو است که در ۱۹۸۷ در میراث جهانی یونسکو ثبت شد.

دیدنیهای کشور هندوستان – مجموعه تاریخی هامپی:

در دهکده‌ای تاریخی هامپیدر ناحیهٔ کارناتاکا واقع در کشور هندوستان است که ویرانه‌های باستانی ویجایاناگارا، یکی از پایتخت‌های امپراتوری ویجایاناگارا و معبد باستانی مشهور ویروپاکشا را در خود جای داده و در حال حاضر نیز یکی از مراکز مذهبی مهم هندوها محسوب می‌شود.

این مجموعه در سال ۱۹۸۶ در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت.

دیدنیهای کشور هندوستان – مقبره بی‌بی کا:

(به انگلیسی: Bibi Ka Maqbara به اردو: بیبی کا مقبرا) آرامگاه دلرس‌بانو بیگم همسر اورنگ زیب ششمین پادشاه گورکانی هند است که در شهر اورنگ‌آباد در ایالت ماهاراشترا کشور هند واقع شده‌است. این بنا در سال ۱۶۷۹ میلادی شبیه به تاج‌محل در آگرا و به تقلید از آن با مرمر سفید ساخته شده‌است.

این آرامگاه را شاهزاده اعظم شاه پسر اورنگ‌زیب و حاکم اورنگ‌آباد در اواخر سده هفدهم به تقلید از تاج محل برای مادرش ساخت. اما از آنجایی که او به اندازه شاه جهان، سازنده تاج محل آگرا، ثروتمند نبود مجبور شد این آرامگاه را خیلی کوچک‌تر و محقرانه بسازد و نمونه‌ای کوچک از تاج محل اصلی است. از این رو به این بنا به نام «تاج محل فقیر» نیز شهرت دارد. با این وجود این بنا از بهترین آثار هنری دوره گورکانی در اورنگ‌آباد به شمار می‌رود.

دیدنیهای کشور هندوستان – لوناوالا یا لونه‌والا:

(به مراتی:लोणावळा) نام شهری کوهپایه‌ای در کشور هندوستان است. این شهر دارای انجمن شهرداری بوده و در ناحیه پونا از ایالت مهاراشترا قرار دارد. لوناوالا در فاصله ۶۴ کیلومتری از شهر پونا، ۹۶ کیلومتری از شهر بمبئی و ۳۴۰ کیلومتری شهر سورات واقع است.

از لحاظ ارتباطی این شهر در مسیر بزرگراه پونا ـ بمبئی و خط آهن پونا ـ بمبئی قرار دارد. جمعیت لوناوالا بر پایه آمار سال ۲۰۰۱ برابر با ۵۵٬۶۵۰ نفر بوده‌است. جمعیت این شهر در سال ۲۰۰۹ در حدود ۱۰۰٬۰۰۰ نفر برآورد شده‌بود. این شهر با آبشاری بزرگ و مناظر طبیعی زیبا و آب و هوایی مناسب از تفرج‌گاه‌های کلان شهر بمبئی و شهر پونا به‌شمار آمده و بهترین زمان مسافرت به این شهر برای جهانگردان ماه‌های اکتبر و مه است.

واژه لوناوالا دارای ریشه سانسکریت است و برگرفته از غارهایی است که در نزدیکی این شهر وجود دارند.

دیدنیهای کشور هندوستان – قلعه آگره:

(به هندی: आगरा का किला) یا لال قلعه که همچنینبه قلعه سرخ یا حصار سرخ نیز مشهور است؛ در شهر آگره هند و در شمال بنای مشهور تاج‌محل، واقع شده‌است. این بنا که قدمت آن به سدهٔ شانزدهم می‌رسد به همراه تاج محل از جاذبه‌های گردشگری این شهر به‌حساب می‌آید.

این قلعه مستحکم از سنگ ماسه سرخ رنگ با دیوارهایی به طول ۵/۲ کیلومتر، شهر سلطنتی گورکانیان را در خود جای داده‌است. این منطقه شامل تعداد زیادی کاخ افسانه‌ای، از جمله کاخ جهانگیر و خاص محل که توسط شاه جهان ساخته شده‌است و شامل سرسرای تماشاگران مانند دیوان خاص و دو مسجد بسیار زیبا می‌شود.

برخی مورخین معتقدند قلعه آگره ابتدا متعلق به دودمان لوریس بوده و در سدهٔ شانزدهم میلادی به وسیله اکبر پادشاه بزرگ گورکانی تصرف شده‌است. اکبر در دوره حکومت نسبتا طولانی خود مرکز حکمرانی را از دهلی به اگره تغییر داد و این قلعه یا ارگ یکی از ارکان حکومتی او بود.

چنانچه از بناهای این دوران برمی‌آید اکبرشاه علاقه زیادی به سنگ ماسه سرخ داشت و برای عمارت‌های این بنا از این سنگ استفاده کرد به همین دلیل امروزه به آن قلعه سرخ یا ارگ سرخ آگره نیز گفته می‌شود که نباید با قلعه سرخ در دهلی اشتباه گرفت.

در داخل اتاقهای خواب خاص محل تمام اتاقها با شعر فارسی تزئیین شده است

روی سنگ قبر به فارسی نوشته شده است:

مرقد منور ارجمندبانو بیگم مخاطب بممتاز محل توفی سنه…
مرقد مطهر اعلیحضرت فردوس آشیانی صاحبقران ثانی شاه جهان طاب ثراه سنه ۱۰۷۶ ق)

دیدنیهای کشور هندوستان – سیکَندَرا:

(انگلیسی: Sikandra) نام شهرکی است که در نزدیکی شهر اگرا در ایالت اوتار پرادش در کشور هندوستان واقع است و آرامگاه جلال‌الدین محمد اکبر سومین و بزرگترین پادشاه سلسله گورکانیان هند در آن بنا شده‌است. مقبرهٔ اکبر که به نام منطقه یعنی سیکاندرا شهرت دارد در مساحتی حدود ۱۱۹ جریب یا ۴۸۲۰۰۰ متر مربع ساخته شده‌است.^[۱]

این بنا با ماسه سنگ قرمز ساخته شده و با مرمر جواهر نشان شده‌است. اکبر به این رنگ از سنگ بسیار علاقه داشت و اغلب بناهای ساخته شده در زمان او با این مصالح ساخته شده‌است. اکبر به جای دهلی شهر اگرا را به عنوان پایتخت برگزید و در آبادنی این شهر یسیار موثر بود. اکبر سعی به توافق رساندن بین ادیان مختلف رایج در هند کرد. او اهل تساهل بود و طی فرمانروایی طولانی و با اقتدار خود، سهم عمده‌ای در ایجاد آرامش در شبه قاره هند و شکوفایی امپراتوری گورکانیان به عهده داشت. از او به عنوان بزرگترین پادشاه هندوستان یاد می‌شود

اکبر ساخت این آرامگاه را قبل از فوت برای خودش در سال ۱۶۰۰ شروع کرد اما این بنا به وسیله پسرش جهانگیر در سال ۱۶۱۳م (۱۰۲۲ ش) به اتمام رسید.

این آرامگاه همچون اغلب آثار گورکانی با الهام از معماری ایرانی در مرکز باغی به شیوهٔ چهارباغ قرار دارد. خطوط افقی به‌کار رفته در نمای آن از مقبره همایون در دهلی بیش‌تر است. زیرا در ساخت این بنا ردیف‌هایی از ماسه سنگ (قهوه‌ای مایل به قرمز) با یک تراس مرمرین در نمای فوقانی ساختمان به جای گنبد به کار رفته‌است. تاثیر بسیار مهم‌تر با دروازه جنوبی یه سمت باغ ایجاد شده که نقوش گیاهی برجسته و طرح‌های هندسی آن با ترصیع مرمر سفید و سنگ تزئین شده و سر آن (نوک آن) با چهار مناره مرمرین پوشانده شده‌است..

مقبره اصلی مانند اقلب آرامگاه‌ها در زیرزمین بنا واقع است. عناصر تزئینی این بنا در مقبره‌ای که نورجهان (۱۵۷۷ – ۱۶۴۵) همسر جهانگیر در اگرا برای پدرش اعتمادالدوله (متوفی به سال ۱۶۲۲م/۱۰۳۲ ش) ساخت یک‌باره در اندازه‌ای کوچکتر اما با تاثیری عالی و استادانه آورده شده‌است.

دیدنیهای کشور هندوستان – سرای نورمحل یا سرای مغولی:

مسافرخانه‌ای با اهمیت تاریخی در نورمحل در نزدیکی جالندر در هندوستان است. این بنا به دستور نورجهان، همسر جهانگیرشاه، چهارمین پادشاه سلسله گورکانیان هند و با نظارت زکریا خان در ۱۶۱۸ ساخته شد. این بنا نمونهٔ جالب توجهی از معماری شرقی به شمار می‌رود و باستان‌شناسان هندی در حال حاضر کار نگهداری از آن را برعهده دارند.

دیدنیهای کشور هندوستان – دریاچه دال:

دریاچه معروفی است در سرینگار در ایالت کشمیر هند. این دریاچه تا دهه ۱۹۹۰ یعنی تا پیش از کشمکش‌های نظامی در کشمیر برای گردشگران محبوبیت زیادی داشت. خانه‌های قایقی یا قایق‌سراها (شکاره‌ها)ی این دریاچه معروفیت زیادی دارند.

دیدنیهای کشور هندوستان – معابد بزرگ لیوینگ چولا:

در دوران حکومت چولا بنا نهاده شده‌اند، این معابد در جنوب هندوستان قرار دارد و در سال ۱۹۸۷ در میراث جهانی یونسکو ثبت گردید.

دیدنیهای کشور هندوستان – غارهای الورا:

در ۳۰ کيلومتري اورانگاباد در ایالت ماهاراشترا هندوستان قرار دارند که بین قرن‌های پنجم ودهم ساخته شده‌اند.غارهای الورا شامل ۱۲ غار بودایی متعلق به قرن‌های ششم و هشتم میلادی، ۱۷ غار هندو متعلق به قرن‌های ششم و نهم، و ۵ غار برهما، بودایی متعلق به قرن هشتم و دهم میلادی هستند که در مجاورت هم ساخته شده اند و نشان از هماهنگی مذهبی رایج در این دوره از تاریخ هند می باشد.این اثار در سال ۱۹۸۳ در میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.

دیدنیهای کشور هندوستان – فاتح پور سیکری:

به معنی “شهر پیروزی” شهر امپراتور اکبر که در منطقه اگرا در ایالت اوتار پرادش، هند واقع است.این شهر قدیمی در سال ۱۹۸۶ در میراث جهانی یونسکو ثبت شد.

گنگ (به انگلیسی: Ganges) بزرگ‌ترین رود شبه‌قاره هند و دارای ۲۵۱۰ کیلومتر طول است. این رود از ایالت اوتارانچاند در کشور هندوستان و از مرکز کوه‌های هیمالیا سرچشمه می‌گیرد و سراسر شمال هند و نیز کشور بنگلادش را سیراب می‌کند و سپس از طریق یک دلتا به خلیج بنگال می‌ریزد. در کنارهٔ رود گنگ مزرعه‌های حاصل‌خیز و شهرهای بزرگی قرار گرفته‌اند^. این رود برای پیروان آیین هندو نوعی تقدس دارد.

دیدنیهای کشور هندوستان – جانتر مانتر:

مجموعه‌ای از ابزارهای معماری نجومی است، که توسط مهاراجه (پادشاه) جی سینگ دوم ساخته شد.این سازه به عنوان مهارت‌های نجومی و مفاهیم کیهان شناختی بعد از پایان دوره مغول در سال ۲۰۱۰ در میراث جهانی یونسکو ثبت گردیده‌است.

دیدنیهای کشور هندوستان – کاخ آقاخان:

(به انگلیسی: Aga Khan Palace) از بناهای مهم شهر پونه در ایالت ماهاراشتارا در کشور هندوستان است. این کاخ در منطقه کالایانی نگر ساخته شده که اکنون داخل شهر پونه واقع است.

این کاخ باشکوه توسط سلطان محمد شاه (آقاخان سوم) در سال ۱۸۹۲ ساخته شد و به‌عنوان محل اشتغال برای روستاییان قحطی‌زده در مناطق اطراف در نظر گرفته شده بود. فرزند آقاخان سوم، شاهزاده کریم الحسینی معروف به آقاخان چهارم، امام حاضر شیعیان اسماعیلی این کاخ را به عنوان یادبود مهاتما گاندی رهبر بزرگ جنبش استقلال‌طلبی هند و اندیشه‌های او در سال ۱۹۶۹ به دولت هند اهدا کرد. از این رو این کاخ به‌نام «یادبود ملی گاندی» (Gandhi National Memorial) نیز شهرت دارد.

مهاتما گاندی در دهه ۱۹۴۰ در این کاخ تحت بازداشت خانگی نگه داشته شده بود. او همسرش کاستوربا گاندی و همچنین دستیار و همکار قدیمی خود ماهادِو دسای را در این دوران ازدست داد که یادمانی برای هر دوی آنان توسط چارلز کورآ در این مکان ساخته شده است.

در داخل مجموعه کاخ، موزه‌ای وجود دارد که در آن تصاویر جامعی از عکس‌های حوادث مهم در زندگی گاندی و تعداد زیادی از وسایل شخصی او را به نمایش گذاشته شده است. از جمله ظروف شخصی، لباس، دمپایی، نامه‌ای که گاندی هنگام مرگ به منشی خود نوشته، و برخی وسایل شخصی دیگر او را می‌توان در این موزه دید. همچنین مقدار کمی از خاکستر گاندی که نگه داشته شده در این مکان موجود است. نمایشگاه‌های متعددی به صورت منظم در کاخ برای به نمایش گذاشتن زندگی و حرفه مهاتما گاندی برگزار می‌شود. مجموعه موزه و کاخ آقاخان در زنده‌نگه‌داشتن یاد و خاطره گاندی در جامعه موفق بوده است.

این کاخ یکی از محل‌های فیلمبرداری توسط ریچارد اتنبرو برای ساخت فیلم گاندی در سال ۱۹۸۲ بود.

دیدنیهای کشور هندوستان – چهار منار یا چار منار

(به انگلیسی: Charminar به اردو: چار مینار به هندی:चार मीनार به تلگو:చార్ మినార్ ) معروفترین مسجد و اثر تاریخی در شهر حیدرآباد، مرکز ایالت آندرا پرادش در هند است. این اثر تاریخی که قدیمی‌ترین بنای تاریخی شهر حیدرآباد است به عنوان سمبل آن شهر شناخته می‌شود و نمونه‌ای از فرهنگ اسلامی ـ‍‍ ایرانی در کشور هندوستان است

سلطان محمد قلی قطب شاه پنجمین پادشاه سلسله قطب شاهی در سال ۱۰۰۶ ه‍.ق / ۱۵۹۱ م پس از مدت کوتاهی از آنکه پایتخت خود را از گلکنده به جایی که اکنون حیدرآباد شناخته می‌شود انتقال داد این بنا را ساخت. او این مسجد را به شکرانه دفع بلای طاعون از شهر بنا کرد.

این بنای عظیم تاریخی دارای چهار مناره و چهار دروازه بزرگ می‌باشد و هر یک از دروازه‌ها به یک خیابان منتهی می‌شود. ساختار اولیه شهر حیدرآباد بر اساس بنای چهار منار نهاده شده‌است که سبک شهرسازی آن مانند شهر اصفهان در ایران می‌باشد.

چهار منار عمارتی دو طبقه و مربع شکل است با ارتفاع ۲۶ و عرض ۲۰ متر که در چهار سمت آن چهار مناره به ارتفاع ۴۸/۷ متر از زمین ساخته شده است. در داخل هر مناره پلکانی مارپیچی با ۱۴۹ پله مردم را به بالای مناره هدایت می‌کند تا دورنمای کل شهر را نظاره کنند.

این عمارت زیبا نمونه عالی معماری اسلامی است و در تمام جزئیات و ظرایف این عمارت زیبا نگاه زیبایی‌شناسی اسلامی نهفته است. در قسمت داخلی بین هر یک از ستون‌ها نام حضرت رسول و علی در کنار هم نوشته شده‌است.

عمارت چهار منار یک مسجد است که در زمان «قطب شاهیان» به‌عنوان مدرسه علوم دینی استفاده می‌شده است. که امروزه وجود آن در مرکز شهر این بنا را به نمادی برای حیدرآباد تبدیل کرده است.

چارمنار در شب هم به کمک نورافکن‌هایی که برآن می‌تابد چون نگینی می‌درخشد و به اندازه روشنایی روز دیدنی و جذاب است.

دیدنیهای کشور هندوستان – مجموعهٔ تاریخی خاجوراهو:

که مجموعه‌ای از معابد هستند در ایالت مادها پرادش در ۶۲۰ کیلومتری دهلی نو واقع شده‌است و یکی از محبوب ترین مقصدهای توریستی در هندوستان می‌باشد.این مجموعه به خاطر مجسمه سازی وابسته به عشق شهوانی خود که در قرون وسطی تراشیده شده‌اند مشهور است.و توسط یونسکو یکی از عجایب هفتگانه در هند در نظر گرفته شده‌است.و در میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده‌اند.

دیدنیهای کشور هندوستان – سانچی:

یک روستای کوچک در منطقه رایسن درایالت مادیا برادش هندوستان است و در ۴۶ کیلومتری شمال شرق بوپال قرار دارد.این روستا دارای بناهایی تاریخی بودا متعلق به ۳ قرن پیش از میلاد را در خود جایی داده‌است و یکی از اماکن مهم زیارتی بودایان می‌باشد.اطراف گنبد نمادهایی وجود دارد که هر کدام نشان دهنده عشق، صلح، اعتماد، و شجاعت است.گنبد بزرگ در سانچی در اصل توسط امپراتور بزرگ آشوکا در ۳ قرن پیش از میلاد بنا شد.

دیدنیهای کشور هندوستان – شهر قدیم گوا:

یک شهرستان تاریخی در شمال منطقه گوا در هندوستان است.این شهر در سال ۱۹۸۶ در میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید.

دیدنیهای کشور هندوستان – غارهای آجانتا:

در ۴۰ کیلومتری شهر جالگائون هندوستان قرار دارد. این محل دارای ۳۰ غار زیبا پر از نقاشیهای مذهبی است که بیشتر آنها درباره بودا می‌باشد. قدمت این غارها به ۲ قرن پیش از میلاد بر می‌گردد.

دیدنیهای کشور هندوستان – غارهای الفنتا:

شبکه‌ای از غارها حجاری شدهواقع در جزیره الفنتا در بندرگاه بمبئی در ۱۰ کیلومتری ایالت مهاراشترا است.که شامل مجسمه‌های سنگی، متعلق به فرقه هندو، و به شیوا خدای هند اختصاص داده شده‌است.

دیدنیهای کشور هندوستان – دربار صاحب:

(پنجابی:ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿ به معنی خانه خدا) یا معبد طلایی زیارتگاه اصلی پیروان آئین سیک است؛ این پرستشگاه در شهر امریتسار در ایالت پنجاب هند واقع شده‌است. این پرستشگاه را چهارمین پیشوای مذهبی سیک‌ها، گورو رام داس بنیان نهاد.

دربار صاحب در بین سیک‌های سرتاسر جهان، مکانی زیارتی محسوب می‌شود و این معبد برای سیک‌ها مکانی مقدس به شمار می‌رود، زیرا گورو جاودانه این آئین، کتاب گورو گرانت صاحب در آن نگهداری می‌شود؛ این کتاب، کتاب مقدس آئین سیک و یازدهمین گورو به شمار می‌رود. نوشته‌ها و سروده‌های گورو ارجن در آدی گرانت نیز در این معبد قرار دارد. بیش از ششصد کاهن در این معبد به کار مشغولند.

دیدنیهای کشور هندوستان – آرامگاه همایون یا «همایون تمب»:

آرامگاه همایون است که به نصیر الدین همایون مشهور بود، او دومین پادشاه امپراتوری مغولی هند یا گورکانیان هند بود. این مقبره در منطقه نظام الدین و در مزکز شهر دهلی قرار دارد. این بنا مربوط به قرن شانزدهم میلادی است و از جاذبه‌های گردشگری پایتخت هند به‌حساب می‌آید. آرامگاه همایون اولین باغ ایرانی ساخته شده در شبه‌قاره هند است.

همایون دومین پادشاه گورکانی هند پس از پانزده سال که در دربار ایران پناهنده بود به کمک شاه طهماسب اول به کشورش بازگشت و به طور ناگهانی پس از چندماه از دنیا رفت. گفته می‌شود با شنیدن صدای اذان به سرعت از پله‌های کتابخانه‌اش پایین آمد که سقوط کرد و جان سپرد. او به هنر و علوم عشق می‌ورزید و در کتابخانه‌اش شمار زیادی از هنرمندان نقاش، خوشنویس، تذهیب‌کار و صحاف ایرانی و هندی را گرد آورده بود که به کار تولید و تکثیر آثار علمی و نسخه‌های نفیس هنری اشتغال داشتند. او در بازگشت به هند، گروهی از هنرمندان ایرانی را با خود به همراه برد. بنا بر این شگفت انگیز نیست که این مقبره و بناهایی که بعدها در هندوستان ساخته شد مانند تاج محل از الگوهای ایرانی و میراث معماری هند و ایران بهره گرفته باشد.

همسر وی حمیده بانو بیگم که در ایران با معماری ایرانی آشنا شده بود با الهام از مقابر ایرانی و فضای چهار باغ یا باغ جنت آرامگاه همایون را در سال ۱۵۶۲ یک سال پس از مرگ همایون آغاز و پس از هشت سال (نه سال پس از مرگ همایون) به پایان رساند.

معماران این باغ پدر و پسری بودند که از هرات به دهلی آورده شده بودند به نام‌های سید محمد بن میرک غیاث الدین و پدر وی میرک غیاث الدین.

معماری هند از زمان همایون بیش از پیش رنگ و بوی ایرانی یافت. همایون که شیفته فرهنگ و هنر ایرانی بود در همه شئوون از جمله معماری تحت تأثیر هنرمندان ایرانی قرار گرفت. آرامگاه همایون مانند سایر آثار معماری دوره گورکانی هند دارای عناصر فراوان معماری ایرانی است با این تفاوت که در کنار به کار رفتن کاشی‌کاری به رسم هندیان تخته‌سنگ‌هایی نیز در بنا به کار رفته‌است. تأثیر معماری ایرانی به بهترین وجهی در بنای آرامگاه همایون مشهود است. این بنا که یکی از ایرانی‌ترین بناهای هند است دارای کاشی‌کاری مختلط و ترکیب پیچیده شاه‌نشین‌های قوسی شکل و گنبدهای باریک است. این مقبره عظیم با سنگ سرخ تزئین و باغ آن کاملاًٌ شبیه چهارباغ اصفهان است.

دیدنیهای کشور هندوستان – درگاه حاجی علی:

آرامگاه یکی از بزرگان پیران طریقت تصوف، مسجد و زیارتگاه مسلمانان هند در کلان شهر بمبئی است. این آرامگاه در میان آب دریا قرار گرفته و فقط یک راه ورودی به آرامگاه وجود دارد، راه پیاده رو است و به اندازهٔ ۳ متر پهنا دارد، طول مسیر این راه از ابتدای درگاه تا «ساحل ورلی» حدود یک کیلومتر است. «درگاه حاجی علی» در شمال غربی شهر بمبئی واقع شده‌است.

این آرامگاه شامل ۴ مقبره است، همچنین مسجدی در قسمت شمالی محوطهٔ آرامگاه وجود دارد که در حدود ۲۵ نمازگزار در آن جا می‌گیرد. در طبقهٔ بالای مسجد استراحتگاهی است که شامل ۱۰ آطاق بوده و مسافرانی که از راه دور به زیارت آرامگاه می‌آیند در آن اتاق‌ها اسکان می‌گیرند. در ورودی آرامگاه شبیه به در ورودی مسجد است و سر در مخصوص ورودی آن داری ۳ منارهٔ کوچک است. چهار طرف محوطهٔ این بنا را آب دریا را احاطه نموده‌است.

این ساختمان در سال ۱۴۳۱م بنا شده و در ساحل ورلی شهر بمبئی واقع است. به طور معمول بیش از ۴۰۰۰۰ زائر در روزهای پنجشنبه و جمعه از این درگاه بازدید می‌کنند.

دیدنیهای کشور هندوستان – هتل کاخ تاج‌محل:

که در جنوب شهر مومبای یا بمبئی در منطقهٔ «کـُّلابـه»، روبروی دروازه هند بنا شده است. یکی از بناهای زیبا و دیدنی هند و از هتل‌های معروف و بسیار گران‌قیمت و مجلل بمبئی به‌شمار می‌رود.

این مجموعه شامل دو بنا است که از دیدگاه تاریخی و معماری متفاوت و قابل تفکیک می‌باشند. یکی «قصر تاج محل» و دیگری «برج تاج محل». برج تاج محل را با نام «تاج اینترکنتینانتال» نیز می‌‍شناسند.

هتل کاخ تاج‌محل دارای ۵۶۵ اتاق است. در تاریخ ۲۶ نوامبر ۲۰۰۸ میلادی، هتل بر اثر یک رشته عملیات‌های تروریستی در بمبئی خسارات عمده‌ای را متحمل شد و سقف هتل کاخ تاج‌محل به آتش کشیده و نابود شد.

داستان احداث هتل کاخ تاج‌محل مومبای، مانند داستان بنای تاج محل اصلی در آگرا شنیدنی است. در زمان سلطه بریتانیا در هند، جمشیدجی تاتا، از بازرگانان پارسی یا زرتشتی هندی که بعدها پدر صنعت هندوستان لقب گرفت، می‌خواست برای یکی دو روز در هتل واتسن، از بهترین هتلهای بمبئی بماند. به او اجازه نمی‌دهند، چون هتل مختص سفیدها یا فرنگی‌ها بود. زخم این اهانت اجنبی‌ها در سینه، جمشیدجی تاتا می‌ماند تصمیم می‌گیرد هتلی بسازد که هتل واتسون را هم تحت‌الشعاع قرار دهد.

جمشیدجی تاتا که یک پارسی هند (زرتشتی) و از سرمایه‌دارن بنام هندوستان بود، با کمک دو معمار هندی و یک معمار انگلیسی هتل مجلل کاخ را ساخت که روز ۱۶ دسامبر ۱۹۰۳ میلادی، درهایش را به روی میهمان‌ها باز کرد و اجازه داد که هندی‌ها هم مانند انگلیسی‌ها زیر یک سقف اقامت کنند و هیچ نوع تبعیض قومی و نژادی برای میهمانهایش قائل نبود.

در جریان جنگ جهانی اول، وارثان جمشیدجی تاتا، هتل تاج محل را به یک بیمارستان ۶۰۰ تخت خوابی تبدیل کردند. خود جمشیدجی تاتا در سال ۱۹۰۴، یک سال بعد از گشایش هتل تاج درگذشت.

دیدنیهای کشور هندوستان – سونداربانس:

(به بنگالی: সুন্দরবন) جنگل حرایی متعلق به بنگلادش و هندوستان و بزرگترین جنگل حرای تک‌قطعه‌ای جهان است. این جنگل در فهرست میراث جهانی طبیعی یونسکو به ثبت رسیده و نامش در فهرست عجایب هفتگانه طبیعت آورده شده‌است

واژهٔ سونداربان، متشکل از دو کلمهٔ شوندور و بون، در زبان بنگالی به معنای «جنگل زیبا» است و احتمالاً این کلمه برگرفته از درختان سونداری است که به‌وفور در سونداربانس یافت می‌شوند. شق دیگر آن است که این واژه تغییریافتهٔ کلمهٔ سامودرابان (به بنگالی: সমুদ্রবন به معنای جنگل دریایی) و یا نام قبیلهٔ بدوی چاندرا-باندهه باشد. علی‌رغم این شق، همان نظریهٔ نخست که این نام را با درختان سونداری مرتبط می‌داند پذیرفته شده‌است.

جنگل سونداربانس در دلتای وسیعی در خلیج بنگال که از تلاقی دو رود براهماپوترا و مگهنا در جنوب بنگلادش به‌وجود آمده قرار دارد. این جنگل‌ها منطقه‌ای به وسعت ۱۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع را می‌پوشاند که از این میزان، ۶۰۰۰ کیلومتر مربع آن در بنگلادش قرار دارد.

سونداربانس توسط شبکهٔ پیچیده‌ای از آبراه‌های کشندی، جلگه‌های گلی و جزیره‌های کوچکِ درختانِ مقاوم به نمک حرا تقسیم‌بندی‌شده و پهنه‌های آبی میان جنگل‌ها همچون رودخانه‌ها، کانال‌ها و نهرها درحدود ۱٬۷۰۰ کیلومتر مربع را به خود اختصاص داده‌اند. تقریباً هر گوشهٔ این جنگل به‌دلیل وجود شبکهٔ به‌هم‌متصلی از آبراه‌ها توسط قایق قابل دسترسی است.

دلتای سونداربانس دارای خاکی حاصلخیز است که مورد بهره‌برداری شدید انسان در طی قرن‌ها قرار گرفته است و بیشتر منطقهٔ اکولوژیکی آن به منطقه‌ای کشاورزی تبدیل شده و تنها اندکی از جنگل‌ها در این بخش باقی مانده‌اند. این اندک جنگل‌ها همراه با درختان حرا زیستگاهی مهم را برای ببر بنگالی که در خطر انقراض نسل قرار گرفته است پدید می‌آورد و برای میلیون‌ها سکنهٔ خولنا و مونگلا و نواحی اطراف، همچون سدی نگهدارنده در برابر سیل‌های ناشی از گردباد، کارکردی حیاتی دارد.

منطقهٔ سونداربانس به وجود ببر بنگال سلطنتی با نام علمی Panthera tigris tigris شهره است و ۱۷۰ گونه پرنده از جمله ماهی‌خورک بال‌قهوه‌ای، عقاب دریایی شکم‌سفید، عقاب ماهی‌گیر کله‌خاکستری و چنگر ساکن آنند. شمار دیگری از جانداران نیز همچون ماهیان کوچک، خرچنگ، میگو، آهوی خالدار، روباه، روباه پرنده، گربه جنگلی، پانگولین، گراز وحشی، میمون ماکاک، گربه ماهی‌گیر، انواع کروکودیل و مار در سوندرابانس می‌زیند.

سوندرابانس همچنین یکی از مناطق مهم زمستان‌گذری پرندگان آبزی مهاجر است.

سوندرابانس طی بیست و یکمین نشست سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد (یونسکو) در سال ۱۹۹۷ به عنوان میراثی طبیعی در فهرست میراث جهانی یونسکو در منطقهٔ آسیا به ثبت رسید

مراکز دیدنی شهرهای هندوستان

مراکز دیدنی شهرهای هندوستان ، معرفی مراکز دیدنیهندوستان

مراکز دیدنی شهرهای هندوستان – مراکز دیدنی شهر پونا

پونه با داشتن تاریخی طولانی، طبیعتی دلپذیر و ده‌ها معبد از اهمیت گردشگری زیادی برخوردار است.

کاخ آقاخان (Aga Khan Palace)

که به‌نام «یادبود ملی گاندی» (Gandhi National Memorial) نیز شهرت دارد.

این کاخ در سال ۱۸۹۲ در نزدیکی پونه ساخته شد و در سال ۱۹۶۹ توسط آقاخان چهارم به‌عنوان یادبود مهاتما گاندی و اندیشه‌های او به دولت هند اهدا شد.

در داخل مجموعه کاخ، موزه‌ای وجود دارد که در آن تصاویر جامعی از عکس‌های حوادث مهم در زندگی گاندی و تعداد زیادی از وسایل شخصی او را به نمایش گذاشته شده‌است.

از جمله ظروف شخصی، لباس، صندل، نامه‌ای که گاندی هنگام مرگ به منشی خود نوشته و برخی وسایل شخصی دیگر او را می‌توان در این موزه دید. همچنین مقدار کمی از خاکستر گاندی که نگه داشته شده در این مکان موجود است.

قلعه شانیوار وادا (Shaniwarwada)

قلعه و کاخی است در قلب شهر پونه که یادآور قدمت تاریخی و روح حماسی این شهر است.

این بنای عظیم ۵ دروازه ورودی دارد و در سال ۱۷۳۶م ساخته شده و در سال ۱۷۵۸م حداقل هزار نفر در این قلعه زندگی می‌کرده‌اند.

معبد غار پاتالشوار (Pataleshwar Cave Temple)

معبدی باستانی که از تراشیدن صخره‌ها ساحته شده و مربوط به قرن هشتم میلادی است.

معبد چاتورشریتگی (Chaturshringi Temple)

معبدی برای هندوهاست

بر فراز تپه‌ای مرتفع در خیابان سناپاتی باپت واقع است و بر کل شهر اشراف دارد.

ساراس باغ (Saras Baug)

مکان مهم دیدنی در قلب شهر پونه‌است.

این باغ قدیمی بیش از دو سده قدمت دارد و معبد هندو داخل آن واقع است که سال شروع ساخت آن ۱۷۵۰ بوده‌است.

معبد کاسبا گانپاتی (Kasba Ganapati)

دو مجسمه مهم برای هندوها از گانپاتی در آن وجود دارد.

مسجد امام باره (Imambara)

مسجد ایرانیان و شیعه‌های پونه‌است و در متطقهٔ کمپ واقع شده‌است.

قلعه سیناگاد (Sinhagad Fort)

بقایای قلعه و دژی جنگی است که در ۳۰ کیلومتری جنوب غربی شهر واقع است.

از این قلعه باستانی در کتاب شعری فارسی به نام «شاهنامه هند» متعلق به ۱۳۵۰م با نام «کوندانا» یاد شده‌است.

سد سیناگاد (Sinhagad Dam)

در میانه راه قلعه سیناگاد از تفرجگاه‌های شهر پونه به‌شمار می‌آید.

معبد اوشو (the Osho International Meditation Resort)

روزانه دو بار در ساعت ۱۰ صبح و ۲ بعدازظهر می‌توان از آن بازدید کرد.

این محل که پایگاه اصلی پیروان اوشو در جهان است و در منطقه کروگان پارک واقع شده به‌شیوه‌ای مدرن و بسیار زیبا ساخته شده‌است.

جشنواره گانپاتی (Ganapati)

از جشن‌های مهم هندوها است در این شهر با رونق بیشتری نسبت به سایر شهرهای هند برگزار می‌شود

و از جاذبه‌های گردشگری پونه به‌حساب می‌آید.

ساختمان مرکزی دانشگاه پونا (University of Pune)

هم بسیار زیبا و دیدنی است که محل اقامت فرماندار انگلیسی در دوران استعمار بریتانیا بوده‌است.

کالج فرگوسن (Fergusson College)

ساخته شده در ۱۸۸۵م که خود دارای اهمیت تاریخی است.

همچنین چندین معبد مهم، کلیساهای قدیمی، پنج موزه، باغ وحش، پارک آبی، ده‌ها پارک عمومی، سینماهای مدرن و مراکز تفریحی دیگر از جذابیت‌های شهر پونه می‌باشد.

پونه در نزدیکی شهرهای مهابالاشور و لوناوالا که به سبب داشتن جاذبه‌های طبیعی گردشگران را به سوی خود می‌کشانند واقع شده‌است.

مراکز دیدنی شهرهای هندوستان – مراکز دیدنی شهر میسور

میسور دارای مناطق دیدنی زیادی است که عموما جنبه تاریخی و طبیعی دارد

به همین خاطر در کتب محلی آنرا شهر «باغها و قصرها» می‌نامند.

این شهر یکی از مراکز مهم توریستی ایالت کارناتاکا به حساب می‌آید و در ایام جشن‌های داسارا از مراکز مهم گردشگری هند است

از جمله معروفترین نقاط دیدنی میسور به این موارد می‌توان اشاره کرد:

قصر مهارجه یا Ambavilas Palace که بسیار مجلل و زیباست و بنای آن به حدود دویست سال پیش بر می‌گردد.
برینداوان گاردن که باغ بسیار زیبا و وسیعی است که با فاصله نوزده کیلومتری شهر میسور که بر روی سد میسور به نام «ک – آر – اس» و کنار رودخانه معروف آن به نام کاوری ساخته شده‌است.

چاموندی هیل که در سیزده کیلومتری میسور و در ارتفاع ۱۱۵۰ متری است و معبد بزرگ هندوهاست که بام میسور به شمار می‌رود.

باغ وحش میسور افتتاح شده در سال ۱۸۹۲

کلیسای سنت قیلومناس

قصر لالیتال محل

بیردسینجری و پناهگاه پرندگان مهاجر

مقبره تیپوسلطان

موزه تاریخ طبیعی (Regional Museum of Natural History)، موزه فولکلور (Folk Lore Museum)، موزه راه آهن (Railway Museum) و موسسه پژوهشهای آسیایی(Oriental Research Institute)

همچنین این شهر به عنوان مرکزی برای آموزش یوگا به جلب گردشگران خارجی می‌پردازد

مراکز دیدنی شهرهای هندوستان – مراکز دیدنی شهر آگرا

تاج محل:

این بنای مهم با معماری ایرانی در خور توجه خود به عنوان مهمترین بنای تاریخی هند و یکی از عجایب هفتگانه جدید شهرت جهانی دارد.

تاج‌محل که بنای یادبود ملکهٔ ایرانی‌تبار ممتاز محل است، سال ۱۶۴۸ میلادی ساخته شد

و خود شاه‌جهان هم در طرح‌ریزی ساختمان آن نقش مستقیم داشت و در نهایت هم همان جا خاک شد.

قلعهٔ لعل :

قلعهٔ آگره که همچنین به حصار سرخ و لعل قلعه نیز مشهور است – لعل در زبان هندی به معنی قرمز است –

توسط اکبر امپراتور بزرگ گورکانی ساخته شد. حیاط پر پیچ و خم، مسجد و تالار اختصاصی قلعه عظمت امپراتوری گورکانیان هند را منعکس می‌کند.

مسجد موتی (موتی به معنی مروارید) و برج یاسمین نشان دهنده مهارت صنعتگران و معماران آن روزگار هند هستند.

این بنا را با قلعه دیگری که به همین نام قلعه سرخ یا ردفورت مشهور است و در دهلی است نباید اشتباه گرفت.

فاتح‌پور سیکری :

فاتح‌پور سیکری به معنی «شهر پیروزی» شهر متروکه امپراتور اکبر که در نزدیکی آگره واقع است.

تالار شنوندگان، مکان‌ها و مسجدها هنوز هم کاملا سالم و در وضعیت مطلوب هستند

از جمله می‌توان پنج محل و بلنددروازه را نام برد. در محوطهٔ مسجد جامع، آرامگاه شیخ سلیم چشتی واقع است

در واقع، اکبر شاه گورکانی شهر فاتح پور سیکری را به خاطر همین صوفی معروف مکتب چیستی هند پایه گذاشته بود.

سیکاندرا :

سیکاندرا آرامگاه جلال‌الدین محمد اکبر سومین و بزرگترین پادشاه سلسله گورکانیان هند است.

این بنا با ماسه سنگ قرمز ساخته شده و با مرمر جواهر نشان شده‌است.

اکبر به این رنگ از سنگ بسیار علاقه داشت و اغلب بناهای ساخته شده در زمان او با این مصالح ساخته شده‌است.

مراکز تاریخی دیگر :

از دیگر مراکز تاریخی و دیدنی منطقه آگره می‌توان آرامگاه اعتمادالدوله که ملکه نور جهان برای پدر خود که صدراعظم دربار جهانگیر بود ساخت، مسجد جامع آگره، چینی کا روضه، باغ رام، سوامی باغ صمد، آرامگاه مریم یکی از زنان اکبر و باغ مهتاب را نام برد.

مراکز دیدنی شهرهای هندوستان – مراکز دیدنی شهر حیدرآباد

یا چار منار عمارتی مربع شکل با ارتفاع ۲۶ و عرض ۲۰ متر قدیمی‌ترین بنای تاریخی شهر حیدرآباد است که در سال ۱۰۰۶ قمری (۱۵۹۱ میلادی) به دستور محمد قلی قطب شاه بنا گردیده‌است. این بنای عظیم تاریخی دارای چهار مناره و چهار دروازه بزرگ می‌باشد و هر یک از دروازه‌ها به یک خیابان منتهی می‌شود و ساختار اولیه شهر حیدرآباد بر اساس بنای چهار منار نهاده شده‌است. این اثر تاریخی که به عنوان سمبل شهر حیدرآباد شناخته می‌شود آمیزه‌ای از فرهنگ اسلامی ایرانی‌است که سبک معماری آن مانند معماری شهر اصفهان می‌باشد و در قسمت داخلی آن بین هر یک از ستون‌ها نام حضرت رسول و علی در کنار هم نوشته شده‌است. این بنای دو طبقه در زمان «قطب شاهیان» به‌عنوان مدرسه علوم دینی استفاده می‌شده است.

موزه سالار جنگ (Salar Jung Museum) سومین موزه بزرگ هند است که در آن اشیاء قدیمی از سراسر جهان گردآورده شده که نمادی از تمدن‌های گوناگون در جهان است. نواب میر یوسف علی خان مشهور به سالار جنگ (۱۸۸۹-۱۹۴۹م) که در گذشته‌ها در سمت وزیر بزرگ در حیدرآباد کار می‌کرد طی ۳۵ سال بخش عمدهٔ دارایی خود را برای گردآوری این اشیای قدیمی صرف کرد. در این موزه اوراق دستنوشته به‌زبان فارسی دری وجود دارد. زبان فارسی در سده‌های گذشته در هند کاربرد داشته و شاهان گورکانی و قطب شاهیان به ترویج آن می‌پرداختند.

مسجد مکه (Mecca Masjid) یا «مکه مسجد» یکی از معروف‌ترین مساجد و بزرگترین مسجد جنوب هند است که در سمت جنوب غربی چار منار واقع شده‌است. بنای این مسجد در سال ۱۰۲۷ه‍.ق/۱۶۱۷م به دستور سلطان محمد قطب شاه آغاز و در زمان ابوالحسن قطب شاه پایان یافت. صحن این مسجد حدود ۷۵۰۰ متر مربع است و در ابتدای در ورودی آن حوض بزرگی قرار دارد. نمای بیرونی مسجد از ۵ قوس محرابی‌شکل و نمای داخلی آن ۱۵ قوس محرابی دارد. دو مناره بلند در دو گوشه جلوی بنا و یک ساعت آفتابی از دیگر مشخصه‌های این مسجد است. سلطان محمد این مسجد را «بیت العتیق» نام نهاد و هنگامی که حیدرآباد به دست اورنگ زیب پادشاه گورکانی سقوط کرد، وی نام آن را به «مکه مسجد» تغییر داد. علت این تغییر نام آن است که در هنگام ساخت مسجد مقداری از خاک مکه در بنای آن به‌کار برده شده‌است. معروف است برای قرار دادن سنگ‌بنای این مسجد سلطان محمد دستور داد هر کسی که از نوجوانی نماز یومیه‌اش قضا نشده‌است حاضر شود. تنها دو نفر حاضر شدند و قسم شرعی یاد کردند که هیچ یک از نمازهای آنها قضا نشده‌است. سپس خود سلطان محمد قسم یاد کرد که نه تنها از سن ۱۲ سالگی نماز واجبش قضا نشده بلکه نمازهای تهجد وی نیز ترک نگردیده‌است. لذا او به اتفاق دو نفر دیگر سنگ‌بنای مسجد را نهاده و کار ساختمان آن آغاز گردید.

قلعه گلکنده (Golconda Fort) که در زمان سلسله کاکاتیا در سال ۵۳۸ ه‍.ق تاسیس و در زمان قطب شاهیان به عنوان پایتخت برگزیده شد دارای بناها، برج‌ها و استحکامات زیبا و هشت دروازه می‌باشد. بقایای این قلعه هنوز هم بر فراز تپه‌ای واقع در منطقه گلکنده در جنوب غربی حیدرآباد، مهمترین مرکز توریستی شهر به‌شمار می‌رود. قلعه گلکنده با اصول مهندسی برگرفته از سبک معماری ایرانی – هندی احداث گردیده و دارای جایگاه‌های حفاظتی و دیده‌بانی در بالای دیوارهٔ بلند این قلعه می‌باشد. قلعه گلکنده دارای چند دروازه اصلی و راه‌های ورودی و خروجی مخفی متعددی است که هر چند تخریب گردیده ولی هنوز جذابیت‌های خود را برای گردشگران از دست نداده‌است.

هفت گنبدان قطب شاهی (Qutb Shahi Tombs) مجموعه‌ای است از ۹۲ بنای تاریخی شامل مساجد، مقابر، حمام و دیگر ابنیه تاریخی که آرامگاه برخی پادشاهان سلسله قطب شاهی در آن قرار دارد. ازجمله آرامگاه محمد قلی قطب شاه، سلطان قلی، جمشید قلی، ابراهیم قلی و عبداله قطب شاه در این مجموعه واقع است. این مجموعه که در نزدیکی قلعه گلکنده قرار دارد به اعتقاد باستانشناسان یکی از مجموعه‌های بی‌نظیر تاریخی است که در صورت مرمت و بازسازی می‌تواند با بناهای تاریخی مهم هند و جهان در جذب گردشگران رقابت کند اما متاسفانه طی سال‌های متمادی مورد بی‌توجهی قرار گرفته و در حال حاضر از وضعیت مناسبی برخوردار نیست.

پادشاهی عاشورخانه (Badshahi Ashurkhana) یا عاشوراخانه پادشاهی یکی از مهمترین عاشورخانه‌های پرشمار حیدرآباد است. در شهر حیدرآباد ۱۱ هزار عاشورخانه وجود دارد که ۵ هزار از آن‌ها در اختیار شیعیان و ۶ هزار آن در اختیار اهل سنت است و در حال حاضر تحت نظارت سازمان اوقاف ایالت آندرا پرادش می‌باشد. تاسیس این عاشورخانه‌ها به زمان سلطان ابراهیم قطب شاه یعنی سال ۱۵۷۸ م برمی‌گردد که سنت برگزاری مراسم اربعین علی و عزاداری شیعیان در حیدرآباد مرسوم شد. در این زمان عاشورخانه‌های متعددی تاسیس شد تا در آنها مردم در ایام محرم به عزاداری بپردازند. یکی از عاشورخانه‌های مهم که در بخش قدیم شهر حیدرآباد واقع شده عاشورخانه پادشاهی است.^[۳]

لاد بازار (Lad Bazar) بازاری است که به‌داشتن جواهرات زیبا و النگوهای رنگین هندی مشهور است.

قصر چهار محله (Chowmahalla Palace) قصر چهار محله که در گویش اردو به آن «چو محله» می‌گویند مجموعه‌ای از چهار قصر در کنار یکدیگر می‌باشد که در زمان میرعثمان علی خان بنا گردید. این مجموعه تاریخی یکی از زیباترین بناهای شهر حیدرآباد است که در آن موزه‌ای از عکس‌ها و لباس‌های متعلق به‌خانواده‌های پادشاهی قرار دارد.

راموجی فیلم سیتی (Ramoji Film City – RFC) یکی از مراکز بزرگ سینمایی است که در فاصله چند کیلومتری جنوب شرقی شهر حیدرآباد قرار دارد. با توجه به اشتیاق بیش از حد مردم هند به صنعت سینما مراکز مختلفی در هند برای تولید محصولات سینمایی بوجود آمده‌است. این مجموعه بزرگ سینمایی در سال ۱۹۹۵ توسط راموجی رائو سردبیر روزنامه اینالو در زمینی به وسعت ۲۰۰ هکتار تاسیس گردید. این شهرک علاوه بر ساخت فیلم‌های مختلف سینمایی و تلویزیونی مرکزی برای ارسال امواج ۱۲ کانال تلویزیونی به زبان‌های اردو، تلگو و هندی است که تمام آنها نیز توسط آقای راموجی مدیریت می‌شود. علاوه بر آن شهرک راموجی باداشتن باغ‌ها و بخش‌های مختلف تفریحی و ماکت‌های دیدنی، به‌عنوان یکی از مراکز عمده تفریحی مردم شهر حیدرآباد در تمام طول سال مطرح است.

دریاچه حسین سگر (Hussain Sagar) یا سد حسین سگر (حسین ساغر) دریاچه و سدی است که در حال حاضر در میان شهر حیدرآباد قرار گرفته در زمان محمد قلی قطب شاه توسط حسین شاه ولی از عالمان دربار قطب شاهیان با هدف جمع‌آوری و استفاده از آب‌های منطقه کوهستانی شمال غرب حیدرآباد (منطقه بانجاراهیلز و جوبلی هیلز) طراحی گردید. در حال حاضر این دریاچه تنها به عنوان محلی برای تفریح مردم شهر مورد استفاده قرار می‌گیرد و آب آن به هیچ وجه قابل شرب نیست. در مراسم گانپاتی فستیوال گانش از اعیاد هندو‌ها که در اوایل شهریور ماه هر سال برگزار می‌شود، هزاران مجسمه گچی، سیمانی و گلی کوچک و بزرگ در این دریاچه ریخته می‌شود که این امر موجب آلودگی بیشتر آب آن می‌شود. لازم به ذکر است در سال ۱۹۹۲ مجسمه بزرگ سنگی بودا در وسط این دریاچه نصب گردید و در اطراف آن مجموعه‌ای تفریحی برای مراجعین در نظر گرفته شده‌است.

مجسمه بودای حیدرآباد (Statue of Buddha) که در میان دریاچه و یا در حقیقت سد حسین سگر سر بلند کرده و با تواضع و فروتنی به آدمیان می‌نگرد. بوداییان در هند کم نیستند. این مجسمه در ۱۹۸۸ به کوشش یکی از سیاست‌مداران هندو مذهب حیدر آباد در چاپان ساخته شد و به حیدرآباد آورده شد تا در میان سد حسین سگر که به صورت غیر طبیعی در وسط شهر خوابیده‌است، نصب گردد؛ اما مجسمه در جریان نصب میان آب افتاد و تا دوسال در آنجا خوابید، تا این که با کوشش زیاد در سال ۱۹۹۲ دوباره از آب کشیده شد. مجسمه هیچ درزی برنداشته و دوباره نصب و رنگ‌آمیزی گردید.

قصر فلک نما (Falaknuma Palace) کاخی است قدیمی که در منطقه شهر قدیم در جنوب چار منار در بالای تپه‌ای بلند قرار دارد این قصر در سال ۱۸۵۰م توسط اقبال‌الدوله نخست وزیر میر محبوب علی شاه نظام ششم سلطنت آصف جاهی جهت اقامت شخصی وی بنا گردید اما در روز افتتاح این قصر، بنای مذکور نظر شاه را جلب نموده و وی دستور خریداری آن را صادر می‌نماید. این قصر دارای ۳۰۰ اتاق بزرگ و سالن‌های مختلف است

مراکز دیدنی شهرهای هندوستان – مراکز دیدنی شهر بمبئی

دروازه هند (Gate of India): این بنا، که بازمانده دوران استعمار انگلیس است، در سال ۱۹۲۴ به عنوان یادبود سفر جورج چهارم پادشاه انگلستان و همسرش ملکه ماری ایجاد شد. شاه و ملکه، در سال ۱۹۱۱ به بمبئی سفر کرده بودند. در سال ۱۹۴۸ استعمارگران انگلیسی خاک هند را از همین دروازه ترک کردند. با توجه به این سابقه تاریخی، دروازه هند یکی از محبوب‌ترین محل‌ها برای گردهمائی گردشگران خارجی است. دروازه هند، در عین حال در کنار هتل تاج محل واقع شده که محل اقامت خارجی‌های ثروتمندتر است.

موزه پرنس ویلز: موزه‌ای پرعظمت با آثاری درخورتوجه از دوران‌های مختلف تاریخ و هنر هند همراه با نمونه‌هایی از حیات وحش و آبزیان هندوستان است. این موزه بین سالهای ۱۹۰۴ و ۱۹۱۴ بنا گردید که در اثنای جنگ جهانی اول به‌عنوان بیمارستان مورد استفاده قرار گرفت. معماری بنا به سبک گوتیک و از سنگ بازالت ساخته شده‌است. این بنا در میان باغ زیبائی تاسیس گردیده‌است که پس از مسافرت پرنس ولز در ۱۹۰۵ به هند بدین نام خوانده شده‌است.

پایانه چاتراپاتی شیواجی یا ایستگاه ملکه ویکتوریا: که بزرگ‌ترین ایستگاه قطار در بمبئی و یکی از بناهای دیدنی دوران استعمار بریتانیا است. این بنای زیبا به‌عنوان نمونه‌کاملی از سبک گوتیک در معماری شناخته می‌شودو اکنون با تاسیسات جانبی‌اش و با نام «ترمینال چاتراپتی شیواجی» (یا CST) مورد استفاده عموم است و ایستگاه اولیه و اصلی قطارهای بیرون شهری و درون شهری بمبئی به‌شمار می‌رود. در سال ۲۰۰۴ میلادی، این بنا در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت جهانی رسید.

دادگاه عالی بمبئی: این بنا نمونه‌ای عالی از معماری دوران استعمار بریتانیا در هند محسوب می‌شود.

موزه ویکتوریا: در سال ۱۸۶۲ قطعه زمینی به مساحت ۱۵ هکتار در کولابا جهت احداث باغ ویکتوریا اختصاص داده شد و در نوامبر ۱۸۷۲ به روی عمومی مردم گشوده شد. از آن زمان تاکنون ۷ هکتار دیگر نیز به این باغها اضافه شده‌است. باغ دارای معماری منحصر به‌فرد و زیبایی می‌باشد که موزه ویکتوریا نیز در آن واقع شده‌است.

هتل تاج محل: هتل مجلل و مدرنی است که روبروی دروازه هند در منطقهٔ «کُّلابه» قد علم کرده است. این هتل یکی از بناهای زیبا و دیدنی بمبئی و هند به شمار می‌رود و محل اقامت گردشگران ثروتمندتر است. در رشته حملات نوامبر ۲۰۰۸ در بمبئی این هتل در کانون حملات تروریستی بود و خسارات قابل توجهی دید که به سرعت بازسازی شد

دانشگاه بمبئی: ساختمان این دانشگاه قدیمی که در نزدیکی دادگاه عالی واقع شده‌است دیدنی است و از شاهکارهای معماری سبک گوتیک در بمبئی است. قسمت کتابخانه و برج ساعت آن نمونه کوچکی از برج بیگ بن لندن است.

مجموعه هنری جهانگیر: این گالری در ۱۹۵۲ توسط جامعه هنر بمبئی بنا گردید. امروزه به منظور نمایش آثار هنری برای همگان از آن استفاده می‌شود و مجموعا دارای چهار سالن نمایش است.

کتابخانه دیوید ساسون: کار احداث بنای کتابخانه در ۱۸۷۰ به پایان رسیده‌است. این بنا نیز در منطقه نزدیک دانشگاه بمبئی واقع است.

غار فیل‌ها: یا غارهای الفانتا که آثار باستانی شگفت انگیزی در آنجاست. در جزیره‌ای به همین نام به فاصله‌ای حدود ۴۵ دقیقه با قایق یا کشتی تفریحی در جنوب بمبئی واقع شده که از طرف یونسکو به‌عنوان میراث فرهنگی اعلام شده‌است. حرکت به سمت این جزیره که یه جزیرهٔ میمونها نیز شهرت دارد از دروازه هند و توسط قایق و کشتی‌های کوچک صورت می‌گیرد.

حاجی علی درگاه: زیارتگاه و مسجدی است برای مسلمین که در میان دریا قرار گرفته و با مسیر پیاده روی به ساحل متصل است. این ساختمان در سال ۱۴۳۱م بنا شده و در ساحل ورلی واقع است. به طور معمول بیش از ۴۰۰۰۰ زائر در روزهای پنجشنبه و جمعه از این درگاه بازدید می‌کنند.

زیارتگاه بهره‌ها: مقبره دکتر سید ابومحمد طاهر سیف الدین پنجاه و یکمین دایی مطلق فرق بُهره‌ها در منطقه بندی بازار شهر بمبئی قرار دارد. دوره داعی وی ۵۳ سال بوده‌است. بنای این مقبره در سال ۱۹۷۵ توسط یک معمار مصری تکمیل شده و تمام دیواره‌ها از سنگ سفید ساخته شده‌است. داخل این مقبره ۱۱۴ نوع «بسم الله الرحمن الرحیم» در سنگ‌های قیمتی مانند الماس، لول، مرجان و غیره نوشته شده‌است. شعرهای نوشته شده توسط دکتر طاهر سیف الدین که چند تا از آن بدون نقطه و بدون الف نوشته شده در دیوارهای مقبره کنده کاری شده‌است.

مارین درایو: یا گذرگاه دریایی که گذرگاهی ساحلی در کنار دریای عرب است. در دوره حکومت بریتانیایی‌ها نام این جاده، گردنبند ملکه بود. در ساعات شب وقتی چراغها روشن می‌شود، این جاده شکل یک سینه‌ریز مزین با جواهر را دارد.

خسروباغ: یکی از محله‌های ویژه پارسیان هند است. به غیر اعضای جامعه پارسیان هند اجازه ورود به این مکان همچون سایر اماکن پارسیان داده نمی‌شود.

مغول مسجد: مسجد ایرانیان که به مغول مسجد مشهور است به‌وسیله شخصی بنام مرحوم حاج محمد شیرازی بیش از ۱۵۰ سال قبل بنا شده‌است. وی که از تجار ایرانی مقیم بمبئی بوده‌است، این مسجد را در محل امام باره رود نزدیک محله مسلمان نشین بندی بازار بنا نموده‌است. این مسجد یکی از مهمترین مراکز تشیع در بمبئی و حتی در هند محسوب می‌گردد. طبق وقف‌نامه موجود، متولیان این مسجد را اعضای خانواده نمازی شیرازی تشکیل می‌دهند و در گذشته پیوسته پیشنماز این مسجد نیز فردی ایرانی بوده‌است. اما در حال حاضر اشخاصی از شهرها و ایالت‌های مختلف هند این وظیفه را بعهده دارند. این مسجد دارای موقوفات و ساختمانهای متعددی است که پشتیبانی مالی این مکان به‌شمار می‌روند.

چپاتی: تفریحگاهی است در کنار دریا که شبها مردم در این مکان جمع می‌شوند. خانواده‌ها با بچه‌هایشان برای استراحت به آنجا می‌روند. در رو بروی «چپاتی» و در وسط آب دریا نزدیک به ساحل، یک «بُت» (صنم) بزرگی ساخته‌اند به عرض ۲ متر و ارتفاع چهار متر. نام این بت به زبان هندی «سَمَندَر کِی بَگوان» است. یعنی (خدای دریا). هندوها بر این اعتقادند که اگر کسی دچار غرق در آب شد این صنم یا «بُت» او را نجات خواهد داد. فقط همینکه شخص احساس غرق شدن نمود، سه بار این بت را بزبان هندی صدا کند: (بچاو، بچاو، بچاو)، بچاو در زبان هندی به معنای «مرا نجات بده» است. البته قبل از ورود به آب دریا شخصی که موکل این صنم «سَمَندَر کِی بَگوان» است راهنمایی‌هایی به مردم مخصوصا کودکان می‌نماید

پارک کملا نهرو: پارک زیبایی است بر فراز تپه مالابار که مساحتی افزون بر ۴۰۰۰ متر مربع دارد و به افتخار همسر جواهر لعل نهرو، نخستین نخست وزیر هند پس از استقلال، نام گذاری شده است.

بازار کَرافت مارکت: یکی از قدیمی‌ترین بازارهای بمبئی است.این بازار در کنار دیگر بازارهای سنتی و انبوه فروشگاه‌های بزرگ و چند ملیتی امروزی، هنوز رونق خود را حفظ کرده‌است.

بازارهای بمبئی: افزون بر بازار تاریخی کرافت مارکت در شهر بمبئی بازارهای متعددی وجود دارد که اغلب به فروش منسوجات، پوشاک، صنایع دستی، مصنوعات و زیورآلات طلا و نقره و غیره در این شهر بزرگ، پرجمعیت و پر رونق اشتغال دارند.مانند بهیندی بازار، بازار کُلابه و بازار بندیرا. شهر بمبئی به عطر «دهن العود»، «عود»، «صندل»، «مسک» و «عنبر» مشهور است.همچنین انبوه بازارهای مدرن و فروشگاه‌های برندهای مشهور جهانی در این شهر به فراوانی یافت می‌شوند.

افزون براین هم‌اکنون بسیاری از مراکز جدید و ساختمان‌های نوین جزو دیدنی‌های این شهر بزرگ به‌شمار می‌روند.

پایانه چاتراپاتی شیواجی : (به انگلیسی: Chhatrapati Shivaji Terminus) همچنین با نام سابق پایانه ویکتوریا، پایانه ترمینال راه‌آهن در کلان‌شهر بمبئی است که در دوران امپراتوری بریتانیا بر شبه‌قاره هند، توسط دولت وقت بریتانیا ساخته شد.

پایانه چاتراپاتی شیواجی یا ایستگاه مرکزی قطار ویکتوریا توسط معماری انگلیسی به نام فردریک ویلیام استیونز در سبک گوتیک طراحی شد. ساخت پایانه راه‌آهن بمبئی در سال ۱۸۷۸ میلادی، آغاز شد و در سال ۱۸۹۷ میلادی پایان یافت. این بنای زیبا یکی از بناهای دیدنی دوران استعمار بریتانیا است و به عنوان نمونه کاملی از سبک گوتیک در معماری شناخته می‌شود پایانه راه‌آهن بمبئی به طور رسمی در سال‌روز تاجگذاری ویکتوریای اول، ملکه بریتانیا و شهبانوی هند افتتاح شد و به افتخار ملکه ویکتوریا، پایانه راه‌آهن بمبئی به نام «پایانه ویکتوریا» نام‌گذاری شد.

دولت هند پس از استقلال هند از امپراتوری بریتانیا و در سال ۱۹۹۶ میلادی، براساس سیاست نام‌گذاری معابر و اماکن به نام اهالی هند، نام «پایانه ویکتوریا» را به افتخار چاتراپاتی شیواجی، بنیان‌گذار امپراتوری مراتا، هند در سده ۱۷ (میلادی)، به «پایانه چاتراپاتی شیواجی» تغییر نام داد.

در تاریخ ۲ ژوئیه ۲۰۰۴ میلادی، پایانه چاتراپاتی شیواجی در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت جهانی رسید. ثبت این مکان در فهرست یونسکو به دلیل تلفیق دو فرهنگ در زیر یک سقف بود. طراحی احیاء شده از سبک ویکتوریایی انگلستان و هنر سنتی معماری هند که نمونه‌ای بی‌نظیر را در سراسر جهان خلق کرد.

در تاریخ ۲۶ نوامبر ۲۰۰۸ میلادی، پایانه چاتراپاتی شیواجی، یکی از اهداف رشته عملیات‌های تروریستی در بمبئی بود.

دروازه هند : (Gateway of India)در شهر مومبای یا بمبئی نام طاق نصرتی است که بریتانیایی‌ها آن را بنا نهاده‌اند. این طاق در منطقهٔ «کُّلابه» در جنوب شهر بمبئی و در مدخل بندرگاه (أپولوبندر) و در کنار دریا واقع است. ارتفاع این بنا ۲۶ متر است.

این بنا از نادر آثار تاریخی‌ای است که به مناسبت یک رویداد، برای پذیرایی از میهمان ساخته شده‌است. دروازه هندوستان یک طاق نصرت باشکوهی است که به مناسبت دیدار شاه جرج پنجم و شهبانو مری بریتانیا از هند ساخته شده بود.

این دروازه عظیم که احداث آن سال ۱۹۴۷ میلادی پایان یافت، بیشتر نقش سنگ قبر سلطه بریتانیا بر هند را ایفا کرد. در همان سال بود که ملوانان بریتانیایی از زیر همین دروازه زیبا رد شدند، سوار کشتی‌هایشان شدند و برای همیشه هندوستان را به مقصد انگلیس ترک کردند. جنس دروازه هندوستان بازالت یا نوعی سنگ آتش‌زنه زرد رنگ است که روی آن شبکه‌کاری شده‌است. آن حالت دروازه‌های یک کاخ مجلل را دارد، با چهار منار کوچک در چهار ضلع آن. بر تخته سنگ بزرگی که بر سر در طاق دروازه هند قرار دارد، نام پادشاه بریتانیای کبیر «جرج ششم» وتاریخ ورود او به شهر بمبئی حک شده‌است.

این مکان یکی از اماکن مشهور، تاریخی و گردشگری بمبئی به شمار می‌آید. سنگ بنای دروازه هند در ۲۱ مارس ۱۹۱۳ توسط لرد سیدنهام گذارده شد و در ۱۹۲۷ کامل گردید. در سال ۱۹۴۸ استعمارگران انگلیسی خاک هند را از همین دروازه ترک کردند.

با توجه به این سابقه تاریخی، دروازه هند یکی از محبوب‌ترین محل‌ها برای گردهمائی گردشگران خارجی است. دروازه هند، در عین حال در کنار هتل تاج محل واقع شده که محل اقامت خارجی‌های ثروتمندتر است و برای رفتن به جزیره فیل‌ها از دیگر مناطق دیدنی این شهر باید از این مکان حرکت کرد و می‌توان از کنار آن نظاره‌گر ساحل زیبای دریای عرب بود.

ایالت های هندوستان

اوریسا

ایالتی در شرق کشور هندوستان در کنار خلیج بنگال است. اوریسا نام امروزی منطقه ای باستانی است که کالینگا نامیده می‌شد که آشوک امپراتور سلسله موریا در ۲۶۱ پیش از میلاد به آنجا حمله کرد.

اوریسا نوزدهمین ایالت بزرگ هند از نظر وسعت و یازدهمین از نظر کثرت جمعیت است و مرکز آن بوبانسور می‌باشد.

آندِرا پرادِش

(به زبان تلگو: ఆంధ్ర ప్రదేశ్، به زبان اردو: آندھراپردیش) یکی از ایالات کشور هنداست.
ایالت آندرا پرادش به مرکزیت حیدرآباد از ایالات جنوبی هند محسوب می‌شود و در همسایگی ایالت‌های تامیل نادو در جنوب، کارناتاکا در غرب و ماهاراشترا، مادیا پرادش و اوریسا در شمال بوده و خلیج بنگال در شرق آن واقع شده است .
وسعت ایالت آندراپرادش ۲۷۵۰۶۸ کیلومتر مربع بوده و از این حیث پنجمین ایالت هند محسوب می‌شود .
جمعیت تقریبی این ایالت نیز ۷۹ میلیون نفر است که بر اساس آمار رسمی ۱۳ درصد و بر اساس آمار غیر رسمی ۱۸ تا ۲۰ درصد آن مسلمان می‌باشند که از این تعداد حدوداً ۴۰۰ هزار نفر شیعه هستند. جمعیت حیدرآباد نیز بالغ بر ۷ میلیون نفر است که حدود ۴۵ درصد آن مسلمان و ۳۰۰ هزار نفر آن شیعه می‌باشند .همچنین ایالت آندراپرادش از سه بخش تلنگانا، رایالاسیما و آندرای ساحلی تشکیل شده که شهر حیدرآباد در بخش تلنگانا قرار گرفته است.

سیکیم

ایالتی است در شمال شرقی کشور هندوستان که در دامنه هیمالیاواقع است.
این ایالت کمترین جمعیت در هند را دارد و پس از گوا دومین ایالت کوچک هند به حساب می‌آید.
مرکز این ایالت شهر گنگتوک است.

پنجاب

در زبان فارسی به معنی پنج رود (آب) است.پنجاب می‌تواند به یکی از موارد زیر مربوط باشد:

پنجاب (پاکستان)، ایالتی در پاکستان
پنجاب (هند)، استانی در هند
ولسوالی پنجاب، در افغانستان
پنجاب (افغانستان)، مرکز ولسوالی پنجاب در افغانستان

راجـِستان

(राजस्थान) بزرگ‌ترین ایالت هندوستان است.

ایالت راجستان در شمال غربی هند واقع شده. در غرب آن پاکستان، در جنوب غربی آن گجرات، در جنوب شرقی آن مادیا پرادش، در شمال شرقی آن اوتار پرادش و هاریانا و در شمال آن پنجاب قرار دارد.
مساحت راجستان ۳۴۲٬۲۳۹ کیلومتر مربع و مرکز آن شهر جیپور است.

منطقه راجستان از ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد و پیش از آن مسکونی بوده‌است.
قبایل بهیل و مینا را نخستین ساکنان این منطقه می‌دانند. آریائیان در حدود ۱۴۰۰ پیش از میلاد به راجستان آمدند و با پس راندن بومیان پیشین به سوی جنوب، برای همیشه در راجستان نشیمن گزیدند.
پشتون‌ها، ترک‌ها، ایرانی‌ها و مغول‌ها نیز بعدها به منطقه آمدند و با مردمان آن آمیختند.

گوا

(کونکانی: गोंय مراتی:गोवा پرتغالی: Goa) نام شهری بندری و ایالتی در حاشیه جنوب غربی هندوستان است. گوا شامل بندر گوا و شهر گوای کهنه یا شهر قدیمی گوا در فاصله حدودا ۴۰ کیلومتری آن می‌باشد.

نام گوا احتمالا تلفظ پرتغالی یک واژه سانسکریت است که در «حماسه ماهابهاراتا» هم آمده. «گوپاراشترا» یا «گوواراشترا» به‌معنی مردم گاوبان.

ناگالَند

(به هندی: नागालैंड) یکی از ایالت‌های شمال شرقی کشور هند است.

مرکز این ایالت شهر کوهیما و بزرگ‌ترین شهر آن دیماپور است.

حدود ۸۴ درصد از مردم ناگالند از تیره‌های ناگا هستند که به زبان‌هایی از خانواده چینی-تبتی گویش می‌کنند.

جنبش جدایی‌خواهی ناگالند و سرکوب آن از سوی دولت هند از سال ۱۹۴۷ که هند مستقل شده تا کنون، ۲۵ هزار نفر قربانی گرفته است.

میروزام

ایالتی است در شمال شرقی هند که یکی از هفت ایالت خواهر هندوستان می‌باشد. مرکز این ایالت شهر ایزوال است.

این ایالت با ایالت‌های تریپورا، آسام، مانیپور همسایه بوده و با کشورهای بنگلادش و میانمار مرز مشترک دارد.
در سال ۲۰۰۱ جمعیت این ایالت ۸۸۸.۵۷۳ بوده و با ۸۸.۴۹٪ نرخ باسوادی دومین ایالت هند از این نظر به حساب می‌آید.

مگالایا

(به انگلیسی:Meghalaya ) یکی از ایالت‌های شمال شرق کشور هنداست
جمعیتی در حدود ۲ میلیون در آن زندگی می‌کنند و در هسایگی ایالت آسام قرار دارد .
مناطق سرسبز و کوهستانی بسیاری دارد و مردم آن آب و هوای نسبتا سردی را در طول سال تجربه می‌کنند.
مرکز این ایالت شهر شیلانگ است.
بسیاری از مردم این ایالت به زبان خسی گویش می‌کنند.

مَهاراشترا

(به مراتی: महाराष्ट्र) یکی از ایالات کشور هنداست.
مرکز این ایالت شهر مومبای (بمبئی)، یکی از مهمترین و پرجمعیت‌ترین شهرهای هند است.

واژه «مهاراشترا» از لغت Rathi مشتق و به معنای رانندگان ارابه‌های جنگی بوده که به آنها مهاراتیس می‌گفتند.

این ایالت سومین ایالت بزرگ هند است و از نظر جمعیت پس از اوتار پرادش دومین ایالت به‌شمار می‌آید.

درآمد سرانه در این ایالت ۶۰ درصد بالاتر از میانگین ملی است.

شهر نظامی و دانشجویی پونا در این ایالت می‌باشد. در این ایالت تعداد زیادی از دانشجویان ایرانی و ایرانیان مقیم در هند زندگی می‌کنند. همچنین اغلب پارسیان هند در این ایالت مستقر هستند.

وضعیت سیاسی ایالت مهاراشترا

ایالت مهاراشترا به مرکزیت بمبئی دارای فرماندار، سروزیر و مجالس ایالتی می‌باشد. مجلس ایالتی مهاراشترا دارای ۲۸۸ عضو می‌باشد که اعضای آن توسط مردم و برای مدت ۵ سال انتخاب می‌شوند.
حکومت محلی ایالت مهاراشترا توسط جبهه دموکراتیک اداره می‌شود که ائتلاف احزاب کنگره و کنگره ملی‌گرا می‌باشد. دوره تصدی دولت ایالتی در سپتامبر سال ۲۰۰۹ به پایان خواهد رسید. نخست وزیر به همراه ۴۳ وزیر مسئولیت دولت محلی را بعهده دارد. احزاب مخالف اصلی این ایالت شیوسنا و حزب بهاراتیا جاناتا می‌باشند. این دو حزب حدودا از ده سال پیش با هم ائتلاف کرده‌اند. پیش از این نیز آنها پنج سال بر ایالت مهاراشترا حکومت کرده‌اند.

احزاب کوچکی مانند ساماجوادی و ریپابلکین بعلاوه چند نماینده مستقل در مجلس ایالت مهاراشترا حضور دارند.

مادیا پرادش

(هندی: मध्य प्रदेश، انگلیسی: Madhya Pradesh که معمولاً به صورت MP نمایش داده می‌شود) یکی از ایالت‌های هندوستان است که در مرکز این کشور واقع شده و اغلب این ایالت را «قلب هندوستان» می‌خوانند.
مرکز آن شهر بوپال است و بزرگترین شهر و پایتخت تجاری آن شهر ایندور می‌باشد.

مادیا پرادش بین ایالت‌های اوتار پرادش، چتیسگر، ماهاراشترا، گجرات و راجستان محصور است و مساحت آن ۳۰۸.۲۵۲ کیلومتر مربع می‌باشد.
این ایالت پیش از آنکه در روز اول نوامبر سال ۲۰۰۰ چتیسگر را از آن جدا کنند بزرگترین ایالت هند بود.

کِرالا

(به زبان مالایالم: കേരളം) ایالتی در جنوب کشور هند است که خط ساحلی طولانی و زیبایی با دریای عرب دارد.

مرکز آن شهر تریواندروم است.
کوچی و کوزیکود از دیگر شهرهای بزرگ این ایالت هستند. زبان رایج کرالا زبان مالایالم از تبار دراویدی است.

هیماچال پــِرادش

(به هندی: हिमाचल प्रदेश) یکی از ایالات شمال غربی کشور هنداست.

مرکز این ایالت شهر شیملا است.

معنی واژگانی نام این ایالت «سرزمین کوه‌های برفی» است. نام این منطقه در قدیم دِوا بومی (به معنی سرزمین خدا) بود.

حضور آریاییان در این منطقه به پیش از دوره ریگ‌ودا می‌رسد.

کارناتاکا

(انگلیسی:Karnataka ; کانارا:ಕನಾ೯ಟಕ) یکی از ایالت‌های جنوبی کشور هند است.
مرکز این ایالت شهر بنگالورو (یا همان بنگلور) است که با جمعیتی بالغ بر ۶ میلیون، سومین شهر پرجمعیت کشور هندوستان بشمار می‌آید.
بسیاری از مردم این ایالت به زبان کانادا (یا بطور لفظی کانارا) گویش می‌کنند.
این ایالت در گذشته ایالت میسور نام داشته که در سال ۱۹۷۳ بطور رسمی به کارناتاکا تغییر نام پیدا کرده‌است.

جارکند یا جارخند

( هندی: झारखंड انگلیسی: Jharkhand اردو: جھارکھنڈ ) ایالتی در شرق کشور هندوستان است.

این ایالت در ۱۵ نوامبر ۲۰۰۰ از بخش جنوبی ایالت بیهار جداشد و اکنون از شمال با این ایالت، از غرب با اوتار پرادش و چتیسگر، از جنوب یا اوراسیا و از شرق با بنگال غربی هم مرز است و ۷۴.۶۷۷ کیلومتر مربع مساحت دارد. شهر صنعتی رانچی پایتخت این ایالت است.

جامو و کشمیر

شمالی‌ترین ایالات جمهوری هنداست.
مرکز تابستانی این ایالت شهر سرینگار و مرکز زمستانی آن شهر جامو است.

بیشتر خاک این ایالت در رشته کوه‌های هیمالایا قرار گرفته است. این ایالت از شمال شرقی با جمهوری خلق چین مرزهای مشترک دارد و با ایالت‌های هیماچال پرادش و پنجاب از جنوب و بخش تحت نظارت پاکستان کشمیر معرف به کشمیر آزاد و منطقه شمالی کشمیر از غرب و جنوب غرب هم‌مرز است. منطقه سابق شاهنشین جامو و کشمیر مورد مناقشه بین کشورهای چین، هند و پاکستان است. ایالت هندی جامو و کشمیر توسط پاکستان به‌نام کشمیر اشغال‌شده هند نامیده می‌شود.

جامو و کشمیر هجدهمین ایالت پرجمهیت هند است؛ جمعیت این ایالت در سال ۲۰۰۱م برابر با ۱۰٬۱۴۳٬۷۰۰ نفر بوده‌است.

ایالت جامو و کشمیر به سه ناحیه تقسیم می‌شود: جامو، کشمیر و لِداخ (Ladakh). این ایالت دارای جاذبه‌های گردشگری بی‌شماری است. به «دره کشمیر» به‌سبب دورنماهای زیبا و رشته‌کوه‌های شگفت، « بهشت روی زمین» گفته می‌شود و «جامو» به «محل معابد جذاب» معروف است که همه ساله صدها هزار زایر هندو و مسلمانان آن‌ها را زیارت می‌کنند. «لداخ» نیز به سبب کوه‌های دور از دسترس و زیبا و همچنین فرهنگ بودایی به « تبت کوچک» شهره است.

جامو و کشمیر تنها ایالت هند با اکثریت مسلمان است. ۶۷٪ جمعیت این ایالت پیرو اسلام هستند و در دره کشمیر این آمار به ۹۵٪ می‌رسد. این ایالت اجتماع پرتحرکی از هندوها، سیک‌ها و بودایی‌ها را داراست.

بیشتر مردم جامو و کشمیر به زبانهای کشمیری، اردو، دوگری، پاهاری، بالتی، لاداکی، پنجابی، گوجری، و دادری صحبت می‌کنند. با این وجود اردو با رسم‌الخط فارسی، زبان اداری این ایالت است و اغلب مردم به زبان‌های هندی و انگلیسی به‌عنوان زبان دوم تکلم می‌کنند.

گُجَرات

(به زبان گجراتی: ગુજરાત) ایالتی در غرب هندوستان است.
مساحت آن ۱۹۶٬۰۲۴ کیلومتر مربع و طبق سرشماری سال ۲۰۰۱ جمعیت این ایالت ۵۰٬۶۷۱٬۰۱۷ نفر بوده‌است.
گجرات صنعتی‌ترین منطقه در کشور بزرگ هند محسوب می‌شود: ۱۹٫۸ درصد کل تولیدات صنعتی هند از این ایالت است. همچنین ۱۰ درصد محصولات معدنی، ۲۰ درصد صادرات، ۲۵ درصد تولید منسوجات، ۴۰ درصد تولیدات دارویی، ۴۷ درصد تولیدات پتروشیمی از این ایالت است.
گجرات با ۱۶۷۰ کیلومتر مربع طولانی‌ترین ساحل این کشور را دارد.
گجرات از سوی شمال شرقی به کشور پاکستان و ایالت راجستان، از سوی شرق به مادیا پرادش و از جنوب به مهاراشترا محدود می‌شود.
دریای عرب ساحل غربی این ایالت را تشکیل می‌دهد.
مرکز ایالت گجرات شهر گاندی‌نگر است. این شهر با طرح و برنامه‌ریزی شهری ساخته‌شده است.

مرکز پیشین ایالات یعنی احمدآباد که هنوز مرکز تجاری گجرات بشمار می‌آید

نزدیک به گاندی‌نگر است.
گجرات یکی از مراکز مهم زرتشتیان یا پارسیان هند است.

هاریانا

(به هندی: हरियाणा، به پنجابی: ਹਰਿਆਣਾ) یکی از ایالات شمالی کشور هند است. این ایالت در سال ۱۹۶۶ از ایالت پنجاب جدا شد.

مرکز ایالت هاریانا شهر چندیگر ولی بزرگ‌ترین شهر آن فریدآباد است.

هاریانا از ایالت‌های صنعتی هند است و شهر گورگائون در این ایالت از مراکز فناوری اطلاعات و خودروسازی است.

معنی نام هاریانا را برخی «محل آمدن خدا» و برخی «آریانا (سرزمین آریا)» دانسته‌اند.

چَتیسگَر

(به زبان چتیسگری و هندی: छत्तीसगढ़) یکی از ایالات کشور هنداست.

مرکز آن شهر رایپور است.
این ایالت در روز اول نوامبر سال ۲۰۰۰ از ایالت مادیا پرادش جداشد.
نام چتیسگر در هندی به معنی سی‌وشش دژ است (چَتیس: ۳۶ + گَر: دژ). بیشتر مردم چتیسگر به زبان چتیسگری که از زبان‌های هندوآریایی است گویش می‌کنند. مردم باستار در جنوب ایالت به زبانی دراویدی صحبت می‌کنند.

بیهار یا بِهار

(به هندی: बिहार، به اردو: بہار) یکی از ایالات کشور هنداست.

مرکز آن شهر پاتنا است. بیهار در جلگهٔ پهناور ایندوس و گَنگ واقع شده‌است. ایالت بیهار از مغرب به اوتارپِرادِش، از شمال به نپال، از مشرق به بنگال و بنگلادش، و از جنوب به اُریسه محدود است.

وسعت آن ۸۷۷، ۱۷۳ کیلومتر مربع است. جمعیت آن در سال ۲۰۱۱ میلادی ۱۰۳٬۸۰۴٬۶۳۷ تن بوده، که ۱۴٪ آنان مسلمان بوده‌اند.

گویش بیشتر مردم هندومذهب آن بهج‌پوری و میتهیلی و ماگهی است که آنها را گویش‌های بیهاری می‌نامند و به بنگالی شبیه‌ترند تا به هندی؛ اما هندی، زبان رسمی اداری و آموزشی است.^[۱]

نام بیهار از واژهٔ سانکریت ویهارا (विहार) آمده و به معنی «اقامتگاه» است.

آسام

(به زبان آسامی: অসম) (تلفظ: اُکسُم) یکی از ایالات کشور هند، واقع در منتهای شمال شرقی آن کشور، میان برمه و بنگلادش و در دامنه‌های هیمالیای شرقی است.

مرکز اسام شهر دیسپور و بزرگ‌ترین شهر آن گوواهاتی است. بیشتر مردم این ایالت به زبان آسامی سخن می‌گویند.

وسعت آن در حدود ۷۸٬۴۳۸ کیلومترمربع، و جمعیت آن حدود ۲۶٬۶۵۵٬۰۰۰ نفر است . این ایالت از شمال با کشور بوتان و آرونچال پرادش، از شرق با آرونچال پرادش و ناگالند و مانیپور، از جنوب با میزورام و مگه‌لایا و از غرب با بنگال غربی، تری‌پورا و بنگلادش هم مرز است.

آسام سنت ژرفی از بوداگرایی دارد. نام این ایالت از پادشاهی آهوم گرفته شده‌است. آثار مکتوب به زبان آسامی بیشتر سرودها و نوشته‌های دینی است، بورانجیهای آهومها نیز از سده ۱۸ (قرن ۱۲ قمری) به این زبان نوشته می‌شد.

بنگال غربی

(به زبان بنگالی: পশ্চিমবঙ্গ؛ تلفظ: پُشچیمبُنگُ) یکی از ایالات شمال‌شرقی کشور هند است.
ایالت بنگال غربی با کشور بنگلادش هم‌مرز است و این ایالت به‌همراه بنگلادش، منطقهٔ قومی-زبانی بنگال را تشکیل می‌دهند.

در شمال شرقی این ایالت، ایالت‌های آسام و سیکیم و کشور بوتان قرار دارد و در جنوب غربی آن، ایالت اریسا. بنگال غربی همچنین از سوی باختر با ایالت‌های جارکند و بیهار و از سوی شمال غربی با نپال هم‌مرز است.
مرکز ایالت بنگال غربی شهر کلکته است.

بازمانده‌های تمدن در ناحیه بنگال بزرگ به ۴ هزار سال پیش، یعنی زمان سکونت اقوام دراویدی، تبتی-برمه‌ای و آستروآسیایی برمی‌گردد.
ریشهٔ واژهٔ بنگال به درستی روشن نیست ولی آن را مشتقی از نام ایل دراویدی‌زبان «بنگ» دانسته‌اند. این ایل ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد در این ناحیه نشیمن گزیده‌بود.
پس از ورود آریائیان به این ناحیه، در سدهٔ ۷ پ.م. پادشاهی ماگادا شکل گرفت که مناطق بیهار و بنگال را دربرمی‌گرفت.

آروناچال پرادش

(به زبان هندی: अरुणाचल प्रदेश) یکی از ایالات کشور هند است.

مرکز آن شهر ایتانَگَر است.

این ایالت در خاوری‌ترین بخش هندوستان واقع شده و معنی نام آروناچال پرادش هم “سرزمین برآمدن خورشید” (مقایسه کنید با معنی نام خراسان) است. پرادش به معنی استان یا ایالت است.

اوتار پرادش

(به هندی: उत्तर प्रदेश، به اردو: اتر پردیش، به انگلیسی: Uttar Pradesh که معمولاً با UP نمایش داده می‌شود) به معنی ایالت شمالی است که یکی از ایالت‌های شمالی کشور هندوستان با جمعیتی بالغ بر ۱۹۰ میلیون نفر است.

مساحت ایالت اوتار پرادش ۲۳۸۵۶۶ کیلومتر مربع است و در شمال هند واقع شده.
این ایالت در میان ایالت‌های اوتارانچال، هیماچال پرادش، هاریانا، دهلی، راجستان، مادایا پرادش، چاتیسگر، جارکاند و بیهار محصور است.

شهر لکنو مرکز این ایالت است و بزرگترین شهر آن کانپور است که به‌عنوان مرکز مالی و صنعتی آن به‌شمار می‌رود.
مرتفع‌ترین شهر این ایالت الله‌آباد است و در این ایالت شهرهایی تاریخی مانند آگرا و بنارس وجود دارند که این ایالت را به یکی از قطب‌های مهم توریستی کشور هند تبدیل کرده‌است.^[۲]

اوتارپرادش دارای سابقة تاریخی است و بخشهایی از این سرزمین مورداحترام هندوان و بوداییان است. نفوذ اسلام در اوتارپرادش به سده‌های قبل از ۶ق/۱۲م بازمی‌گردد.

در دوره سلاطین دهلی و گورکانیان، اوتارپرادش تحت فرمان آنها قرار گرفت و آثار و بقایای این دوره در جاهای مختلف این ایالت باقی است.

ایالت اوتارپرادش دارای رودخانه‌های پر آب و زمین حاصل‌خیز، و از مراکز کشاورزی هند است. برخی از تولیدات کشاورزی اوتارپرادش عبارتند از: برنج، گندم، سیب‌زمینی، نیشکر، توتون و پنبه. تولیدات صنعتی اوتارپرادش کاغذ، توتون، نساجی و چرم‌سازی است و از این میان، صنعت‌چرم‌سازی دارای اهمیت بسیاراست.

اوتاراکند یا اوتاراکهَند یا اوتارانچال

(به معنی: منطقه، قسمت شمالی)، یکی از ایالت‌های شمالی کشور هندوستان است که در نوامبر سال ۲۰۰۰ از هیمالایا و استان مجاور اوتار پرادش به عنوان بیست و هفتمین ایالت هندوستان جدا شد.

تامیل نادو

(به تامیلی: தமிழ்நாடு) یکی از ۲۹ ایالت هنداست.
مرکز و بزرگ‌ترین شهر این ایالت چنای (نام پیشین: مَدرَس) است.
تامیل نادو در جنوبی‌ترین قسمت شبه قاره هند واقع شده و با ایالت‌های کرالا، کارناتاکا، آندرا پرادش و همین طور ناحیهٔ پودوچری هم مرز است.
تامیل نادو یازدهمین ایالت هند از دید وسعت و هفتمین از دیدگاه جمعیت می‌باشد.

تریپورا

یکی از ایالت‌های کشور هندوستان می‌باشد که در شمال شرقی هند و در منطقه آسامواقع گردیده است.

پایتخت و بزرگترین شهر این ایالت شهر زیبای اگرتلا می‌باشد.

مانیپور

ایالتی در شمال شرق هندوستاناست.
مساحت آن ۲۲٬۳۴۷ کیلومتر مربع و مرکزش شهر ایمپال است.
مانیپور از سوی شمال به ایالت ناگالند، از جنوب به میزورام و از غرب به آسام محدود و از شرق به کشور میانمار محدود می‌شود.

شهرستان‌ها

ایالت مانیپور از ۹ شهرستان تشکیل شده‌است.

شهرستان	مساحت	جمعیت	مرکز
بیشنوپور	۴۹۶	۲۰۸۳۶۸	بیشنوپور
چوراچاندپور	۴۵۷۰	۲۲۷۹۰۵	چوراچاندپور
چاندِل	۳۳۱۳	۱۱۸۳۲۷	چاندل
ایمپهال شرقی	۷۰۹	۳۹۴۸۷۶	ایمپهال
ایمپهال غربی	۵۱۹	۴۴۴۳۸۲	ایمپهال
سِناپاتی	۳۲۷۱	۲۸۳۶۲۱	سناپاتی
تامنگلونگ	۴۳۹۱	۱۱۱۴۹۹	تامنگلونگ
تهوبال	۵۱۴	۳۶۴۱۴۰	تهوبال
اوکهرول	۴۵۴۴	۱۴۰۷۷۸	اوکهرول

2 دیدگاه. همین الان خارج شوید

Basit
آوریل 20, 2021 4:48 ق.ظ

سلام

پاسخ
- admin
  می 18, 2021 4:23 ق.ظ
  
  با سلام بفرمایید در خدمت هستیم
  
  البته فیلم های زیادی روی یوتیوب و آپارات داریم که می توانید ببینید.
  آدرس شبکه های اجتماعی را برای شما در زیر ارسال می کنم.
  ممنون
  
  ? شبکه های اجتماعی “CIS Group”
  در کانال یوتیوب ما و اینستاگرام ما فیلم های اطلاع رسانی زیادی در رابطه با کالج ها، دانشگاههای کشورهای مختلف جهان وجود دارد که با مراجعه به آن ها می توانید اطلاعات بسیار زیادی را قبل از مشاوره دریافت دارید.
  “CIS Group”
  ? t.me/cis3000
  ? instagram.com/cis3000.canada
  ? facebook.com/cis3000
  ? aparat.com/cis3000
  ? twitter.com/cis3000
  ? linkedin.com/in/cis3000
  ? pinterest.com/cis3000
  ? Tumblr.com/blog/cis3000
  ? Mix.com/cis3000
  ? YouTube.com/cis3000
  ? http://www.cis3000.com
  ? [email protected]
  
  پاسخ